Επί των ημερών της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή το ελληνικό κράτος, ουκ ολίγες φορές από τα χείλη του ίδιου και των υπουργών του είχε χαρακτηριστεί ως ο «μεγάλος ασθενής». Το γιατί δεν έγινε η «επανίδρυση του κράτους»
Έτσι όταν η σκυτάλη πέρασε στις βλακώδεις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, ο «μεγάλος ασθενής» είχε πεθάνει. Απλά κάνουμε όλοι πως δεν το καταλαβαίνουμε, καθώς έχουμε ένα κράτος – «ζόμπι», που τρέφεται ακόμη και με παιδιά!
H μικρή Μαρία είναι το «πρόσωπο της ημέρας» όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Και το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης είναι εύλογο, καθώς φαίνεται πως η ιστορία του μικρού κοριτσιού με τα βορειοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, είναι η κορυφή του παγόβουνου σε ένα θρίλερ με θύματα παιδιά, το οποίο εξελίσσεται δίπλα μας και όλοι κάνουν τα «στραβά μάτια».
Όσο οι αστυνομικές αρχές, μετά την κατά τύχη αποκάλυψη, φέρνουν στην επιφάνεια τις λεπτομέρειες της υπόθεσης, τόσο πιο καθαρό γίνεται πως η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα ξέφραγο αμπέλι. Τρομάζει πραγματικά κανείς, αναλογιζόμενος την ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να αρπάξει ένα μικρό παιδί από την οικογένειά του, να το δηλώσει σαν δικό του με όλα τα επίσημα έγγραφα και τις σφραγίδες που χρειάζονται, να το εκμεταλλεύεται για να παίρνει επιδόματα εξασφαλίζοντας επίσης όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά και να το έχει ανενόχλητος στην επαιτεία.
Το γεγονός πως δεν υπάρχει αρχή, Δήμος, Ληξιαρχείο, κάποιος υπεύθυνος τέλος πάντων, ο οποίος να κάνει σωστά τη δουλειά του και να εντοπίζει τέτοιες περιπτώσεις είναι συγκλονιστικό για μια ευρωπαϊκή χώρα. Η σύγκριση που αυτόματα γίνεται στο μυαλό κάθε ανθρώπου που παρακολουθεί στα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα τα συμβάντα αυτά, είναι μόνο με τα αφρικανικά δεδομένα.
Το να κάνουν ορισμένοι σήμερα πως πέφτουν από τα σύννεφα είναι αστείο. Όποιος έχει μάτια, βλέπει. Αρκεί να τα έχει ανοιχτά και να μην τα κλείνει ηθελημένα και με το… αζημίωτο. Διότι δεν πιστεύω πως όλοι αυτοί που βάζουν τις υπογραφές είναι χαζοί και παραπλανούνται από έναν πονηρό αθίγγανο. Αντίθετα, φαίνεται πως έχουν μερίδιο στα έσοδα από την εκμετάλλευση των παιδιών. Κι αυτό είναι αληθινά τραγικό.
Όπως επίσης δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί δεν αναλαμβάνουν αστυνομικοί με πολιτικά να παρατηρήσουν και να καταγράψουν αυτό που γίνεται σε προνομιακές «πιάτσες» παιδικής επαιτείας στο κέντρο της Αθήνας. Χιλιάδες περαστικοί βλέπουν να γίνεται αλλαγή βάρδιας. Δηλαδή να καταφθάνει φορτηγάκι με παιδιά, να παίρνει το ένα παιδί που έχει κάνει το «8ωρό» του και να αφήνει κάποιο άλλο στη θέση του. Κι αναρωτιέμαι: Ασχολήθηκε ποτέ κανένας; Παρακολούθησε ποτέ αυτό το φορτηγάκι να δει σε ποια σημεία κάνει «διανομή» και που καταλήγει στο τέλος της μέρας;
Αν κάνει κάποιος τις πράξεις της απλής αριθμητικής για να υπολογίσει τι σημαίνουν δυο ή και τρεις βάρδιες παιδικής επαιτείας και πόσες τέτοιες «θέσεις» υπάρχουν στο Λεκανοπέδιο, είμαι σίγουρος πως θα καταλάβει πως «τα λεφτά είναι πολλά» και πως η αδράνεια σε αυτόν τόπο είναι η πιο καλοπληρωμένη υπηρεσία!
Η μικρή Μαρία έδειξε ένα μεγάλο… μπάχαλο. Τώρα είναι βέβαιο πως θα ανακαλυφθούν και κυκλώματα και «εγκληματικές οργανώσεις». Αλλά το ερώτημα παραμένει. Τι εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε ένα κράτος που οι λειτουργοί του δεν έχουν απολύτως κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να «μιζάρονται» από την εκμετάλλευση μικρών παιδιών. Αν δεν είναι και αυτό η αφορμή για να ξηλωθούν και να ξαναστηθούν τα πάντα από την αρχή σε αυτό που λέγεται ελληνικό κράτος, αναρωτιέμαι τι άλλο είμαστε διατεθειμένοι ακόμη να περιμένουμε;
Κι αυτό δεν είναι λογιστικό θέμα. Όσο ασχολούμαστε μόνο με αριθμούς, χάνουμε την ψυχή μας!
ΥΓ: Το θέμα της μικρής Μαρίας «βολεύει» επικοινωνιακά την κυβέρνηση τώρα που ξεφουσκώνει η «Χρυσή Αυγή». Δεν πιστεύω τώρα που ο κόσμος είναι απασχολημένος με το κοριτσάκι, να κάνουν καμία ανοησία με …haircut, ε;
Σπύρος Ριζόπουλος
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω