Παιδεία... Έχει τέλος αυτό το δράμα;

Το παρακάτω άρθρο από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" το μεταφέρουμε χωρίς κανένα σχόλιο γιατί πιστεύουμε πως λέει τα πράγματα με το "όνομα τους"...

Σχολιάστηκε δεόντως εκείνος που πέρασε στα ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας με μέσο όρο 0,9. Οι εφημερίδες και τα κανάλια πλημμύρισαν από σαρκασμούς, οιμωγές και κλαυθμούς και κραυγές «ωιμέ, πού βαδίζει η χώρα!». Ενα πράγμα δεν μάθαμε: Ποιος είναι αυτός; Είναι «ξύλο απελέκητο» (όπως τον χαρακτήρισε μια εφημερίδα) ή κάποιος που έχει δρομολογήσει τις σπουδές του στο εξωτερικό και απλώς παρέδωσε λευκές κόλλες για να φύγει τον Σεπτέμβριο;
Εδώ, καλά-καλά, δεν ξέρουμε καν αν είναι «αυτός» ή «αυτή», τόσο φεμινιστικά είναι τα Μέσα που το 0,9 πρέπει να ανήκει αναγκαστικά σε άνδρα; Μάλλον όχι. Απλώς είναι η Ημέρα της Μαρμότας και για τον Τύπο. Είναι η επανάληψη των προ δεκαετίας οιμωγών. Οπως με τη βάση του δέκα είχαμε τους κλαυθμούς για τα χαμένα νιάτα και τις κλειστές σχολές...»

Υπάρχει κι ένα άλλο ερώτημα. Ο ίδιος υποψήφιος με τις ίδιες επιδόσεις δεν θα γινόταν δεκτός από κανένα ίδρυμα της αλλοδαπής; Σίγουρα δεν θα περνούσε στο Harvard, αλλά κάποιο Polytechnic της Αγγλίας θα άνοιγε τις θύρες του. Θεωρούμε, λοιπόν, το ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας ίδρυμα ισάξιο του Harvard ή έστω πολύ καλύτερο από τα Polytechnic της Βρετανίας;

Το τρίτο ερώτημα αφορά εκείνους που αφενός θέλουν την κατάργηση της βάσης του 10, αλλά ταυτόχρονα φοβούνται την απελευθέρωση της ανώτατης παιδείας. Λένε ότι με τα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα θα πέσει το επίπεδο σπουδών, λόγω εμπορευματοποίησης της παιδείας. Αν και κανείς δεν θέτει ζήτημα ιδιωτικών ΑΕΙ, αλλά μόνο μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών, ας υποθέσουμε ότι αυτά θα θελήσουν να μεγιστοποιήσουν τα έσοδά τους και θα χαμηλώσουν τον πήχυ εισαγωγής. Πόσο πιο χαμηλά όμως από το 0,9 μπορούν να τον πάνε;

Το αντίστροφο ακριβώς ερώτημα αφορά τους υπέρμαχους της «βάσης του 10», οι οποίοι κατά κανόνα είναι και υπέρ της απελευθέρωσης της ανώτατης παιδείας. Ομως: στα συμβεβλημένα με πανεπιστήμια του εξωτερικού κολέγια, οι σπουδαστές μπαίνουν χωρίς εξετάσεις. Πού ξέρουμε, αν μεταξύ αυτών των χιλιάδων που εισρέουν στην ιδιωτική παιδεία δεν είναι κάποιος τού 0,9 ή και τού 0,5; Τα επαγγελματικά δικαιώματα, έτσι κι αλλιώς, με οδηγία της Επιτροπής είναι αναγνωρισμένα για όλους.

Όπως γίνεται με όλα τα πράγματα στη χώρα, έτσι και η συζήτηση για την παιδεία κινείται με τα εκάστοτε στερεότυπα της μόδας. Τη μια, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη Σκύλλα και, την άλλη, λατρεύουμε τη Χάρυβδη. Από το «Παιδεία για όλους» περάσαμε απέναντι στο «ε, όχι και γι’ αυτούς!». Δεν κάνουμε καν μια ενδιάμεση στάση να αναλογιστούμε ότι «με βάση το δέκα τα βάζουμε, χωρίς βάση το δέκα τα βγάζουμε, τι έχουν τα έρμα και δεν μορφώνονται;».
Μήπως δεν πρέπει να ψάχνουμε τους «ιδανικούς αριθμούς» που ταιριάζουν σε όλο το σύστημα; Έτσι κι αλλιώς πειραματιστήκαμε με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς: στις εξετάσεις δοκιμάσαμε βάση του 10 και μη βάσεις -προσπαθήσαμε με 4, 6, 8, 10, 14 εξεταστέα μαθήματα- θεσμοθετήσαμε μία, δύο και τρεις εξεταστικές περιόδους.
Όλα απέτυχαν, διότι δεν ανταποκρίνονταν στη σύνθετη πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, κάθε χρόνο έχουμε ένα 1989 για την παιδεία κι εμείς επιμένουμε ότι το σοβιετικό σύστημα απλώς πρέπει να αλλάξει παραμέτρους. Μήπως είναι η ώρα να αλλάξουμε την κρατικοκεντρική θεώρηση της ανώτατης παιδείας;

του Πάσχου Μανδραβέλη
Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ via expression-gr.blogspot.com