Κάθε έξι λεπτά, ένα παιδί στη Σομαλία αφήνει την τελευταία του πνοή από την ανίατη ασθένεια της πείνας…

…κι εμείς απλώς κοιτάμε την εικόνα του…

Γράφει η Ελένα Μπέλλη

Είδα βρέφη να αφήνονται κατάχαμα, στην άκρη ενός χωμάτινου δρόμου. Ν' αφήνονται στην εγκατάλειψη, για να πεθάνουν τον άγριο θάνατο της πείνας. Είδα κορμάκια τυλιγμένα σε πετσέτα να τοποθετούνται σε έναν πρόχειρο τάφο. Είδα το βλέμμα της μάνας, να τρεμοπαίζει ανάμεσα στη λογική και την παράνοια. Είδα καραβάνια ανθρώπων με στεγνά χείλη να ψάχνουν νερό. Είδα κουφάρια, σπαρμένα λες, σε μια απέραντη έρημο. Είδα το Κέρας της Αφρικής... Στις εκπομπές των ξένων καναλιών, στα φωτορεπορτάζ των διεθνών πρακτορείων, στις αναλύσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων.

Κι έπειτα είδα το γιο μου να σπρώχνει με απέχθεια την πορτοκαλάδα του, φτιαγμένη από φρέσκα, ζουμερά πορτοκάλια, μόλις πριν από λίγα λεπτά. Και τότε συνειδητοποίησα την ευθύνη μου απέναντί του: «Υπάρχουν παιδιά που διψούν για νερό, πεινούν για λίγο ψωμάκι», του είπα και συνέχισα την απλουστευμένη διήγηση των τρομακτικών εικόνων. Εκείνος, μόλις τριών χρονών, ρουφούσε αμέριμνα το φρεσκοστυμένο χυμό του. «Είναι αληθινή ιστορία, μαμά;», με ρώτησε στο τέλος. «Είναι αληθινή ιστορία, παιδί μου», βεβαίωσα κι είδα τα μάτια του να πλημμυρίζουν θλίψη.

Σηκώθηκε βιαστικά, έφερε δύο ποτηράκια του και κάποια από τα λιγότερο αγαπημένα του παιχνίδια. «Να τα πάμε στα παιδάκια, μαμά;», με ρώτησε, κι εγώ χαμογέλασα με πίκρα.

Χαμογέλασα για την ευαισθησία του γιου μου, πικράθηκα από την αλήθεια των λόγων του: Αν κάθε παιδί στο βόρειο ημισφαίριο έστελνε ένα ποτήρι νερό στη Σομαλία, αν κάθε ενήλικας στον πλούσιο βορρά αποφάσιζε να στερηθεί ένα ευρώ την ημέρα, αν οι ηγέτες των ανεπτυγμένων κρατών ήταν λιγότερο αποικιοκράτες και περισσότερο άνθρωποι, τότε όχι, αυτή η φρίκη δεν θα υπήρχε.

Διότι το Κέρας της Αφρικής και τα υπόλοιπα λιμοκτονούντα κράτη της περιοχής θα είχαν προ πολλού βγει από τη φτώχεια, θα είχαν μπει σε πορεία ανάπτυξης, και, όχι, οι πολίτες τους δεν θα εγκατέλειπαν τα σπιτικά τους. Θα ζούσαν μια αξιοπρεπή ζωή και τα παιδιά τους δεν θα πέθαιναν αβοήθητα στους δρόμους.

Αλλά, τι λέω; Μεταξύ της αγανάκτησης για τη μείωση των μισθών μας, του θυμού για το διασυρμό της πατρίδας μας και του φόβου για τη χρεοκοπία, δεν είδαμε, δεν κοιτάξαμε, δεν θέλαμε ν' ακούσουμε. Εμείς, όλοι οι τυχεροί του βορρά, αδιαφορήσαμε. Κι ας ήταν όλα τα στοιχεία εκεί. Από νωρίς. Προ διετίας:

«Το 2009, ο ΟΗΕ προειδοποίησε ότι σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια Σομαλοί χρειάζονται επειγόντως ανθρωπιστική βοήθεια», γράφει η Μαριάν Κασίμ στην εφημερίδα The Guardian. Και η κατάσταση επιδεινωνόταν μέρα τη μέρα, λεπτό προς λεπτό. Μέχρι σήμερα, που ο λιμός είναι εκεί και σπέρνει αδιακρίτως το θάνατο. Κάθε έξι λεπτά ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα, γράφει η Κασίμ «γιατί ο λιμός στη Σομαλία ήταν μία σταδιακή διαδικασία που η διεθνής κοινότητα επέλεξε να αγνοήσει».

Αλλά ακόμα και τώρα, τώρα που τα παιδιά με τα τεράστια μάτια κοιτούν με απορία το φακό χωρίς να ξέρουν αν θα ζήσουν μέχρι να τυπωθεί η φωτογραφία τους, τώρα που η αλήθεια είναι μπροστά μας, απειλητική, αμείλικτη, τώρα εμείς, ο πλούσιος βορράς, επιμένουμε να φέρουμε με βόμβες τη δημοκρατία στη Λιβύη. Ας ζήσουμε, λοιπόν, ο καθείς με τις τύψεις του...

Πηγή: Εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ