Κι ας μην ξεχνάμε ότι λίγους μήνες πριν μετά την γνωστή φραστική επίθεση του Ερντογάν προς το Ισραήλ, όταν πήγε στην Γάζα, οι Παλαιστίνιοι τον υποδέχθηκαν με πανό που τον αποκαλούσαν «νέο Πορθητή». Σαν τον Μωάμεθ τον Πορθητή!
Ο επίδοξος σουλτάνος επιστρέφει στις παλιές επαρχίες της Αυτοκρατορίας των Οθωμανών με όπλο την ισλαμική αδερφοσύνη και τον αντισιωνισμό. Το παίζει προστάτης των αδυνάτων.
Βολικό κι αποδοτικό και για το εσωτερικό της χώρας του, που έχει τον υψηλότερο αντισημιτισμό στον κόσμο.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι όλα αυτά γίνονται σε μια στιγμή που το γεωπολιτικό βάρος της Τουρκίας αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς, ενώ τείνει να καταστεί βασικός περιφερειακός παράγων που θα γέρνει την πλάστιγγα ανάλογα με τις παρεμβάσεις του στην ευρύτερη περιοχή. Ενώ παράλληλα διασφαλίζει τον ρόλο της στο «μέγα» -για τη Δύση- ζήτημα των πυρηνικών του Ιράν, ως διαμεσολαβητής.
Αντίστοιχο ρόλο, ίσως πολύ πιο προωθημένο, έχει η Ρωσία, η οποία εξάλλου πουλάει πυρηνική τεχνολογία στο Ιράν. Αυτός ακριβώς, είναι ο λόγος που εδώ και πολλούς μήνες οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία βρίσκονται στο ιστορικό ναδίρ τους...»
Αναμφισβήτητα, ο Ερντογάν θέλει να τα’ χει καλά και με τη Δυτ. Ευρώπη και με τις ΗΠΑ. Όμως, η Τουρκία έχει πάψει να είναι ο «Yes man» των ΗΠΑ, του Ψυχρού Πολέμου, και πλέον χαράσσει, σε μεγάλο βαθμό, τη δική της αυτόνομη πολιτική. Θέλει να έχει εξέχουσα θέση στο κλαμπ των αναπτυσσομένων, και των χωρών της Μέσης Ανατολής. Κοιτάζει Δυτικά, αλλά αλληθωρίζει, πολύ περισσότερο, Ανατολικά.
Αρχιτέκτονας του τουρκικού διπλωματικού σχεδίου, είναι ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Νταβούτογλου. Ο «Τούρκος Κίσινγκερ», όπως τον χαρακτηρίζει η Le Monde σε πρόσφατο άρθρο της, σύμφωνα με το οποίο η Άγκυρα ολοένα περισσότερο μετατρέπεται σε «φάρο όλης της περιοχής». Ένας «φάρος» μάλιστα, ο οποίος όλο και πιο πολύ εμπλέκεται στα σοβαρότερα προβλήματα της περιοχής.
Με τη μείωση της επιρροής της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου, και καλυτερεύοντας τις σχέσεις της με τη Συρία, το Ιράκ, την Ελλάδα και την Αρμενία, η Τουρκία μετατρέπεται σε «κυρίαρχο παίκτη» στη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα, συσφίγγει τις σχέσεις της με τη Ρωσία και όλη την Ανατολική Ευρώπη και κάνει «πραγματική επέλαση προς την κατεύθυνση της Αφρικής».
Έτσι (για να πάμε στα δικά μας), εάν ο κ. Γ.Παπανδρέου ήθελε να κάνει αβάντα στο αυξανόμενο διεθνές κύρος του κ. Ερντογάν, το πέτυχε. Διότι στα ελληνικά εθνικά ζητήματα, δεν πήρε τίποτε.
Η επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα έγινε στο πλαίσιο της υπερκινητικότητας της τουρκικής διπλωματίας σε όλα τα επίπεδα και το μόνο που εξυπηρετούσε ήταν τον Ερντογάν προσωπικά και τη διεθνή εικόνα της Τουρκίας.
Ας ρίξουμε όμως, μια ματιά στις σχέσεις Τουρκίας-Ιράν, οι οποίες τα τελευταία χρόνια διάγουν έναν παρατεταμένο μήνα του μέλιτος. Αφότου η Τεχεράνη, ήδη από την προηγούμενη δεκαετία, κατανόησε το αδιέξοδο της εξαγωγής της ισλαμικής επανάστασης (και στην Τουρκία), και την ανάγκη να κάνει βήματα ώστε να βγει από τη διεθνή απομόνωσή της, οι δύο πλευρές άρχισαν την προσέγγιση.
Το απόγειο της σύσφιγξης των σχέσεων ήταν το 11μηνο Ερμπακάν (1996-1997), τον οποίο άλλωστε, το Ιράν βοήθησε με κάθε τρόπο. Μεταξύ των άλλων, τότε υπογράφτηκε και συμφωνία για παροχή στην Τουρκία πολύ μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου από το Ιράν. Να σημειωθεί πως και πρίν, η Τουρκία είχε συμφωνήσει να πουλάει στο Ιράν οπλικά συστήματα που δεν του έδινε η Δύση. Γενικότερα, οι κάθε λογής συμφωνίες που διαχρονικά έχουν υπογράψει και υλοποιούν οι δύο χώρες, έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην απεξάρτηση της Τουρκίας από τη Δυτ. Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Ένας άλλος στόχος της Άγκυρας είναι να οικοδομήσει έναν «ενιαίο χώρο τουρκόγλωσσων» υπό την αιγίδα της. Εφόσον επιτευχθεί κάτι τέτοιο, αυτός ο χώρος, σε βάθος χρόνου θα μπορεί να ανταγωνιστεί στην ευρύτερη περιοχή, αν όχι στον οικονομικό τομέα, τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτικής επιρροής, τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Ταυτόχρονα, νευραλγικός στόχος είναι η καλλιέργεια της εικόνας της Τουρκίας, ως ενός «φάρου του κοσμικού ισλάμ» για όλους τους μουσουλμάνους. Και για εκείνους που ζουν ως μετανάστες στη Δυτ. Ευρώπη. Πολύ περισσότερο, για τους Έλληνες μουσουλμάνους.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, στην Τουρκία, η αύξηση της δύναμης Ερντογάν, δεν σημαίνει άνοδο του ισλαμισμού στην εξουσία, αλλά ενίσχυση εκείνης της εικόνας που βοηθά στην αύξηση της επιρροής της στο μουσουλμανικό κόσμο. Το αν θα το πετύχει τελικά το στόχο της, παραμένει αδιευκρίνιστο. Πόσο μάλλον, όταν είναι γνωστές οι ιστορικές διαφορές Αράβων-Τουρκίας και η πρόθεση του Ιράν να ηγηθεί των μουσουλμάνων.
Να σημειωθεί τέλος πως, εκτός των σχέσεων που φροντίζει να διατηρεί με την Χεζμπολάχ (Λίβανος) και Χαμάς (Γάζα), η Άγκυρα έχει δώσει καταφύγιο σε σειρά ισλαμικών οργανώσεων, όπως, μεταξύ άλλων, των Τσετσένων.
Πηγή: antinews.gr
Άλλος ένας ελληνικός παραλογισμός!
του Σάββα Καλεντερίδη
Και πρέπει να επισημάνουμε ότι στο ζήτημα αυτό τις τελευταίες δυο δεκαετίες έχουν γίνει σοβαρά λάθη, όχι επί τη βάση ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, αλλά στην προσπάθεια των ελληνικών κυβερνήσεων να ικανοποιήσουν ασμένως τις απαιτήσεις του Ισραήλ.
Το Παλαιστινιακό είναι ένα έγκλημα που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία εξήντα χρόνια, ένα έγκλημα που έχει εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, ενώ ένας ιστορικός και αυτόχθων λαός, ο Παλαιστινιακός, αφού έχασε τα παραδοσιακά του εδάφη, συνεχίζει να υφίσταται μια βάρβαρη πολιτική γενοκτονίας, με τελευταία σκηνή της συνεχιζόμενης τραγωδίας τη βάρβαρη επίθεση και τον συνεχιζόμενο αποκλεισμό της Γάζας, με πρόσχημα την κατάληψη της εξουσίας από τη Χαμάς.
Οι Έλληνες ακτιβιστές, που θέλουν να υψώσουν τη φωνή τους εναντίον της επιχειρούμενης γενοκτονίας των αποκλεισμένων-φυλακισμένων της Γάζας, έχουν επιδείξει πολλές φορές την αλληλεγγύη τους στο δοκιμαζόμενο λαό της αποκλεισμένης αυτής περιοχής, διακινδυνεύοντας πολλές φορές ακόμα και τη ζωή τους, δεδομένης της αγριότητας με την οποία αντιμετωπίζονται από το Ισραήλ και τον εβραϊκό παράγοντα.
Αποτελεί όμως τον απόλυτο παραλογισμό η απόφασή τους να συμπεριλάβουν στην τελευταία αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας Τούρκους, που ήταν σχεδόν στο σύνολό τους στελέχη φασιστικών και ριζοσπαστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, αρνητές της γενοκτονίας των Ελλήνων και των Αρμενίων της Ανατολής και ουσιαστικούς συνεχιστές και συμμετόχους της πολιτικής εθνοκάθαρσης των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου και των Κατεχομένων της Κύπρου από το τουρκικό κράτος, οι οποίοι μάλιστα ναύλωσαν το πλοίο Μαβί Μαρμαρά με χρήματα μιας οργάνωσης (ισλαμιστική οργάνωση IHH) που έχει μια καθαρά θρησκευτικορατσιστική νεοοθωμανική αντίληψη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί βραχίονα της νεοοθωμανικής πολιτικής του τουρκικού κράτους.
Και αν κάποιοι θεωρούν υπερβολικό τον χαρακτηρισμό, πέρα από το σκεπτικό που αναπτύσσεται στην προηγούμενη παράγραφο, ας αναλογιστούν τι "όπλα" έδωσαν στη γενοκτόνο Τουρκία, η οποία έχει πλέον ηγετικό ρόλο ως υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων(!!!) ανάμεσα στις 33 χώρες των οποίων πολίτες συμμετείχαν ως ιδεολόγοι ακτιβιστές σε ένα ανθρωπιστικό εγχείρημα, ένα εγχείρημα που χρησιμοποιεί τώρα η Τουρκία με τον πιο στυγνό τρόπο για να προωθήσει την νεοοθωμανική της πολιτική, χωρίς να εγκαταλείπει την πολιτική γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης που ασκεί στους Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου, της Τενέδου και των Κατεχομένων και σε 20 εκατομμύρια Κούρδους και άλλα τόσα Αλεβίτες, και χωρίς να καταδικάζει τις γενοκτονίες που η ίδια διέπραξε με θύματα τους Έλληνες, τους Αρμένιους και τους Ασσύριους.
Φυσικά η από ανθρωπιστικής και πολιτικής άποψης εντελώς παράλογη απόφαση της συμπόρευσης των Ελλήνων ακτιβιστών με τους γενοκτόνους Τούρκους, οι οποίοι συμμετείχαν στην εν λόγω αποστολή ως "πολιορκητικός κριός" της νεοοθωμανικής πολιτικής της Άγκυρας στη Μέση Ανατολή έχει την εξήγησή της.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι συστηματικά απόντες από τους αγώνες που γίνονται δεκαετίες τώρα για την καταδίκη της γενοκτόνου και εθνοκτόνου πολιτικής της Άγκυρας, μια πολιτική που δεν σταμάτησε το 1923, με την Ανταλλαγή των πληθυσμών, ούτε το 1942, με το Βαρλίκ Βεργκισί, ούτε το 1955 με τα γεγονότα των βανδαλισμών στην Πόλη, ούτε το 1964, με τις απελάσεις των Ελλήνων της Πόλης, ούτε το 1974, με την κατάληψη του 40% της Κύπρου.
Η πολιτική αυτή συνεχίζεται και εφαρμόζεται με "τουρκική" συνέπεια και σήμερα στην Πόλη και την Ίμβρο (για Τένεδο δεν μιλάμε πια, εκεί το έργο τους το ολοκλήρωσαν), τα Κατεχόμενα, την Ελληνική Θράκη, το Αιγαίο και πάει λέγοντας...
Και για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο της ανάλυσής μας, καλούμε τους αναγνώστες μας να αναλογιστούν πόση προσπάθεια θα χρειαζόταν να καταβληθεί από πλευράς Τουρκίας για να αναχθεί διεθνώς αυτή η γενοκτόνος χώρα σε παγκόσμιο υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προωθώντας ταυτόχρονα τα νεοοθωμανικά της "οράματα".
* Σήμερα οι Παλαιστίνιοι ύψωσαν την τουρκική σημαία στη Γάζα, ενώ την ίδια στιγμή τουρκικές εφημερίδες δημοσίευαν άρθρα, με τίτλους "Η Γάζα ήταν οθωμανικό έδαφος".
Πηγή: infognomonpolitics
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω