Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα τυρί που κατέκτησε τον κόσμο. Όχι επειδή ήταν ελληνικό. Αλλά επειδή ήταν υπέροχο.
Ανιδιοτελής, αγνή, ουσιαστική, ατέρμονη. Τέτοια είναι η αγάπη του Έλληνα για το τυρί που βάζει στη χωριάτικη σαλάτα του, τα φαγητά του και το ψυγείο του. Αν είσαι κι εσύ ένας feta lover, μείνε εδώ. Έχουμε πολλά να πούμε.
Κάθεσαι σε μια ταβέρνα. Παραγγέλνει ένας φίλος σου. "Μια χωριάτικη". Ωραία λες. "Την φέτα αν μπορείτε να την βάλετε ξεχωριστά παρακαλώ". Ώπα ώπα ώπα. Δεν υπάρχει πιο αστεία έκφραση που μπορεί να ακουστεί από ανθρώπινο στόμα σε τραπέζι ταβέρνας. Όχι φίλε. Άστο. Μην φας χωριάτικη. Δεν σου αξίζει.
Και πίστεψέ με είναι πολλοί εκείνοι που μισούν τη φέτα και προσπαθούν να την αντικαταστήσουν με άλλα τυριά, ξενόφερτα και μη. Δεν λέω, δεν είναι κακή εναλλαγή όταν κάνεις διακοπές στις Κυκλάδες, να βρεις ξινομυζήθρα ή κοπανιστή στην χωριάτική σου. Αλλά η φέτα είχε, έχει και θα έχει πάντα θέση στο τραπέζι.
Ιδιαίτερη αφορμή για να γράψω για την φέτα δεν είχα. Μόνο μία σκέψη πάνω από την μεσημεριανή μου σαλάτα, δίπλα σε δύο χοιρινά μπριζολάκια. Η σαλάτα είχε ντομάτα, αγγούρι, λάδι, ρίγανη. Μάντεψε τι έλειπε. Και προσπάθησε να σκεφτείς πόσες φορές έχεις βρεθεί εσύ μπροστά σε ένα πιάτο γεμιστά, σε μια μερίδα μπιφτέκια με πατάτες, σε μια ντοματοσαλάτα, σε ένα πιάτο πατάτες τηγανητές και έχεις βροντοφωνάξει με τα χέρια υψωμένα ικετευτικά προς τον ουρανό "πού είναι η φέτα;".
Όλοι εμείς όμως έχουμε τον νου μας στον εχθρό. Σε εκείνους που ξινίζουν την μούρη στη θέα της. Σε εκείνους που δεν ντρέπονται να δηλώσουν το μίσος τους για εκείνη. Άτομα όπως ο Δημήτρης εδώ στην εταιρεία. Στον οποίο και δίνω τον λόγο. Για να του απαντήσω και να τον λιθοβολήσουμε ομαδικά. Με κομμάτια φέτας.
«Σιχαίνομαι μόνο και μόνο που γράφω για τη φέτα. Η σκέψη, η θέα αλλά ιδιαίτερα η μυρωδιά της θα μπορούσε να είναι αιτία να αλλάξω ράφι στο ψυγείο του γραφείου, τραπέζι, ακόμα και σύντροφο. (σημ. ούτε το έτερον ήμισυ μου τρώει φέτα). Ίσως ότι πιο αηδιαστικό υπάρχει και τρώγεται. Οι τηγανητές ακρίδες, τα φίδια, τα βατραχοπόδαρα φαντάζουν υπέροχα σε σχέση με ένα κομμάτι φέτας στο τραπέζι μου».
Μην βγάλεις βιαστικά συμπεράσματα. Οι περισσότεροι σε αυτή την εταιρεία είναι κανονικοί άνθρωποι. Λάτρεις της φέτας δηλαδή. Ο feta-lover Πάνος για παράδειγμα έχει πετάξει στα σκουπίδια τα γιουβαρλάκια μαζί με το τάπερ όταν συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει τη φέτα στο σπίτι. Ο επίσης feta-lover Στέφανος δηλώνει ότι η φέτα ταιριάζει φανταστικά μέχρι και με κινέζικο. Αλλά ο βλάσφημος Δημήτρης συνεχίζει το hate speech…
«Αν η φέτα είναι το εθνικό μας τυρί τότε σίγουρα γεννήθηκα σε λάθος χώρα. Αυτό το τυρί είναι η απόλυτη αηδία, ένα λευκό σίχαμα το οποίο ΟΥΤΕ όνομα κανονικό δεν έχει… Σιγά το τυρί. Ένα λευκό τυρόπηγμα είναι που συνήθως κολυμπάει σε άλμη (συνήθως με μύγες) και αναδύει μια μυρωδιά λες και σε φιλάει στο στόμα προβατίνα μέσα σε στάνη που έχει να την δει ήλιος 30 χρόνια».
Ελπίζω ο αγαπητός κατά τα άλλα Δημήτρης να είναι γενικά κατά των τυριών και όχι μόνο κατά της φέτας. Γιατί αυτή η μυρωδιά που αναφέρει, αυτή η βρώμα αν θες που αναδύει το σωστό τυρί είναι ένας από τους λίγους λόγους για τους οποίους η φύση μας προίκισε με όσφρηση και γεύση.
Αδυνατώντας να απαντήσω με κανονικά επιχειρήματα, θα απαντήσω με 11 στιγμές αγάπης ανάμεσα στον Έλληνα και την φέτα.
Την αγαπώ / αγαπάς / αγαπάμε τη φέτα…
Όταν κάθεται στον θρόνο της χωριάτικης
Όταν λιώνει όσο μπορεί μέσα σε σφολιάτα
Όταν λιώνει ακόμα καλύτερα μέσα σε ένα μπιφτέκι
Όταν μπαίνει σε φύλλο με μέλι και σουσάμι
Όταν ψήνεται πάνω από την μελιτζάνα
Όταν δίνει λόγο ύπαρξης στα λαδερά
Όταν τρίβεται πάνω σε έναν ντάκο
Όταν τυλίγεται σε ένα αλουμινόχαρτο για να μπει στον φούρνο
Όταν μπλέκεται με ντοματίνια και ελιές σε spaghetti
Όταν παίρνει χρώμα από το λάδι και τη ρίγανη
Όταν γαντζώνεται από πατάτα τηγανητή για να φτιάξει το καλοκαίρι σου
Θα έχεις σήμερα φέτα στο τραπέζι σου;
Χρήστος Χατζηιωάννου
Πηγή: oneman.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω