Στέκατι-Στέκατι! Κινούργιους χρόνους μας ήρθι!

του Πάππου Ντιάφλη, σε Σουφλιώτικη διάλεκτο

Θεύγ’ του καταχείμουνου. Νηρουπάπαλις κήνσαν να λιώνουν, κι απέδου κι μέτα δεν θα σκιάζουμιστι να βγούμι όξου για να μην σούκλαντίσουμι.

Ούλ’ πλασ’ απίκασει απ’ έρθητει ση λίγ’ μήνης άνοιξ’. Απου τ’ χαρά τσ’ θα κνήσουν να ανθούν κι μυδαλιές κι να βγάνουν β’ντάνια. Θα κνήσουν να τραειδούν κι καρακάκσις, κι θάματ’ θα νάρθουν αρχήτηρα κι λιλιακαίοι, κι ούλου του μπαλκάν’ θα πρασ’νίσ’. Ούλ’ πλασ’ αγκλάτσι απ’ όρθητι νέους χρόνους κι θα μας φερ’ τα δώρα τ’...»

Κι Καμπιώτ’ κι Καρκατσλιώτ’ μαζί με τς μουλντουβαναίοι που ν’ Τσιούκα κι τς Μπουγάδις, αλλά κι ούλ’ γιαλ’ Σουφλιώτ’ ούλ καρτηρούν να διούν να να’ ρθητί καμιά άσπηρ’ μέρα για του Σουφλί μας του τρανό. Αλλά κι να μη γεν’ καν τίπουτα, πάλι θα γλέπουμι κι που καμιάν άσπηρ’ μέρα, άμα καρτιρούμι πότι θα καμ’ κάνα σαβ’ρ’γκ’ν.

Αμα δωσ’ τρόϊκα ν’ τρίτ’ τ’ δως, κείναν απού’ νει κόμα μπαμπάτσ’κια απού τς άλλις, θα φερ’ παράδις κυβέρνησ’ για να βουλώσουμι τς τρύπις απού άν’ξαν νηρουπάπαλις στα σουκάκια, κι θα κάμουμι κι τουν βιουλουγικό τουν καθαρισμό για να μπουρούν’ Σουφλιουταραίοι να κάθουντι του καλοκαίρ’ μέσα στου μιηντάν’ κι να μη μπαϊλντούν απ’ τουν ζάπαρου. Κι άμα δεν στείλουν καν’ τίπτα κι φαληρήσ’ του κράτους, θα ξλώσουμι απ’ τα σουκάκια κι τς δρομ’ κόμα κι του κατράν’ απ’ απόμνει, κι θα παένουμι μη τα γκατζιόλια.

Θα σας φανηρώσου άμα κι ένα μυστ’κό απ’ τ’ άκσα στουν καφηνέ ηκεί π’ αφιγκρόμαν. Τούταν τ’ χρόνια θα να’ χουμι λεν στου Σουφλί μας κι έναν τρανό μπιλιά, κι κόμα κι τα κουπάϊα θα ουργιώντι, κι τα γκατζιόλια θα κνήσουν να κλουτσούν για τα πίσου. Αντά του μάθουν τούτου του κακό απ’ μας έρθητι, Σουφλιουταραίοι θα καπτήσουν τα γκατζιόλια κι θα βγουν όξου στουν περιφηριακόν του δρόμου κι θα τουν κλείσουν απου τ’ μια τ’ μηρά μέχρι τν άλλαν. Το’ χουν λέει ισλιάχ’ να κάμουν ένα ντβαρ’ καταεί στ’ μάρτσα, ψλο θαν τς φλαμουρές απ’ οχ’ αντίκρα απ’ τα Πηγαδούλια, κι θα τσακών’ απ’ τουν Γκιαούρατα μερ’ κι τς Γκαγκαβουζαίοι ψλα στν Ουριστιάδα. Τούτου του ντβαρ’ θάματ’ θα του κάμουν για να μην πηρνούν λαθρουμητανάστ’ απού αντίκρα απ’ τ’ Μάρτσα, κι παένουν καταή στν Αθήνα κι γένιτι ρόσπουτους. Αλλά θάματ’ θα γεν’ κι κατ’ άλλου κι θα μας πάρουν μπιλιάδις απ’ τα μπατζιάκια. Δεν θα μπουρούν να πηράσουν ζιαπκαίοι απ’ του πουτάμ’ για να να’ ρθουντι στουν κάμπου κι μέσα στου παζάρ’, κι θα γιουμώσ’ ούλ’ πλάσ’ μι κνούπια κι θα μας τσιουμπούν τς μαγλίνις μερ’ φουλτακιάσουν. Απ’ του τσίουμπ’μα θα φουλτακιάσουν κόμα κι τα μπούτια μας κι θα γένουν καμπάδ’κα θαν άψ’του σουμούν’.

Φέτου Δημαρχία δεν έκαμι κι κείνου του αντέτ’ που φκιάνουν κάθη χρόνου, του γλεντ’ τν παραμουνή τς Προυτοχρουνιάς, ούτι έφιρι λουκανίκις κι μπιρζόλις για να ψήσουν κι να φάει κόσμος, αλλά τ’ χρον τέτοιου κηρό θα κνήσουν να του ξαναφκιάνουν τούτου του γλεντ’ κι θα γένιτι τρανό καλαμπαλ’κ. Κατ’ νουματαίοι είπαν μάξους οτ’ Δημαρχία φέτου δεν έψ’ση κάντιπτα γιατί χρουστάει στς ηπαγκιλματίης κι δεν εχ’ παράδις για να τς πληρώσ’ τα χρηουστούμηνα τς. Άμα ούλα τούτα τα χαμένα απ’ λεν κόσμους είναι μιζαβιρλ’κια. Του γλεντ’ δεν το’ καμαν για να μην φαν Σουφλιουταραίοι μπιντιαβά, κι να παν ν’ αφήσουν τς παράδις τς όξου στα μαγαζιά κι να ν’ άχουν ηπαγγηλματίεις κιάρ’ κι ζαγκουντίνα.

Εύχουμι τούτους χρόνους να ν’ αρθ μη του καλό κι να μην είνι αχαμνός θαν του προυηγούμηνο απ’ μας τήτιουσει. Κι μουλντουβαναίοι, κι τα γκζάνια, και παππαίοι κι μπάμπις, κι τρανοί κι μούτσ’κ, κι ούλους κόσμους, ούλ’ να ν’ άχουμι υγεία κι ηυτηχία κι να μας τρέχουν παράδις απ’ τα πατζιάκια. Για τς νέοι εύχουμι να βρουν τούταν τ’ χρουνιά κόμα καλά κουρτσούδια. Απ’ τούταν τν ηυχή άμα δεν πρεπ’ να μπηρδιυτούν κι παππαίοι γιατί άμα βρουν κι αυτοί κάνα κουρτσούδ’ στου τέλους θα απουμήνουν στουν καφηνέ κι θα αχλαντίζουν!

Σπουλάτ’! Πάππους Ντιάφλης που τ’ Καμπιά κι Καλή Προυτουχρουνιά!