Κείμενο - φωτογραφίες: Γ.Θ. Κεσσόπουλος
Λένε ότι αν η μία μέρα σε κάποιο τόπο σου φανούν για τρεις, αυτό σημαίνει ότι πέρασες καλά χάρη στον τόπος και στους ανθρώπους του. Μετά από 2,5 ώρες στην Εγνατία Οδό, άνετα κι ωραία, φτάνεις από τη Θεσσαλονίκη στην Αλεξανδρούπολη. Μετά από κει, εγκαταλείπεις τον καλό δρόμο επιλέγοντας την κατεύθυνση για Σουφλί αντί για Φέρες - Τουρκία (Κήπους δηλαδή). Σε ένα κλασικό ελληνικό επαρχιακό δρόμο, με τα δυο ρευματάκια του και τις λακκούβες να ξεφυτρώνουν συνεχώς στο οδόστρωμα, περνάς έξω από Σουφλί, Διδυμότειχο, Ορεστιάδα για να πιάσεις Καστανιές. Καστανιές Έβρου. Μηδέν κόμμα οκτώ χιλιόμετρα από το τελωνείο και τη μπάρα του, ένα κόμμα τρία χιλιόμετρα από Τουρκία. Το λέει η πινακίδα μόλις φτάνεις στην πλατεία του χωριού...»
Από κει και πέρα, αν σε περιμένει καμιά κυρία Ελένη και κανένας κύριος Κώστας (τυχαία τα ονόματα), κανένας γηγενής δηλαδή, ντόπιο που ξέρει τα χούγια και τις αρετές του τόπου, τόσο το καλύτερο για σένα. Απ' όσο ξέρω μπορείς να βρεις ξενοδοχείο στην Ορεστιάδα και κανένα ξενώνα στα γύρω χωριά, 10-15 λεπτά από το χωριό, αλλά αν έχεις κανένα φίλο με δικό του αγροτόσπιτο, δεν υπάρχει σύγκριση -είσαι τουλάχιστον χαζός αν πηγαίνεις γυρεύοντας πολυτέλειες της πόλης.
Ντόπια προϊόντα έχουν στην περιοχή και οι Καστανιώτες φυσικά τ' απολαμβάνουν. Ντομάτες, αγγουράκια, κολοκυθάκια, αγγινάρες, πιπεριές, πατάτες, μανάβικο πριβέ. Αλλά και τυροκομικά (ένα τυρί μαλακό, φέτα δηλαδή, να το αλείφεις στο ψωμί), γλυκά του κουταλιού (βρυκοκάκι με αμύγδαλο στη μέση για να σπάει η λιγούρα), μαρμελάδες handmade, αυγουλάκια απευθείας από τις κοτούλες (ω, ναι!) ακόμη και ψωμί χειροποίητο! Ξέρουν να φτιάχνουν οι άνθρωποι γιατί έχουν ακόμη επαφή με τη φύση. Ζουν με βάση αυτή, όχι με βάση την τεχνολογία. Αλλά έχει να κάνεις και μερικά αξιοζήλευτα πραγματάκια.
Η μπάρα δίπλα στο τελωνείο, που αν την περάσεις θα φτάσεις στα "προκεχωρημένα" φυλάκια, είναι μια εικόνα στάνταρ, αξέχαστη. Παραπέμπει σαν εικόνα κάτι σε Charlie's Point του Βερολίνου, με το φόντο να προκαλεί δέος. "Προκεχωρημένο" λένε οι ντόπιοι και οι στρατιωτικοί, το ελληνικό φυλάκιο, που είναι πολύ κοντά στο αντίστοιχο τούρκικο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, μου είπανε, υπήρχε κάπου εκεί μονάδα (νομίζω το 503 ΜΤΠ στη Λεπτή), ολόκληρος στρατός, που έδινε άλλη ζωντάνια στο χωριό, τώρα όμως μια διμοιρία πηγαινοέρχεται από διπλανή μονάδα και κρατάει τα μπόσικα.
Κάπου στην ανατολική άκρη του χωριού, βρίσκεται κι ένα "μουσείο" σαρώθρων, όπου σώζονται εργαλεία, αντικείμενα, προϊόντα και κυρίως η τεχνογνωσία με την οποία κάποτε οι ντόπιοι κατασκεύαζαν σάρωθρα στις περίπου 200 οικοτεχνίες που λειτουργούσαν - τώρα σχεδόν όλα τα σάρωθρα είναι Βουλγαρίας.
Κι αν θυμηθείς πάρε διαβατήριο ή καινούρια ταυτότητα μαζί με πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο, για να πας και στο εξωτερικό!!! Ναι, εξωτερικό, δηλαδή Αδριανούπολη (Edirne στα τούρκικα) που απέχει ελάχιστα -κανένα δεκάλεπτο- όχι τίποτε, για να πάρεις μια γνήσια μυρωδιά Ανατολίας. Λένε ότι είναι όμορφη κι έχει καλό παζάρι.
Πολύ ζόρικο να κάνεις 446 χιλιόμετρα σε μια μέρα οδηγώντας. Αλλά αξίζει το κόπο. Really!!!
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω