Η απάτη των εκλογών
Όποια και να είναι η έκβαση της πρωθυπουργικής του θητείας (μάλλον θα είναι άδοξη), ο κ. Παπανδρέου θα μείνει στην ιστορία ως ο πολιτικός που, προκειμένου να κερδίσει την εξουσία, δεν δίστασε να κοροϊδέψει ξεδιάντροπα τον ελληνικό λαό.
Οι επιταγές που μοίραζε προεκλογικά ήταν ακάλυπτες...»
Γνώριζε την κατάσταση της οικονομίας. Ηξερε, ότι έπρεπε να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας (όπως άλλωστε εφαρμόζουν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, γιατί η Ελλάδα να αποτελούσε εξαίρεση). Παρ’ όλα αυτά έκανε σημαία του τον λαϊκισμό και τις ανέξοδες υποσχέσεις.
Για τον κ. Παπανδρέου το μείζον ήταν να γίνει πρωθυπουργός και «γαία πυρί μειχθήτω»!
Αφού, λοιπόν, υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού και κυβερνάει μ’ ένα πρόγραμμά το οποίο ουδέποτε έτυχε της εγκρίσεώς του, τίθεται εκ των πραγμάτων ζήτημα ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησής του.
Το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε τελειώνει
Ο γνωστός μας κ. Αλμούνια, είχε αποκαλύψει σε μια συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ότι όταν συνάντησε τον κ. Παπακωνσταντίνου, απεκόμισε την εντύπωση ότι συμπεριφέρονταν λες και « πήγαιναν σε σχολική εκδρομή.» Οι άνθρωποι ήρθαν στην εξουσία ανέμελοι και απροετοίμαστοι. Για αυτό και χάθηκε τόσος χρόνος μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Το ΠΑΣΟΚ, όσες φορές κατέλαβε την εξουσία, βρήκε τα πράγματα στρωμένα. Τώρα, για πρώτη φορά, εκλήθη να διαχειριστεί μια κρίση που το υπερέβαινε κατά πολύ! Και επειδή ως σύστημα και μηχανισμός εξουσίας, είχε ανατραφεί και ασκηθεί στο λαϊκισμό, ήθελε καιρό για να καταλάβει που βρίσκεται και τι πολιτική να ακολουθήσει.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου επειδή ούτε πρόγραμμα είχε, ούτε πολιτική, βρήκε διέξοδο στο Μνημόνιο. Και δυστυχώς ήταν τόσο απελπισμένη που ακόμα δεν ξέρει τι συμφώνησε! Βέβαια, στο Μνημόνιο δεν οδηγηθήκαμε επειδή δεν υπήρχαν άλλες λύσεις. Οδηγηθήκαμε επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν είχε το πολιτικό θάρρος, να εφαρμόσει την πολιτική που οι περιστάσεις απαιτούσαν. Όπως κάνουν οι άλλες χώρες της Ε.Ε. που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.
Η επιλογή του Μνημονίου θα είναι μοιραία για το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε, τελειώνει, όχι μόνο επειδή καταρρέει ο μύθος που το συντηρούσε (οι έλληνες περνούσαν καλά με το ΠΑΣΟΚ), αλλά και επειδή διαρρηγνύονται, και μάλιστα με τρόπο επώδυνο, οι δεσμοί του με τις κοινωνικές ομάδες που το έφερναν στην εξουσία.
Melting pot
Η παράδοση της οικονομίας μας στο ΔΝΤ, η επερχόμενη διάλυση της μεσαίας τάξης ως αποτέλεσμα της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, ο Καλλικράτης (που «καντονοποιεί» τη χώρα), η κατάργηση των υπουργείων Μακεδονίας-Θράκης και Αιγαίου, η απάλειψη του «Εθνικής» από τα υπουργεία Παιδείας, Οικονομίας και Αμυνας, ο νόμος για το μεταναστευτικό και η επιμονή του κ. Παπανδρέου, κάθε φορά που βρίσκεται στο εξωτερικό, να αναφέρεται στην ανάγκη «παγκόσμιας διακυβέρνησης», μπορεί, εκ πρώτης όψεως, να μην έχουν σχέση μεταξύ τους. Όμως, μια προσεκτική ανάγνωση δείχνει ότι αποτελούν εκφάνσεις της ίδιας πολιτικής. Σ’ αυτά να προσθέσουμε δύο ακόμα στοιχεία. Την αφέλεια (επιτηδευμένη;) με την οποία αντιμετωπίζονται τα εθνικά μας θέματα (αλήθεια ποια είναι η τύχη εκείνων των συμφωνιών που είχαν υπογραφεί με τον κ. Ερντογάν; Τι απέδωσαν τα photo opportunities με τον κ. Γκρούεφσκι;). Δεύτερον, την κατάργηση συνταγματικώς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων.
Ο κ. Παπανδρέου, μεγάλωσε στις ΗΠΑ. Εκεί που το melting pot, ήταν για δεκαετίες η κυρίαρχη ιδεολογία.
Μήπως επιχειρείται μία βίαιη αλλαγή της κοινωνίας μας με βάση πολύ-πολιτισμικά πρότυπα;
Μήπως η χώρα μετατρέπεται σε δορυφόρο και αποτελεί case study ευρύτερων εξελίξεων; Μήπως αναλαμβάνονται δεσμεύσεις οι οποίες προεκτείνονται και προκαταλαμβάνουν και τις επερχόμενες γενιές; Γιατί τις οικονομικές δυσκολίες μπορεί να τις ξεπεράσει η χώρα, την αλλαγή της φυσιογνωμίας της όχι.
Το εκδοτικό κατεστημένο
Στην Ελλάδα ο τύπος επηρέαζε τα πολιτικά πράγματα. Συχνά μάλιστα καθόριζε και τις εξελίξεις. Εχω την εντύπωση ότι ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να είναι ο τελευταίος εκλεκτός αυτού του συστήματος εξουσίας. Είχα γράψει και παλαιότερα ότι μια από τις πρώτες «φούσκες» που θα σκάσει στην Ελλάδα θα είναι αυτή των κρατικοδίαιτων ΜΜΕ, που με σκανδαλώδη τρόπο γιγαντώθηκαν επί «εκσυγχρονισμού» και παρέμειναν ασύδοτα επί Καραμανλή.
Τα ΜΜΕ, όπως τα γνωρίζαμε, οδηγούνται σε κατάρρευση.
Σ’ αυτό συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες. Η αχαλίνωτη επέκταση, ο αμείλικτος, μέχρι βαθμού εξοντώσεως, ανταγωνισμός, το διαρκώς αυξανόμενο έλλειμμα αξιοπιστίας και η δύσκολη οικονομική συγκυρία (με δραματική συρρίκνωση της διαφημιστικής δαπάνης). Παράλληλα, το διαδίκτυο αναδεικνύεται ως το μέσο που προτιμούν για την ενημέρωσή τους οι λεγόμενες παραγωγικές ηλικίες. Οι ηλικίες που ενδιαφέρουν τους διαφημιστές! Το διαδίκτυο βάζει δύσκολα προβλήματα για τα συστήματα εξουσίας γιατί δεν υπόκειται σε έλεγχο μια και οι ορίζοντες είναι ανοιχτοί. Αρκεί βεβαίως, να μην αυτό-ακυρωθεί στην πράξη.
Αυτές οι εξελίξεις είναι πιθανόν να απελευθερώσουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, που ήταν επιδεικτικά καθοδήγησης με βάση τι έλεγαν οι «κυρίαρχοι των οκτώ» και να συμπεριφερθούν με τρόπο που θα εκπλήξει τους politically correct του συστήματος! Ο επόμενος πρωθυπουργός θα εκλεγεί χωρίς τις …ευλογίες του συστήματος. Ισως δε θα το χρειάζεται κιόλας!
Οι προκλήσεις
Η Ελλάδα είχε την ατυχία να γνωρίσει πολλές κακές κυβερνήσεις και ανίκανους ηγέτες. Μερικοί πέρασαν και αμέσως ξεχάστηκαν στα χαλάσματα που δημιούργησαν. Κάποιοι προκάλεσαν τόση ζημιά, που χρειάστηκαν δεκαετίες για να επανορθωθεί. Τέλος, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι κρίσεις αποτέλεσαν την αφορμή εθνικής αφύπνισης. Αφετηρία για κάτι καινούργιο. Αναδείχθηκαν ηγέτες, που συνέλαβαν το νόημα και τις επιταγές των καιρών, ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων και κέρδισαν την εμπιστοσύνη του λαού.
Δεν περίμεναν τις εξελίξεις, τις δημιούργησαν.
Δεν κατεβλήθησαν από την εθνική μελαγχολία, την μετέτρεψαν σε ελπίδα.
Δεν περίμεναν τη σειρά τους, έτρεξαν στην πρώτη γραμμή της μάχης αδιαφορώντας για τα κελεύσματα των σκεπτικιστών.
Στάθηκαν όρθιοι όταν ο κόσμος κατέρρεε γύρω τους και είδαν μπροστά.
Αναμφίβολα, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια δύσκολη πραγματικότητα. Με τον κ. Παπανδρέου δεν κλείνει μόνο ο κύκλος της μεταπολίτευσης, τελειώνει και η εποχή των εύκολων λύσεων. Πρέπει να δούμε την αλήθεια καταπρόσωπο.
Οι καιροί απαιτούν υπέρβαση.
Ο επόμενος πρωθυπουργός θα πρέπει να υπερβεί τα κόμματα, να απελευθερωθεί από τους μηχανισμούς, να αδιαφορήσει για το πολιτικό κόστος και να κτίσει ισχυρούς δεσμούς με την κοινωνία. Δεν είναι εύκολο, αλλά εκεί βρίσκεται η διαφορά του πολιτικού από τον ηγέτη.
Κώστας Ροδινός
Υ.Γ. Παρακολούθησα με σκεπτικισμό αυτό το δοξαστικό για την επίσκεψη του Κινέζου Πρωθυπουργού. Υποθέτω ότι επιδιώκουμε συνεργασία, όχι μια δεύτερη υποδούλωση. Και κάτι ακόμα, εκτός και αν μου διέφυγε. Ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε στο άνοιγμα που έκανε ο πατέρας του στην Κίνα, για τον κ. Καραμανλή το ξέχασε; Πρόκειται για πολιτική μικρότητα.
Πηγή: antinews.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω