Ένα κράτος γίγαντας πνέει τα λοίσθια

του Νίκου Παπανικολόπουλου

Κοινή διαπίστωση – αποτυπωμένη και σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις – είναι ότι η διαχρονική αύξηση του δημοσίου χρέους (328,6 δις ευρώ το 2010) οφείλεται στην πολιτική και οικονομική πολιτική όλων των κυβερνήσεων, από το 1974 μέχρι σήμερα.

Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της πολίτικης ήταν:
• Η έλλειψη πολιτικής βούλησης χάρη του λεγομένου πολιτικού κόστους.
• Η εκτεταμένη παραοικονομία και φοροδιαφυγή.
• Ο «γιγαντισμός» του δημόσιου τομέα και η σπατάλη στις δημόσιες δαπάνες.
• Η εκτεταμένη διαφθορά και τα πολυποίκιλα σκάνδαλα...»

Η «θηλιά» στην ελληνική οικονομία, έχει μπει εδώ και χρόνια και σφίγγει ολοένα και περισσότερο με πολύ οδυνηρές συνέπειες. Και δυστυχώς, αντί τα δυο κόμματα εξουσίας να ζητήσουν συγγνώμη από το λαό, το ένα θεωρεί το άλλο υπαίτιο της κρίσης.

Δεν βλέπουν ότι στην τελευταία δημοσκόπηση (Τύπος της Κυριακής, 29-5-2011) και τα δυο μαζί δεν συγκεντρώνουν ούτε το 40%, όταν τις εποχές που κέρδιζαν τις εκλογές έπαιρναν μονά τους και 48%;

Το κείμενο αυτό, ασχολείται με ένα από τα τέσσερα χαρακτηριστικό της κοινής πολιτικής τους, το «γιγαντισμό» του δημόσιου τομέα, στον οποίον επένδυσαν και τα δυο για να κρατιούνται στη εξουσία. Σήμερα όμως το «λογαριασμό» δεν τον πληρώνουν οι υπαίτιοι αλλά καλούνται να τον πληρώσουν οι απλοί πολίτες.

Για να μην αδικήσω κάποιο από τα δυο κόμματα, παραθέτω τα σχετικά με το θέμα μας στοιχεία, όπως ακριβώς έχουν από το 1975 μέχρι σήμερα.

1975, αν και είχαμε υποβάλει αίτηση (Ιούνιος 1975) για ένταξη στην ΕΟΚ, επεκτείναμε την επιχειρηματική δραστηριότητα του κράτους κρατικοποιώντας σημαντικούς τομείς της οικονομίας (Ολυμπιακή Αεροπορία, Εμπορική Τράπεζα κλπ).

1981, ενώ είχαμε προσχωρήσει ως πλήρες μέλος στην ΕΟΚ, έχοντας 351.028 άτομα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (χωρίς τους στρατιωτικούς) δημιουργούσαμε ΔΕΚΟ, σε αντίθεση με τη λογική της ΕΟΚ και χωρίς να εφαρμόζουμε σε αυτές τους κανόνες ανταγωνισμού όπως σαφώς όριζαν οι διατάξεις της Συνθήκης της ΕΟΚ.

1990, η ΕΟΚ, για την έγκριση χορήγησης δανείου, μας έθεσε ως προϋπόθεση τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 10% μεταξύ των ετών 1991 και 1993. Αναφερόταν δε, και ρητά στον αριθμό που έπρεπε να φτάσουν, 525.000.

1991, αν και υιοθετήθηκε η πολιτική «3 προς 1» δηλαδή «1 πρόσληψη για κάθε 3 αποχωρήσεις», για να πάρουμε το δάνειο, δεν εφαρμόστηκε αλλά φτάσαμε το

1992, να έχουμε 615.956 άτομα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (χωρίς τους στρατιωτικούς).

1994, περιοριστήκαμε μόνο στη θέσπιση του αιρετού Νομάρχη, χωρίς συγχρόνως να περιορίσουμε το κράτος, στα πλαίσια των Οδηγιών της Ευρώπης.
Αφήσαμε, τον περιορισμό του κράτους να για αργότερα και με ημίμετρα.
Το Σχέδιο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, το 1998, αφορούσε μόνο τον Α' βαθμό ΟΤΑ και αυτόν εν μέρει.
Το Σχέδιο ΚΑΛΙΚΡΑΤΗΣ, που αφορούσε συνολικά τους ΟΤΑ Α' και Β' βαθμού αναγκαστήκαμε να το εφαρμόσουμε μόλις το 2010 λόγω κρίσης, Τρόικα και ΔΝΤ.

1996, αν και υιοθετήθηκε η πολιτική «6 προς 1» για να καλυφτεί το χαμένο έδαφος και πάλι δεν εφαρμόστηκε.

1997, αν και η Διαρκής Γνωμοδοτική Επιτροπή Φορέων του Δημοσίου πρότεινε την κατάργηση περίπου 130 Οργανισμών του Δημοσίου, κανένας δεν καταργήθηκε.

2004, αν και εξαγγέλλαμε την επανίδρυση του κράτους και τον περιορισμό των ΔΕΚΟ, όχι μόνο δεν καταργούσαμε ΔΕΚΟ αλλά δημιουργούσαμε εκατοντάδες νέες επιτροπές και οργανισμούς στο Δημόσιο.

2005, αντί να καταργήσουμε ΔΕΚΟ, περιοριστήκαμε απλά στη μείωση του αριθμού των μελών των Διοικητικών Συμβουλίων τους(ο ανεξέλεγκτος αριθμός τους περιορίστηκε στους έξι.

2006, αντί να εφαρμόσουμε άμεσα την Κοινοτική Οδηγία για την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, συνεχώς το αναβάλαμε Αναγκαστήκαμε, από την Τρόικα, στην ψήφιση του σχετικού νόμου αρχές του 2011 (η εφαρμογή του θα αρχίσει τον Ιούλιο 2011).

2010, στην ηλεκτρονική καταχώρηση, το καλοκαίρι του 2010, που έγινε από την κυβέρνηση, οι εν ενεργεία υπάλληλοι, μισθοδοτούμενοι από το Δημόσιο (χωρίς να περιλαμβάνονται οι στρατιωτικοί), ανήλθαν σε 768.009.

Σήμερα, το κράτος τέρας που δημιούργησαν πνέει τα λοίσθια. Τόσο οι κυβερνώντες, όσο και το σύνολο του πολιτικού κόσμου, δεν είναι άμοιροι ευθυνών.

Φταίνε για το παρελθόν αλλά και για το τώρα. Τώρα, γιατί, ενώ είμαστε στο χείλος του γκρεμού, αυτοσκοπός των μεν, είναι να κρατηθούν στην εξουσία, των δε, να αναρριχηθούν σε αυτή.

Δεν έχουν την τόλμη να πουν την αλήθεια την οποία άλλωστε και ποτέ δεν μας είπαν.

Γι αυτό οι πολίτες χωρίς κομματικές ταμπέλες, όπως στο παρελθόν, συγκεντρώνονται για να εκφράσουν την αγανάκτηση τους. Και ακόμη ελπίζουν…

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α.)
Πτυχιούχος Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών