Το παράνομο «τζαμί» στην οδό Άβαντος στην Αλεξανδρούπολη

Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα και βρισκόμαστε σε μια ακόμη προκλητικά πονηρή πρακτική του προξενείου να «κατοχυρώσει» την παρουσία του στην Άβαντος οικοδομώντας ακόμη ένα «λατρευτικό χώρο»

Ήταν το 2009 όταν στο αυτοαποκαλούμενο «Παγκόσμιο Συνέδριο Τούρκων Δυτικής Θράκης» που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, οι «σύνεδροι» ανάμεσα στα συμπεράσματα και αποφάσεις τους, ανακοίνωσαν πως στο εξής θα στρέψουν το ενδιαφέρον τους στο Νομό Έβρου δίνοντάς του ιδιαίτερη βαρύτητα. Γιατί; Διότι ο Έβρος (σφήνα ανάμεσα στην υπόλοιπη Θράκη και την «μητέρα-πατρίδα» με πολύ μικρό αριθμό ομοθρήσκων τους) ήταν ο μοναδικός Νομός από τους τρεις της Θράκης που η παρακρατική, προβοκατόρικη και υπονομευτική δράση του Προξενείου υστερούσε...

Στην Ροδόπη και στην Ξάνθη το προξενείο είχε εδραιώσει για τα καλά την δράση του. Στο Νομό Έβρου το μόνο που είχε καταφέρει, έως τότε, ήταν να υφαρπάξει τα πομακικά πανηγύρια και προσκυνήματα και να τα εκτουρκίσει. Φυσικά υπήρχε πάντοτε η επιτήδεια ποικιλότροπη και πολυεπίπεδη τρομοκράτηση των μουσουλμανικών πληθυσμών να «εκτουρκιστούν» αλλά τα πράγματα ήταν σχετικά ελεγχόμενα και όχι τόσο τετελεσμένα. Ήταν δηλαδή η κατάσταση αναστρέψιμη. Ε, λοιπόν αυτό ακριβώς βάλανε, οι πράκτορες και οι υπονομευτές, ως επόμενο στόχο τους, δηλαδή να μην είναι αναστρέψιμη η κατάσταση και να γίνει άμεσα ελεγχόμενη από αυτούς και στον Έβρο.

Έτσι λοιπόν μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια κύλησε αρκετό «νερό στο αυλάκι» (και μαύρο τουρκοπαραδάκι) και με μεθοδευμένο τρόπο άρχισαν να εφαρμόζουν το παρακρατικό τους σχέδιο. Κατάφεραν, εν τη απουσία του ελληνικού κράτους, να ιδρύσουν διάφορους τουρκοσυλλόγους είτε «πολιτιστικούς», είτε «αθλητικούς», είτε «θρησκευτικούς» και να τους χρησιμοποιήσουν ως οχήματα άλωσης και εξαγοράς συνειδήσεων. Η ονομασία των Συλλόγων και το αντικείμενό τους δεν έχουν καμιά σχέση με τους πραγματικούς στόχους και σκοπούς των δημιουργών τους. Εξάλλου όλοι ξέρουμε πολύ καλά πού τον έχουν γραμμένο οι Τούρκοι τον πολιτισμό…

Πομάκοι του Δήμου Διδυμοτείχου και Σουφλίου αφέθηκαν βορά στις υπονομευτικές ορέξεις των κάθε λογής πρακτόρων και εγκάθετων της Άγκυρας. Κάθε τυχάρπαστος έμμισθος αναδείχθηκε αίφνης ως «ρυθμιστής καταστάσεων» και «εκπρόσωπος» της «αδικημένης μειονότητας». Τα οφέλη πολλά τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και, κυρίως σε επίπεδο διείσδυσης της τουρκικής πολιτικής εν Ελλάδι. Θα προσπεράσουμε το τι συνέβη στο βόρειο κομμάτι του Έβρου με τους Πομάκους και θα επικεντρωθούμε στο ζητούμενο αυτού του άρθρου, το τι συμβαίνει στην Αλεξανδρούπολη δηλαδή, όπου συνεχίζει να εξελίσσεται η χρόνια προσπάθεια διείσδυσης και χειραγώγησης των αθιγγάνων της οδού Άβαντος.

Οι αθίγγανοι, ως γνωστόν, είναι μια κοινωνική ομάδα ειδικής ψυχοσύνθεσης, κουλτούρας και συμπεριφοράς. Στην ουσία δεν θέλει κόπο αλλά θέλει τρόπο για να μπορέσεις να την χειραγωγήσεις (κι ο νοών νοείτω…). Έκαναν κάποια βήματα οι τουρκοπράκτορες επ’ αυτού αλλά επιθυμούσαν διακαώς να εδραιώσουν (και να υπενθυμίζουν) την παρουσία, μαζί με την προπαγάνδα τους. Τι θα εξυπηρετούσε καλύτερα τους σκοπούς τους από τη δημιουργία ενός «λατρευτικού χώρου»; Ρητορικό ερώτημα. Από την πρώτη στιγμή οι εγκάθετοι της Άγκυρας χρησιμοποίησαν την μουσουλμανική θρησκεία ως όχημα για τον εκτουρκισμό των πάντων (αυτό ισχύει για όλα τα Βαλκάνια κι όχι μόνο).

Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα και βρισκόμαστε σε μια ακόμη προκλητικά πονηρή πρακτική του προξενείου να «κατοχυρώσει» την παρουσία του στην Άβαντος οικοδομώντας ακόμη ένα «λατρευτικό χώρο» (τι θρήσκοι άνθρωποι αυτοί οι κεμαλοφασίστες!) το οποίο δήθεν θα είναι ολίγον χώρος προσευχής, ολίγον χώρος πλυσίματος νεκρών, ολίγον τζαμί αλλά στην ουσία θα είναι το κέντρο τουρκικής προπαγάνδας - πλύσης εγκεφάλου και το «στρατηγείο» του κάθε λογής εγκάθετου και προβοκάτορα της περιοχής.

Όταν ξεκίνησε το «οικοδόμημα» έγινε καταγγελία και κατόπιν των ενδεδειγμένων ενεργειών σταμάτησε το έργο. Στην χώρα μας, όμως, όταν λέμε πως «σταματά» ένα έργο σημαίνει πως συνεχίζεται την επόμενη ημέρα. Πόσο μάλλον όταν επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια των εμπλεκόμενων η «δαμόκλειος σπάθη» των ψήφων. Το «έργο» προχώρησε κανονικά παρόλο που έπρεπε από την πρώτη στιγμή να δοθεί ιδιαίτερο βάρος λόγω της ευαισθησίας του θέματος. Απεναντίας δεν δόθηκε η απαιτούμενη προσοχή και όλα βαίνουν καλώς. Μετά από καταγγελία πολιτών «ξανακουνήθηκε» ο αρμόδιος μηχανισμός, αλλά επέστρεψε άπραγος διότι «δεν βρέθηκε ουδείς εντός του παρανόμου κτίσματος για να συλληφθεί». Ωραία. Κάναμε το «καθήκον» μας οπότε μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε τα «στραβά μάτια».

Το θέμα λαμβάνει και άλλες διαστάσεις αν αναλογιστούμε πως εμπλέκεται στην προσπάθεια νομιμοποίησής του και χριστιανός πολιτικός μηχανικός αλλά και δημοτικός σύμβουλος ο οποίος μεσολάβησε για να βρεθούν υλικά προκειμένου να φτιαχτεί το κτίσμα. Με τα χεράκια μας βγάζουμε τα ματάκια μας, δηλαδή. Στις παρακάτω φωτογραφίες μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει την μορφή που είχε το κτίσμα κατά την διάρκεια της πρώτης καταγγελίας, προ διμήνου (1η φώτο), και την σημερινή του μορφή με τα τέσσερα μεγάφωνα στην σκεπή του για να φωνάζουν και να μας θυμίζουν πόσο ανεπαρκείς είμαστε ως Κράτος, ως Δήμος, ως Λαός…

Τελικά μετά από μερικές μέρες (δεν γνωρίζουμε αν «ειδοποιήθηκαν» οι παρανομούντες ή αν «έτυχε») ξήλωσαν τις πέργκολες και τώρα στέκει το οίκημα καθόλα νόμιμο και αγέρωχο έτοιμο για να παράξει πολιτισμό και θρησκευόμενους τουρκόφρονες.

Αν δεν δοθεί, έστω και τώρα, ένα μάθημα στους τουρκοπράκτορες οι οποίοι αλωνίζουν στην περιοχή μας, εφαρμόζοντας τη νομιμότητα και κατεδαφίζοντάς το τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Ερωτούνται οι όποιοι αρμόδιοι - υπεύθυνοι (Δήμος; Περιφέρεια; Κράτος;) τι πρόκειται να πράξουν;;;

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ