Οι κρατικοί και πολιτικοί μηχανισμοί στην Τουρκία, απέκτησαν την εμπειρία και την «τεχνογνωσία», υπό τη στενή καθοδήγηση και την υποστήριξη του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον, από την εργαλειοποίηση της τουρκοκυπριακής μειονότητας
Οι κρατικοί και πολιτικοί μηχανισμοί στην Τουρκία, απέκτησαν την εμπειρία και την «τεχνογνωσία», υπό τη στενή καθοδήγηση και την υποστήριξη του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον, από την εργαλειοποίηση της τουρκοκυπριακής μειονότητας, η οποία χρησιμοποιήθηκε για γεωπολιτικούς σκοπούς των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της ίδιας της Τουρκίας...
Μάλιστα, η Τουρκία, επωφελούμενη της εμπειρίας και της τεχνογνωσίας αυτής, προσπάθησε τις τελευταίες δεκαετίες να δημιουργήσει ένα ολόκληρο δόγμα χρησιμοποίησης των απανταχού μειονοτήτων της, με σκοπό τη δημιουργία του λεγόμενου τουρκομουσουλμανικού τόξου από την Αδριατική μέχρι το Σινικό τείχος. Τη φορά αυτή αναζήτησε και βρήκε και πάλι συμμάχους στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, οι οποίοι προσδοκούν οφέλη από τη δημιουργία αυτού του τόξου που θα διεμβολίζει κατά μήκος το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας στα Βαλκάνια, τον Εύξεινο Πόντο, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και την Κίνα.
Μέρος αυτού του μεγαλόπνοου και φιλόδοξου σχεδίου είναι και το ζήτημα του εκτουρκισμού και στη συνέχεια της εργαλειοποίησης της μουσουλμανικής μειονότητας της ελληνικής Θράκης, ένα ζήτημα που η Τουρκία υποστηρίζει με ιδιαίτερη επιμέλεια, μια που για δεκαετίες τώρα αποτελεί μία από τις προτεραιότητες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Η μειονότητα της Θράκης, που εξαιρέθηκε της ανταλλαγής των πληθυσμών, με τη Συνθήκη της Λοζάνης το 1923, αναφέρεται στην ως άνω συνθήκη ως «μουσουλμανική», γιατί αποτελείται από Πομάκους, Αθίγγανους και τουρκογενείς. Και έτσι την αντιμετώπισε και η τουρκική αλλά και η ελληνική πλευρά, παραμένοντας πιστή στη Συνθήκη της Λοζάνης, τη στιγμή μάλιστα που η Τουρκία επέβαλε πολιτική εθνοκάθαρσης στους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, που εξαιρέθηκαν κι αυτοί της ανταλλαγής, επ’ αμοιβαιότητι.
Όλα αυτά μέχρι την είσοδο της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, οπότε η παρουσία των σλαβόφωνων Πομάκων στην ελληνική Θράκη θεωρήθηκε «κίνδυνος» για την άσκηση επιρροής από πλευράς της Βουλγαρίας και του σοβιετικού παράγοντα σε μια τόσο ευαίσθητη περιοχή.
Έτσι άρχισε να επιβάλλεται και με τη συναίνεση του ελληνικού κράτους η πολιτική του εκτουρκισμού των Πομάκων και των Αθίγγανων μέσα από κατάπτυστες εκπαιδευτικές συμφωνίες που επιβάλουν στα παιδιά των Πομάκων και των Αθίγγανων, που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την τουρκική γλώσσα, να μαθαίνουν υποχρεωτικά τουρκικά και να εκτουρκίζονται στην ίδια την πατρίδα μας.
Το απολύτως παράλογο είναι ότι, ενώ εξέλειπε ο από Βορράν κομμουνιστικός κίνδυνος, μια που η Βουλγαρία είναι ήδη μέλος του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα συνεχίζει να εκτουρκίζει Πομάκους και Αθίγγανους, οι οποίοι υφίστανται επιπλέον και την πολιτική της κρατικής τρομοκρατίας που ασκείται από το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και τους μηχανισμούς του, που έχουν διεισδύσει ακόμα και σε κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Είναι επίσης παράλογο το γεγονός ότι η πολιτική της διδασκαλίας της τουρκικής και όχι της πομακικής ή της αθιγγανικής γλώσσας στα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης υποστηρίζεται διαπρυσίως και από το διπλωματικό κατεστημένο του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, για να μη δημιουργήσουμε, λέει, και πομακικό ή σλαβικό ζήτημα στην ελληνική επικράτεια.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, συνεχίζεται ο εκτουρκισμός των μουσουλμάνων της ελληνικής Θράκης, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εργαλειοποίηση της μειονότητας, προς εξυπηρέτηση εθνικών σκοπών της Άγκυρας και γεωπολιτικών της Ουάσιγκτον, η οποία, ενώ «άδειασε» την Τουρκία στο ζήτημα των Τουρκομάνων του Ιράκ, φαίνεται ότι συνεχίζει να τη στηρίζει στην Κύπρο και στη Θράκη.
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει ακόμα και ο πιο καλόπιστος παρατηρητής τη συνάντηση του Αμερικανού προξένου της Θεσσαλονίκης Ρόμπερτ Σάντερς με ομάδα έμμισθων πρακτόρων της Άγκυρας -και αυτό το γνωρίζουν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ καλύτερα από τις ελληνικές- που στελεχώνουν το κόμμα με τα αρχικά DEB, τους οποίους όχι μόνο δέχτηκε στο γραφείο του ως εκπροσώπους της «τουρκικής» μειονότητας αλλά τους παρέθεσε και δεξίωση, παρουσία εκπροσώπων, φορέων και οργανώσεων… ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Βόρειας Ελλάδας.
Εδώ οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Αμερικανός διπλωμάτης στην Ελλάδα, που γίνεται δεκτός από το ελληνικό κράτος για να εξυπηρετεί Αμερικανούς πολίτες σε ζητήματα διοικητικής φύσεως, δέχεται επισήμως έμμισθους πράκτορες ξένης χώρας, που δρουν παράνομα και αποσταθεροποιητικά και, όταν δεν μπορούν να εξαγοράσουν, τρομοκρατούν Πομάκους και Αθίγγανους, για να τους εκτουρκίσουν και στη συνέχεια να τους χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο εναντίον της Ελλάδας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, παραθέτει δεξίωση, παρουσία εκπροσώπων, φορέων και οργανώσεων… ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δηλαδή σαν να τιμούμε βιαστές και παιδόφιλους, παρουσία παιδικής χορωδίας!
Το ξέρουμε ότι η αξιοπρέπεια και η διεθνής θέση της χώρας έχουν κατρακυλήσει πολλά σκαλοπάτια τα τελευταία χρόνια. Όμως ελπίζουμε ότι κάποια μέρα θα βρεθούν ένας αξιοπρεπής πρωθυπουργός και ένας υπουργός Εξωτερικών που θα τιμήσουν τον όρκο τους και θα βάλουν στη θέση του και τον Τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής αλλά και τον πρόξενο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, καθώς και τον οποιονδήποτε παραβιάζει τη νομιμότητα στην πατρίδα μας.
Ελπίζουμε το δικαίωμα στην ελπίδα να μην μπορέσει να μας το αφαιρέσει κανείς.
Πηγή: Εφημερίδα κυριακάτικη δημοκρατία
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω