Το Πάσχα στις Ένοπλες Δυνάμεις, προ και μετά ΔΝΤ!

Το έθιμο της οργάνωσης του εορτασμού του Πάσχα στα Στρατόπεδα κανείς δεν ξέρει πότε ξεκίνησε.

Ξέρουμε το πώς και γιατί γινότανε. Οι στρατεύσιμοι που αναγκαζόντουσαν να παραμείνουν στα στρατόπεδα, αεροδρόμια, καράβια, ναυστάθμους, μέρες που ήταν για να αλλάξει κάτι στη καθημερινότητα τους οργάνωναν μεταξύ τους μια παραδοσιακή γιορτή για το καλό της ημέρας.

Σε αυτή συμμετείχαν και οι μόνιμοι που βρισκόντουσαν εκείνη την ημέρα υπηρεσία και όσοι άλλοι από τους υπηρετούντες στην Μονάδα, επιθυμούσαν, με τις οικογένειές τους μια και λόγω των συχνών μεταθέσεων βρισκόντουσαν σε μέρη που δεν προλάβαιναν να ενσωματωθούν στην τοπική κοινωνία...»

Μάλιστα οι εκτός υπηρεσίας που συμμετείχαν στο γλέντι της μονάδος ανάλογα και με τα μέλη της οικογένειας τους ή και τους προσκεκλημένους κατέβαλαν και το αντίτιμο της τροφής και γενικά συμμετείχαν στα όλα έξοδα.

Ως συνήθως, ιδιαίτερα τις εποχές εκείνες, στα στρατόπεδα το φαγητό πάντοτε περίσσευε, έτσι μια και ήταν ημέρα γιορτής τα Στρατόπεδα άνοιγαν τις πύλες τους σε οποιονδήποτε ήθελε να πάει να γλεντήσει με τους στρατεύσιμους και να φάει. Εκεί κατέφευγαν την ημέρα αυτή άνθρωποι που δεν είχαν την δυνατότητα να έχουν ένα λαμπριάτικο τραπέζι ή και μια ζεστή συντροφιά. Αυτοί ήταν καλοδεχούμενοι στις μονάδες.

Με τα χρόνια αυτό εξελίχθηκε ακολουθώντας την «ελληνική κουλτούρα». Θυμόσαστε κάποτε που στα μνημόσυνα και στις κηδείες κάποτε γινόντουσαν τα τραπέζια «ανοιχτά» στις τοπικές κοινωνίες για να πάνε οι μη έχοντες να φάνε και να συγχωρέσουν «τα πεθαμένα» των οικοδεσποτών; Σήμερα πλέον αν πάει κάποιος ρακένδυτος, πεινασμένος για να βρει ένα πιάτο φαγητό σε τραπέζι μνημοσύνου οι συγγενείς θα τον πετάξουν έξω και δεν θα τον αφήσουν ούτε να πλησιάσει.

Έτσι λοιπόν με τα χρόνια για να πας σε Μονάδα που γιόρταζε το Πάσχα έπρεπε να είχες πρόσκληση για να μπορείς να περάσεις. Επιπλέον το προσωπικό που εκείνη την ημέρα βρισκόταν υπηρεσία ήταν το μόνο που δεν γιόρταζε καθ΄ όσον είχε τρελαθεί στις αγγαρείες, προετοιμασίες κλπ για να έρθουν οι «επίσημοι» να γιορτάσουν και να κάνουν τις δηλώσεις τους «on camera», η χαρά των ρεπόρτερς μια και τέτοια μέρα δεν υπάρχουν ειδήσεις!
Και όλα αυτά βέβαια ΔΩΡΕΑΝ πλέον, μια και γίναμε μια χώρα πολύ large!

Μετά ήρθαν και οι καλλιτέχνες. Στην αρχή τότε που δεν είχαμε ΔΝΤ και τέτοια, τα πρώτα ονόματα. Ο Αντώνης Ρέμος ας πούμε ήταν από τους τραγουδιστές που είχαν τραγουδήσει. Τους χορούς έσερναν πρώτοι, πρώτοι οι υπουργοί, οι οποίοι έβγαζαν και μία φωτογραφία δίπλα στη “ντάνα” με τ΄ αρνιά που σουβλίζονταν στις μονάδες.

Μετά άρχισαν να “σφίγγουν” τα πράγματα και έπεσε λίγο η “ποιότητα” που λεγε και ο Σημίτης. Αλλάξαμε κατηγορία κι έτσι είχε την ευκαιρία να κάνει εμφάνιση στην ιστορική Σχολή Ναυτικών Δοκίμων η Στέλλα Μπεζεντάκου και το μπαλέτο της. Ποιος να το λεγε. Στη Σχολή όπου είχε κάνει γυρίσματα η Αλίκη Βουγιουκλάκη για την ιστορική ταινία “Η Αλίκη στο Ναυτικό”, εμφανίστηκε η Στέλλα!

Και μετά ήρθε το ΔΝΤ! Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έδωσε το πρώτο χτύπημα στο έλλειμμα κόβοντας… τ΄ αρνάκια από τις μονάδες. Δυστυχώς η κίνηση τομή δεν είχε αποτέλεσμα. Ο Στρος-Καν και η παρέα του ήρθαν στην Ελλάδα.

Πηγή: onalert.gr