Ο Τάκης Σουλακάκης, ως δήμαρχος Αλεξανδρούπολης (1978-1990), σηματοδοτεί την αφετηρία μιας δημιουργικής εποχής για τον πόλη, μίας νέας σελίδας στην αυτοδιοικητική ζωή της, μία πολιτική πράξη ενοποίησης
Ο Τάκης Σουλακάκης, ως δήμαρχος Αλεξανδρούπολης (1978-1990), σηματοδοτεί την αφετηρία μιας δημιουργικής εποχής για τον πόλη, μίας νέας σελίδας στην αυτοδιοικητική ζωή της, μία πολιτική πράξη ενοποίησης διαφορετικής προέλευσης στελεχών για το «καλό του πολίτη».
Μεταξύ της παλιάς εποχής των δημάρχων - πρώτων πολιτών της πόλης, χωρίς όμως αρμοδιότητες και πόρους και της σημερινής εποχής, της... θεσμικής ισχυροποίησης της αυτοδιοίκησης που είναι μια μικρή κυβέρνηση και διαχειρίζεται μεγάλο ποσοστό της καθημερινότητάς μας και κρατικών πόρων, ο «Τάσος» αποτελεί σήμερα ένα συμβολισμό. Συνέδεσε την πολιτική αλλαγή που συνέβη στη χώρα μας μεταπολιτευτικά με την αλλαγή των τοπικών πραγμάτων.
Αυτά σκεφτόμουν την Κυριακή το απόγευμα που παρουσίαζε το βιβλίο - αφήγημα της προσωπικής του διαδρομής στον «Αστέρα» κι άκουγα με ενδιαφέρον τον Σταύρο Μπένο, παλιό δήμαρχο της Καλαμάτας, σύμβολο της ίδιας αυτοδιοικητικής εποχής με σπουδαία ιστορία στο θεσμό να μνημονεύει με ιδιαίτερη συγκίνηση τον Γρηγόρη Διαμαντόπουλο, αρχιτέκτονα πολεοδόμο που σχεδίασε τη νέα εικόνα της Καλαμάτας. Άραγε πώς θα ήταν η διοίκηση Σουλακάκη χωρίς τον Χρ. Δούκα, τον Λασκαράκη, τον Πανταζίδη, τον Πετρίδη και τους άλλους; Το παράδειγμα δείχνει ότι η τοπική κυβέρνηση για να πετύχει χρειάζεται συμπαράταξη πολλών ικανών, ανιδιοτελών ανθρώπων που προτάσσουν το «κοινό καλό» του ατομικού συμφέροντος και αυτού των κολλητών τους.
Δυστυχώς εάν η Αλεξανδρούπολη δεν αποκτήσει και πάλι μία τέτοια αρχή θα πορεύεται τυχαία και απρογραμμάτιστα σε μια πολύ δυσκολότερη συγκυρία παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των ηγητόρων. Μετά τις συνεχείς εναλλαγές δημάρχων με πολιτικά κριτήρια Κουκουράβας, Ευαγγελίδης, Αρβανιτίδης ήρθε η εποχή της τελείας ρευστότητας του τοπικού σκηνικού όπου οι έννοιες κομματικός, ακομμάτιστος, υπερκομματικός άλλαζαν καθημερινά ανάλογα με τη βούληση και τις προσωπικές εκτιμήσεις της στιγμής. Ο Αλεξανδρής και ο Λαμπάκης σήμερα είναι κλασικοί εκφραστές αυτής της νοοτροπίας. Ο αρχικά «αντάρτης», αργότερα παίρνει και το κομματικό χρίσμα για να το απεκδυθεί στην κατάλληλη χρονική συγκυρία. Έτσι όμως η πόλη αποσαρθρώνεται, άνθρωποι με πολιτική σκέψη και αγάπη για τον τόπο τους αδυνατούν να επικοινωνήσουν και να στοιχηθούν πίσω από τον «αρχηγό» χωρίς αρχές, χωρίς προγραμματικές συμφωνίες, χωρίς πυξίδα.
Ένας μπούσουλας σύγχρονης τοπικής διακυβέρνησης που δίνει μια τέτοια κατεύθυνση είναι το μανιφέστο που υπέγραψαν οι πέντε δήμαρχοι Καμίνης - Αθήνας, Μπουτάρης - Θεσσαλονίκης, Φίλιος - Ιωαννίνων, Σκοτινιώτης - Βόλου και Δημαράς - Πατρών, που στηρίζεται σε ένα κοινά αποδεκτό αξιακό σύστημα που θα αναζητηθεί δημόσια «υπό τον ήλιο» χωρίς υστεροβουλίες και προαπαιτούμενα.
Η σημερινή Αλεξανδρούπολη των 100.000 κατοίκων και των μεγάλων ευκαιριών χρειάζεται μια νέα τοπική κυβέρνηση με την συμπαράταξη των καλύτερων συμπολιτών μας, με συγκεκριμένες κατευθύνσεις και προγραμματική συμφωνία που θα είναι δεσμευτική για όλους. Η εποχή του «ενός ανδρός σοφού» πρέπει να αποτελέσει παρελθόν, ο δήμαρχος πρέπει να είναι η σύνθεση των πολλών ικανών συνεργατών του.
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω