Μελλοντικοί …κοψοχέρηδες

του Κώστα Ροδινού

Την έννοια του πολιτικού «κοψοχέρη» τη συνάντησα, εκεί στα πρώτα χρόνια της «Αλλαγής», σ’ ένα πρωτοσέλιδο σκίτσο του μέγα Βασίλη Χριστοδούλου, στη «Βραδυνή» του Τζώρτζη Αθανασιάδη. Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, αλλά πάντα υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος που αισθάνεται προδομένο από την τελευταία του πολιτική επιλογή. Όμως, ως γνωστόν, «τα γενόμενα, ούκ απογίγνονται». Και τα πράγματα σπανίως... επανέρχονται στην προτεραία τους κατάσταση.

Όταν ήρθαν οι …ξεκούραστοι

Αλήθεια, πόσοι από εκείνους που ψήφισαν τον κ. Παπανδρέου το 2009, δεν έχουν μετανιώσει για την επιλογή τους; Μια επιλογή η οποία απεδείχθη ολέθρια και οδήγησε τη χώρα σε μια πρωτοφανή κρίση με καταστροφικά αποτελέσματα. Και να πεις πως δεν μας είχαν προειδοποιήσει; Όλοι μιλούσαν για την καταιγίδα που ερχόταν. Πλην του κ. Παπανδρέου που αμέριμνος μοίραζε υποσχέσεις, έταζε «πράσινη ανάπτυξη» και μας αποκοίμιζε με το «λεφτά υπάρχουν». Ύστερα, ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας οι ..ξεκούραστοι και …αθλημένοι! Το Μέγαρο Μαξίμου κατακλύσθηκε από στρατιές συμβούλων. Δυσάρεστα μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης καταργήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Και το κερασάκι στην τούρτα: Μοιράστηκε και ένα επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης!

Ύστερα, ήρθαν οι …σφήκες!

Τώρα, σχεδόν όλοι οι πρωταίτιοι εκείνης της περιόδου παριστάνουν τις …μετανοούσες Μαγδαληνές. Προσποιούνται πως δεν ήξεραν, δεν έμαθαν, δεν άκουσαν, δεν είδαν, δεν διάβασαν, είχαν άλλο αντικείμενο, είχαν εκφράσει τις διαφωνίες τους, είχαν διατυπώσει άλλη άποψη. Και με μια συγγνώμη νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν μ’ εκείνη την περίοδο και εμφανίζονται ενώπιον του εκλογικού σώματος, ως αθώες περιστερές, καινούργια δώρα κρατώντας και ζητάνε εκ νέου της εμπιστοσύνη μας. Για να κάνουν τι; Να αποτελειώσουν όσα άρχισαν και άφησαν στη μέση; Για ποιο λόγο να εμπιστευτείς εκ νέου τον κ. Βενιζέλο; Γιατί δικαιούται μιας δεύτερης ευκαιρίας ο κ. Χρυσοχοϊδης; Γιατί πρέπει να επανεκλεγεί η κα Διαμαντοπούλου; Ανέφερα μόνο μερικούς γιατί μιλάνε σαν να ήρθαν απ’ τον Άρη. Τον …πλανήτη εννοώ.

Η λογική του λεφτά υπάρχουν επανέρχεται

Λοιπόν, μετά το πάθημα του 2009, θα περίμενε κανένας από τα κόμματα μια προεκλογική εκστρατεία που να ανταποκρίνεται στην κρισιμότητα των περιστάσεων. Να προτείνουν λύσεις με μια σοβαρή προοπτική για το μέλλον της χώρας, αλλά φεύ!

Είναι πάλι στη διαπασών οι σειρήνες του λαϊκισμού.

Είναι λογικό, όταν μια χώρα βιώνει βαθειά οικονομική κρίση, να ανθίζει ο λαϊκισμός.

Όμως, μόλις πριν δυόμισι χρόνια μας είχαν κοροϊδέψει. Δεν βάλλαμε μυαλό;

Ακούς τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ να ωρύεται ότι θα καταγγείλει το μνημόνιο και τις δανειακές συμβάσεις. Να γινόταν χθες. Όμως, ανοίγεις το πρόγραμμά του και με έκπληξη διαπιστώνεις ότι αυτό θα γίνει όταν συντρέξουν έξι προϋποθέσεις! «Ζήσε Μάη μου…»

Τον ακούς στην τηλεόραση να διαβεβαιώνει ότι εισοδήματα μέχρι 12 χιλιάδες ευρώ, θα είναι αφορολόγητα. Ανατρέχεις στο πρόγραμμά του και βλέπεις ότι θα τα φορολογήσει με 5%!

Βροντοφωνάζει ό,τι είναι έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας της Δευτέρα και όταν ρωτάται παραδέχεται ότι δεν έχει πρόγραμμα για την Παιδεία και την Υγεία!

Από την άλλη παρακολουθείς τον άλλοτε υποστηρικτή των …Κορμοράνων να φωνάζει για μονομερή διαγραφή του χρέους, για πάγωμα δανείων και πληρωμών, για συνεργασία με το ΚΚΕ και τον Καμμένο και αναρωτιέσαι: Πως θα γίνουν όλα αυτά τα μαγικά;

Ακούς υποψήφιους βουλευτές επικρατείας να υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ πάση θυσία, χωρίς να μπαίνουν καν στον κόπο να σου εξηγήσουν τις συνέπειες!

Απορείς, πως μπορεί ο κ. Τσίπρας να δεχτεί ως πρωθυπουργό την κα Παπαρήγα, η οποία έχει εντελώς αντίθετες απόψεις και φιλοσοφία, σε βασικά θέματα και η οποία, εν πάση περιπτώσει, δηλώνει ότι δεν προτίθεται να συνεργαστεί με κανέναν;

Ποιος είναι ο κοινός τόπος που μπορεί να βρεί με τον κ. Καμμένο σε καίρια ζητήματα, ας πούμε το μεταναστευτικό ή την παιδεία;

Όλα αυτά τα κορυφαία μένουν αναπάντητα, λες και έχουν το κλειδί του χρόνου με το οποίο μπορεί να μας μεταφέρουν σε άλλη διάσταση. Και, όμως, υπάρχει κόσμος, που μέσα στην απελπισία του, θαρρεί πως υπάρχει κάποια μαγική λύση που θα μας έρθει τη Δευτέρα.

Με τούτα και μ’ εκείνα επωάστηκε και το αυγό του φιδιού.

Η μαγική λύση της συνεργασίας

Ο νέος …εθνικός στόχος που παπαγαλίζουν εδώ και μήνες είναι αυτός της συνεργασίας των κομμάτων. Ακόμα και ο Υπουργός Άμυνας δήλωσε χτες πως παρήλθε «η εποχή των αυτοδυναμιών».

Ειλικρινώς, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη συνένωση δυνάμεων στην αντιμετώπιση των μεγάλων εθνικών ζητημάτων.

Με ενοχλεί, όμως, η υποκρισία.

Το ΠΑΣΟΚ ανακαλύπτει την ανάγκη συνεργασιών όταν καταρρέει. Όταν αντιθέτως είναι ισχυρό, κυβερνά αλαζονικά και μόνο του, εννοείται.

Ως αντιπολίτευση απεχώρησε από την ψηφοφορία για το Σύνταγμα του 1975, καταψήφισε την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ (τότε φώναζαν «Όχι στην ΕΟΚ των Μονοπωλίων), καταψήφισαν την επάνοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ (τότε κραύγαζαν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»), τάχθηκαν εναντίον της Συμφωνία του Μάαστριχτ, το 2007 τορπίλισαν εκ νέου, την αναθεώρηση του Συντάγματος και το 2009 αρνήθηκαν να στηρίξουν την κυβέρνηση Καραμανλή για την αντιμετώπιση της κρίσης. Και όχι μόνο αυτό! Εκβίαζαν με πρόωρες εκλογές από τον Μάρτη του 2008 με αφορμή την εκλογή του ΠτΔ το 2010!

Τώρα ομνύουν στις κυβερνήσεις συνεργασίας!

Ποιοι άλλοι τις θέλουν;

Ο κ. Καρατζαφέρης! Ναι, ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ που δεν άντεξε για παραπάνω από τρείς μήνες τις ευθύνες διακυβέρνησης και μόλις είδε να μειώνονται τα ποσοστά του, έγινε …Λούης!

Η κα Μπακογιάννη, η οποία δεν μπόρεσε να συνεργαστεί με τον κ. Σαμαρά όταν ήταν στο ίδιο κόμμα, αλλά μπορεί να συνεργαστεί τώρα που έκανε δικό της κόμμα!

Το ίδιο ισχύει και για άλλους, παλαιούς και νέους, πολιτικούς, που πολιτικοποίησαν τις προσωπικές τους διαφωνίες και πικρίες και νομίζουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους!

Απορώ, πώς ενώ δεν μπόρεσαν να τα βρουν στα μικρά και αυτονόητα, θα υπερβάλλουν εαυτούς και αλλήλους στα μεγάλα.

Η 7η Μαΐου

Δεν ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ό,τι ο λαός έχει πάντα δίκιο. Μακάρι να είχε, όμως δεν έχει και υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα να το τεκμηριώσω, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Εκτός, λοιπόν, από τα κόμματα υπεύθυνος είναι και ο λαός που τα ψηφίζει.

Ο κ. Σαμαράς από την Άνοιξη του 2010, φωνάζει ό,τι το μνημόνιο,όχι μόνον δεν βγαίνει, αλλά μαθηματικά οδηγεί την οικονομία μας στην καταστροφή και τους Έλληνες σε απόγνωση.

Κατέθεσε μια ολοκληρωμένη πρόταση εξουσίας την οποία και επικαιροποιούσε κάθε φορά που δραματικά άλλαζαν τα οικονομικά δεδομένα

Κατάφερε ένα πολιτικό θαύμα, μετά τη συντριβή του 2009 να κάνει τη ΝΔ και πάλι πρώτη δύναμη. Και αυτό ουδείς το αμφισβητεί. Για το μέγεθος της νίκης γίνεται η συζήτηση.

Όμως, το βράδυ της Κυριακής, η χώρα πρέπει να έχει μια πρόταση διακυβέρνησης.

Με ρώτησαν πολλοί. Τι απεύχεσαι; Απεύχομαι μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ με 151 βουλευτές! Γιατί θα αναπηδήσουν «Μανώληδες, Τατούληδες και Καμμένοι» και ξέρουμε τις συνέπειες. Και για ένα ακόμα λόγο: γιατί την επαύριον όλα τα κόμματα του πολιτικού φάσματος θα βρεθούν απέναντί της και η χώρα θα διχαστεί.

Το επόμενο ερώτημα είναι αν είμαι υπέρ της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Για να χρησιμοποιήσω μια φράση της περασμένης δεκαετίας «είμαι κάθετα εναντίον»! Το έχω αιτιολογήσει πολλές φορές. Θα προσθέσω μόνο τούτο. Μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα είναι βούτυρο στο ψωμί κάθε Τσίπρα και κάθε Καμμένου και αμφιβάλλω σοβαρά, αν μπορέσει να φτάσει μέχρι την …παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου!

Ε, τότε ποια είναι πρότασή σου; Ανεξαρτήτως ποσοστών ο κ. Σαμαράς πρέπει να είναι έτοιμος από το πρωί της Δευτέρας να παρουσιάσει μια «ολιγομελή κυβέρνηση αρίστων», χωρίς βουλευτές και από άτομα που θα καλύπτουν όλο το φάσμα των ευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας, με αποστολή να εφαρμόσει το πρόγραμμα που εξήγγειλε στο Ζάππειο.

Αυτό είναι το μέτρο της ευθύνης ενός κόμματος με την κοινοβουλευτική παράδοση και ιστορία της ΝΔ.

Όποιοι θέλουν, μπορούν:
να εμπιστευθούν εκ νέου μια κυβέρνηση με κύριο κορμό το ΠΑΣΟΚ.
να …δοκιμάσουν την «Αριστερή πρόταση εξουσίας» του κ. Τσίπρα
να πάρουν στα σοβαρά τις πομφόλυγες του κ. Καμμένου
τέλος να προκαλέσουν νέες εκλογές.

Αλλά, να αναλάβουν και τις ευθύνες!

Ιδού η Ρόδος. Ιδού και το πήδημα…

Κώστας Ροδινός