Οι γεύσεις της Σαμοθράκης

Κατσίκι στη σούβλα με κυδώνι ή στη λαδόκολλα από τη μία, και γρανίτα λουίζα και φασκόμηλο, παγωτό λουκούμι και γιαούρτι με πικραμύγδαλο από την άλλη. Αυτήν την επίγευση άφησε στην Ντένη Καλλιβωκά το νησί του Βόρειου Αιγαίου.

Η Σαμοθράκη είναι ένα νησί «στεριανό». Το είχα διαπιστώσει όταν πρωτοπήγα πριν από 15 χρόνια, καθώς δεν έχει ταβερνάκια δίπλα στη θάλασσα­, οι παραλίες δεν είναι σπουδαίες, το καλύτερο ψάρι είναι το… κατσίκι και η Χώρα μοιάζει με τα χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Αλλά όταν είσαι προετοιμασμένος, το νησί θα σε γοητεύσει με την αυθεντικότητα των ντόπιων, την ενέργειά του, τη φύση του και, βέβαια, με το φαγητό...»

Θα χαλαρώσεις σίγουρα­ στη Σαμοθράκη, καθώς θα σε βάλει στο ρυθμό της. Δεν είναι­ τυχαίο εξάλλου ότι ο Josef Ackermann, πρώην πρόεδρος της Deutsche Bank, ψάχνει για σπίτι στο νησί ή ότι ο γνωστός αρχαιολόγος James R. McCredie (από το Ινστιτούτο Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης) περνά εδώ και δεκαετίες τα καλοκαίρια του εκεί μελετώντας την ­αρχιτεκτονική του ιερού των Μεγάλων Θεών.

Μιλώντας για γεύση, τώρα, έφαγα «ζωντανό» ξιφία και μπαρμπούνια στο «Ακρογιά­λι» στην παραλία Λακκώματος, απόλαυσα παστή μέλενα και μεζέδες για ούζο που έβγαιναν εκείνη την ώρα από τη φωτιά στην «Ξένια», την τελευταία ταβέρνα πριν από τις βάθρες στα Θέρμα, τσουγκρίζοντας το ποτήρι μου με τον ντόπιο ιδιο­κτήτη της Στέλιο Βάβαλο, μια φυσιογνωμία που δύσκολα ξεχνιέται.

Δοκίμασα κατσίκι μαγειρεμένο με χίλιους τρόπους στην πανέμορφη ταβέρνα «Καρυδιές» στην Άνω Μεριά και ξετρελάθηκα με εκείνο με τα κυδώνια (ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, που είναι κεχαγιάς, τα πιά­νει καθημερινά στο βουνό­ Φεγγάρι). Τσίμπησα τραγανή, μελωμένη πέτσα από κατσίκι στη σούβλα με θέα από ψηλά στον «Παράδεισο» στον Προφήτη Ηλία, υπέροχες πατάτες που τηγανίζονται σε φωτιά με ξύλα αλλά κι εξαιρετικό τζιγεροσαρμά –μόνο με συκωταριά, χωρίς ρύζι– στο «Εξοχικό Κέντρο Σωτήρος» έξω από τη Χώρα. Επίσης, κορυφαία τυριά είναι η παλαιω­μένη για ένα χρόνο γραβιέρα και το υπέροχο, γλυκό και βουτυράτο ανθότυρο.

Και μετά το μεσημεριανό ή το βραδινό φαγητό επισκεπτόμουν ανελλιπώς τον «Λευκό Πύργο» του Γιώργου και της Δάφνης Στεργίου στη Χώρα, για άραγμα στα τραπεζάκια του συνοδεία διαφόρων γλυκισμάτων, όπως γιαούρτι δικής τους παραγωγής ζυμωμένο με πικραμύγδαλο, υπέροχο παγωτό λουκούμι που φτιάχνουν οι ίδιοι και, φυσικά, τη σπεσιαλιτέ τους «πίσσα­ με πούπουλα», μια μαλακή τάρτα σοκολάτας (αυτή είναι η πλησιέ­στερη περιγραφή που θα μπορούσα να δώσω) με παγωτό ή δική τους μαρμελάδα τζίντζερ, ή ποτών όπως γρανίτα λεμόνι με βότκα, στυμμένη λεμονάδα με μέλι και κανέλα αλλά και ωραιότατα κοκτέιλ.

Αλλά μέσα σε όλα αυτά τα ωραία με έβαλε σε σκέψεις η μειωμένη κίνηση που είδα στα εστιατόρια του νησιού τον Δεκαπενταύγουστο. Χωρίς κινήσεις υποδομής, σύντομα η Σαμοθράκη θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα: όταν δεν υπάρχουν καταλύματα υψηλής­ ποιότητας, όταν η μοναδική επαφή της με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ένα καράβι από Αλεξανδρούπολη που κάνει πάνω από δύο ώρες για να καλύψει μια απόσταση του τύπου «Πειραιάς-Αίγινα» (χρεώνοντας μάλιστα πάνω από 200 € τα εισιτήρια για δύο άτομα με αυτοκίνητο), τότε οι διακοπές εκεί γίνονται για πολλούς απαγορευτικές. Και είναι κρίμα να καταδικάζεται έτσι ένα νησί με τόσες αρετές…

Πηγή: αθηνόραμα travel (Ντένη Καλλιβωκά)