"Αγαπητή Αλεξανδρούπολη"

του Δομήνικου (Dominic)

Αγαπητή Αλεξανδρούπολη,
σου γράφω για να σε χαιρετήσω γιατί δεν ξέρω πότε θα σε ξαναδώ. Δεν είχα το θάρρος να σε πάρω τηλέφωνο γιατί η συγκίνηση μου θα έπνιγε τις σκέψεις μου και δεν θα μπορούσα να σου πω αυτά που ένιωθα.

Έχω γράψει πολλά συναισθηματικά, για μένα, κείμενα τον τελευταίο καιρό. Μπορεί να γίνομαι κουραστικός σ' αυτήν τη συναισθηματική αυτο-ψυχανάλυση αλλά την έχω τόσο ανάγκη. Αυτό το γράμμα, λοιπόν, μου είναι πολύ δύσκολο. Ίσως το πιο δύσκολο που έχω γράψει...»

Και αυτό γιατί πρέπει να βρω τον τρόπο να δώσω στις λέξεις την αξία που πρέπει. Ξέρω ότι δεν θα τα καταφέρω. Γιατί για μένα, αγαπητή Αλεξανδρούπολη, σημαίνεις άπειρα πράγματα. Μερικές λέξεις δεν μπορούν να πλησιάσουν καν το τι σημαίνεις για μένα.

Τέλος πάντων, θα προσπαθήσω. Και ξεκινάω. Θα σε κάνω άνθρωπο για να σε περιγράψω. Αν ήσουν ένα μικρο νεογέννητο μωράκι, αγαπητή Αλεξανδρούπολη, θα ήσουν σε μία πολύχρωμη κούνια, θα έκλαιγες και θα χαμογέλαγες πιο γλυκά ακόμα και από τη μπουγάτσα που φτιάχνει το μαγαζί στη Δημοκρατίας που είναι ανοιχτό και τις 24 ώρες. Θα σε πήγαινα βόλτα στο λιμάνι, θα σε πήγαινα στο λούνα-παρκ απ' έξω, για να βλέπεις τα χρώματα και τη θάλασσα. Μέσα στο λούνα παρκ δεν θα σε πήγαινα γιατί απλώς δεν πήγα ποτέ εκεί. Πάντα, όμως, μου άρεσε να το κοιτάζω.

Αν ήσουν μικρο πεντάχρονο παιδάκι, αγαπητή Αλεξανδρούπολη, θα ήσουν μία μικρή φατσούλα με μπουκλωτά ατίθασα μαλλιά και καταπράσινα μάτια. Και θα έπαιζες στην παιδική χαρά που είναι στο πάρκο ανάμεσα στους δύο κεντρικούς δρόμους της πόλης. Θα έπαιζες στις κούνιες και στην τραμπάλα και θα μου χαμογελούσες με το πιο παιδικό χαμόγελο του κόσμου.

Αν ήσουν έφηβη, αγαπητή Αλεξανδρούπολη, θα φόραγες ένα τζιν που θα διέγραφε τις πλούσιες καμπύλες σου. Και μία μπλούζα, απλή και μαύρη, που θα διέγραφε και τις υπόλοιπες καμπύλες του σώματος σου. Θα πήγαινες για καφέ στο Περί Ανέμων και Υδάτων και θα σε ήξερε όλος ο κόσμος. Γιατί θα ήσουν η πιο ζωντανή και δροσερή έφηβη της ηλικίας σου.

Αν ήσουν 20 χρονών, αγαπητή Αλεξανδρούπολη, θα ήσουν φοιτήτρια στο καλύτερο πανεπιστήμιο της πόλης. Θα πέρναγες τις ώρες σου στο παραμυθένιο σπίτι σου που θα βρισκόταν στην γωνία της Ελευθερίου Βενιζέλου και της Ιωακείμ Καβύρη. Εκεί θα ξύπναγες με τον πιο φαντασμαγορικό καφέ που έχει φτιαχτεί ποτέ. Θα πέρναγες ώρες ολόκληρες στο στρώμα σου που θα βρισκόταν μπροστά στον υπολογιστή σου. Ο υπολογιστής σου θα έπαιζε ταινίες και εσύ θα κοιμόσουν σε μία αγκαλιά, ήρεμη και πανέμορφη.

Αν ήσουν μαμά, αγαπητή Αλεξανδρούπολη, θα ήσουν η καλύτερη μαμά του κόσμου. Θα είχες παιδάκια χαμογελαστά και ελεύθερα. Και θα τα αγαπούσες τόσο πολύ… Ως τον ουρανό που δεν τελειώνει… Θα τα πήγαινες βόλτα στην παραλία το καλοκαίρι. Τότε που οι δρόμοι έχουν μόνο πεζούς και όχι αυτοκίνητα. Θα έτρωγαν παγωτό από τον Ιταλό, το οποίο θα είχε γεύση βύσσινο.

Και αν ήσουν γιαγιά, αγαπητή Αλεξανδρούπολη, θα ήσουν πανέμορφη όπως τότε που ήσουν 20 χρονών. Θα καθόσουν στην ίδια αγκαλιά μπροστά από τον ομορφότερο φάρο του κόσμου. Θα καθόσουν πάνω στα ίδια γράμματα, και θα έβλεπες τη θάλασσα. Θα έβλεπες το λούνα παρκ, θα κοίταζες το καράβι Saos να περιμένει και θα θυμόσουν τις βόλτες που έκανες μέχρι το τέλος του. Θα κοίταζες το σπίτι στο οποίο φωτογραφήθηκες και ύστερα έγινες πίνακας ζωγραφικής. Και ύστερα θα σηκωνόσουν και θα πήγαινες στο ωδείο που βρίσκεται απέναντι από την αστυνομία και θα έπαιζες πιάνο στο τεράστιο ξύλινο πιάνο…

Τα λόγια μου είναι φτωχά. Η προσπάθεια μου μάταιη, αγαπητή Αλεξανδρούπολη, για να εκφράσω το τι σημαίνεις για μένα. Οπότε τη σταματάω εδώ. Δεν πιστεύω, όμως, ότι θα πάψεις να ζεις μέσα μου. Γι' αυτό κάθε τόσο θα σε θυμάμαι και θα βάζω ένα ακόμα λιθαράκι, με κάθε δημιουργικό τρόπο που μπορώ, στο άπειρο που είσαι.

Σ' ευχαριστώ Αλεξανδρούπολη. Ευχαριστώ Δημήτρη και Χριστίνα. Ευχαριστώ Εύα. Ευχαριστώ αγαπητή Αλεξανδρούπολη που με πλήγωσες με τόση δύναμη, γιατί μου έδειξες ότι αυτό που έζησα δεν ήταν όνειρο, δεν ήταν παραμύθι, ήταν η πραγματικότητα…

Σ' αγαπάω μέχρι τον ουρανό που δεν τελειώνει,
Το Δομηνικάκι σου…

Πηγή: glenti.blogspot.com