Τις προάλλες βρέθηκα σε φιλικό σπίτι και κουβέντα στην κουβέντα, ήρθε η συζήτηση στο... έλλειμα που παρουσιάζει η σύγχρονη Ελληνική κοινωνία στην αγάπη, την αλληλεγγύη, τον σεβασμό μεταξύ των μελών της. Έχουμε όλοι μας μεταβληθεί σε αμερικανάκια, σε καταναλωτικά δίποδα όντα που το ρητό της ζωής τους είναι το "ζούμε για να τρώμε" κι όχι το ορθό "τρώμε για να ζούμε".
Πάνω, λοιπόν, σ' αυτό το θέμα συζήτησης, ο φίλος μου, μου ανέφερε ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν αφανείς Έλληνες που προσφέρουν, απλώς δεν φαίνονται. Και σαν παράδειγμα μου έφερε συγγενικό του πρόσωπο, το οποίο δώρισε έναν ηλεκτρονικό επιτραπέζιο υπολογιστή σε Δημοτικό Σχολείο του νησιού Αγαθονήσι στα Δωδεκάνησα. Στην ερώτηση που το γνωρίζει αυτό, μου απάντησε ότι την ημέρα που ο υπολογιστής γινότανε "πακέτο", αυτός βοηθούσε στο όλο εγχείρημα. Και μάλιστα μου είπε ότι έχει βγάλει σχετικές φωτογραφίες.
Κάνοντας ένα σχετικό ρεπορτάζ και με το ύφος του δημοσιογράφου του ζήτησα να μου πει πληροφορίες για το συγγενικό του πρόσωπο. Μου είπε ότι είναι "χαραμοφάης" δημόσιος υπάλληλος (γελώντας) κι ότι έχει γεννηθεί με το συναίσθημα της προσφοράς μέσα του, σαν τους πολιτικάντηδές μας (συνέχισε γελώντας). Μάλιστα σ' αυτό τον παρακινεί και ο θερμός πατριωτισμός, ο οποίος τον διαπνέει. Μάλιστα, όπως μου ανέφερε, έχει στο παρελθόν ξαναδωρίσει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή σε τμήμα συνοριακής Αστυνομίας. Για όλα αυτά κρατάει χαμηλό προφίλ (low profile, όπως λέμε αγγλιστί, κοινώς βαρβαριστί) και δεν επιθυμεί οποιαδήποτε δημοσιότητα. Του ζήτησα και μου έδωσε τις φωτογραφίες του υπολογιστή. Μέσα σ' αυτές τις φωτογραφίες, βρήκα και φωτογραφία μίας επιστολής της οικογένειας του δωρητή προς τον Δάσκαλο ή Δασκάλα του Δημοτικού Σχολείου Αγαθονησίου, την οποία και αντιγράφουμε ακολούθως:
Αγαπητέ-ή Δάσκαλε-α,
Επικοινωνούμε μαζί σας από τον Ακριτικό Έβρο, από τις Φέρες Έβρου. Εμείς οι Ακρίτες του βορρά με τους Ακρίτες του νότου. Δύο τόποι τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον, αλλά με τόσο κοινά προβλήματα. Ένα απ’ αυτά τα προβλήματα είναι ότι το κέντρο λήψεως αποφάσεων της Ελλάδας είναι κοντά μας μόνο κάθε τέσσερα χρόνια (προεκλογικά). Παρόλα όμως τα προβλήματα, συνεχίζουμε χαμογελαστοί να υψώνουμε ψηλά την Σημαία της Αξιοπρέπειας, του Καθήκοντος, της Αγάπης στον πλησίον, της Θρησκείας και της Πατρίδος μας. Είμαστε ακόμα ζωντανοί…, όπως λέει κι ένα τραγούδι.
Θέλοντας, λοιπόν, να συνεχίσουμε να ζούμε (ΖΗΝ), αλλά και να ζούμε καλά (ΕΥ ΖΗΝ), όπως ανέφερε κι ο Μέγας ΕΛΛΗΝ, Μέγας Αλέξανδρος, σας αποστέλλουμε μαζί με την επιστολή αυτή έναν (1) επιτραπέζιο ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος θα σας βοηθήσει στο εκπαιδευτικό σας έργο. Ο υπολογιστής αυτός μπορεί να γίνει το εργαλείο, το υνί, το οποίο θα οργώσει τις ψυχές και τα μυαλά των νεαρών μαθητών και θα καλλιεργήσει μέσα τους τον καλύτερο σπόρο, ώστε ως λέει η λαϊκή ρήση «ό,τι έσπειρες, θερίζεις».
«Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια» και γι’ αυτό το λόγο κλείνουμε την επιστολή μας αυτή με την ευχή να πιάσει τόπο η προσφορά μας αυτή, η οποία είναι προσφορά αγάπης, εκτίμησης, αλληλεγγύης και σεβασμού προς το Λειτούργημα το οποίο διατελείτε στο Ακριτικό νησί του Αγαθονησίου.
Φιλικά
Οικογένεια Β.Χ.
Τελικά, μετά απ' αυτή την συζήτηση και το παράδειγμα του φίλου μου, χάρηκα επειδή υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και με πιο αισιόδοξη ματιά άρχισα να βλέπω όλα τα γεγονότα στη ζωή μου και στην κοινωνία ολόκληρη. Μάλιστα σκέφτομαι κι εγώ να προσφέρω αφανώς την… ΑΓΑΠΗ μου σ' όλους τους συνανθρώπους μου.
ΟΤΑΝ ΔΙΝΕΙΣ ΑΓΑΠΗ, ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΑΓΑΠΗ. Ό,τι σπέρνεις θερίζεις. Πόσο δίκιο έχουν οι σοφοί πρόγονοί μας…
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΑΚΡΙΤΑΣ
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω