Η αλήθεια είναι πως ο καθείς και η κάθε μια ζει μια ατομική ζωή και πράττει πλέον με κυρίαρχο τον οικονομικό χαρακτήρα των πράξεων μέσα σε ένα σύστημα που πάσχει από γεννήσεώς του και το ξέρουμε όλοι, όταν από μικροί ακούμε συνεχώς για τη σκάρτη κοινωνία και το σάπιο σύστημα. "Όλες οι αξίες αυτής της κοινωνίας είναι φυλακές υψίστης ασφαλείας" έχει ακουστεί γενικόλογο αλλά έχει βάση...»
Περαιτέρω δεν είναι δυνατόν να προκύψει από παρθενογένεση μια τέλεια κοινωνία, αλλά θα χρειαστεί μεθοδικότητα, θέληση και σαφής επιλογή κατεύθυνσης. Αν είναι εξ αρχής λάθος ο δρόμος, λάθος θα είναι και τα αποτελέσματα και επίσης καθώς θα υπάρχει η επιλογή ενός άλλου προορισμού για μια άλλη κοινωνία σε αυτήν την διαδικασία και στον δρόμο πάνω η κοινωνία η ίδια θα μεταλλάσσεται θα εξελίσσεται και θα αρχίσει να παίρνει τη μορφή του προορισμού έτσι όταν φτάσει ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ θα είναι ένα το ίδιο.
Μιας και λοιπόν η κατεύθυνση είναι που καθορίζει για μια επιλογή διαφορετική και ουσιαστική παράλληλα παρατίθενται τα παρακάτω.
Το σαρκοβόρο και "ορθολογικό" καπιταλιστικό σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (Συνθήκη Μάαστριχτ κλπ) όπου δομείται μια συνεχής κρίση με διάφορα πρόσωπα (χρηματοπιστωτική, πετρελαϊκή - ενεργειακή, νομισματική, πολιτισμική, θεσμών και αξιών) έχει κυρίως ένα σχέδιο: τη μεταβολή του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων.
Έτσι το κεφάλαιο σαν το σαράκι τρώει και αλλοτριώνει κάθε έννοια ανθρωπιάς και κοινωνικότητας και μεταλλάσσει τους ανθρώπους σε εγωκεντρικά όντα με μόνο σκοπό τον "πλούτο", την "καταξίωση" και την "ευδαιμονία" με παράλληλη αδιαφορία για τον συνάνθρωπο και αλληλοεξόντωση στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας από το σχολείο μέχρι την αναζήτηση εργασίας και τη διαβίωση.
Δεν μπορεί να είναι δείγμα ευδαιμονίας η μαζική διαστροφή με τη διασπορά ψευδεπίγραφων προτύπων ζωής σε μια κοινωνία του θεάματος, της βίας και της διαφθοράς, της σεξουαλικής ανεπάρκειας και του σεξισμού, όπου δοξάζεται ο ανταγωνισμός και όλες οι πτυχές της ζωής είναι ιδωμένες ως εμπόρευμα και πρέπει απλά να μονομαχήσουμε στην κοινά συμφωνημένη αρένα.
Αυτό το χάλι πρέπει να σταματήσει - πρέπει να επαναοικειοποιηθούμε την ανθρωπιά μας.
ΕΡΓΑΣΙΑ από όλους για όλους και ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος ισομερώς αναδιανεμημένος με τα βασικά (τροφή, ένδυση, στέγη, υγεία) σε υψηλό επίπεδο παρεχόμενα από την κοινωνία σε κάθε μέλος της και όχι μια διεκδίκηση από την όποια κρατική εξουσία.
Παράλληλα το πολιτικό σύστημα (αριστερά-δεξιά) και οι εκφραστές του (κόμματα) διακατέχονται από συνενοχή μιας και ούτε καν διαχειριστικό δεν υπήρξε σε αυτήν την κατάσταση. Επίσης η χρόνια πάθηση της εν λευκώ αντιπροσώπευσης (άνευ ελέγχου και με ασυλία) έχει διογκώσει την αλαζονεία του και την αυθαιρεσία του. Έτσι λοιπόν ανατροφοδοτείται είτε μέσω της διαφθοράς είτε από πολίτες οι οποίοι δεν μπορούν να βρουν άλλη διέξοδο και μπλέκουν είτε στα τεράστια "ΑΝΤΙ" είτε στα τεράστια "ΜΑΖΙ", την στιγμή που το σύστημα δοξάζει τον ατομισμό αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών οργανώσεων δεν αγγίζει αυτόν τον μονόδρομο. Λειτουργία ακόμα και αρκετών αντισυστημικών οργανώσεων (συμμετοχή στην συνέλευση της κίνησης το απόγευμα και το βράδυ επιστροφή στο κλουβί της πολυκατοικίας, άγνωστος επί αγνώστων). Οι όποιες αλλαγές και ανασχηματισμοί σε κυβερνητικά σχήματα, αλλά και η δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών δομούνται πάνω στην ίδια πλατφόρμα σταθερής ρευστότητας διαχείρισης κρίσεων με ανέγγιχτη την υπερσυγκέντρωση πλούτου από την οικονομική ελίτ και την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως πολίτευμα.
Κοινό όλων των κομμάτων ο αυτοσκοπός για εγκόλπωση και αυτοαναπαραγωγή με έλλειψη συγκρότησης και επαφής και προτάσεων ουσίας με και για τα καθημερινά ζητήματα καθώς και έλλειψη δομημένης ολικής αντιπρότασης για τη λειτουργία του πολιτεύματος και της οικονομίας καθώς και αντιδραστική θέση για την προοπτική της κοινωνίας.
Για αυτό ζητάμε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: ουσιαστική αποκέντρωση της εξουσίας-δύναμης και την ισοκατανομή σε οικονομία - κοινωνία - πολιτεία με κέντρο τον άνθρωπο-πολίτη αντί για το κέρδος, ως μέρος μιας δημοκρατικά ευνομούμενης πολιτείας-κοινωνίας. Να εφαρμοσθεί το δίκαιο σε κάθε πτυχή της ζωής μας και όχι η αλληλοσφαγή στις γαλέρες που μας ετοιμάζουν με την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα.
Ώστε μέσα από συλλογικές αρνήσεις του σάπιου και κατεστημένου να περάσουμε σε επανανοηματοδότηση των θεσμών μας και να γλιτώσουμε από την καταστροφή που μας ετοιμάζουν και ενάντια στην απαξίωση που επιχειρείται για τους πραγματικούς αγώνες. Να βρεθούμε οδηγοί των εξελίξεων γνωρίζοντας ότι στα συλλογικά προβλήματα δεν χωρούν ατομικές λύσεις πραγματώντας την αληθινή επανάσταση στην καθημερινή ζωή όχι για τα ιδανικά της "επανάστασης", του "λαού" και του "έθνους".
Ως πρώτο βήμα μπορεί να είναι ο έλεγχος, η διεκδίκηση και η άρνηση του μονοδρόμου του χρέους, του δανεισμού και των Μνημονίων, μέσω της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου όπου θα μαθευτούν τα πραγματικά δεδομένα και θα αμφισβητηθεί έτσι ο μονόδρομος και ο εκβιασμός του δανεισμού για την καταβολή συντάξεων και μισθών όταν ξέρουμε πως αυτά καλύπτονται από τη φορολογία. Μια αναγκαία κίνηση τεκμηρίωσης για την πλειοψηφία των πολιτών και απόδειξη της απάτης του συστήματος για όσους πιστεύουν στην ορθολογικότητά του.
Είτε δραχμή και σταθερές ισοτιμίες, είτε ευρώ και ρύθμιση, είτε όποια άλλη πρόταση θα αποκτήσει νόημα μόνο αν εμείς ως λαός είμαστε υπεύθυνοι για τη μοίρα μας και όχι να μας κάνουν κουμάντο αυτοί που μας εξαθλιώνουν. Μόνο αν μας δουν ενωμένους μια γροθιά θα μας υπολογίζουν οι ξένες δυνάμεις και οι αγορές.
Το ζήτημα συμμετοχής της χώρας στην ΟΝΕ πρέπει να επανεξεταστεί από την κοινωνία αν και προκύπτει πως η προοπτική μιας αυτοδύναμης οικονομίας δεν ταιριάζει μέσα σε μια νομισματική ένωση προς όφελος κρατών με ισχυρή παραγωγική βάση και ισχύ όπως η Γερμανία. Η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να τεθεί με όρους που να μην παραβιάζουν την διαφορετική κατεύθυνση που προτείνει αυτό το κείμενο, αν αυτό δεν είναι δυνατόν τότε πρέπει να εξεταστεί η αποχώρηση. Εν προκειμένω όμως αυτό είναι ζήτημα ενός πανευρωπαϊκού σκεπτικισμού για την Ευρώπη των λαών και της αυτοθέσμισης των κοινωνιών απέναντι στην Ευρώπη των αγορών και μόνο αν το θέλουμε ως κοινωνία μπορεί να υπάρξει προοπτική πέραν του ευρωμονόδρομου των αγορών και της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Τι χρειάζεται απέναντι στο τέλμα του πολιτικού συστήματος;
Σαφής επιλογή κατεύθυνσης και αυτή καθώς δομείται και προχωράει εξελισσόμενη και όχι στατική θα δώσει την απάντηση μιας εναλλακτικής προοπτικής που πολλοί ζητούν αλλά δεν κινούνται προς αυτήν παραμένοντας στο υπάρχον καθεστώς και σύστημα αναζητώντας πρόταση με ρυθμισμένη και την τελευταία λεπτομέρεια. Η ζωή μας δεν είναι στατική ούτε και ο τρόπος διαχείρισής της μπορεί να είναι στατικός, άρα ας διαλέξουμε που θέλουμε να πάμε και ας μην αμπελοφιλοσοφούμε περί της κάθε λεπτομέρειας.
Ούτε απλή ανανέωση ούτε εκτόνωση και να ζητάμε σεβασμό ή να φύγουν από αυτούς που μας εξαθλιώνουν. Αλλά συνταγματικές ρυθμίσεις ελέγχου της πολιτικής εξουσίας και του δημόσιου βίου με εισαγωγή θεσμών αμεσοδημοκρατίας σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής (εργασία, δήμοι, κλπ.) και όλα τα δημόσια αξιώματα με αιρετούς - ανακλητούς, μια νέα χάρτα στόχων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, σε οικονομικό επίπεδο η εισαγωγή θεσμών εσωτερικής ανταλλακτικής οικονομίας και δημιουργία παραγωγικής βάσης δημόσιου χαρακτήρα, τιμωρία της συμμορίας που λυμαίνεται τον τόπο και ένα παράλληλο μορφωτικό σοκ απέναντι στη καθοδηγούμενη απαιδευσία.
Έτσι λοιπόν απαιτούμε μια ενωτική κίνηση, έναν κοινωνικό συνασπισμό κάτω από στόχους κοινά αποδεκτούς με ανθρωπιά, λογική, δικαιοσύνη με δημιουργία παραγωγικής βάσης.
Όχι κόμματα ή οργανώσεις που θα συμφωνήσουν μεταξύ τους στόχους και ύστερα το καθένα θα ισχυριστεί πως έχει το μοναδικό δρόμο σωτηρίας καλώντας σε μια ψεύτικη ενότητα.
Στην οργάνωση και λειτουργία να μπουν μπροστά πολίτες, έντιμοι ακαδημαϊκοί και όσοι έντιμοι βουλευτές και πολιτικοί έχουν συνείδηση ας ακολουθήσουν.
Για αυτό ζητάμε εκλογές όχι ως μόνη λύση και εκτόνωση, αλλά ως έναυσμα και αποτύπωση της θέλησης για μια κατεύθυνση, όπου απέναντι του το πολιτικό σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντα θα έχουν πολίτες ενωμένους και συγκροτημένους να διεκδικούν την εξουσία και όχι διασπαστικές κινήσεις.
Άμεση απαίτηση για εκλογές και δημοψήφισμα για τη νέα χάρτα της κοινωνικής λειτουργίας για το σχηματισμό μιας πλατιάς πλειοψηφίας που θα βάλει τέλος στην κατρακύλα. Μια ανατροπή από τα κάτω από μια κοινωνία δικαιοσύνης και αλληλεγγύης για μια δομική σύγκρουση και την προοπτική αυτοθέσμισης.
Είναι απαραίτητος ένας κοινωνικός συνασπισμός εξουσίας με
ΕΝΟΤΗΤΑ - ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ για μια επανάσταση του αυτονόητου
Για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΑΠΤΥΞΗ – ΜΟΡΦΩΣΗ.
* Η όποια επιτυχία ή αποτυχία για μια άλλη σύγχρονη ανθρωπιστική επιλογή με στοιχεία αμεσοδημοκρατίας έγκειται στην ουσιαστική επιθυμία των πολιτών να ασχοληθούν με όλες τις πτυχές της ζωής αληθινά και όχι τυπικά. Οι πλατείες δεν θα φέρουν καμιά ουσιαστική αλλαγή αν δεν συγκρουστούν με τις αρχές που διέπουν αυτό το σύστημα στην παιδεία, στην εργασία, την πολιτική και τον καπιταλισμό που 200 χρόνια τώρα παρουσιάζεται ως ορθολογικός και θεόπνευστος.
Ο,ΤΙ ΔΙΚΑΙΟ ΩΦΕΛΕΙ ΤΟ ΛΑΟ (και όχι το αντίθετο)
ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΡΗΞΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ
ΚΑΤΩ Η "ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ" ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Ante Portas - Eλευθεριακή Κίνηση Έκφρασης Φοιτητών και Νέων Επιστημόνων
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω