Η ΔΕΘ της καρδιάς μας τότε... Η ΔΕΘ μιας έρημης πόλης σήμερα...

της Λιάνας Γούτα

Οι μέρες της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη, δεν είναι πια όπως ήταν κάποτε. Μεγαλώσαμε σε μια πόλη που τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη “έβαζε τα καλά της”, φωτιζόταν και χαμογελούσε και μας έφτιαχνε το κέφι με βόλτες στην πιο γλυκιά εποχή του χρόνου, με τις ηλιόλουστες ακόμα μέρες και τα δροσερά βράδια...
Αυτή την εποχή, αυτές τις μέρες, αυτή τη γιορτή, τα περιμέναμε πώς και πώς! Μικροί-μεγάλοι... Ήταν για όλους η πιο γλυκιά προσαρμογή στην επιστροφή από τις διακοπές, λίγο πριν αρχίσει η ρουτίνα των σχολείων, της δουλειάς, του φθινοπώρου. Hot dogs και μαύρη μπύρα, γιγάντια ξύλινα μολύβια και Λούνα Παρκ, ακροβάτες και μουσικές, φώτα, φθινοπωρινή αύρα! Όλη η πόλη μια γιορτή! ...»

Σήμερα οι εικόνες αυτές είναι μόνο μνήμες. Σήμερα τις ημέρες της ΔΕΘ, η πόλη μπαίνει σε συναγερμό και αντί για γιορτινή διάθεση, γίνεται ετοιμοπόλεμη. Το Σαββατοκύριακο των εγκαινίων όσοι Θεσσαλονικείς μπορούν φεύγουν και οι υπόλοιποι μένουν σε περιορισμό κατ’ οίκον, οι δρόμοι κλείνουν κι η πόλη ερημώνει. Οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά να κυκλοφορήσουν στο κέντρο από τον φόβο των επεισοδίων.
Ο φόβος των επεισοδίων από τη μια και ο φόβος της πολύωρης ταλαιπωρίας από την άλλη. Κι αν κάποιος παρόλα αυτά το επιχειρήσει, κι αν ακόμα το καταφέρει να βρει τρόπο να περάσει από τα αστυνομικά μπλόκα που κλείνουν τους δρόμους όποτε μετακινούνται οι επίσημοι ή καθ΄ όλη τη διάρκεια των εκδηλώσεων και των ομιλιών όταν φτάσει στο κέντρο, θα το δει με έκπληξη άδειο! Σάββατο μεσημέρι, άδειο. Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, επίσης. Άδειο από κόσμο, άδειο από αυτοκίνητα. Μια πόλη που μοιάζει υπό κατάληψη ή σα να αναμένει μια κάποια καταστροφή.

Οι Θεσσαλονικείς φοβούνται και φεύγουν ή έστω... ενοχλούνται και αποφεύγουν. Στα στέκια και στα μαγαζιά η ανθρωπογεωγραφία αλλάζει και οι “έποικοι” της πρωτεύουσας που για ένα διήμερο επελαύνουν στην πόλη σχολιάζουν με πλατιά χαμόγελα την ομορφιά της ερωτικής πόλης!

Όχι λοιπόν. Δεν ήταν αυτή η γιορτή της πόλης, η γιορτή της ΔΕΘ των παιδικών μας χρόνων. Λυπάμαι που τη χάσαμε όλοι μας. Μα πιο πολύ λυπάμαι που τα παιδιά μου δε θα έχουν αυτή τη γλυκιά μνήμη που κουβαλώ εγώ και η γενιά μου και το μόνο που θα έχουν να συνδυάσουν με τη ΔΕΘ θα είναι η απαγόρευση της... κυκλοφορίας και της βόλτας τους στην πόλη τις μέρες αυτές.

Γιατί τις μέρες αυτές το Κράτος είναι που επισκέπτεται την πόλη, με έναν τρόπο που την διαλύει και την αποδιοργανώνει! Την χρησιμοποιεί ως θέατρο πολιτικής και φεύγει αφήνοντας πικρή γεύση. Όταν τελειώνει η ΔΕΘ, η Θεσσαλονίκη επιστρέφει στην καθημερινότητά της. Πέρασε κι αυτό, λέμε... Χωρίς να λαχταράμε και χωρίς να περιμένουμε “του χρόνου”, όπως κάναμε μικροί... Κάθε άλλο!

lianagouta.gr