του Χρήστου Καψάλη
Η σχέση της κυβέρνησης τόσο με τις περισσότερες κοινωνικές ομάδες αλλά και με πολλούς από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ πλησιάζει στον κόκκινο και δεν αποκλείεται σύντομα να το φτάσει, πυροδοτώντας ανεξέλεγκτες καταστάσεις στην κοινωνία αλλά και στο Κοινοβούλιο.
Αυτή είναι σημαντικότερη αιτία για να οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές κατά το προσεχές τρίμηνο. Αν δηλαδή η κυβέρνηση διαπιστώσει ότι τα επιπλέον, ακόμη πιο σκληρά μέτρα, που απαιτεί η τρόϊκα για να εγκρίνει την τέταρτη δόση (ή έστω την πέμπτη) ξεπερνούν τα όρια αντοχής και ανοχής των πολιτών και προμηνύουν εκρηκτικές εξελίξεις που δεν θα μπορεί να ελέγξει, είναι πιθανόν να επιλέξει την οδό των πρόωρων εκλογών.
Γιατί; Μα διότι ελπίζει ότι με αυτό τον τρόπο θα έχει τη δυνατότητα είτε να επανεκλεγεί, είτε, στη χειρότερη περίπτωση να δημιουργήσει κυβέρνηση ελεγχόμενης συνεργασίας...»
Αν προκηρυχτούν πρόωρες εκλογές είναι σίγουρο ότι θα γίνουν το αργότερο την Κυριακή 3 Απριλίου, αφού μέχρι εκείνη την ημερομηνία (μέσα σε 18 μήνες από τις προηγούμενες) μπορούν να γίνουν με λίστα και όχι με σταυρό προτίμησης και ο πρωθυπουργός ασφαλώς θα προτιμούσε να ελέγξει απολύτως την κοινοβουλευτική του ομάδα που φυλλοροεί και θεωρητικώς, τουλάχιστον, ανθίσταται...
Κι αυτό όμως δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται. Αρκετοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι σε αυτήν την περίπτωση το όνομά τους δεν θα βρίσκεται σε εκλόγιμη θέση στη λίστα. Είναι πιθανό λοιπόν κάποιοι, την ύστατη στιγμή, να επιλέξουν ηρωική έξοδο, συγκροτώντας ένα «παλιό ή εκσυγχρονιστικό ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το ΠΑΣΟΚ» που θα προσπαθεί να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του κυβερνώντος κόμματος που πλήττονται, δικαίως ή αδίκως.
Ποιος θα κερδίσει όμως αν, με αυτές περίπου τις προϋποθέσεις, οδηγηθούμε σε εκλογές; Ποια άλλη πειστική πολιτική πρόταση εξουσίας και διεξόδου από την κρίση έχει παρουσιαστεί; Δυστυχώς καμία και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Το 80% - 90% των πολιτών διαφωνούν και καταδικάζουν τους πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής (εισπρακτικά μέτρα που πλήττουν κυρίως τους αδύναμους, πολυνομοσχέδιο για τα εργασιακά που μας επαναφέρει στο Μεσαίωνα), σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, αλλά δεν βρίσκουν πολιτική διέξοδο για να εκφράσουν την αντίθεσή τους, με αποτέλεσμα να παρατηρείται το παράδοξο: Οι πολίτες αρνούνται την κυβερνητική πολιτική αλλά στηρίζουν το κυβερνών κόμμα στις ερωτήσεις σχετικά με την πρόθεση ψήφου.
Πως εξηγείται; Απλούστατα διότι η κυβέρνηση λέει μισές αλήθειες, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κατορθώνουν να απαντήσουν πειστικά, ανατρέποντας τα ...μισά ψέματα.
Πως θα πληρώναμε μισθούς, συντάξεις και υποχρεώσεις του δημοσίου, αν δεν πέρναμε δάνειο; ρωτάει η κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν έχει δώσει σαφή απάντηση αν υπήρχε άλλη οδός και ποια. Όμως, άλλο να παίρνεις δάνειο και άλλο να δανείζεσαι με όρους παράδοσης κυριαρχικών δικαιωμάτων...
Και αφού έπρεπε να δανειστούμε, ποιος θα μας δάνειζε χωρίς όρους; Το δεύτερο κυβερνητικό ερώτημα - επιχείρημα. Φυσικά κανείς, η απάντηση. Άλλο είναι όμως να σου ορίζουν στόχους (στους οποίους θα συμφωνείς, όπως στην αρχή μας έλεγαν ότι συμβαίνει) και εσύ να καθορίζεις την πολιτική με την οποία θα επιτευχθούν και άλλο να αποδεχόμαστε τους καθ' υπαγόρευση όρους του μνημονίου, που αλλάζουν μάλιστα κάθε τρεις μήνες και οδηγούν τη χώρα σε κοινωνία ενός τετάρτου (τα τρία τέταρτα φτωχοί και το ένα επενδυτές και μεσοαστική τάξη), βολικό περιβάλλον δράσης των πολυεθνικών.
Απαντήσεις λοιπόν χρειαζόμαστε, που να οδηγούν σε μια πολιτική ανάπτυξης (τείνει να γίνει άγνωστη λέξη) με δίκαιη κατανομή βαρών και ευκαιριών και όχι εκλογές.
Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να απαντήσει πότε το ΠΑΣΟΚ θα εφαρμόσει την δική του πολιτική (για την οποία ψηφίστηκε) αφού ο ίδιος υποστηρίζει ότι τώρα παίρνει μέτρα ανάγκης. Πότε η Ελλάδα θα βγει οριστικά από την κρίση; Πόσοι θα είναι τότε οι φτωχοί και οι άνεργοι; Ποιο είναι το όραμα, στο όνομα του οποίου η πλειονότητα του λαού εξαναγκάζεται σε αιματηρές θυσίες και οδηγείται στη φτώχεια και στην ταπείνωση;
Ανάλογες απαντήσεις οφείλουν να δώσουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αφού το ΑΝΤΙ, πλέον, μόνο του, όχι μόνο δεν είναι αρκετό αλλά ακούγεται λαϊκίστικο και δημαγωγικό. Όλοι πλέον στη χώρα έχουμε καταλάβει πολύ καλά ένα πράγμα: Σε λάθος δρόμο βαδίζαμε, στην άμμο και στις τσέπες κάποιων χτίζαμε και αυτό πρέπει να αλλάξει. Διαρθρωτικές αλλαγές είναι απαραίτητες, το κράτος πρέπει να χτιστεί από την αρχή, με νέους όρους σύγχρονης λειτουργίας και ισονομίας και κυρίως να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Η ανάπτυξη να δρομολογηθεί σε στέρεες βάσεις αλλά έχει σημασία, πιο πριν, να απαντηθεί το κρίσιμο ερώτημα: Με ποιους όρους και προς όφελος ποιών θα εκσυγχρονιστεί το κράτος και θα στρωθεί ο δρόμος προς την ανάπτυξη;
Επιλέγουμε ανάπτυξη αλά Ταϊβάν ή αλά Σουηδία;
Συνθλίβουμε τους πολλούς για να δημιουργήσουμε ευνοϊκές συνθήκες επενδύσεων για τους λίγους (ώστε να φάνε και ένα κομμάτι ψωμί όσοι από τους πολλούς επιζήσουν) ή δημιουργούμε συνθήκες δίκαιης (κατ' αναλογία) κατανομής των βαρών της κρίσης και επενδύουμε σταδιακά στην παιδεία, την έρευνα, την καινοτομία, τις νέες ιδέες, τις νέες τεχνολογίες, την ποιότητα σε παραγόμενα προϊόντα και προσφερόμενες υπηρεσίες, στοχεύοντας να εκμεταλλευτούμε εμείς (και να μην ξεπουλήσουμε) τα ουκ ολίγα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα;
Αυτή την απάντηση περιμένουμε από την κυβέρνηση και κάθε κόμμα ξεχωριστά με σαφείς εξηγήσεις πως θα υλοποιηθεί. Τα υπόλοιπα είναι είτε λαϊκισμοί που κρύβουν ανεπάρκεια είτε λαϊκισμοί που κρύβουν σκοπιμότητα.
Διότι δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά και να τα είχαμε φάει μαζί, εκεί που οδηγούμαστε δεν θα πεινάσουμε μαζί...
Πηγή: eklogika.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω