Εισήγηση Αλέξανδρου Δερμεντζόπουλου, Βουλευτή Έβρου
Οι τρέχουσες παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι ο χρόνος στην Οικονομία έχει άλλους ρυθμούς, άλλη ταχύτητα από τον πραγματικό χρόνο. Και ως εκ τούτου απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση, ρυθμούς και σχεδιασμό. Σε ένα περιβάλλον δε, όπως είναι το σημερινό, μιας «ανοικτής» αγοράς, όπου η πολιτική υποχώρησε έναντι της οικονομίας, εκχώρησε μεγάλο μέρος της εξουσίας της σ’ αυτήν και ουσιαστικά πέρασε σε δεύτερη μοίρα, απαιτεί επιπλέον και ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες στην ηγεσία των κρατών και των θεσμικών οργάνων...»
Το πρόβλημα του Δημόσιου χρέους στη χώρα μας αποδεικνύεται τελικά ότι δεν είναι μια εξαίρεση στον παγκόσμιο χάρτη. Είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, που σιγά σιγά αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια. Έτσι λοιπόν στο πρώτο ερώτημα, αν είναι έτοιμη η Ευρώπη να βοηθήσει την Ελλάδα, θα πρέπει να γίνουμε πιο ουσιαστικοί και καίριοι.
Είναι έτοιμη η Ευρώπη να βοηθήσει τον εαυτό της;
Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στο πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της. Χωρίς ουσιαστικό προσανατολισμό και αρχές, με ελάχιστους ηγέτες να πιστεύουν πραγματικά στην Ευρωπαϊκή ιδέα, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα συμφέροντα καθενός Κράτους-Μέλους ξεχωριστά από τη μια και στην Ενωμένη Ευρώπη από την άλλη. Και αυτή η ισορροπία μπορεί σε καιρούς ηρεμίας να επιτυγχάνεται εν μέρει, αλλά στην πρώτη ταραχή είναι αδύνατο να υπάρξει.
Σήμερα λοιπόν πρέπει να ξεκαθαρίσει πια τι ζητάει και με αποφασιστικότητα να το υλοποιήσει.
Θα προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω ή θα διαλυθεί;
Η κρίση ανέδειξε μερικές σκληρές πραγματικότητες.
1. Ότι το μέλλον του Ευρώ είναι αβέβαιο. Η διατήρηση του σαν ενιαίο νόμισμα απαιτεί πάνω από όλα εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δεν αρκούν οι επιβολές καθεστώτων Μνημονίων, για τον απλό λόγο ότι υπάρχουν χώρες, όπως λόγου χάρη η Ισπανία ή η Ιταλία που τα οικονομικά τους μεγέθη δεν είναι διαχειρίσιμα σε τέτοια πλαίσια.
2. Ότι η λέξη «Σχέδιο», όπως αυτό της 21ης Ιουλίου, είναι ευφημισμός, δεδομένου ότι αποτελεί ένα απλό ευχολόγιο, ενίοτε υποκριτικό, που περνά σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα στενά συμφέροντα της κάθε χώρας. Συμπεριφορές όπως αυτή της Φινλανδίας και άλλων χωρών, που ζητούν εγγυήσεις για να συμμετέχουν, ή πρόσφατα της Γερμανίδας Υπουργού Εργασίας που προϋποθέτει εγγύηση σε χρυσό για να προχωρήσει ο δανεισμός το αποδεικνύουν.
3. Ότι η Ευρώπη και όχι μόνο, σήμερα έχει έλλειμμα πολιτικών ηγεσιών. Πρόσφατα η γαλλική Le Monde τις αποκάλεσε «ανθρωπάκια». Αδύναμοι, όχι να επιβληθούν, αλλά ακόμη και να καθησυχάσουν τις αγορές, που αντιλαμβανόμενες αυτή την αδυναμία αποθρασύνονται. Απόδειξη η κυριαρχία των οίκων αξιολόγησης, που πλέον ανεξέλεγκτοι είναι σε θέση κερδοσκοπώντας να οδηγήσουν χώρες σε κατάρρευση. Ή η παντοδυναμία των Τραπεζών που στις 21 Ιουλίου στάθηκε αδύνατο να συζητηθεί καν η επιβολή κάποιου φόρου στις τραπεζικές συναλλαγές, σαν ένα ελάχιστο δείγμα συνεισφοράς στην επίλυση της κρίσης. Και ας είναι η διαρκής στήριξη τους το κύριο μέλημα όλων των Κυβερνήσεων.
4. Ότι η έκδοση του Ευροομολόγου αποτελεί πια μονόδρομο για τη στήριξη και τη θωράκιση της Οικονομίας. Αποτελεί βασικό στοιχείο άμυνας στην κερδοσκοπική επίθεση που δέχεται. Φρένο στους κερδοσκόπους. Πριν λίγες ημέρες η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt κάλεσε τη Μέρκελ να επιλέξει μεταξύ «Ευροομολόγου ή Ευρωκατάρρευσης».
5. Ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ χρειάζεται αναθεώρηση. Όχι όμως στα πλαίσια που έθεσε η πολυαναμενόμενη και πολυδιαφημισμένη συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί, προεκλογικού και επικοινωνιακού τύπου και που απευθυνόταν στο εσωτερικό των χωρών τους. Η αναθεώρηση πρέπει να βασίζεται προς την κατεύθυνση των ιδρυτικών αρχών της Ε.Ε., της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της πραγματικής πολιτικής και οικονομικής ένωσης των χωρών της. Όχι προς μια Ευρώπη των Τραπεζών και της υποτέλειας απέναντι στις αγορές.
Για να περάσουμε στα δικά μας.
Στο περιβάλλον αυτό που μέχρι τώρα περιέγραψα, η χώρα μας, ίσως ο πιο αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. εμφάνισε πρώτη τα συμπτώματα της κρίσης.
1. Με μακροχρόνια παθογένεια έχει άμεση ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων. Αλλαγές που επειδή δεν έγιναν σταδιακά και σε βάθος χρόνου, πρέπει να γίνουν σύντομα και έτσι είναι πιο επώδυνες. Τις περισσότερες δε φορές και ολέθριες για την κοινωνία. Οι θυσίες που καλείται να κάνουν οι πολίτες πρέπει αφενός μεν να μην ξεπερνούν τις αντοχές τους και αφετέρου να δίνουν προοπτική εξόδου από την κρίση. Το περίφημο «φως στο τούνελ». Δυστυχώς μέχρι σήμερα, οι λάθος επιλογές και πολιτικές επιδεινώνουν την κατάσταση και στερούνται προοπτικής. Η μείωση του οικογενειακού εισοδήματος, η αύξηση της ανεργίας, τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, η υπερφορολόγηση, η άτυπη στάση πληρωμών, η μαζική φυγή των νέων για εξεύρεση εργασίας αποτελούν αδιάσειστες αποδείξεις των λαθεμένων επιλογών.
2. Η δημιουργία και η προσπάθεια προσέλκυσης επενδυτικού ενδιαφέροντος από χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία, που είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη Κυβέρνηση με τα λιμάνια και τη δημιουργία ενεργειακών κόμβων και διελεύσεων, και ανακόπηκε από την παρούσα, αποτελεί σήμερα υποχρέωση, ανάγκη και διέξοδο.
3. Η επανεκκίνηση της οικονομίας με τη δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού συστήματος. Ανταγωνιστικού με τις γειτονικές χώρες. Πόσο σταθερό μπορεί να είναι όταν στα δύο χρόνια της παρούσας Κυβέρνησης είχαμε δώδεκα (!) φορολογικά νομοσχέδια και πόσο ανταγωνιστικό όταν οι φορολογικοί συντελεστές είναι πολλαπλάσιοι των γειτόνων μας, κρίνεται από την άπνοια που υπάρχει στον επιχειρηματικό κόσμο. Όπως και από την εξέλιξη του επενδυτικού ενδιαφέροντος και την πορεία του τελευταία ψηφισμένου Αναπτυξιακού Νόμου.
4. Η αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων, όπως είναι ο Τουρισμός και η Ναυτιλία.
Υπάρχουν και άλλοι τομείς που μπορεί η Ελλάδα να στηριχτεί. Αυτό όμως που κύρια δεν χρειάζεται είναι εμμονή σε αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και επιμονές στα λάθη.
Κλείνοντας, αυτό που σήμερα χρειάζεται η Θράκη είναι η πλήρης αξιοποίηση του Ευρωπαϊκού της κεκτημένου και του γεωστρατηγικού της πλεονεκτήματος, και που δίνει τη δυνατότητα της ευνοϊκότερης πρόσβασης στην Ασία και τη Ρωσία. Πλεονεκτήματα που αν έγκαιρα, έστω και με καθυστέρηση δεν τα εκμεταλλευτούμε, παραμονεύουν γειτονικές χώρες να το πράξουν.
Έτσι η ανάπτυξη του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, των οδικών αξόνων, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου, καθώς και η προσπάθεια για τη θεσμοθέτηση Ελεύθερης Φορολογικής Ζώνης για τη Θράκη είναι οι ελάχιστες και στοιχειώδεις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο για την περιοχή.
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω