“Κραυγή αγωνίας” από το χωριό Δόξα Διδυμοτείχου

“Όταν κλείσει ένα σχολείο, το χωριό μπαίνει στην εντατική.
Όταν σταματά η καμπάνα, το χωριό έχει ήδη πεθάνει…”

Ανοιχτή, ενημερωτική επιστολή κατοίκων της Δόξας Διδυμοτείχου προς τους έχοντες σχέση με τη νέα πολιτική της κυβέρνησης γύρω από την Παιδεία, ή διαφορετικά, γύρω απ' τον “Καλλικράτη” στην Παιδεία (Συγχώνευση - κατάργηση σχολείων)

Κύριοι

Είναι γνωστές οι προθέσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας σχετικά με τη συνένωση - συγχώνευση ή και κατάργηση κάποιων μικρών σχολείων, επικαλούμενη την καλύτερη παρεχόμενη παιδεία στο μαθητή του ελληνικού σχολείου απ’ τη μια και το κόστος που βαρύνει τον προϋπολογισμό του κράτους απ’ την άλλη...»

Εμείς είμαστε γονείς - κάτοικοι ενός χωριού, της Δόξας, που η μοίρα τού ’γραψε να απέχει καλώς ή κακώς απ’ το Διδυμότειχο γύρω στα 25 χμ. και απ’ τους Μεταξάδες γύρω στα 15 χμ και αυτήν τη στιγμή έχουμε ένα σχολείο οργανικά 3/θέσιο, το οποίο και λειτουργεί 3/θέσιο με 23 μαθητές. Δεδομένου ότι στην περιοχή δεν υπάρχει άλλο σχολείο, εξυπηρετεί και μερικούς μαθητές της Μεγάλης Δοξιπάρας και των Χιονάδων. Οι γονείς αυτών των μαθητών επέλεξαν το σχολείο μας λόγω της γειτνίασης και της μικρής απόστασης από το σπίτι τους.

Είναι λογικό εξάλλου και αυτονόητο ότι κανείς γονέας δε θα ’θελε να ταλαιπωρεί το παιδί του, υποχρεώνοντάς το να διανύει μεγάλες αποστάσεις, και το πρωί γύρω στις 7:00, αλλά και το προχωρημένο μεσημέρι, γύρω στις 3:00.

Μιλάμε βέβαια για μια περιοχή που το χειμώνα γίνεται προβληματική και κανείς γονέας δε θα ρισκάριζε την ζωή του παιδιού του, με το γνωστό τρόπο μεταφοράς του.

Εννοούμε με λεωφορεία του ΚΤΕΛ χωρίς συνοδούς και με ωράρια άσχετα αυτών της λειτουργίας των σχολείων. Δε θέλουμε να αναφέρουμε περιστατικά που δηλώνουν την προχειρότητα και τη απρόσωπη ψυχρή πραγματικότητα σ’ όλο της το μεγαλείο.

Είναι γνωστά που ίσως κάποιοι εσκεμμένα τα αποσιωπούν για λόγους ευνόητους.

Χωρίς την ανάλογη μέριμνα για την ασφάλεια των μικρών μαθητών, που για φανταστείτε θα αναγκαστούν αγουροξυπνημένοι το πρωί και κατάκοποι αργά το μεσημέρι, να ταρακουνηθούν χωρίς κάποιον στο πλάι τους, στους ελληνικούς επαρχιακούς δρόμους που όλοι ξέρουμε πόσο δρόμοι μπορούν να λέγονται.

Με παγωνιά, χιόνι, πάχνη, και θερμοκρασίες αρκετά υπό του μηδενός που όλοι γνωρίζουν, με κακοκαιρία γενικώς αρκετούς μήνες το χρόνο, θέλουμε αυτά τα παιδιά να το παίζουν ήρωες, γιατί έτσι το αποφασίζουν και το σχεδιάζουν με τον «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ» τους κάποιοι του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ή της ελληνικής πολιτείας μας, ή γιατί κάποιοι μας έφεραν ως εδώ και δεν έχουμε φράγκο να ξυθούμε.

Μήπως δεν είναι γνωστή η κατάστασή μας σήμερα και πώς οδηγηθήκαμε ως εδώ;

Πού είναι τα σχολεία που υπήρχαν, πού είναι τα παιδιά και πού είναι οι οικογένειές τους αλήθεια; Γιατί άραγε να θέλουν να μας ξεσπιτώσουν, ή μήπως δε μιλάμε για ξεσπίτωμα! Τι θα κάνει ο γονιός που θα βλέπει την ταλαιπωρία του παιδιού του, θα τα μαζέψει και θα φύγει, να γλυτώσει το πήγαινε έλα του μικρού.

Θα γίνει εσωτερικός μετανάστης ψάχνοντας αυτούς τους δύσκολους καιρούς την τύχη του. Έτσι έγινε και ένα ένα τα σχολεία έκλεισαν και τα χωριά μας αν δεν έσβησαν, θα ’ρθει ώρα που θα σβήσουν απ’ το χάρτη.

Πότε επιτέλους αυτοί οι κάποιοι θα δουν από κοντά το πρόβλημα;
Πότε θα σκεφτούν και λίγο παραπέρα;

Γιατί θέλουν να κλείσουν μια ώρα αρχύτερα αυτά τα λίγα σχολεία; Έτσι κι αλλιώς αφού δεν υπάρχει νέος πληθυσμός να φέρει παιδιά στον κόσμο, κάποτε θα λιγοστέψουν τόσο οι μαθητές, είναι θέμα χρόνου, που και οι ίδιοι οι γονείς θα το δούμε από μόνοι μας ότι δεν πάει άλλο και θα τα μεταφέρουμε όπου το επιτρέψουν οι διάφορες συνθήκες τότε και η προσωπική μας απόφαση. Δηλαδή θ’ αναγκαστούμε και πάλι για τα παιδιά μας να διαμορφώσουμε μια άλλη πραγματικότητα στη ζωή μας.

Και όλ’ αυτά επειδή όπως είπαμε, οι εκάστοτε κυβερνώντες ήταν και είναι ακόμα και σήμερα κοντόφθαλμοι, πολύ λιγοστοί και μην πούμε και τίποτ’ άλλο και θιγούν, γι’ αυτό που τους αναθέσαμε; Αν αυτό δε λέγεται πούλημα, τότε πώς λέγεται;

Βλέποντας λοιπόν το κατάντημά μας που έρχεται αργά ή γρήγορα και θέλοντας ίσως να κρατήσουμε όσο γίνεται περισσότερο αυτόν τον τόπο που επιλέξαμε κάποτε να ζήσουμε, λέμε ομόφωνα όλοι εμείς οι γονείς ένα δυνατό ΟΧΙ στη συνένωση ή συγχώνευση ή στο κλείσιμο του σχολείου μας, τουλάχιστον όχι ακόμα.

Το θέλουμε ανοιχτό γιατί πρέπει… κι ας μην το βλέπουν οι αρμόδιοι…

Το θέλουμε ανοιχτό έστω και μ’ αυτά τα παιδιά – πέντε πάνω, πέντε κάτω – και αν είναι να έρθει το τέλος, όταν έρθει, τότε ξέρουμε τι θα κάνουμε! Για το καλό των παιδιών μας θα πάρουμε τότε τη σωστή απόφαση, γι’ αυτό να είστε σίγουροι...

Ως τότε όμως ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ’ΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ και θα αγωνιστούμε να το κρατήσουμε!!!

Πολύ παραστατικά ένας γονιός που του ζητήθηκε η γνώμη, είπε: “…αν κλείσει ένα σχολειό, το χωριό μπαίνει στην εντατική, αν σταματήσει να χτυπάει η καμπάνα, το χωριό έχει ήδη πεθάνει και είναι πολύ αργά, δυστυχώς δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής…”.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΡΑΚΗ