Εν αρχή ην ο δάσκαλος!

Αν υπήρχε ένα δράμι σοβαρότητας θα έπρεπε κανονικά να συζητάμε τους λόγους της παταγώδους αποτυχίας του δημόσιου σχολείου. Το γιατί, ας πούμε, οι υποψήφιοι των Πανελλαδικών Εξετάσεων θεωρούν περισσότερο ωφέλιμο να κάθονται σπίτι τους

Αν υπήρχε ένα δράμι σοβαρότητας θα έπρεπε κανονικά να συζητάμε τους λόγους της παταγώδους αποτυχίας του δημόσιου σχολείου.

Το γιατί, ας πούμε, οι υποψήφιοι των Πανελλαδικών Εξετάσεων θεωρούν περισσότερο ωφέλιμο να κάθονται σπίτι τους και να διαβάζουν παρά να χάνουν την ώρα τους πηγαίνοντας σχολείο! Το γιατί δαπανάται κάθε χρόνο κοντά στο 1 δις για φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Το γιατί τελειώνουν οι μαθητές το Λύκειο και δεν ξέρουν πόσους νομούς έχει η Ελλάδα ή πότε έγινε η... μάχη της Κρήτης. Το γιατί δεν μαθαίνουν ποτέ την ξένη γλώσσα που διδάσκονται στο σχολείο.

Το σύστημα «παραπαιδεία – παπαγαλία» δουλεύει τα τελευταία τριάντα χρόνια και υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τα «καλά και συμφέροντα» των εκπαιδευτικών. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν φιλότιμοι δάσκαλοι και καθηγητές. Όπως επίσης, δεν λέω πως πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί ξεκινούν με όρεξη για δουλειά και προσφορά, αλλά στην πορεία «συμμορφώνονται» γιατί «χαλάνε την πιάτσα». Λέω όμως πως το εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει ως προτεραιότητα τον μαθητή και τις ανάγκες του, όπως θα όφειλε. Ο μαθητής πάει έξι χρόνια στο δημοτικό, τρία στο Γυμνάσιο και τρία στο Λύκειο μόνο και μόνο για να δώσει Πανελλαδικές Εξετάσεις και να περάσει σε κάποια σχολή. Κι αυτό είναι όλο.

Έρχεται λοιπόν σήμερα η ΟΛΜΕ, η οποία στήριξε όλο αυτό το άθλιο σύστημα, και τι λέει στην πραγματικότητα; «Μπορεί να πέρασες δώδεκα χρόνια από τη ζωή σου, αγαπητέ μαθητή, μόνο και μόνο για να φτάσεις σε αυτή τη στιγμή των Πανελλαδικών Εξετάσεων, αλλά δεν είναι σίγουρο πως θα διεξαχθούν, διότι θα απεργήσουμε αντιδρώντας στην πρόθεση του Αρβανιτόπουλου να μας βάλει από το φθινόπωρο να δουλεύουμε δυο ώρες παραπάνω». Είναι σαφές λοιπόν ότι πρόκειται για συνδικαλιστικό τυχοδιωκτισμό που χρησιμοποιεί τα παιδιά και την αγωνία τους, για να κάνει την «κόντρα» με το Υπουργείο.

Η ΟΛΜΕ ξέρει πολύ καλά πως έχει την κοινωνία απέναντι. Δεν την ενδιαφέρει όμως. Σε ένα μήνα έχει συνέδριο και το μόνο που ενδιαφέρει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της είναι οι συσχετισμοί που θα καταγραφούν. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Η κλίκα των συνδικαλιστών όλων ανεξαιρέτως των παρατάξεων, οδηγεί την κόντρα στα άκρα, επιζητεί ακόμη και την επιστράτευση, μόνο και μόνο για να κάνει επίδειξη συνδικαλιστικής αδιαλλαξίας και να μαζέψει «ψηφαλάκια» ενόψει του συνεδρίου.

Δυστυχώς, η ΟΛΜΕ εξακολουθεί να παραδίδει «κακά μαθήματα». Δεν είναι τυχαίο πως γαλουχήθηκαν γενιές αυτά τα τελευταία τριάντα χρόνια που πιστεύουν στην αρπαχτή και στον εκβιασμό. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Δεν είναι τυχαίο που φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν «γραφεία» που αναλαμβάνουν, όπως αποκαλύπτεται στον τύπο σήμερα, να γράφουν για λογαριασμό φοιτητών και έναντι 1000 ευρώ, πτυχιακές και μεταπτυχιακές εργασίες. Είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα από τη λειτουργία του «συστήματος».

Στη ζωή κάθε ανθρώπου, εν αρχή ην ο δάσκαλος. Δουλειά του δασκάλου είναι να κάνει το μυαλό να δουλεύει. Να δουλεύει σωστά και παραγωγικά. Δεν είναι μια απλή δουλειά όπως όλες οι άλλες. Για αυτό και κάποτε έφερε τον τίτλο του λειτουργήματος. Άξιοι δάσκαλοι κάνουν άξιους μαθητές και αυτοί με τη σειρά τους δημιουργούν μια άξια κοινωνία. Η σημερινή απαξίωση είναι προϊόν του γεγονότος πως χάθηκε αυτή η διάσταση του λειτουργήματος και η «δημοσιοϋπαλληλοποίηση» υπέσκαψε τη δημιουργικότητα.

Ανεξάρτητα λοιπόν από τι θα γίνει στο τέλος με τις Πανελλαδικές, το μεγάλο ζήτημα είναι η ίδια η Παιδεία. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν διορθώνεται με μπαλώματα. Κατανοώ την πρόθεση του Υπουργείου να βάλει τους καθηγητές να δουλεύουν δυο ώρες παραπάνω, αλλά στο φινάλε τι μπορεί να βγει και από αυτό; Τι μάθημα θα παραδώσει ένας βαριεστημένος και αδιάφορος καθηγητής; Μάθημα βαριεστιμάρας και αδιαφορίας. Ό,τι χειρότερο δηλαδή για το μέλλον των παιδιών και της χώρας.

ΥΓ: Όταν μια επιχείρηση αποτυγχάνει στους στόχους της, κατεβάζει ρολά και ξανανοίγει μετά από ένα χρόνο έχοντας μια ταμπέλα που λέει: «Λειτουργούμε υπό νέα διεύθυνση». Κάτι ανάλογο θα έπρεπε να γίνει και στην ελληνική εκπαίδευση. Καλύτερα να χανόταν ένας χρόνος, παρά να χάνονται κάθε χρόνο όνειρα, ελπίδες και ζωές. Διότι με αυτή την «εκπαίδευση», δεν οδηγείται ο τόπος πουθενά. Πρέπει να αναρτηθεί ταμπέλα που θα λέει «Λειτουργούμε υπό νέα νοοτροπία». Να ξαναβρεί δηλαδή η εκπαίδευση τη θεμελιώδη αποστολή της που είναι να διδάξει πως η επιτυχία δεν είναι αρπαχτή και εκβιασμός. Είναι σκληρή δουλειά, επιμονή, μάθηση, μελέτη, θυσία και το σημαντικότερο όλων αγάπη για αυτό που κάνεις και το να μαθαίνεις διαρκώς από αυτό.

Σπύρος Ριζόπουλος
rizopoulospost.com