Άκουσα με έκπληξη την κόρη μου, μαθήτρια της τρίτης Λυκείου, να μου λέει ότι την Τετάρτη 7 Μαρτίου, όλα τα παιδιά πρέπει να πάνε στο συλλαλητήριο κατά των χρυσωρυχείων που οργανώνεται στην... Αλεξανδρούπολη και ότι δεν θα κάνουν τις δυο τελευταίες ώρες μάθημα.
Τους ενημέρωσαν, μου είπε, ότι τα χρυσωρυχεία θα καταστρέψουν την περιοχή μας και όλοι κινδυνεύουμε να δηλητηριαστούμε και να πεθάνουμε από το κυάνιο. Όταν το παιδί μου με ρώτησε, ποια είναι η γνώμη μου για τα χρυσωρυχεία, της απάντησα με ειλικρίνεια ότι δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη, γιατί δεν με έχουν πείσει ούτε αυτοί που είναι κατά, αλλά ούτε και αυτοί που είναι υπέρ.
Της απάντησα ότι επί πολλά χρόνια υπάρχουν δογματικές απόψεις που έρχονται σε αντιπαράθεση, χωρίς να βγαίνει κάποιο συμπέρασμα. Αυτοί που είναι κατά δεν φαίνεται να αλλάζουν άποψη, το ίδιο όμως συμβαίνει και από την πλευρά αυτών που είναι υπέρ.
Ποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο, ας το κρίνουν οι επιστήμονες και οι νόμοι. Μας ενοχλεί όμως και μας εξοργίζει, που κάποιοι εμφανίζονται σαν ειδικοί και θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά για να διαφυλάξουν δήθεν την υγεία, το περιβάλλον και το κοινό καλό.
Αυτό είναι υποκριτικό και λυπόμαστε που το λέμε, είναι δημαγωγία εις βάρος των παιδιών, με μοναδικό σκοπό να χρησιμοποιούσουν την ζωντάνια και την ομαδικότητα των μαθητών και να τους εμφανίσουν σαν αυθόρμητο πλήθος αγανακτισμένων πολιτών. Αν δεν μπορούν να συγκεντρώσουν κόσμο στο συλλαλητήριο, ας ψάξουν αλλού τις αιτίες και όχι με το να επιχειρούν να στρατολογήσουν τα παιδιά μας.
Στην περίπτωση που συμβεί ατύχημα σε κάποιο παιδί ποιος από όλους αυτούς θα αναλάβει την ευθύνη; Γιατί να πάνε τα παιδιά στο συλλαλητήριο; Και ποιος θα δικαιολογήσει τις απουσίες τους από το μάθημα;
Αν θέλουμε να κατεβάσουμε τους γιούς και τις κόρες μας στους δρόμους, αυτό θα γίνει μόνο για δύο λόγους: Πρώτον γιατί η Παιδεία κινδυνεύει να ευτελιστεί και δεύτερον γιατί οι οικογένειες δεν έχουν πλέον χρήματα, όχι μόνο για μια αξιοπρεπή διαβίωση αλλά και για να υποστηρίξουν τα όνειρα των παιδιών τους.
Για αυτούς και μόνο τους λόγους, συμφωνούμε να κατέβουμε όλοι μαζί στα πεζοδρόμια, να φωνάξουμε και να διεκδικήσουμε λύσεις.
Προσωπικά, έχω ακόμη ένα παιδί που σπουδάζει από το υστέρημά μας, χημικός μηχανικός στο εξωτερικό. Όταν αποφάσισε να ακολουθήσει αυτόν τον κλάδο στην Αλεξανδρούπολη μιλούσαμε για τους αγωγούς πετρελαίου και αερίου.
Στην αρχή ακούγαμε ότι η πόλη μας θα θωρακιστεί και θα γίνει ενεργειακό κέντρο, θα υπάρχουν δουλειές, θα κινηθεί χρήμα, θα υπάρξει ανάπτυξη. Μετά εμφανίσθηκαν πάλι κάποιοι που φώναζαν κατά. Σήμερα κανείς πια δεν μιλά για τους αγωγούς. Ο γιος μου τελειώνει του χρόνου και ήδη ψάχνει για δουλειά στα Αραβικά Εμιράτα.
Δεν είναι ο μοναδικός. Καθημερινά ακούω στις συζητήσεις για παιδιά φίλων και συναδέλφων που αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό και φεύγουν από τον Έβρο.
Εμείς όμως τι κάνουμε γι αυτό; Πόσα εργοστάσια άνοιξαν τα τελευταία πέντε χρόνια στην περιοχή μας; Πόσες νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν;
Τώρα που επιτέλους απαλλαχτήκαμε και από τους ρυπογόνους πετρελαιαγωγούς, ας απολαύσουμε την αειφόρο ανάπτυξη! Μόνο που αυτά είναι λόγια πολιτικών και ουτοπίες χωρίς αντίκρισμα. Μπορεί να φεύγουν οι αγωγοί, αλλά παραμένουν οι δημαγωγοί!
Οι μαθήτριες και οι μαθητές δεν είναι και δεν θα πρέπει να γίνουν εργαλεία για δημιουργία εντυπώσεων σε συλλαλητήρια. Γιατί μαζί με όλα αυτά που λένε, θα πρέπει να πουν στους τελειόφοιτους της 3ης Λυκείου, ότι κανείς δεν πρέπει να δηλώσει στις πανελλήνιες για Μεταλλειολόγος, Γεωλόγος, Μηχανολόγος – Μηχανικός, Χημικός κ.α. διότι θα σπουδάσουν το βιασμό του περιβάλλοντος και της υγείας.
Αυτά είναι εξωφρενικά πράγματα. Αλλά το πιο εξωφρενικό είναι, το πως επιτρέπουν οι καθηγητές, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και το υπουργείο Παιδείας να συμβαίνουν όλα αυτά μέσα στα σχολεία. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη;
Όλα όσα αναφέρουμε είναι αποτέλεσμα συζητήσεων με πολλούς γονείς μαθητών, θέλουμε να καλέσουμε όλους να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αφήσουν ήσυχα τα παιδιά μας.
Ξεκαθαρίζουμε ότι η διαμαρτυρία μας, αυτή κάθε αυτή, δεν έχει να κάνει με τους σκοπούς του συλλαλητηρίου της Τετάρτης. Η αντίδρασή μας αφορά όσους μέσα στα σχολεία παρακινούν τους μαθητές να συμμετέχουν στο συλλαλητήριο, για να εκμεταλλευτούν την φυσική παρουσία των παιδιών προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις.
Είναι απαράδεκτο, είναι ντροπή και είμαστε αντίθετοι.
Ένας από τους πολλούς Αγανακτισμένους Γονείς
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω