Τα δύο βασικά θέματα που προκύπτουν κατά την άποψη μας, είναι:
α) το μεταναστευτικό ζήτημα συνολικά και η διαχείριση από την ελληνική πολιτεία και κοινωνία.
β) η ουσιαστική επανέναρξη της συζήτησης για τον θεσμό του Πανεπιστημιακού ασύλου.
Θεωρούμε ότι οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τα δύο αυτά ζητήματα λαμβάνοντας υπόψη τρείς βασικές παραμέτρους: ...»
1) Ότι η πολιτική αξιοπιστία επιβάλλει να αναφερθούμε σε αυτά επί της ουσίας και όχι με την απλή παράθεση συνθημάτων.
2) Ότι δραστηριοποιούμαστε σε μια κοινωνία που βιώνει τις συνέπειες μιας εθνικής και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, γεγονός που έχει οξύνει τα συντηρητικά της αντανακλαστικά. ( με τον όρο «συντηρητικά» δεν εννοούμε μονοσήμαντα την
μετατόπιση της πολιτικής σκέψης προς τον χώρο που με βάση το
παραδοσιακό πολιτικό φάσμα αποκαλούμε «δεξιά». Ο «συντηρητισμός» είναι κατά τη γνώμη μας κυρίαρχα ζήτημα νοοτροπίας και στάσης ζωής και θεωρούμε ότι διαπερνά οριζόντια σε όλο το πολιτικό φάσμα).
3) Ότι οφείλουμε αυτές τις στιγμές να επιδοθούμε σε μία ψύχραιμη εκφορά προγραμματικών πολιτικού λόγου, εμμένοντας σε θέσεις που για πολλούς από εμάς αποτελούν συνεπή στάση τόσο στα ζητήματα του ασύλου, όσο και γενικότερα για την αντιμετώπιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από όλους τους συμμετέχοντες σε αυτή.
Για το μεταναστευτικό και την τύχη όλων αυτών των ανθρώπων που πέφτουν θύματα των δεινών καταστάσεων που βιώνουν στις Πατρίδες τους και ταυτόχρονα γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από διάφορους αυτόκλητους «σωτήρες», ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ από την ελληνική Πολιτεία να αναγνωρίσει και να αποδώσει όλα τα νόμιμα δικαιώματα τους, όπως επίσης να δώσει και την απαιτούμενη μάχη σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο για την επίλυση ενός τόσο σημαντικού ανθρωπιστικού προβλήματος. Θεωρούμε δε, ότι πέρα από το νομικό πλαίσιο (όποιο και όσο επαρκές και αν είναι αυτό) είναι χρέος όλων μας να συμβάλλουμε να ξεκινήσει ένας σοβαρός διάλογος για το ζήτημα, ώστε να αρθούν και οι όποιες φοβικότητες επικρατούν σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Προφανώς, οφείλουμε να κάνουμε κάποιες βασικές παραδοχές:
1) Το άσυλο καταπατάται σχεδόν καθημερινά σε πάρα πολλές σχολές της χώρας από αυτούς που υποτίθεται ότι προστατεύει, δηλαδή κυρίως από τους ίδιους τους φοιτητές. Τα παραδείγματα πολλά και τα ξέρουμε όλοι.
2) Το άσυλο υπάρχει για να προστατεύει την Πανεπιστημιακή Κοινότητα από όσους, εκτός της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, επιβουλεύονται την ελευθερία έκφρασης και ιδεών. Ποιος προστατεύει τα ίδια τα μέλη της Πανεπιστημιακής Κοινότητας από άλλα μέλη της ίδιας Κοινότητας που δεν τους αφήνουν να εκφραστούν; Σίγουρα η απάντηση δεν μπορεί να είναι η δύναμη των μυών και η περιφρούρηση των παρατάξεων.
3) Το θεσμικό πλαίσιο είναι επαρκές και μάλιστα με τον τελευταίο νόμο η διαδικασία πρόσκλησης της Δημόσιας Δύναμης καθίσταται ιδιαίτερα ευέλικτη. Συνολικά όμως αποδεικνύεται ανεφάρμοστο σε μια πορεία 29 ετών. Γιατί; Επειδή οι Πανεπιστημιακές Αρχές δεν εφαρμόζουν τον Νόμο, καθώς κανείς δεν τους διασφαλίζει ότι όταν το θέμα φύγει από την επικαιρότητα δεν θα έχουν οποιονδήποτε οργισμένο φοιτητή (ή μη φοιτητή) να σπάει το γραφείο του Πρύτανη, να μην αφήνει τον τάδε Καθηγητή να κάνει μάθημα ή τον δείνα συνδικαλιστή να βγάλει τραπεζάκι και να πει την άποψη του. Ταυτόχρονα δε, είναι πάνω από προφανές ότι μερίδα του Καθηγητικού κατεστημένου συνειδητά συντηρεί αυτή την κατάσταση γιατί βολεύει πάρα πολύ στη διατήρηση καταστάσεων (όχι γενικευμένων) αδιαφάνειας και ανομίας από την πλευρά των ίδιων των Καθηγητών. Επίσης, γιατί καμία πολιτική ηγεσία και καμία σχεδόν εισαγγελική αρχή δεν εφαρμόζει τον Νόμο -ακόμα και όταν δεν χρειάζεται άδεια των Πανεπιστημιακών Αρχών- καθώς κανείς μέχρι τώρα δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και το κακώς εννοούμενο πολιτικό κόστος.
Το κράτος δικαίου καταλύεται μέσα από τη μή εφαρμογή του νόμου, ενός νόμου που ρυθμίζει επακριβώς όλες τις διαδικασίες εφαρμογής του αλλά και πρόληψης ανομιών που ανάγονται σήμερα σε πολιορκητικό κριό κατάλυσης του.
Όλα τα παραπάνω στρεβλώνουν τον ίδιο τον θεσμό του Πανεπιστημιακού Ασύλου, και ταυτόχρονα εκτρέπουν τον δημόσιο διάλογο σε θέματα μικρότερης σημασίας. Είναι επίσης αντιληπτό ότι στην συνείδηση ενός πολύ μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, το άσυλο έχει χάσει την ηθική νομιμοποιητική του βάση. Και είναι εξίσου εμφανές ότι η Δεξιά βρίσκει πια την ευκαιρία να αποκτήσει κοινό πολύ πέρα του παραδοσιακού της ακροατηρίου, ώστε να περάσει την άποψη της περί κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου.
Δεν πρέπει δε να ξεχνάμε ότι το Πανεπιστημιακό Άσυλο προκύπτει ως κεκτημένο όχι μόνο της Πανεπιστημιακής Κοινότητας αλλά του συνόλου της κοινωνίας, αυτή δε η κοινωνία μπορεί να το ανακαλέσει τόσο θεσμικά όσο και πρακτικά. Οφείλουμε δηλαδή να αποδείξουμε στην ίδια την κοινωνία ότι η υπεράσπιση του θεσμού είναι συνολική και όχι αποσπασματική. Ειλικρινής και όχι υποκριτική.
Οφείλουμε να έχουμε αξιόπιστη και ουσιαστική θέση πάνω στο θέμα. Δεν αρκεί πια να αναπαράγουμε τη συνθηματολογία της τελευταίας 30ετιας.
Καλώς ή κακώς, οι εξελίξεις μας έχουν ξεπεράσει προ πολλού και η εκφορά ουσιαστικού, καθαρού και συγκεκριμένου πολιτικού λόγου είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αξιοπιστίας που αντιμετωπίζουν όλες οι πολιτικές οργανώσεις Νεολαίας και της δικής μας συμπεριλαμβανομένης.
Το δίλημμα τίθεται καθαρά όχι από εμάς, αλλά προς εμάς. Είτε υπερασπιζόμαστε το περιεχόμενο του θεσμού του Πανεπιστημιακού Ασύλου και όχι μόνο τον τύπο του, είτε η ίδια η κοινωνική διεργασία θα απαλείψει τον θεσμό αυτόν κάποια στιγμή. Και πάνω σε αυτό καμία άποψη αγκυλωμένη στο δόγμα περί μή αλλαγής μπορεί να θεωρηθεί επίκαιρη, σύγχρονη ή προοδευτική.
Γιατί εμείς είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε ακόμη και την προσθήκη στις υφιστάμενες διατάξεις του νόμου «επέμβαση δημόσιας δύναμης επιτρέπεται μόνο εφ’ όσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή και εγκλήματα κατά της ζωής» και άλλων εξειδικεύσεων όπως πχ του οικονομικού εγκλήματος.
Η επιλογή που έχουμε είναι μία.
Η ουσιαστική υπεράσπιση του περιεχομένου του Πανεπιστημιακού Ασύλου, η διασφάλιση της ελευθερίας έκφρασης ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των απόψεων και ιδεών και η συνολική πίεση για την ΠΛΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ του Νόμου που υπερασπιζόμαστε, ότι και αν σημαίνει αυτό.
Ακόμα και αν σημαίνει την είσοδο της κατά τον Νόμο «Δημόσιας Δύναμης», ακόμη και αν σημαίνει την ανάληψη ευθυνών από όσους με την αδράνειά τους δημιουργούν στρεβλώσεις στο Κράτος δικαίου.
Στην παρούσα συγκυρία απαιτούμε αυτήν την ΕΦΑΡΜΟΓΗ. Κάθε συζήτηση περί κατάργησης του ασύλου δεν είναι απλά αποπροσανατολιστική. Είναι επικίνδυνη για τη σταθερότητα του Κράτους δικαίου καθώς λησμονεί την ανάγκη εφαρμογή των νόμων και αναπαράγει τη λογική «κατάργησής τους δια της αδράνειάς τους».
Η Οργάνωση μας, η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, οφείλει να αντιμετωπίσει το ζήτημα με ρεαλισμό και χωρίς ταμπού. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αγγίξει τον σφυγμό της νέας γενιάς της Πατρίδας μας. Είναι παρωχημένο πολιτικά να μιλάμε στη γενιά μας, την γενιά του Διαδικτύου και του Διαλόγου, χρησιμοποιώντας τη συνθηματολογία των πρώτων ετών της μεταπολίτευσης.
Πρέπει να είμαστε πιο μπροστά από αυτούς που εκπροσωπούμε, όχι πίσω τους.
Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να πράττουμε. Προς το παρόν κοιτάμε. Θα ήταν ένα καλό βήμα τουλάχιστον να αναλύουμε και να αναλαμβάνουμε δράση ΕΓΚΑΙΡΑ.
ΕΥΡΙΒΙΑΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ Υπεύθυνος τομέα Οργανωτικής Ανάπτυξης Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΑΚΑΣ Υπεύθυνος τομέα Νέων Εργαζομένων Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΑΒΙΑΣ Μέλος Εθνικής Αντιπροσωπείας Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.
ΤΑΣΟΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ Μέλος Εθνικής Αντιπροσωπείας Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΜΟΥΣΤΑΚΙΔΗΣ Μέλος Εθνικής Αντιπροσωπείας Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω