Τώρα που πλησιάζει η ώρα της κρίσης, δηλαδή οι κρισιμότερες εκλογές στην ελληνική ιστορία μετά τη μεταπολίτευση, θα ήταν ενδιαφέρον να αναλογιστούμε ότι η συγκεκριμένη λέξη έχει δύο έννοιες. Η πρώτη είναι “η κορύφωση μιας δύσκολης εξελικτικής πορείας με επιδείνωση όλων των αρνητικών φαινομένων, από το ξεπέρασμα της οποίας εξαρτάται η επιστροφή στη φυσιολογική κατάσταση”, όπως φαίνεται άλλωστε και στα παραπάνω παραδείγματα και η δεύτερη είναι “η άποψη την οποία έχει διαμορφώσει κάποιος σχετικά με ένα θέμα, ως αποτέλεσμα μιας λογικής διεργασίας, η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του κρίνω”.
Πριν φτάσουμε στη στιγμή που δεν έχει γυρισμό (μην τρομάζετε, εννοώ τη στιγμή που ο φάκελος με το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο πάρει βαθιά ανάσα και κάνει μακροβούτι στο διάφανο, κλειδωμένο κουτί), ας κρίνουμε τι πρεσβεύει το κάθε κόμμα, τι έχει προσφέρει τόσα χρόνια χρόνια στον τόπο μας, πόσο ικανός είναι ο κάθε υποψήφιος να δημιουργήσει για τη χώρα καλύτερες συνθήκες και να την οδηγήσει στην πολυπόθητη ανάπτυξη…
Ας κάνει ο καθένας μας την κριτική του και ας σχηματίσει τη δική του προσωπική άποψη. Ψήφοι με τη δικαιολογία “Α, εμείς οικογενειακώς χρόνια τώρα ψηφίζουμε τον τάδε” δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για ψήφο σε ανίκανους ανθρώπους. Είναι σαν το μικρό παιδάκι που η μαμά του επιμένει να το ντύσει με το καταπληκτικό κοτλέ παντελόνι που μόλις του αγόρασε, ενώ αυτό μάταια προσπαθεί να την πείσει ότι προτιμά τις φόρμες!
Δεν πρόκειται να αναφερθώ καν σε ψήφο με σκεπτικό του τύπου “Τα συμφωνήσαμε, κάπου θα με βολέψει”. Δεν γνωρίζω κιόλας αν υπάρχουν ακόμη θέσεις για βόλεμα, μιας και το δημόσιο δεν αποτελεί πλέον επαγγελματικό παράδεισο.
Επίσης, προσωπική μου άποψη είναι ότι η αποχή, αν και είναι δικαίωμα του κάθε ψηφοφόρου, δεν μπορεί να είναι λύση. Θεωρώ ότι όσοι δεν ψηφίσουν δεν έχουν το δικαίωμα να παραπονιούνται για το εκλογικό αποτέλεσμα, από τη στιγμή που δεν συμμετείχαν σε αυτό. Για να εκφραστώ και πάλι μεταφορικά, είναι σαν να κάποιος να έχει άποψη για μια ταινία που δεν έχει δει. Ποιος θα τον πάρει στα σοβαρά; Σίγουρα όλοι μας έχουμε σκεφτεί “Όλοι τους τα ίδια χάλια είναι, γιατί να ψηφίσω;” Επειδή όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ας ελπίσουμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στην ψωροκώσταινα και ας συμμετέχουμε σε αυτό. Είναι αδύνατο να μας εκφράζει απόλυτα κάποιο κόμμα, αλλά από τα σχεδόν 30 κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, δε μπορεί, κάποιο θα μας εκφράζει λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα. Και από τους εκατοντάδες υποψήφιους βουλευτές, δε μπορεί, κάποιος θα είναι λίγο παραπάνω ικανός από τους υπόλοιπους.
Ας αναπτύξουμε λοιπόν την κριτική μας σκέψη, τις κριτικές μας ικανότητες, που πιθανόν να είναι λίγο αποχαυνωμένες από κάποια ΜΜΕ, ας αποκτήσουμε κριτική ματιά απέναντι στα πρόσωπα που ζητούν την ψήφο μας.
Για την Κυριακή λοιπόν δε θα σας ευχηθώ καλή ψήφο αλλά συνειδητή ψήφο!
Νίκη Πετρίδου
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω