Η υπόγεια μουσική σκηνή είναι το κεντρικό στοιχείο μύησης στον σκοτεινό κόσμου του νεοναζισμού

“Ελληνικά SS τον ήλιο χαιρετούν, Πολεμιστές με ένα σκοπό
Τελείωσε η θλίψη και η ανοχή, Ήρθε επιτέλους αυτή η στιγμή
Η γη η ματωμένη θα καθαρθεί.”
(τραγούδι: «Ελληνικά SS» των Hellenic Stompers)

Τον ήλιο χαιρετούν λοιπόν τα «Ελληνικά SS» και αυτός ο στίχος τουλάχιστον δικαιώθηκε. Καθώς στον ήλιο βγήκε μετά την εκλογική του επιτυχία ο νέος αυτός θίασος της ελληνικής... πολιτικής σκηνής. Μαύρες μπότες και μπλούζες, κοντά μαλλιά ή ξυρισμένα κεφάλια, ναζιστικοί ή «απολλώνιοι» χαιρετισμοί, φασιστικά και εθνικιστικά σύμβολα, φράσεις, κωδικοί. Και βέβαια μουσική, πολλή μουσική, καθώς εδώ και σχεδόν μια εικοσαετία ανθεί στη χώρα μας μια μεγάλη στην ποικιλομορφία της «εθνικιστική μουσική σκηνή» όπως αποκαλείται.

Μπάντες με ονόματα όπως Razorblade Nightmare, Cause of Honour, No Surrender, Hellrise, Pogrom, Σταυροφορία, Hellenic Stompers, Hellgrinder, Der Sturmer, White Pride Rockers, Wolfnacht, είναι μόνο η επιφάνεια του μουσικού χαλιού που ντύνεται με άφθονο χορό, μπύρα σε μικρά κλαμπ σε όλη τη χώρα, σε αυτοσχέδιους συναυλιακούς χώρους, σπάνια σε υπαίθριες συναντήσεις της Χρυσής Αυγής και των παραφυάδων της, αλλά σε μεγάλη συχνότητα στο Διαδίκτυο.

Εκεί συναντάμε σχεδόν όλο το φάσμα της συγκεκριμένης σκηνής που δεν φοβάται να παραδεχτεί τι ακριβώς πιστεύει: «Η πολιτικοποιημένη μουσική δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το Α και το Ω της απαρχής μιας κοινωνικής κουλτούρας που οδηγεί έναν νέο άνθρωπο, ώστε να αφυπνιστεί και να ακολουθήσει δυναμικά τον δρόμο του πολιτικού αγώνα» δηλώνει το site Τerra Patria (Πατρώα Γη), ένα ελληνικό δικτυακό μαγκαζίνο της συγκεκριμένης μουσικής.

Είναι όμως η εθνικιστική μουσική τόσο σημαντική πολιτικά; Αρκούν μερικά σύγχρονα παραδείγματα για το πώς μπορεί να γίνει φυτώριο στελεχών: Γιώργος Γερμενής, εκπροσωπεί πλέον το υπόλοιπο Αττικής ως βουλευτής της Χρυσής Αυγής, αν και οι οπαδοί τον ξέρουν καλύτερα ως Kaiada, μπασίστα του black metal συγκροτήματος Naer Mataron (που κινείται στο χώρο του παγανισμού). Απόστολος Γκλέτσος, βουλευτής Φθιώτιδας σήμερα, αλλά γνωστός ως Τόλης88, του συγκροτήματος Hellenic Stompers, που οι στίχοι του άνοιξαν το άρθρο. Αρτέμης Ματθαιόπουλος, υποψήφιος βουλευτής της Χρυσής Αυγής στις Σέρρες και μπασίστας του βορειοελλαδίτικου γκρουπ Pogrom που τραγουδά «Κοίτα τα σκουπίδια νιώθουν αντιφά (σιστες), Τα λόγια είναι φτώχεια, στη μούρη μια γροθιά».

Μα ακόμη πιο σημαντικό από τα πρόσωπα, είναι πως η υπόγεια αυτή μουσική σκηνή είναι συνήθως και κεντρικό στοιχείο μύησης στον «μαγικό» κόσμο του ελληνικού εθνικισμού. Με τα δικά της blog, με μικρά περιοδικά και δισκογραφικές εταιρίες, με τοπικές σκηνές, δυναμικό στίχο, ρυθμούς punk, metal, hardcore, σκληραγωγημένους θεατές που χορεύουν pogo πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλον, είναι μια κλασικά επιτυχημένη συνταγή για το νεανικό κοινό. Που βιώνει αδρεναλίνη και τεστοστερόνη μαζί με αλκοόλ και στο τέλος μια σαφή βιωματική πρόταση: Λύση είναι ο επιθετικός εθνικισμός. Όπως μας διαβεβαιώνει το Terra Patria «Ίσως, όπως κατάφερε η ροκ μουσική κάποια στιγμή να εισχωρήσει στη νεολαία, καταφέρει κάποτε και ο δικός μας ήχος να έχει ανάλογη απήχηση σε ευρύτερα στρώματα του νεολαιίστικου κοινού».

Στίχοι με στόχο!

“Σφάξε έναν Αλβανό, Σφάξε έναν πολιτικό, Έναν αναρχικό πουτάνας γιο, Σφάξε έναν αράπη”.

Έτσι τραγουδούσαν το 1998 οι Hellgrinder, πολύ πριν το μεταναστευτικό ζήτημα γίνει σημαία της ελληνικής ακροδεξιάς. Οι στίχοι των εθνικιστικών συγκροτημάτων είναι συνήθως σαφείς και στοχευμένοι. Πολιτικά κόμματα, ειδικά της αριστεράς, αναρχικοί, Εβραίοι, ξένοι γενικά, Τούρκοι οπωσδήποτε, αλλά και «καθαρόαιμοι» Έλληνες βρίσκονται απέναντί τους, εφόσον χαρακτηρίζονται αδιάφοροι και συμβιβασμένοι.

Οι στίχοι, ελληνικοί, αγγλικοί αλλά και γερμανικοί, κινούνται σε μοτίβα εθνικιστικά και μιλιταριστικά, με πολλούς νεοφασιστικούς συμβολισμούς. Υπάρχει άφθονη βία, γοτθικές και αρχαιοελληνικές αναφορές, υποσχέσεις επιστροφής, εκδίκησης για την προδοσία, και τελικά ανάδειξης μιας Νέας –δικής τους– Τάξης. Τα τραγούδια που βρίσκονται εύκολα στο Youtube είναι μόνο μια γεύση, αλλά η παράθεσή τους στο χαρτί τα αδικεί, πρέπει να τα «ζήσει» κανείς στη ζωντανή εκτέλεσή τους.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ (Χρήστος Γ. Κτενάς)