«Οι Κουμεντάκηδες θα μας σώσουν»
Ο Μάκης Δημητριάδης ξεκίνησε το Βόλεϊ στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης με τον Γιώργο Καμπερίδη, που δημιούργησε εκείνη τη μεγάλη ομάδα και ανέδειξε πολλούς παίκτες. Με τον Εθνικό είχε πολλές επιτυχίες: 3η θέση στο πρωτάθλημα, τελικό κυπέλλου, συμμετοχή σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Το 1986 πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, η πιο ακριβή μεταγραφή έως τότε στο Ελληνικό βόλεϊ. Αγωνίστηκε για 6 χρόνια με την ομάδα του τριφυλλιού, κατά τη διάρκεια των οποίων πήρε μία τρίτη θέση σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα...»
Είχαν όμως την ατυχία να βρεθούν χρονικά παράλληλα με τη μεγάλη ομάδα που είχε δημιουργήσει για τον Ολυμπιακό ο Γιώργος Κοσκωτάς και δεν κατάφερε να πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα.
Το 1992 πήγε στην ΑΕΚ στην οποία αγωνίστηκε για τέσσερα χρόνια, ξεκινώντας από την Α2. Εκεί έκλεισε και την καριέρα του ως αθλητής. Έχει 127 συμμετοχές στην εθνική ανδρών και 65 στην εθνική εφήβων. Κορυφαία στιγμή του, όπως και του Ελληνικού βόλεϊ, η τρίτη θέση που κατέλαβε με την εθνική ανδρών στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γάνδης το 1987.
Η προπονητική του καριέρα ξεκίνησε από τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας όπου κατάφερε να πανηγυρίσει την άνοδο της ομάδας από τη Β' Εθνική στην Α2. Τον τελευταίο χρόνο που ήταν αθλητής στον Παναθηναϊκό, ανέλαβε το ανδρικό τμήμα της ΑΕΚ στη Β' εθνική κατηγορία και κατάφερε να πανηγυρίσει την άνοδο στην Α2.
Επιστρέφοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Αλεξανδρούπολη, ανέλαβε τις γυναίκες της Νίκης που αγωνίζονταν τότε στην Α1. Μετά από διάλειμμα ενάμιση έτους λόγω του διορισμού του στην Κόρινθο, επόμενος σταθμός του ήταν οι υποδομές του Εθνικού για 8 περίπου χρόνια. Κατέκτησε πρωτάθλημα παμπαίδων, παίδων και δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα εφήβων. Μετά τον Εθνικό ακολούθησε η Εθνική Παίδων και Εφήβων, αρχικά ως βοηθός του Καραβιδόπουλου και από το 2009 έως σήμερα είναι πρώτος προπονητής της Εθνικής παίδων με τις γνωστές επιτυχίες του φετινού καλοκαιριού που μας έκαναν όλους περήφανους: 5η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων και 7η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που έγινε στην Αργεντινή.
«Είμαι προπονητής της συγκεκριμένης ομάδας από το 2009. Είχε γίνει από τότε μία συστηματική δουλειά με πρωτεργάτη το Θανάση τον Μαργαρίτη, που ήταν επικεφαλής της ανάπτυξης στην Ομοσπονδία εκείνη τη χρονική περίοδο. Δημιουργήθηκε λοιπόν ένα πλάνο, βάση του οποίου παρακολουθούσαμε όλα τα παιδιά που υπήρχαν στη φουρνιά αυτή. Κάναμε πολλές συγκεντρωτικές προπονήσεις ανά περιφέρεια και καταφέραμε να καταλήξουμε σ ένα κορμό, στα συγκεκριμένα παιδιά που πήραν και μέρος στο Βαλκανικό πρωτάθλημα το 2009, αν και ήταν πάρα πολύ μικροί τότε. Τότε βγήκαμε έκτοι και πολλοί είχαν ανησυχήσει. Συνεχίσαμε όμως να δουλεύουμε με αποτέλεσμα, την επόμενη χρονιά, το 2010, να πάρουμε την πρώτη θέση στο Βαλκανικό πρωτάθλημα και από εκεί ξεκίνησε να απογειώνεται αυτή η ομάδα.
Από την αρχή είχαμε βάλει στόχο να προκριθούμε στο Πανευρωπαϊκό, κάτι που ήταν πολύ μακρινός στόχος, γιατί είχαμε επίσης 14 χρόνια να προκριθούμε σε Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Συναντήσαμε και κάποιες δυσκολίες γιατί υπήρχαν και κάποιες ανακατατάξεις στην Ομοσπονδία, αλλά καταφέραμε τελικά και προκριθήκαμε τον Ιανουάριο του 2011, μία τεράστια επιτυχία γι αυτή την ομάδα. Η πρόκριση έγινε στην Αυστρία και κατόπιν την άνοιξη, πήραμε μέρος στο Πανευρωπαϊκό, όπου είχαμε στόχο την 6άδα που έδινε την απευθείας πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου. Το πετύχαμε και αυτό με μεγάλη άνεση θα έλεγα και εν συνεχεία το καλοκαίρι προετοιμαστήκαμε με τον πλέον κατάλληλο τρόπο, για να μπορέσουμε να πάμε στο παγκόσμιο, όπου εκεί ο στόχος μας ήταν η οκτάδα. Πήγαμε σ’ ένα καμπ προετοιμασίας με τη Βραζιλία, με προσωπική παρέμβαση του προέδρου Αχιλλέα Μαυρομάτη και έτσι καταφέραμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα και να πραγματοποιήσουμε εν συνεχεία αυτή τη μεγάλη επιτυχία για το Ελληνικό βόλεϊ».
Δηλαδή αυτή η ομάδα προσέχθηκε και στηρίχτηκε και από την Ομοσπονδία;
«Και από την Ομοσπονδία και από την ΕΣΑΠ. Με τον κύριο Ταρνατώρο είχαμε μία πάρα πολύ καλή συνεργασία. Ανέλαβε τα έξοδα του καλοκαιριού που προετοιμάστηκε στην Πορταριά η ομάδα. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό και βρέθηκε πάρα πολύ κοντά και ο κύριος Ταρνατώρος και η ΕΣΑΠ, όπως επίσης και η Ομοσπονδία με τον πρόεδρο ήταν κοντά και πετύχαμε έτσι έναν πολύ μεγάλο στόχο, να προκριθούμε στην οκτάδα. Και αυτό ήταν κάτι που καταφέραμε και το κάναμε πολύ άνετα, γιατί στην πρώτη φάση κερδίσαμε όλες τις ομάδες που είχαμε στον όμιλο με 3-0».
Κατορθώσατε και περάσατε επομένως από τον πρώτο, στο δεύτερο γύρο αήττητοι. Στον δεύτερο γύρο όμως δεν είχαμε την ίδια τύχη. Ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά των ομάδων;
«Για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο και να έχουμε συνέχεια στην απόδοσή μας, θα πρέπει να έχουμε αντίστοιχες υποδομές και αντίστοιχη στήριξη και προπόνηση με τις ομάδες του παγκόσμιου χώρου. Υπάρχουν ομάδες όπως η Ισπανία, η Γαλλία και πολλές άλλες, οι οποίες είναι μαζεμένες όλο το χρόνο και κάνουν συνεχώς προπονήσεις όλοι οι αθλητές μαζί και συμμετέχουν σαν ομάδες στα πρωταθλήματα των χωρών τους».
Όπως είχε γίνει και εδώ παλιότερα με την εθνική εφήβων που αγωνίστηκε για μία χρονιά στην Α2;
«Ναι. Αυτό τους βοηθάει πάρα πολύ για να είναι μαζί και να έχουν συνέχεια σαν ομάδα. Αν γίνουν αντίστοιχα πράγματα και στην Ελλάδα, θα μπορούμε να μιλάμε ότι έχουμε ελπίδες και φιλοδοξίες για παραπάνω. Για το συγκεκριμένο τουρνουά, η αρχή ήταν εξαιρετική, δεν υπήρχε άλλη ομάδα που να το έκανε αυτό στο παγκόσμιο. Προκριθήκαμε και μάλιστα θορυβήσαμε όλες τις ομάδες. Το πρώτο παιχνίδι του δεύτερου γύρου ήταν με τη Γαλλία, μια πάρα πολύ καλή ομάδα από την οποία χάσαμε με 3-1 στις λεπτομέρειες και επίσης χάσαμε για μερικά παιχνίδια τον Ραφαήλ τον Κουμεντάκη, ο οποίος είχε έναν μικρό τραυματισμό που δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί στα επόμενα παιχνίδια τόσο καλά όσο είχε παίξει στα πρώτα παιχνίδια.
Έτσι ήρθε και η ήττα από τους Βούλγαρους, οι οποίοι επίσης είναι σαν ομάδα όλη τη χρονιά μαζί και παίζουν στην Α2 της χώρας τους και έχουν στηριχτεί πάρα πολύ από την ομοσπονδία τους και από την Ισπανία που κάνει το ίδιο για χρόνια ολόκληρα. Βγήκαμε από την τετράδα με αυτόν τον τρόπο και εν συνεχεία χάσαμε και από την Αργεντινή που ήταν η διοργανώτρια χώρα και είχε πολύ υψηλές φιλοδοξίες και παίξαμε για την έβδομη θέση με την Κίνα, την οποία κερδίσαμε εξαιρετικά εύκολα με 3-0 για άλλη μία φορά μετά την πρώτη φάση. Και είναι πολύ δύσκολο στο ίδιο τουρνουά να κερδίζεις δύο φορές την ίδια ομάδα».
Είστε ικανοποιημένος δηλαδή από τη θέση που καταλάβατε;
«Είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος. Είναι απόλυτα δίκαιη η θέση που καταλάβαμε και με τους στόχους που είχαμε και με τη δουλειά που κάναμε, και αυτό πρέπει να καταλάβει το ελληνικό βόλεϊ, ότι η ομάδα αυτή είναι αξιόπιστη κατ αρχήν, γιατί βάζει στόχους και τους πετυχαίνει, και κατόρθωσε το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Θα μπορούσε βέβαια αν πετυχαίναμε τη νίκη με τους Γάλλους, που κρίθηκε στις λεπτομέρειες, να βρισκόμασταν σε ψηλότερη θέση, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε όλα να τα ελέγχουμε και παίζει σημαντικό ρόλο η προετοιμασία και όλο το στήσιμο των ομάδων υποδομών».
Είστε ικανοποιημένος από το χρόνο που έχετε αυτά τα παιδιά στη διάθεσή σας ή θα θέλατε να έχετε περισσότερο χρόνο για να δουλέψετε μαζί τους;
«Όπως σας είπα, ο προγραμματισμός και των άλλων χωρών, είναι να είναι όλο το χρόνο μαζί ιδίως αυτές οι ηλικίες, για να μπορούν να έχουν μία ενιαία τεχνική και τακτική στη διάθεσή τους. Εμείς δεν έχουμε αυτόν τον προγραμματισμό και φυσικά θα ήθελα περισσότερο χρόνο προετοιμασίας σαν προπονητής, και εδώ πρέπει να γίνει ιδιαίτερη εκπαίδευση σε όλους όσους εμπλέκονται με το βόλεϊ στην Ελλάδα, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει εθνική ομάδα. Βέβαια εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τα παιδιά προετοιμάζονται και στηρίζονται από τις ομάδες τους. Πολλά απ αυτά παίζουν και στην Α1 κάτι που βοηθάει πάρα πολύ στην ετοιμότητά τους, αλλά ο σωστός προγραμματισμός είναι σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά να βρίσκονται περισσότερο χρόνο μαζί».
Με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν κράτος είναι φυσικό να επηρεαστεί και το άθλημά μας. Τι χρειάζεται να γίνει κατά την άποψή σας για να μη χαθούν αυτά τα παιδιά που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και στους παίδες και στις κορασίδες και στις νεάνιδες;
«Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα το μεγάλο είναι η εθνική παίδων που έγινε εφήβων τώρα πια. Η καινούρια φουρνιά έχει πρόβλημα γιατί δεν έχει γίνει μία δουλειά για να ξέρουμε αν θα μπορέσει να έχει ένα μέλλον όπως είχε η προηγούμενη φουρνιά. Αυτό είναι ένα ζήτημα και με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σα χώρα και σαν ομοσπονδία και σαν άθλημα, αυτό θέλει λίγη παραπάνω φροντίδα. Τα παιδιά της εθνικής που ήταν παίδες μέχρι το καλοκαίρι, θα τα ακολουθήσω στην εθνική εφήβων βάση της συμφωνίας που έχουμε με την ομοσπονδία. Επίσης έχω την επίβλεψη για όλες τις εθνικές ομάδες και γι αυτό σας λέω ότι ανησυχώ γι αυτή την καινούρια φουρνιά, η οποία δεν έχει κάνει την ανάλογη δουλειά με την προηγούμενη. Και επειδή και τα οικονομικά αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολα δεν γνωρίζω τι θα γίνει. Προσωπικά δεν έχω καμία ενημέρωση και καμία επαφή το τελευταίο διάστημα δια ζώσης, μόνο τηλεφωνικά, αλλά δεν υπάρχει κάτι το οποίο να είναι συγκεκριμένο προς το παρόν».
Τώρα με την οικονομική κρίση είναι ευκαιρία να δοθεί περισσότερος χρόνος συμμετοχής στα νέα παιδιά και γενικά να ασχοληθούμε σαν άθλημα περισσότερο με την παραγωγή αθλητών. Αυτό δεν είναι κάτι που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια;
«Φυσικά. Αυτό κάνουν όλες οι αθλητικά προηγμένες χώρες, επενδύουν στην υποδομή διότι η υποδομή θα τους κάνει και οικονομία βγάζοντας δύο-τρεις παίκτες καλούς. Εξοικονομούνται πολλά χρήματα όπως καταλαβαίνετε. Είναι ευκαιρία γι αυτά τα παιδιά και σίγουρα θα τους δοθεί η ευκαιρία, αλλά δυστυχώς και αυτή η δύσκολη οικονομική κατάσταση θα χαμηλώσει και την ποιότητα βέβαια του πρωταθλήματος και θα αναγκάσει αρκετά παιδιά να ξενιτευτούν στο εξωτερικό».
Αυτό είναι καλό γιατί θα πλουτίσουν τις εμπειρίες τους όμως.
«Σίγουρα η εθνική ομάδα θα βοηθηθεί. Απλά όπως είπα και πριν, κάπου πρέπει όλοι μας να κάνουμε και μία εκπαίδευση για το τι σημαίνει εθνική ομάδα, και οι αθλητές και οι προπονητές και οι παράγοντες να έχουν έναν κοινό στόχο ώστε να βοηθιέται η εθνική ομάδα, και να είμαστε όλοι υπερήφανοι για τις διακρίσεις που κάνει η εθνική ομάδα. Γιατί αναβαθμίζεται και όλο το άθλημα απ’ αυτό».
Μπορούμε τελικά να ξαναμπούμε δυνατά στον παγκόσμιο χώρο του αθλήματος ή ήταν μία εξαίρεση αυτή η ομάδα;
«Εάν θα συνεχίσει η συστηματική δουλειά, γιατί δυστυχώς για τις νέες φουρνιές δεν ξέρουμε τι δουλειά θα κάνουν λόγω των προβλημάτων, και αν πάρουμε παράδειγμα από την τωρινή φουρνιά και πατήσουμε στη βάση από τις επιτυχίες και των παίδων και των κορασίδων, γιατί και η φουρνιά των κορασίδων είναι πάρα πολύ καλή, και οι νεάνιδες, αν πατήσουμε λοιπόν στα βήματα που δουλέψαμε μ αυτά τα παιδιά και δουλέψουμε με τον ίδιο τρόπο και με τους νεώτερους, πιστεύω ότι σίγουρα έχουμε μέλλον. Αν δείτε την παγκόσμια κατάταξη, στις ομάδες των υποδομών έχουμε τεράστια άνοδο, ενώ στις ομάδες ανδρών και γυναικών, είμαστε ακόμα στα ίδια ή έχουμε υποχωρήσει ελαφρά. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει μία τάση ανόδου στις ομάδες υποδομών, αλλά θα πρέπει να στηριχτούν περαιτέρω».
Ο Ηρακλής Κηφισιάς πέρυσι κατέβηκε στο πρωτάθλημα της Α1 με νεάνιδες και νεαρές αθλήτριες γυναίκες, μόνο Ελληνίδες. Το παράδειγμά του ακολούθησαν φέτος και άλλες ομάδες στην Α1 γυναικών. Θα θέλατε αυτό κάποια στιγμή να το δείτε και στην Α1 ανδρών ή είναι ανέφικτο για τους άνδρες να γίνει κάτι ανάλογο;
«Αυτό που κάνουν αυτές οι ομάδες, είναι να επενδύουν στο μέλλον και σ’ αυτό το μοντέλο νομίζω ότι πρέπει να κινηθούμε για να έχουμε πρόοδο».
Μπορεί να γίνει όμως αυτό και στους άνδρες; Γιατί οι περισσότερες ομάδες αγοράζουν ξένους έτοιμους;
«Αυτό μπορεί να γίνει σε κάποιες ομάδες όχι σε όλες, γιατί κάποιες ομάδες έχουν υποδομή και μπορούν να το κάνουν. Ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης ας πούμε, το κάνει. Κάποιες άλλες ομάδες βλέπω ότι αρχίζουν να το κάνουν, να επενδύουν σε μικρά παιδιά, αναγκαστικά βέβαια κάποιες λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά θα αναγκαστούν να το κάνουν και στη συνέχεια. Μην ξεχνάμε ότι στις γυναίκες έχει πολλαπλάσιο πληθυσμό αθλητριών σε σχέση με τους άνδρες».
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τα αγόρια δεν ασχολούνται τόσο πολύ με το βόλεϊ;
«Γιατί υπάρχει ανταγωνισμός από τα άλλα αθλήματα. Πλέον ο αθλητισμός στοχεύει στους ίδιους σωματότυπους. Όλα τα αθλήματα θέλουν ψηλά κορμιά, δυνατά και υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Ενώ στα κορίτσια είναι μικρότερος ο ανταγωνισμός στα γυναικεία, αν θέλεις σε εισαγωγικά , αθλήματα, οπότε και τα κορίτσια αγαπούν περισσότερο το βόλεϊ και ασχολούνται περισσότερο. Στατιστικά είναι 1 αγόρι προς 7 κορίτσια».
Πριν από λίγο καιρό τιμωρήθηκαν 4 ανήλικες αθλήτριες της εθνικής γυναικών από την ομοσπονδία, καθώς και ο αρχηγός των ανδρών, ο Νίκος ο Ρουμελιώτης. Κατά πόσο σας βρίσκουν σύμφωνο αυτές οι τιμωρίες;
«Νομίζω ότι δεν είμαστε σε θέση, ούτε είναι καιρός για τέτοιες αντιπαραθέσεις. Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε πιο διαλλακτικοί, να προσπαθήσουμε να εκπαιδεύσουμε όλον τον κόσμο του βόλεϊ για το τι σημαίνει εθνική ομάδα. Και αν μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, νομίζω ότι δε θα υπάρχουν τέτοια διλήμματα, αν θα πρέπει να τιμωρήσουμε ή όχι κάποιους αθλητές. Δεν υπάρχει λόγος να μπαίνουμε σ αυτή τη λογική της τιμωρίας. Είμαι κάθετα αντίθετος».
Πόσο διαφορετικό είναι το βόλεϊ που παίζεται σήμερα σε σχέση με τα χρόνια που ήσασταν εσείς αθλητής;
«Τότε δεν υπήρχε το rally system, παίζαμε με αλλαγές και ήταν πολύ μεγαλύτερα τα παιχνίδια σε διάρκεια. Ήθελε περισσότερη φυσική κατάσταση και δουλεύαμε περισσότερο σ αυτόν τον τομέα. Τώρα δουλεύουν οι ομάδες περισσότερο στην τακτική. Νομίζω ότι είναι το ίδιο συναρπαστικό. Έχει γίνει πιο τηλεοπτικό πια το άθλημα, πιο σύγχρονο, πιο γρήγορο και είναι πιο εύκολο και για τον κόσμο να το παρακολουθήσει χωρίς το σύστημα των αλλαγών. Κάποια στιγμή βέβαια έρχονται πράγματα από το παρελθόν, τεχνικές, στυλ παιχνιδιού. Γενικά αλλάζει και κάνει κύκλους το άθλημα».
Έχετε δύο γιους οι οποίοι είναι και αυτοί αθλητές του βόλεϊ. Πως ενθαρρύνετε τα παιδιά σας μέσα σε τόσο δύσκολες καταστάσεις να ασχολούνται με το άθλημά μας;
«Έχω και μία κόρη που μόλις ξεκίνησε το βόλεϊ. Το άθλημα μπορεί να περνάει δύσκολες καταστάσεις, αλλά δεν παύει να είναι και ωραίο, να το αγαπάμε και να είναι ένας υγιής χώρος που μπορούν να ασχολούνται τα παιδιά. Και γω υπήρξα αθλητής, ήταν δύσκολες οι εποχές αλλά έχω κάνει δυνατές φιλίες, με γνωρίζει και γνωρίζω κόσμο μέσα από το άθλημα, κόσμο ο οποίος είναι υγιής και σωστός. Γι αυτό και παρότρυνα και τα παιδιά να παίξουν και νομίζω ότι έχουν κάνει πολύ καλή επιλογή και έναν πολύ σωστό τρόπο ζωής».
Τους παροτρύνατε δηλαδή εσείς να ασχοληθούν με το βόλεϊ ή γενικά με κάποιο άθλημα;
«Εγώ τους παρότρυνα να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Τους έβαλα σε πολλά αθλήματα πριν να ασχοληθούν με το βόλεϊ. Αλλά και η δική μου ενασχόληση με το βόλεϊ, γιατί με πρόλαβαν και σαν αθλητή και σαν προπονητή μετέπειτα, και μάλιστα στην Αλεξανδρούπολη όταν ήμουν στις υποδομές έκανα και στα παιδιά μου προπόνηση, οπότε συνέχισαν μέσα σ αυτό το χώρο και αυτό με κάνει χαρούμενο. Γιατί ξέρω ότι είναι ένας χώρος που θα τους δώσει αρκετά».
Αν σας έβαζαν το δίλημμα να διαλέξετε ανάμεσα στην εθνική Ελλάδος και στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης, τι θα επιλέγατε;
«Η Εθνική ομάδα είναι πάντα ένα όνειρο κάθε αθλητή, κάθε προπονητή να θέλει να προσφέρει στη χώρα του. Νομίζω ότι είναι το υπέρτατο. Από κει και πέρα και τον Εθνικό τον αγαπάω, είναι στην καρδιά μου, έχω αγωνιστεί, έχω δώσει και μου έχει δώσει πολλά, θέλω να του προσφέρω και του προσφέρω όσο μπορώ παραπάνω. Αλλά νομίζω ότι η εθνική ομάδα είναι το μεγαλύτερο σκαλί στο οποίο μπορεί κάποιος να προσφέρει».
Πόσο σας ενόχλησε το γεγονός ότι δεν ήταν θετικός στην παραμονή σας στην εθνική παίδων ο εβρίτης και υπεύθυνος της ανάπτυξης κύριος Χατζηπαναγιώτου;
«Εννοείται ότι με πλήγωσε πολύ, γιατί ήταν ο μοναδικός από τα 20 άτομα που ψήφισαν που ήταν αρνητικός. Ήταν ανοιχτή η ψηφοφορία. Για κάποιους δικούς του λόγους το έκανε. Νομίζω ότι δεν ήταν σωστή κίνηση και σαν άνθρωπος με τον οποίο έχουμε μια ιστορία στο άθλημα και στην πορεία μου στην εθνική ομάδα και είναι και συντοπίτης. Νομίζω ότι δεν ήταν μια σωστή κίνηση, με πλήγωσε, αλλά δεν έχω πρόβλημα. Συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε, δεν έχουμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα πια».
Θέλω να σας ευχαριστήσω και να σας ευχηθώ καλή πορεία πλέον με την εθνική εφήβων.
«Σας ευχαριστώ και εγώ. Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποιους ανθρώπους που με στήριξαν στην αθλητική και στην προπονητική μου πορεία, ξεκινώντας από τον Γιώργο τον Καμπερίδη στον οποίο οφείλω πολλά σαν αθλητής. Εν συνεχεία στον Γιέρτζι Βελτζ ο οποίος μας πήρε από μικρούς και μας ανέδειξε στην εθνική ομάδα. Στον Θανάση τον Μαργαρίτη με τον οποίο κάναμε τη μεγαλύτερη επιτυχία του Ελληνικού βόλεϊ σαν αθλητής και εν συνεχεία συνεργάστηκα και στην εθνική ομάδα σαν προπονητής πλέον. Όλους τους συνεργάτες μου στην εθνική ομάδα, τον Γιώργο τον Καραβιδόπουλο, τον Νίκο τον Μπουτσουρή, τον Σπύρο τον Νικολάκη, όλους τους συνεργάτες μου που είχα στην εθνική ομάδα, τους ανθρώπους στον Εθνικό με τους οποίους συνεργάστηκα και είναι σ αυτόν τον χώρο και προσπαθούμε για το καλύτερο. Τους αθλητές μου οι οποίοι με στηρίζουν και όλους όσους με έχουν βοηθήσει στη μακροχρόνια πορεία μου. Δε θέλω να ξεχάσω κάποιον, είναι πολλά τα ονόματα. Τους ευχαριστώ όλους».
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω