Την Τρίτη 24 Αυγούστου 2010 στη Σαμοθράκη, και συγκεκριμένα ανάμεσα στα θραύσματα του Ιερού των Μεγάλων Θεών της Σαμοθράκης, η Αποστολία Παπαδαμάκη θα χορέψει ένα νέο δικό της σόλο.
Λουσμένη στο φως του φεγγαριού και μόνον. Υπό τους ήχους μιας φλογέρας και χωρίς καμιά άλλη τεχνική υποδομή. Ούτε καν καρέκλες για τους θεατές ούτε σκηνικά ούτε φωτισμός. Ένα δρώμενο με τα απολύτως απαραίτητα: ..»
Τον χώρο (και μάλιστα έναν ιδιαίτερα φορτισμένο αρχαίο ναό, που στέκει ως τις μέρες μας δίπλα στο κύμα), την ερμηνεύτρια και τους θεατές. Χωρίς περιττά στολίδια, απαλλαγμένο από τις συνήθεις συμβάσεις ενός θεάματος. Με μόνο οδηγό την ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν όλα τα παραπάνω στοιχεία συναντώνται σε μια στιγμή και μάλιστα με την ευτυχή συγκυρία της πανσελήνου.
Στον χώρο στον οποίο βρέθηκε και ανασύρθηκε η Νίκη της Σαμοθράκης πριν απαχθεί και μεταφερθεί στο Μουσείο του Λούβρου. Αλλά και στον τόπο τέλεσης των Καβειρίων Μυστηρίων, εκεί όπου γίνονταν αποδεκτοί χωρίς αποκλεισμούς και περιορισμούς άντρες, γυναίκες, δούλοι και ελεύθεροι.
Στον χώρο αυτό θα εισέλθει η χορογράφος ντυμένη σαν μια γυναίκα της πόλης χωρίς μνήμες, που περιπλανιέται αέναα αναζητώντας την πατρίδα. Θα την αναγνωρίσει στον τόπο αυτό που θα ανασύρει μνήμες από την εφηβεία, την παιδικότητα και τη γέννησή της. Μέσα εκεί θα γεννηθεί ξανά. Απεκδυόμενη τα ενδύματά της, το σώμα της αλληλεπιδρά με το περιβάλλον και σταδιακά απελευθερώνεται: σκαρφαλώνει στις πέτρες, κυλιέται, χορεύει ξέφρενα, λούζεται με τη σκόνη των μαρμάρων (άργιλος), για να μεταμορφωθεί στο τέλος σε ένα άγαλμα, ανάμεσα στα άλλα αγάλματα. Να γίνει ένα με τον χώρο και την ιστορία του.
Σαμοθράκη, η πατρίδα μου
Τα αυτοβιογραφικά ερείσματα της δημιουργίας είναι περισσότερο κι από εμφανή. Μας το επιβεβαιώνει και η ίδια η χορογράφος. Κατάγεται από τη Σαμοθράκη, αυτό το μοναδικής φυσικής ομορφιάς νησί του Θρακικού Πελάγους, έχει περάσει τα παιδικά και εφηβικά καλοκαίρια της στα πλατάνια και στις παραλίες του. Φέτος, επέστρεψε για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια απουσίας. «Είχα μια άρνηση που έφτανε ώς την αποστροφή», μας εξομολογείται. «Έτσι, νιώθω σαν να γυρίζω σε μια ξεχασμένη πατρίδα της μνήμης μου», συμπληρώνει.
Το σόλο αυτό έρχεται έπειτα από δύο χρόνια καλλιτεχνικής σιωπής για τη χορογράφο, που έχει τη δική της ομάδα, το χοροθέατρο quasi stellar, και έχει, ανάμεσα σε άλλα, χορογραφήσει και την τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων - τελευταία δουλειά της ήταν το «Electric girl». Η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι οικολογικές καταστροφές την είχαν φέρει σε αμηχανία. Η λιτή αυτή φόρμα, όμως, φαίνεται να της ανοίγει νέους δρόμους.
Η μοναξιά της περιφέρειας
Γι' αυτό και ξεκινά ένα νέο project με τίτλο «Α dance in a day of your days / Ενας χορός σε μια μέρα από τις μέρες σας», μια σειρά, δηλαδή, έργων in situ τα οποία θα δημιουργούνται στον χώρο παρουσίασής τους. Χωρίς τεχνική υποδομή, αλλά με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής από ντόπιο κάθε φορά μουσικό. Στη Σαμοθράκη θα παίξει ένας φλογερίστας, που μένει χειμώνα-καλοκαίρι στα δάση του νησιού. Το πρότζεκτ θα μεταφερθεί στους τόπους καταγωγής και άλλων χορευτών της ομάδας της. Θα φτάσει, για παράδειγμα, ώς τη Λήμνο με ερμηνεύτρια την Χαρά Κότσαλη και ώς την Κρήτη, τόπο καταγωγής της Μαρκέλλας Μανωλιάδη.
«Ο καθένας μεγαλώνοντας ανακαλύπτει το παιδί που κρύβει μέσα του. Ο προορισμός μας, δηλαδή το μέλλον, ίσως είναι τελικά το παρελθόν μας. Αυτό που νομίζουμε ως μέλλον καταστρέφει τα πράγματα. Και φτάνουμε να λέμε ότι πρόοδος είναι αυτό που συνέβαινε πιο παλιά», μας εξηγεί. «Οι άνθρωποι στην περιφέρεια νιώθουν μοναξιά και πως είναι αποκομμένοι από αυτό που συμβαίνει στις πόλεις».
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (Έλενα Γαλανοπούλου)
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω