Τους ζητήσαμε να μας συστηθούν, να μας περιγράψουν την καθημερινότητά τους, να μας πουν μια δική τους ιστορία από τη Δαδιά ή να μας δώσουν μια αίσθηση για την Ελλάδα που μπορεί να ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά συχνά χάνεται από τα... μάτια μας, που «κουρνιάζει» κάτω από μια καθημερινότητα όλο και πιο δυσβάσταχτη στις πόλεις και στις οθόνες που περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας.
Μάρτα - Μία μέρα δουλειάς στη Δαδιά
Γεια σας! Με λένε Marta Canales, είμαι 27 ετών, από την Ισπανία και τώρα είμαι εθελόντρια στη Δαδιά με το WWF.
Σ’ αυτό το όμορφο χωριό ήρθα στις αρχές Απριλίου. Ο σκληρός χειμώνας τελείωνε και σιγά σιγά ερχόταν η υπέροχη άνοιξη, καταπράσινη και γεμάτη ζωή.
Μία Τρίτη, στις εφτά το πρωί, πήγα στο παρατηρητήριο φορτωμένη με το τηλεσκόπιο και τον τρίποδα. Με περίμεναν έξι ολόκληρες ώρες ησυχίας παρακολουθώντας τους γύπες.
Ο θαλασσαετός είναι ένας τεράστιος αετός που μένει στα ανατολικά της Ευρώπης. Εκείνη την ημέρα είδα έναν ενήλικο θαλασσαετό που κούρνιαζε πάνω σε ένα δέντρο στην ταΐστρα κοιτάζοντας με ενδιαφέρον το νόστιμο φαγητό που βρισκόταν κάτω.
Είναι το πιο εντυπωσιακό πουλί που έχω δει ποτέ. Σχεδόν τόσο μεγάλο όσο ένα όρνιο. Με τεράστιο κίτρινο ράμφος και, όταν πετούσε, είδα την κατάλευκη ουρά του. Ήταν μαγευτικός.
Για κάποια λεπτά έμεινα κατάπληκτη, κολλημένη στο τηλεσκόπιο. Όταν τελείωσα, μάζεψα χωρίς βιασύνη τα πράγματά μου και έφυγα για το σπίτι.
Μία άλλη ευτυχισμένη μέρα δουλειάς είχε τελειώσει.
Μάρτα Κανάλες
Τερέζα - Τα τραγούδια της φύσης
Πρώτα να σας συστηθώ: Το όνομά μου είναι Teresa Rius, και είμαι 23 χρονών. Είμαι από την Ισπανία, και πιο συγκεκριμένα από μια πόλη του Βορρά, το Logroño, μια από τις καλύτερες οινοπαραγωγές περιοχές της χώρας μου!
Να σας πω τις εντυπώσεις μου: Λίγο πολύ όλα με εντυπωσίασαν από την πρώτη μέρα στη Δαδιά: Ν’ ακούς απ’ τα χαράματα το πρωινό τραγούδι του κόκορα, να βλέπεις τις κότες και τα άλλα ζώα να χορεύουν δίπλα στους ανθρώπους, να χαίρεσαι τη ζωντανή παράδοση των καφενείων, κι ακόμα την ομορφιά της φύσης, να απολαμβάνεις τις εξόδους στο δάσος, σε μέρη που δεν έχεις ξαναδεί.
Όσον αφορά τα πουλιά, είναι απόλαυση να τα παρατηρείς με το τηλεσκόπιο, να τα βλέπεις στη φωλιά τους ή όταν πασχίζουν να πάρουν την τροφή στην ταΐστρα ή όταν ζευγαρώνουν.
Αλλά αλήθεια, αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο είναι η αίσθηση να είσαι στο Δέλτα του Έβρου, παρατηρώντας (φλαμίνγκο, κύκνους, πελεκάνους…). Πιάνοντας τα πουλιά, κοιτώντας τον ορνιθολόγο να τα δακτυλιώνει, να τα ζυγίζει και να μετρά τις φτερούγες τους και μετά, η στιγμή της συγκίνησης όταν μου τα δίνει να τα απελευθερώνω.
Αυτά από τη Δαδιά
Σας χαιρετώ
Teresa
Ολόκληρο το διάστημα που είμαι στη Δαδιά υπήρξαν ένα σωρό εντυπωσιακές, ξεχωριστές και όμορφες στιγμές έξω στο πεδίο. Αλλά αν το καλοσκεφτώ, υπάρχει ένα συγκεκριμένο περιστατικό που δεν θα ξεχάσω.
Ήταν η πρώτη μου μέρα εδώ και βγήκαμε στο δάσος. Στις 5 το πρωί ήμουν ακόμα μισοκοιμισμένη, απλώς ακολουθούσα τους υπόλοιπους ψάχνοντας να βρω ένα πέρασμα ανάμεσα σε κλαδιά, βάτα και βράχους και ελπίζοντας να μην γκρεμοτσακιστώ και σπάσω κανένα κόκκαλο. Ένιωθα σαν στο μέσο της ζούγκλας και κάπως σαν σε περιπέτεια. Όταν φτάσαμε στο πρώτο πελώριο πεύκο με μια φωλιά Μαυρόγυπα, ξαφνικά ξύπνησα.
Αναρωτιόμουν πώς θα μαρκάρουμε το μικρό Μαυρόγυπα όταν είδα έκπληκτη τον Δημήτρη να σκαρφαλώνει στον κορμό του δέντρου και να βάζει το μικρό σ’ ένα σάκο. Όταν ο σάκος ήταν ασφαλής στο έδαφος και τον ανοίξαμε προσεκτικά, δύο μεγάλα μαύρα μάτια με κοιτούσαν. Λες και ήξερε ότι δεν θα το βλάψουμε, το πουλί δεν αντιστάθηκε. Ήταν εκεί ξαπλωμένο, και προφανώς αναρωτιόταν τι στο καλό κάνουμε και γιατί δεν ήταν πια στη ζεστή, άνετη φωλιά του. Με εντυπωσίασε το πόσο μεγάλα είναι αυτά τα πουλιά.
Έστω κι αν ένιωθα λίγο άσχημα για την ενόχληση που είχαμε προκαλέσει σε αυτό το άγριο πουλί, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι η δουλειά μας εδώ έχει νόημα. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό για την προστασία αυτού του σπάνιου είδους. Νοιαζόμαστε για κάτι που πολλοί άνθρωποι αγνοούν. Ήταν η στιγμή που ένιωσα ότι ήταν απολύτως σωστή η επιλογή μου να έρθω εδώ, να βοηθήσω ως εθελόντρια.
Μόλις του περάσαμε ένα δαχτυλίδι και την ετικέτα στη φτερούγα με τον αριθμό 76, το πήγαμε πίσω στη φωλιά του. Αργότερα το ονομάσαμε JULISA – ενώνοντας το όνομά μου με αυτό της άλλης εθελόντριας που είχε έρθει μαζί μας, της Marisa.
Μετά από μερικές εβδομάδες είχαμε τη δασική πυρκαγιά στο εθνικό πάρκο. Και εκεί απειλούνταν περιοχές όπου γνωρίζαμε 2 φωλιές. Αν και εκείνη την περίοδο τα πουλιά μπορούσαν να πετάξουν, δεν ήταν σίγουρο εάν θα επηρεάζονταν ή όχι από τη φωτιά. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε την ανακούφιση που ένιωσα – και τη χαρά που με έκανε σχεδόν να χοροπηδάω, πασχίζοντας να μην κάνω πολλή φασαρία στο παρατηρητήριο – όταν είδα το Μαυρόγυπα με τον αριθμό 76 να προσγειώνεται στο χώρο της ταΐστρας. Η Julisa ήταν εκεί ασφαλής τρώγοντας μαζί με τους υπόλοιπους γύπες.
Julia Meis, Γερμανία
19 χρονών
Χόρχε - Όνειρα στα δάση
Θα έλεγα ότι το ενδιαφέρον μου για το περιβάλλον προέρχεται από τις αρχές που μου εμφύσησαν οι γονείς μου, το σεβασμό προς αυτό, σε συνδυασμό με τα παιδικά μου βιώματα στις όχθες του ισπανικού Έβρου και τον προβληματισμό μου για τις ραγδαίες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας. Θυμάμαι ότι μεγάλωσα διαβάζοντας με μεγάλο θαυμασμό τις περιγραφές του φυσικού περιβάλλοντος και τις παρατηρήσεις των πρώτων εξερευνητών των αδιάβατων τροπικών δασών της νέας ηπείρου που είχε μόλις ανακαλυφθεί, της Αμερικής.
Ήμουν αφοσιωμένος αναγνώστης των διεξοδικών παρατηρήσεων των φυσιογνωστών οι οποίοι είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στη μελέτη και την προστασία της βιοποικιλότητας. Δυστυχώς, από τότε ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι την παγκόσμια περιβαλλοντική υποβάθμιση και το πώς η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη επιβαρύνει με αβάσταχτο τρόπο το περιβάλλον μας.
Αυτός ο θαυμασμός μου για τη Φύση και η επιθυμία μου να κάνω κάτι διαφορετικό ήταν οι βασικοί λόγοι για τους οποίους έγινα μέλος του WWF Ισπανίας (μια οργάνωση η οποία έχει ως στόχο να προστατεύσει την άγρια ζωή που απειλείται με εξαφάνιση και τους φυσικούς βιότοπους). Αρχικά ήμουν απλό μέλος και κατόπιν είχα πιο ενεργή συμμετοχή σε διάφορες περιβαλλοντικές δραστηριότητες όπως παρατήρηση πουλιών, δεντροφύτευση, αποκατάσταση οικοσυστημάτων ποταμών, ημέρες καθαρισμού κ.λπ. Σήμερα μιμούμενος αυτόν τον διψασμένο για περιπέτειες μικρό οραματιστή που βρίσκεται ακόμα βαθιά μέσα μου, περπατώ καθημερινά από άκρη σ’ άκρη στην πυκνή βλάστηση του Δάσους Δαδιάς προσφέροντας την ενέργεια και την όρεξή μου για δουλειά στην υπηρεσία του WWF Ελλάς ως εθελοντής.
Το Εθνικό Πάρκο Δαδιάς - Λευκίμης - Σουφλίου είναι ένας από τους σημαντικότερους τόπους για την παρατήρηση πουλιών και την προστασία των αρπακτικών πτηνών και των όρνιων στην Ευρώπη. Η Δαδιά, στο κέντρο του Πάρκου είναι το μέρος όπου όλο το προσωπικό, οι τοπικοί εργάτες και οι εθελοντές ζουν και αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους στο πλαίσιο των πολυάριθμων προγραμμάτων προστασίας.
Η «εργασία στο πεδίο» των εθελοντών είναι αρκετά δύσκολη, κυρίως στη διάρκεια του χειμώνα. Εργαζόμαστε πολλές ώρες στην ύπαιθρο, κυρίως σε ζευγάρια αλλά και ανά άτομο, εκτεθειμένοι στον ήλιο, στο τσουχτερό κρύο, στους ισχυρούς ανέμους, στη βροχή ή στο χιόνι. Παρακολουθούμε αποδημητικά πουλιά, μελετάμε τη συμπεριφορά των όρνιων, καταγράφουμε τις ετικέτες στις φτερούγες χρησιμοποιώντας τηλεσκόπιο και κιάλια ή στεκόμαστε στη μέση της νύχτας να ακούμε την κουκουβάγια και άλλα νυκτόβια πουλιά, απλώς για να αναφέρουμε μερικά.
Ωστόσο, η Φύση, πάντα μαγική και γενναιόδωρη συχνά μας επιβραβεύει που τη φροντίζουμε: το έξυπνο και δυνατό πέταγμα του Χρυσαετού, ο ήχος από τις φτερούγες του Μαυρόγυπα, ενός από τα μεγαλύτερα αρπακτικά πουλιά στον κόσμο, ή το λυπητερό ουρλιαχτό των λύκων που είναι κρυμμένοι στους πυκνούς και αδιάβατους θάμνους, όλα αυτά προκαλούν συναισθήματα που είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς και μπορεί να τα βιώσει μόνο εάν αποφασίσει να ξαναφέρει τον εαυτό του σε επαφή με τη φύση και να ακούσει τους ήχους του δάσους.
Δεν μπορώ να αποφύγω την αναδρομή στο παρελθόν και να μη θυμηθώ το νεαρό αγόρι που ήμουν, το οποίο θαύμαζε όλους εκείνους τους πρώτους εξερευνητές και περιηγητές που ήταν ένα είδος ηρώων για εμένα. Άνθρωποι που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην προστασία της άγριας ζωής. Σήμερα, αυτοί οι ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι, όπως εσύ κι εγώ, με μια ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ευαισθησία απέναντι στη φύση ωστόσο, πρόθυμοι να εργαστούν σκληρά για να διαφυλάξουν το μόνο μας σπίτι, τον Πλανήτη-Γη. Μερικοί από αυτούς τους ήρωες εργάζονται στο WWF, μερικοί από αυτούς ζουν στο Δάσος της Δαδιάς.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα σε ενθάρρυνα να γίνεις μέλος του WWF, φίλε μου, είτε ως εθελοντής είτε ως μέλος: μπορείς να προσφέρεις με τις δεξιότητές σου, να κάνεις νέους φίλους, να αποκτήσεις εμπειρίες σε περιβαλλοντικά θέματα, να απολαύσεις τη φύση στην πιο υπέροχη έκφρασή της, να επιδράσεις θετικά στην κοινότητα, να ξεφύγεις από την καθημερινή ρουτίνα, να αισθανθείς καλά με τον εαυτό σου, να εργαστείς για αυτό που πραγματικά αγαπάς και πιστεύεις, να είσαι μέλος μιας ομάδας… ή απλώς για να περάσεις καλά. Αλλά κάτι που έμαθα στη διάρκεια των τελευταίων ετών είναι ότι οι ΔΡΑΣΕΙΣ ΜΙΛΑΝΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ.
Γι’ αυτό είμαι περήφανος που είμαι εθελοντής και προσφέρω το χρόνο μου, τις γνώσεις μου και τις δεξιότητές μου στο WWF όπου οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη σχέση μεταξύ τεχνολογίας και αξιών, οικονομίας και κοινωνίας και τη σύνδεση μεταξύ του ανθρώπινου όντος και της προστασίας της φύσης και συνεχίζουμε να εργαζόμαστε με όρεξη και ελπίδα για ένα ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΛΑΝΗΤΗ.
Το blog μου όπου μπορείτε να βρείτε το ημερολόγιό μου από την παραμονή μου στη Δαδιά είναι το εξής: keokidreamsfactory.wordpress.com
Jorge Gracia, Ισπανία
29 ετών
Μαρίζα - Το ζαβολιάρικο κοράκι
Είμαι η Marisa, 20 χρονών, από τη Γερμανία. Ξεκίνησα εδώ στη Δαδιά ως εθελόντρια για το WWF Ελλάς στις αρχές Ιουλίου του 2011.
Ένα περιστατικό που ξεχωρίζω συνέβη τον Οκτώβριο. Ήταν η πρώτη μου φορά στο παρατηρητήριο της ταΐστρας μετά από ένα μήνα. Το καλοκαίρι η δουλειά στο παρατηρητήριο μπορεί να είναι λίγο βαρετή λόγω της ζέστης και της περιορισμένης παρουσίας γυπών. Όμως τον Οκτώβριο ήταν αλλιώς. Υπήρχαν 20 όρνια και 15 μαυρόγυπες και βέβαια πολλά κοράκια. Αυτό είναι σημαντικό για την εξέλιξη της ιστορίας που θέλω να σας διηγηθώ, μια ιστορία για έναν πεινασμένο όρνιο και ένα παιχνιδιάρικο θρασύτατο κοράκι.
Ήταν μια θαυμάσια μέρα για παρατήρηση στην ταΐστρα. Δεν είχε τόση ζέστη αλλά είχε πολύ καλή ορατότητα, ακόμα και χωρίς το τηλεσκόπιο. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε δίπλα στο ψόφιο άλογο. Υπαίτιος της φασαρίας ήταν το θρασύ κοράκι.
Αυτό το κοράκι άρχισε να ενοχλεί όλα τα όρνια εκεί γύρω τραβώντας τα φτερά τους. Μετά από λίγο τα όρνια το κυνήγησαν και συνέχισαν να τρώνε το φαγητό τους. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να αποθαρρύνει το κοράκι. Μετά από λίγα λεπτά ένα από τα όρνια μπήκε να συνεχίσει το φαγητό του μέσα στο κοιλιά του αλόγου. Έβλεπα το ράμφος του να κινείται από μέσα όπως τίναζε τη ράχη του ζώου και το κοράκι μπορούσε κι αυτό να το δει.
Και τότε αρχίζει να χοροπηδάει πάνω στο ψόφιο ζώο· για την ακρίβεια πηδούσε πάνω από το σημείο που ήταν το κεφάλι του όρνιου. Βέβαια στο γύπα δεν άρεσε και πολύ όλο αυτό και βγήκε από τα σπλάχνα του αλόγου να εξακριβώσει τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά δεν είδε τίποτα γιατί το κοράκι πρόλαβε και κρύφτηκε πίσω από το κουφάρι.
Μετά από λίγο το όρνιο συνέχισε να τρώει όπως προηγουμένως, και το κοράκι… το κοράκι συνέχισε να κάνει τα ίδια πηδώντας πάνω απ’ το κεφάλι του όρνιου. Και να που πάλι πάει και κρύβεται πίσω από τα κόκαλα του ζώου όταν ο γύπας ξαναβγαίνει.
Το βλέπω να επαναλαμβάνεται αυτό πέντε φορές μέχρι που το κοράκι βαρέθηκε και αποχώρησε. Ο γύπας δεν κατάλαβε τι πήγαινε στραβά.
Για μένα ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα τέτοιο ζαβολιάρικο θρασύτατο κοράκι στην ταΐστρα και ήταν πραγματικά απολαυστικό σαν θέαμα.
Marisa
Μαρία - Ο χειμώνας μου στη Δαδιά
Είμαι η María Garcia, από τη νότια Ισπανία! Κάνω το ευρωπαϊκό εθελοντικό πρόγραμμα στη Δαδιά, για εννέα μήνες. Είμαι 25 χρονών.
Θα ήθελα να γράψω τη γνώμη μου σχετικά με τη ζωή στο χωριό. Το πρώτο που χρειάζεται να γνωρίζετε είναι πως η Δαδιά είναι ένα πολύ πολύ ήσυχο μέρος, τριγυρισμένο από δάση και βουνά. Έτσι, η ζωή είναι πολύ υγιεινή εδώ.
Περνάω εδώ το χειμώνα και εδώ ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς (πιστέψτε με, κάνει κρύο, πολύ κρύο!), ειδικά για κάποια από την Κόρντοβα, όπως εγώ! Αλλά είναι συναρπαστικά, γιατί είδα πολύ χιόνι και μπόρεσα να φτιάξω τον πρώτο μου χιονάνθρωπο… Άρα, για μένα είναι ένας διαφορετικός χειμώνας.
Ωστόσο, το πιο συναρπαστικό πράγμα για μένα είναι που έχω την ευκαιρία να δω και να παρατηρήσω ζώα μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον! Όταν έφτασα, θυμάμαι πώς ένιωσα βλέποντας τα αρπακτικά πουλιά να πετούν πάνω απ’ το κεφάλι μου. Και όχι μόνο, στο Δέλτα του Έβρου μπορούμε να δούμε και άλλα είδη πουλιών και να αγγίξουμε όμορφες αγριόπαπιες την ώρα που βοηθάμε το προσωπικό του Εθνικού Πάρκου.
Στη Δαδιά, δεν χρειάζεστε αυτοκίνητο για να φτάσετε στο δάσος. Γιατί στην πραγματικότητα ζείτε στο δάσος! Το ξυπνητήρι μου είναι φυσικό: ο φίλος μου ο δρυοκολάπτης με ξυπνάει κάποια πρωινά καθώς κτυπάει με το ράμφος του τον κορμό των δέντρων έξω από το σπίτι.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό εδώ είναι η περιορισμένη κατανάλωση, επειδή δεν θα βρείτε στη Δαδιά μεγάλα σούπερ μάρκετ ή πολλά μαγαζιά. Έτσι, μπορείτε να αγοράσετε μόνο πράγματα που χρειάζεστε πραγματικά, και αν χρειάζεστε επιπλέον πράγματα, τότε μπορείτε να πάτε στο Σουφλί ή στην Αλεξανδρούπολη. Αυτό είναι για μένα πολύ σημαντικό, γιατί στις πόλεις η κατανάλωση μας τρελαίνει!
Οπότε, σας συμβουλεύω να επισκεφθείτε τη Δαδιά, είτε ως τουρίστες είτε ως εθελοντές, δεν έχει σημασία, αλλά πρέπει να επισκεφθείτε αυτό το μέρος: για τους ανθρώπους, για το περιβάλλον και… ναι, για το κλίμα (ακόμα και το χειμώνα)…
Μαρία!
Πηγή: WWF στο πεδίο
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω