Δυνάμει των διατάξεων του άρ. 11 του ν. 1090/1980 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως των διατάξεων της “Περί Ταμείου Νομικών” νομοθεσίας» (ΦΕΚ Α΄ 263) επιτρέπεται η χορήγηση δανείου εκ των διαθεσίμων κεφαλαίων του Ταμείου
Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης Δήμου Αλεξανδρούπολης
Δυνάμει των διατάξεων του άρ. 11 του ν. 1090/1980 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως των διατάξεων της “Περί Ταμείου Νομικών” νομοθεσίας» (ΦΕΚ Α' 263) επιτρέπεται η χορήγηση δανείου εκ των διαθεσίμων κεφαλαίων του Ταμείου Νομικών σους ασφαλισμένους αυτού για την επαγγελματική εγκατάστασή τους, εντός της πρώτης πενταετίας από την υπαγωγή τους στην ασφάλιση του εν λόγω Ταμείου. Με βάση την παραπάνω διάταξη χιλιάδες δικηγόροι ανά την επικράτεια ελάμβαναν το ποσό του δανείου που προβλέπονταν καθώς και το ύψος της κάθε δόσης που συνήθως ήταν εξαμηνιαία και οριζόταν από τη σύμβαση ότι έπρεπε να καταβληθεί σε ορισμένη και δήλη μέρα, άλλως επιβαρυνόταν με το αναλογούντα τόκο υπερημερίας.
Το πρώην Ταμείο Νομικών και νυν Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολούμενων/Τομέας Ασφάλισης Νομικών (Ε.Τ.Α.Α./Τ.Α.Ν.) (από δω και στο εξής Ταμείο) σε μία κίνηση που ξεσήκωσε αντιδράσεις προέβη σε πολλές περιπτώσεις συναδέλφων που δεν εκπλήρωσαν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις, σε καταλογισμό της ήδη ληξιπρόθεσμης οφειλής, επιπλέον των τόκων υπερημερίας που μόνο αυτοί ξεπερνούσαν το αρχικό κεφάλαιο του δανείου. Και τούτο διότι υπάρχουν δάνεια που χορηγήθηκαν το έτος 2000 και δεν αναζητήθηκαν παρά μόνο το έτος 2013 μεσούσης της κρίσης και χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση.
Από τη συλλογή πληροφοριών προέκυψε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων μετά από αίτημα των δικηγορικών συλλόγων Ηλείας και Αιγίου, προέκρινε ότι για την όποια ρύθμιση των οφειλών χρειάζεται νομοθετική πρόβλεψη που δεν υπάρχει σε κανένα από τα υπάρχοντα νομοθετήματα που αφορούν τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης. Ζήτησε λοιπόν την νομοθετική ρύθμιση του θέματος δυνάμει της με αρ. 198/27.9.2012 συνεδρίασής του, σύμφωνα με την οποία «..να εφαρμοστεί το άρ. 21 ν. 4138/2012 και στις ληξιπρόθεσμες οφειλές από τα δάνεια των ασφαλισμένων του ΤΑΝ και οι αναλογικές εισφορές των συμβολαιογράφων», γιατί σύμφωνα με την άποψη της νομικής υπηρεσίες του ΤΑΝ η διάταξη αυτή δεν αναφέρεται στις οφειλές από δάνεια.
Το Ταμείο δεν μας ενημερώνει για την τύχη αυτής της απόφασης, παρά μόνο από την πράξη προκύπτει ότι δεν υπάρχει μέχρι τώρα τουλάχιστον νομοθετική ρύθμιση για το θέμα αυτό. Προχώρησε λοιπόν στις ταμειακές βεβαιώσεις, ενώ θα μπορούσε να ασκήσει μέσω της διοίκησής του περαιτέρω πίεση στο αρμόδιο Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, για νομοθετική ρύθμιση του θέματος. Ίσως και να συνάντησε την αδιαφορία των αρμοδίων Υπουργείων, αν κρίνω από την απάντηση που δώσανε σε ερώτηση του Βουλευτή Ζακύνθου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κοντονή που απευθύνθηκε τόσο στον Υπουργό Οικονομικών όσο και στον Υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας. Αφενός ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών απάντησε ότι υπάρχει τρόπος καταβολής μέσω της διαδικασίας των ταμειακώς βεβαιωμένων χρεών στις αρμόδιες ΔΟΥ σύμφωνα με τις διατάξεις των άρ. 13-21 ν. 2648/1998, κάτι που το γνωρίζουμε ήδη, αφετέρου ο Υπουργός Εργασίας παρέπεμψε στις διατάξεις του άρ. 138 του ν. 4052/2012, που όμως κάνει λόγο για μη ληξιπρόθεσμα δάνεια και οφειλές. Σημειωτέον ερώτηση για το ίδια θέμα έχει υποβάλει και ο «Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή».
Το σημαντικότερο είναι ότι το Ταμείο, στο οποίο όλοι οι δικηγόροι σημειωτέον είμαστε μέλη του, καθώς μέρος των πόρων του προέρχεται από τις καταβλητέες κάθε χρόνο εισφορές μας, χωρίς να αναμένει κάποια ρύθμιση, προέβη σε καταλογισμό του συνόλου του χρέους, και της περαιτέρω βεβαίωσης στις αρμόδιες ΔΟΥ ώστε η οφειλή πλέον να βρίσκεται στον διοικητικό έλεγχο του εκάστοτε προϊσταμένου, που είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιήσει τα μέσα διοικητικού καταναγκασμού που προβλέπει ο Κώδικας Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων (κατασχέσεις, μη απόδοση ενημεροτήτων, άσκηση ποινικών διώξεων κλπ). Ο καταλογισμός έγινε σε πολλές περιπτώσεις δέκα και δώδεκα χρόνια μετά το πέρας του ληξιπρόθεσμου της πρώτης δόσης και έξι και εφτά χρόνια μετά το πέρας του ληξιπρόθεσμου της τελευταίας δόσης.
Έτυχε όλο αυτό το διάστημα να μιλήσω για το θέμα με πολλούς συναδέλφους. Είναι βέβαιο ότι πολλοί είναι αυτοί που δυσκολεύονται να καταβάλλουν τα αιτούμενα ποσά ιδίως όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί με τους τόκους υπερημερίας. Επίσης η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι το Ταμείο φέρθηκε στα μέλη του σα να είναι οι χειρότεροι, αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι οφειλέτες. Μάλιστα σε διάφορα sites, παρουσιάζονται δηλώσεις περί μη στήριξης μπαταχτσήδων δικηγόρων, ενώ και τα δικόγραφα αντίκρουσης του Ταμείου στις ασκηθείσες ανακοπές και προσφυγές κατά αυτού, περιέχουν ιδιαίτερες σκληρές εκφράσεις που δεν συνάδουν με το επίπεδό μας ως μελών της νομικής επιστημονικής κοινότητας.
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι συνάδελφοι δεν θα ήταν αντίθετοι σε μία ρύθμιση που θα περιείχε κάποια έκπτωση των τόκων και που θα ήταν προσαρμοσμένη στις υπάρχουσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επηρεάζουν την άσκηση του επαγγέλματός μας, την στιγμή μάλιστα που στο παρελθόν διαγράφονταν τόκοι με αποφάσεις.
Αντ’ αυτού το Ταμείο έστειλε τους καταλογισμούς στις αρμόδιες ΔΟΥ με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται συνάδελφοι με ληξιπρόθεσμες οφειλές πολλών χιλιάδων Ευρώ.
Από την αρχή της διαφοράς με το Ταμείο για το εν λόγω ζήτημα υπήρχε η κυρίαρχη άποψη ότι το κεφάλαιο του δανείου αφενός, όσο και οι τόκοι υπερημερίας αφετέρου έχουν παραγραφεί καθόσον ισχύουν οι διατάξεις των άρ. 250 αρ. 15, 251,253, 254 και 274 ΑΚ, και συνεπώς η αξίωση των περιοδικών δόσεων, αφού αυτές διατηρούν την αυθυπαρξία τους υπόκειται η κάθε μία στην πενταετή παραγραφή που προβλέπεται από τις παραπάνω διατάξεις (ΑΠ1455/2007, ΑΠ 637/1997, ΑΠ 747/2012).
Επίσης σύμφωνα με το Π.Δ. 437 της 30.4/18.5.1977 “Περί εξαιρέσεως των Ασφαλιστικών Οργανισμών των υπαγομένων εις την εποπτείαν του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών της εφαρμογής του Ν.Δ/τος 496/1974 "περί Λογιστικού των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου", εξαιρέθηκαν από τις διατάξεις για τις παραγραφές που διέπουν τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου οι ασφαλιστικοί οργανισμοί και συνεπώς ισχύουν οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα.
Στον παραπάνω βασικό ισχυρισμό, το Ταμείο αντιτάσσει ότι η απαίτηση του Ταμείου δεν έχει παραγραφεί καθώς ισχύει η εικοσαετής παραγραφή της αξίωσης που προβλέπεται από τη διάταξη του άρ. 137 παρ. 1 εδ. Δ' του ν. 3655/2008, ιδρυτικού νόμου του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων, που αναλυτικά έχει ως εξής:
Α. Παραγραφή απαιτήσεων υπέρ των ΦΚΑ.
1. Κάθε απαίτηση των ΦΚΑ παραγράφεται, εφόσον δεν ορίζεται διαφορετικά από τις διατάξεις του παρόντος άρθρου, μετά πέντε (5) έτη από τη λήξη του οικονομικού έτους μέσα στο οποίο βεβαιώθηκε και κατέστη ληξιπρόθεσμη.
Εάν η βεβαίωση του χρέους έγινε πριν αυτό καταστεί ληξιπρόθεσμο, ολικά ή μερικά, η παραγραφή αρχίζει από τη λήξη του οικονομικού έτους κατά το οποίο αυτό κατέστη ληξιπρόθεσμο.
Για τα παρακάτω χρέη προς τους ΦΚΑ ισχύει η εικοσαετής παραγραφή, που αρχίζει από τη λήξη του οικονομικού έτους μέσα στο οποίο βεβαιώθηκαν, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από ειδικές διατάξεις που αφορούν τους ΦΚΑ και τους εντασσόμενους σε αυτούς φορείς, κλάδους ή λογαριασμούς.
α. Απαιτήσεις από μη καταβληθείσες ασφαλιστικές εισφορές.
β. Απαιτήσεις από τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις, εκτός αυτών που προέρχονται από πρόστιμα ή χρηματικές ποινές, καθώς και από έξοδα και τέλη που επιβάλλονται με την ίδια απόφαση με την οποία επιβλήθηκαν τα πρόστιμα ή οι χρηματικές ποινές, που υπάγονται στην ως άνω πενταετή παραγραφή.
γ. Απαιτήσεις από άπιστη διαχείριση που δημιουργούνται από τη διαπίστωση ελλειμμάτων στις διαχειρίσεις των υπολόγων κατά τους ορισμούς και τη διαδικασία των διατάξεων της κείμενης νομοθεσίας.
δ. Απαιτήσεις από χρηματικές αξιώσεις του Φορέα που προέρχονται από συναφθείσα σύμβαση…».
Πράγματι από μία πρώτη ανάγνωση του άρθρου του εν λόγω νομοθετήματος, φαίνεται ότι υπάγονται στις ρυθμίσεις περί εικοσαετούς παραγραφής του και χρέη που προκύπτουν από συμβάσεις.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να παρατηρηθούν τα εξής σχετικά με την ερμηνεία της διάταξης: α) η περίπτωση δ΄ του άρ. 137 παρ. 1 εντάσσεται σε μία σειρά από περιπτώσεις που αφορούν «δημόσια» χρέη ήτοι χρέη και οφειλές που δημιουργούνται από την άσκηση δημοσίας εξουσίας του εκάστοτε φορέα και συνεπώς και του ασφαλιστικού οργανισμού ΕΤΑΑ/ΤΑΝ. Δηλαδή α) από ασφαλιστικές εισφορές (οι διατάξεις που τις ρυθμίζουν είναι πάντοτε δημοσίου δικαίου), β) από τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις γ) από άπιστη διαχείριση υπολόγων δηλαδή υπαλλήλων ειδικά επιφορτισμένων με την διαχείριση δημοσίου χρήματος και μόνο ή χρήματος του φορέα κοινωνικής ασφάλισης ή του εκάστοτε νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου. (Αυτή είναι η έννοια του δημοσίου υπολόγου κατά το αρ. 54 ν. 2362/1995).
Η δε επικαλούμενη από το Ταμείο, περίπτωση δ΄ αφορά αξιώσεις του φορέα από συναφθείσα σύμβαση που δεν μπορεί να εννοηθεί παρά μόνο ως σύμβαση διοικητικού δικαίου ή σύμβαση που διέπεται από κανόνες του δημοσίου δικαίου και χαρακτηρίζεται ως διοικητική.
Μόνο σε αυτού του είδους τις συμβάσεις δικαιολογείται καταλογισμός και βεβαίωση των οφειλών. Σε άλλου είδους συμβάσεις όπως οι συμβάσεις των δικηγόρων που καταρτίστηκαν για επαγγελματική εγκατάσταση είναι συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου και ισχύουν οι γενικές διατάξεις του Αστικού Κώδικα περί ληξιπρόθεσμου των δόσεων χωρίς να απαιτείται για το ληξιπρόθεσμο της οφειλής και η επιπλέον ταμειακή βεβαίωση. Εξάλλου το συνακόλουθο της ταμειακής βεβαίωσης δεν μετατρέπει μία διαφορά ιδιωτικού δικαίου σε δημοσίου δικαίου, ώστε διατηρείται και η αρμοδιότητα των πολιτικών δικαστηρίων να κρίνουν την διαφορά ως ιδιωτική. Συνεπώς δεν συντρέχει περίπτωση εφαρμογής της παραπάνω διάταξης.
Αν ωστόσο υποτεθεί ότι είναι σωστός ο ισχυρισμός του Ταμείου αυτό θα σημαίνει ότι είναι δυνατό να βεβαιώνονται ποσά από δάνεια επτά, δέκα ή δεκαπέντε και παραπάνω χρόνια μετά το πέρας της τελευταίας ληξιπρόθεσμης δόσης, και επιπλέον να ισχύει μετά την βεβαίωση αυτή και η εικοσαετής παραγραφή. Δηλαδή το Ταμείο να βρίσκεται στην υπερέχουσα θέση να καταλογίζει τα ποσά οποτεδήποτε θελήσει, υπεραυξημένα με τόκους υπερημερίας κατά το διπλάσιο και τριπλάσιο ανάλογα με την ημερομηνία καταλογισμού.
Εξάλλου από την επικαλούμενη διάταξη του άρ. 137, προκύπτει ότι η εικοσαετής παραγραφή αρχίζει προκειμένου για βεβαιωμένο ποσό. Δηλαδή αφορά τις οφειλές εκείνες οι οποίες έχουν βεβαιωθεί ταμειακά. Στην προκείμενη περίπτωση η ταμειακή βεβαίωση διενεργείται σύμφωνα με το άρ. 4 του ΚΕΔΕ, που ορίζει ότι «άμα τη βεβαιώσει ποσού τινός στο Δημόσιο Ταμείο ως δημοσίου εσόδου, ο Διευθυντής του Δημοσίου Ταμείου υποχρεούται επί πειθαρχική αυτού ευθύνη να αποστείλει προς τον οφειλέτη ατομική ειδοποίηση, δυνάμενος να κοινοποιήσει αυτήν…», συνεπώς η ταμειακή βεβαίωση περιέχεται στην ατομική ειδοποίηση και από τότε αρχίζει να μετράει ο χρόνος της εικοσαετούς παραγραφής που επικαλείται το Ταμείο και όχι πριν διενεργηθεί αυτή.
Εξάλλου από τη διάταξη του άρ. 2 του ΚΕΔΕ προκύπτει ότι νόμιμο τίτλο για είσπραξη αποτελούν «α) Η κατά τους κειμένους νόμους βεβαίωσις και ο υπό των αρμοδίων Διοικητικών ή ετέρων αρμοδίων κατά τον νόμον Αρχών προσδιορισμός του εισπρακτέου ποσού, του είδους του εσόδου και της αιτίας δι’ ην οφείλεται. β) Η εξ εγγράφων δημοσίων ή ιδιωτικών αποδεικνυομένη οφειλή. γ) Η εξ εγγράφων δημοσίων ή ιδιωτικών πιθανολογούμενη κατά την έννοιαν του άρθρου 347 Κώδικος Πολιτικής Δικονομίας ως προς την ύπαρξιν και το ποσό αυτής οφειλή. 3. Εις τας περιπτώσεις β΄. και γ΄. της προηγουμένης παραγράφου η εις το Δημόσιον Ταμείον βεβαίωσις ενεργείται κατόπιν εγγράφου της κατεχούσης τα έγγραφα Αρχής ή οίκοθεν υπό του Δημοσίου Ταμείου εφ’ όσον ταύτα ευρίσκονται παρ’ αυτώ». Δηλαδή κατά την έννοια των παραπάνω διατάξεων, και η σύμβαση με προκαθορισμένη την δήλη μέρα για εξόφληση της εκάστοτε δόσης αποτελεί νόμιμο τίτλο για πληρωμή, και αρκεί ως ιδιωτικό έγγραφο, για να βεβαιωθεί ταμειακά το χρέος και δεν χρειάζεται η έκδοση πράξης καταλογισμού που εκδόθηκε μόνο και μόνο για να οδηγηθεί το σύνολο της οφειλής του δανείου στο Δημόσιο Ταμείο και να βεβαιωθεί ταμειακά ώστε είναι δυνατή η αναγκαστική διοικητική εκτέλεση. Η δε εικοσαετής παραγραφή όπως ήδη ειπώθηκε του άρθρου 137 μπορεί να αρχίσει να ισχύει μετά την βεβαίωση στο Δημόσιο Ταμείο και φυσικά έχει την έννοια της προθεσμίας προς είσπραξη.
Ακόμη δηλαδή και αν υποστηριχθεί η άποψη ότι δεν ισχύει η γενική πενταετής παραγραφή των διατάξεων του Αστικού Κώδικα, πρέπει να ερευνηθεί το ζήτημα του πότε μπορεί να βεβαιωθεί μία οφειλή που φαίνεται ληξιπρόθεσμη. Δηλαδή οφειλή από δάνειο που κατέστη ληξιπρόθεσμη τον Δεκεμβρίου του 2001 μπορεί να βεβαιωθεί ταμειακά το 2013;
Η άποψή μου είναι ότι από τη στιγμή που υφίσταται νόμιμος τίτλος για είσπραξη, ήτοι η σύμβαση δανείου, το Ταμείο όφειλε να προβεί στη βεβαίωση της εκάστης δόσης ή των δόσεων που οφείλονται εντός της αποσβεστικής προθεσμίας του δικαιώματος του Δημοσίου και στην προκειμένη περίπτωση του νομικού προσώπου για τη διενέργεια ταμειακής βεβαίωσης του άρ. 74 παρ. 2 ν. 2238/1994. Με τη διάταξη αυτή ορίζεται ότι «η βεβαίωση οιουδήποτε φόρου ,τέλους ή προστίμου δικαιώματος ή εισφοράς υπέρ του Δημοσίου, ενεργείται εντός προθεσμίας τριών μηνών από της λήξεως του μηνός εντός του οποίου εκτήθη ο τίτλος βεβαίωσης (εννοεί εν ευρεία έννοια). …Ανεξαρτήτως των υπό του προηγούμενου εδαφίου οριζομένων, η βεβαίωση δύναται να ενεργηθεί και μετά την πάροδο της τριμήνου προθεσμίας και ουχί πέραν των τριών ετών από τη λήξεως του έτους εντός του οποίου εκτήθη ο τίτλος βεβαίωσης».
Κατά την έννοια της παραπάνω διάταξης δηλαδή, δεν μπορεί το Δημόσιο και αναλογικά εφαρμοζόμενη, τα νομικά πρόσωπα που έχουν κοινές διατάξεις ή που τους αναγνωρίζονται γενικώς κοινά προνόμια από την έννομη τάξη όπως του Δημοσίου, όπως στους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης, να προβαίνουν σε ταμειακή βεβαίωση μίας οφειλής μετά το πέρας τριών ετών από τη λήξη του έτους εντός του οποίου εκτήθη ο τίτλος βεβαίωσης της οφειλής και εν προκειμένω εντός τριών ετών από το τέλος του έτους εντός του οποίου κατέστη ληξιπρόθεσμη η εκάστοτε δόση που προβλέπεται στη σύμβαση δανείου που αποτελεί τίτλο βεβαίωσης σύμφωνα με τα προαναφερθέντα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η διάταξη αυτή ισχύει επί των όλων εν γένει των καταλογισμών των διοικητικών αρχών ως και επί των απαιτήσεων που προέρχονται από δικαστικές αποφάσεις (βλ. μελέτη του Θ. Ψυχογυιού, Παρέδρου ΝΣΚ, δημοσιευμένη στο ΔΕΕ 5/2006 ΣΕΛ. 478 επ, όπου γίνεται εκτενής ανάλυση για την αποσβεστική προθεσμία για ταμειακή βεβαίωση, επίσης ΣτΕ 1783/2002, καθώς και το υπ’ αρ. πρ. 24979/12.7.2012 Πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη, σχετικά με τον χρόνο ταμειακής βεβαίωσης των προστίμων του ΚΟΚ που εισπράττονται υπέρ των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπου δεν υπάρχει ειδική διάταξη)
Η παραπάνω ερμηνεία άλλωστε είναι η μόνη συνταγματικά ανεκτή, διότι άλλως όπως ήδη αναφέρθηκε θα μπορεί να βεβαιώνεται οποτεδήποτε μία οφειλή και μετά την βεβαίωση να ισχύει και εικοσαετής παραγραφή. Εννοείται ότι όλο αυτό το διάστημα η οφειλή επιβαρύνεται με τόκους υπερημερίας κλπ.
Είναι απαραίτητο λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι η διάταξη περί εικοσαετούς παραγραφής δεν είναι κάτι καινούριο. Την εικοσαετή παραγραφή επικαλούνται και οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (άρ. 6 του ΑΝ 344/1968) και τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, ενώ περίπου η ίδια διάταξη υπάρχει και στον Κώδικα Δημοσίου Λογιστικού. Πλην όμως η διάταξη αυτή αναφέρεται στις ήδη βεβαιωμένες οφειλές και όχι σε αυτές που δεν έχουν βεβαιωθεί και για τις οποίες ισχύουν αναλογικά εφαρμοζόμενες διατάξεις ανάλογα με τη φύση της διαφοράς.
Χρήστος Βασματζίδης
Δικηγόρος, Μετ. Διπλ. στο Δημόσιο Δίκαιο
Συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης Δήμου Αλεξανδρούπολης
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω