Σουφλί, τόπος να ζεις;

της Ελίζας Καλέση

Θυμάμαι τον εαυτό μου, εκεί γύρω στα είκοσι κάτι.. να θέλω να επιστρέψω στο Σουφλί.
Στην πατρίδα, στους φίλους , στην οικογένεια… «αυτά τα λέω μάλλον τώρα που μεγάλωσα γιατί τότε αφέθηκα να πεισθώ από συναισθηματισμούς, οικογενειακούς δεσμούς και περιουσιακά στοιχεία». Νομίζω ότι τα δυο τελευταία, είχαν παίξει το ρόλο τους καταλυτικότερα. Μήπως πόσο είχα προλάβει να φύγω για να θέλω να γυρίσω… δεν ήμουνα στην ξενιτιά για χρόνια, στη χώρα ήμουνα και σε μια ανάσα χρόνο γύρισα πίσω.
Όλος ο κόσμος στα πόδια μου …εγώ θα έκανα αυτό που ήθελα, ήμουνα σίγουρη!
Όχι για πολύ όμως γιατί κάποια στιγμή προσγειώθηκα... στο Σουφλί... στα δεδομένα του, στις δυνατότητές του, στους ανθρώπους του, στις νοοτροπίες του...»

…Και τώρα τι κάνουμε τώρα; …Δημιουργώ επαγγελματική στέγη, αργότερα έρχεται και η οικογένεια ...παράλληλα δραστηριοποιήθηκα με τα κοινά και κυρίως με τα πολιτιστικά της πόλης. Πολύ ενδιαφέρον, πραγματική δημιουργία ...και χρόνο με το χρόνο η πείρα η γνώση βοήθησε περισσότερο στη διαμόρφωση άποψης, θέσης και τοποθέτησης απέναντι στα πράγματα.

Από το 1996-7 και μέχρι το 2006 είδα και έζησα από κοντά τρεις Δημάρχους, αρκετούς αντιδημάρχους και άλλους τόσους δημοτικούς συμβούλους που ασχολούνταν με τα κοινά και κάποιοι από αυτούς ακόμα ασχολούνται.

Θα μου πείτε... τι μας νοιάζει εμάς... τι βιογραφία σου θα διαβάσουμε τώρα;
Όχι απλά κάνω μια αναδρομή, πρώτα από τα προσωπικά μου βιώματα για να φτάσω στο σήμερα αυτής της πόλης, αυτού του τόπου που θέλουμε "να αξίζει" να ζούμε σε αυτόν.
Δεύτερον ότι το τελευταίο διάστημα ακούω και διαβάζω με αφορμή τη δημιουργία του blog και μιας ομάδας ανάλογης στο facebook, από ξένους και γνωστούς ότι το Σουφλί είναι:
ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου, αξίζει να ζεις όταν συνταξιοδοτηθείς, και το μετάξι που έχετε, μούφα είναι και αυτό, εκμεταλλευτές του στρατού με υψηλά ενοίκια, ρατσιστές και τοπικιστές και πολλά ακόμα που δεν μας κάνουν και τόσο περήφανους….

Το τελευταίο που με συγκλόνισε και με ταρακούνησε ήταν όταν σε μια έντονη κουβέντα με έναν άνθρωπο "που ζει στην πρωτεύουσα" που έχει να κάνει με τα κοινά και συζητούσαμε συγκεκριμένα για τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα ήταν όταν μου είπε: Η διαφορά μας είναι ότι εσύ αγχώνεσαι, αγωνιάς και καταναλώνεις χρόνο και προσπάθεια για κάτι που είναι πεθαμένο, ενώ εγώ όχι!

Πραγματικά, δεν είχα λόγια και προτίμησα να μείνω σιωπηλή. Τόσο μεγάλη ήταν αυτή η αλήθεια που δεν την άντεχα , τόσο με προβλημάτισε που αμέσως μπήκα σε σκέψεις;
Το βέβαιον είναι ότι σκέφτηκα , τελικά αυτοί είμαστε ; Ζωντανοί νεκροί σε αυτή την πόλη, έτσι μας βλέπουν και γι ’αυτό “ως έτσι” μας αντιμετωπίζουν;
Αλλά γιατί να μας αντιμετωπίζουν έτσι;
Προφανώς δώσαμε και δίνουμε ακόμα το δικαίωμα. Ένας τόπος που τα χάνει όλα σιγά, σιγά μέσα από τα χέρια του.

Έζησα Δημάρχους να κλαίνε για χαμένες ευκαιρίες και υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν από την κεντρική εξουσία. Να αγωνίζονται και να κερδίζουν για τον τόπο υπηρεσίες, ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Που διεκδίκησαν, που φώναξαν, που ήταν γνώστες. Είδα Δημάρχους ευθυνόφοβους, που απλά διαχειρίστηκαν τα πράγματα και τα πήγαν ένα βήμα πίσω. Είδα Δημάρχους να προσπαθούν να βάλουν βάσεις και να δημιουργήσουν υποδομές. Είδα επιπόλαιους ανθρώπους να παίζουν με το χρήμα και να λαϊκίσουν με μέλημά τους να κερδίσουν μερικές ψήφους. Είδα να χάνονται ευκαιρίες, να κλείνουν υπηρεσίες, να φεύγει κόσμος, να κλείνουν μαγαζιά, να σπαταλώνται χρήματα για υποδομές χωρίς αντίκρισμα, να δανείζεται ο Δήμος ξανά και ξανά. Είδα να βολεύονται κάθε φορά διαφορετικοί άνθρωποι άλλοι για λίγο, κάποιοι για πολύ. Είδα να παίρνουν αποφάσεις και να ξηλώνεται και να γκρεμίζεται ότι ιστορικό και όμορφο, ελαφρά την καρδία προς χάρη του σύγχρονου και μοντέρνου.

Βλέπω να περνάει η ιστορία από δίπλα μας και να μη μας αγγίζει. Βλέπω να περνάνε οι ευκαιρίες και εμείς απλά να χαμογελάμε. Βλέπω σε άλλα κράτη τις τελευταίες δεκαετίες με τα τόσα “πακέτα” που πέρασαν, οι επαρχίες τους να δυναμώνουν γιατί επένδυσαν πραγματικά στην ανάπτυξή τους , στην ανάδειξή τους, στην σωστή εκμετάλλευση των όσων τους έδωσε η φύση και το παρελθόν τους.
Είδα, βλέπω, ζω και θα συνεχίζω να ζω στο Σουφλί.
To Σουφλί…… είναι το Σουφλί τρανό χωριό ...τρανό και παινεμένο…
Τόσο τρανό που μείναμε μια χούφτα άνθρωποι. τόσο παινεμένο που μόνο το παρελθόν του έχει να επικαλείται. Δεν αφορίζω και δεν διαγράφω κανένα παρελθόν, άλλωστε αυτή είναι η ιστορία μας, η πορεία μας, η κουλτούρα μας η άνοδος μας. Και ύστερα… ήρθαν οι μέλισσες; Και ύστερα τι, σήμερα τι, με μέλλον ποιο και για ποιους;

Εγκλωβιστήκαμε, κλειστήκαμε πίσω από το παρελθόν μας. Εμείς του τότε, του κάποτε, που είχαμε εργοστάσια βιοτεχνίες, επαγγελματίες, παράγαμε πολιτισμό, είχαμε έφεση στις επιστήμες και στα γράμματα. Ναι τα είχαμε και άνθρωποι από το Σουφλί έγιναν μεγάλοι και τρανοί και προόδευσαν και είμαστε περήφανοι για όλους και για όλα αυτά.
Σήμερα όμως τι έχουμε, τι μας απέμεινε, τι παράγουμε, τι και πού έχουμε έφεση, με ποιο τρόπο και ποιες προσπάθειες κάνουμε κάτι για να αναδείξουμε το Σουφλί, με ποιο τρόπο θωρακίζουμε τα συμφέροντά μας , την αγορά μας, τους συμπολίτες μας, την φυσική ομορφιά μας, την αρχιτεκτονική μας παράδοση Με ποιο τρόπο είμαστε πολίτες του κόσμου, της Ευρώπης, της χώρας μας;
Τι διεκδικούμε, γιατί πράγμα παλεύουμε, πόσο μας ενδιαφέρει ο τουρίστας, πόσο μας ενδιαφέρει ο στρατός, πόσο μας ενδιαφέρει και τελικά, πόσο αγαπάμε και πόσο προσπαθούμε για αυτό το τόπο;

Την ευθύνη δεν την έχουν πάντα όσοι ασχολούνται με τα κοινά, γιατί τις θέσεις εμείς τους τις δίνουμε, με την επιλογή μας. Την ευθύνη την έχουμε όλοι μας.
Όραμα, προτάσεις, ιδέες, συμμετοχή, δραστηριοποίηση …πουθενά ή από ελάχιστους.
Αν δεν βάλουμε όλοι το λιθαράκι μας, αν δεν πούμε όλοι τις απόψεις μας, αν δεν αναδείξουμε ότι κύτταρο έμεινε ακόμα ζωντανό, αν δεν αντιδράσουμε, αν δεν εκμεταλλευτούμε ότι ο τόπος, η φύση, η θέση μας, η ιστορία και το παρελθόν, μας χάρισε απλόχερα, τότε καλά θα κάνουμε να σιωπούμε.
Αφού και με την απραξία μας, την αδιαφορία μας και με το να αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους είναι σαν να σιωπούμε. Δεν θα κάνει, κανείς από μηχανής θεός κάτι για εμάς χωρίς εμάς, χωρίς να το ζητήσουμε χωρίς να το προσπαθήσουμε, χωρίς να το διεκδικήσουμε.

Και επειδή τα περιθώρια στενέψανε, και ίσως μας πάρουν ότι ελάχιστο μας απέμεινε, αλλά που με σωστές επεμβάσεις, πρωτοβουλίες, διεκδικήσεις μπορούμε ακόμα να σώσουμε, γιατί ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ, τότε όλοι μαζί ας το κάνουμε.
Ας μην αδιαφορήσουμε άλλο, ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, οι νέοι άνθρωποι σε συνδυασμό με την πείρα και τη γνώση. Ας σηκωθούμε από τις καρέκλες μας, από τους καναπέδες μας από τα καφενεία.
Ας δούμε το Σουφλί πιο θετικά, ας το δούμε πιο όμορφο, ας το δούμε να κερδίζει ότι έχασε τα προηγούμενα χρόνια, ας το δούμε ….όχι ουτοπικά ….αλλά με όραμα.
Κάποτε η Μελίνα όταν ήταν Υπουργός Πολιτισμού, χαρακτήρισε το Σουφλί παραδοσιακό οικισμό. Κάτι είχε δει παραπάνω, κάτι είχε φανταστεί, κάτι ήξερε για την ταυτότητά του.
Δεν είναι τυχαίο, και δεν μας υποτιμά ο παραδοσιακός οικισμός γιατί δεν μπορούν να είναι όλες οι πόλεις σύγχρονες, ούτε γεμάτες τσιμέντο.
Ας δώσουμε στους εαυτούς μας αυτό που μας αξίζει, για έναν τόπο που….
Ναι, αξίζει να ζεις, αρκεί να προσπαθείς!

Ελίζα Καλέση
souflievros.blogspot.com