Στις ΗΠΑ, οι δύο μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο σκιέρ Μπόντε Μίλερ, ο οποίος έκλαψε για τον θάνατο του αδελφού του μπροστά στην κάμερα και η Νοέλ Πίκους-Πέις, η αθλήτρια του σκέλετον, που επέστρεψε έπειτα
Στον Καναδά, ένα ολόκληρο έθνος υποστήριξε τον Αλέξ Μπιλοντό, ο οποίος γιόρτασε το χρυσό του στο ελεύθερο σκι αγκαλιάζοντας τον αδελφό του... Φρέντερικ, ο οποίος πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και είναι η «καθημερινή έμπνευσή» του.
Ο Μοχάμετ Καρίμ, η μόνη Ολυμπιακή ελπίδα του Πακιστάν, έμαθε σκι όταν ήταν μικρός, με σκι που έφτιαχνε μόνος του από ξύλο και έκανε προπόνηση σε ένα περιβάλλον επικίνδυνο από την εξέγερση των Ταλιμπάν. (Πέρυσι, 10 ορειβάτες σφαγιάστηκαν στους πρόποδες της δεύτερης ψηλότερης κορυφής της χώρας του).
Και ολόκληρη η Νορβηγική ομάδα του cross-country σκι αγωνίστηκε με μαύρα περιβραχιόνια, για να τιμήσει τη μνήμη του αδελφού της Άστριντ Ούρενχολτ Γιάκομπσεν. Η Μάριτ Μπιέργκεν, η οποία κέρδισε το σκι αντοχής των 15 χλμ, έγινε η γηραιότερη αθλήτρια που εξασφάλισε το χρυσό σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες και ξέσπασε σε δάκρυα, παρά το γεγονός ότι το παρατσούκλι της είναι «η Σιδηρά Κυρία».
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες επίσημα μας ενώνουν μέσω της υπερβατικής γλώσσας του αθλητισμού, φυσικά, αλλά υπάρχει και μια παράλληλη γλώσσα, την οποία όλοι μιλάμε με ευφράδεια και η οποία απαιτεί ανάλογη ικανότητα από τους επαγγελματίες του είδους. Η μάχη του παρασκήνιου, στην οποία συμμετέχουν παραγωγοί απ’ όλον τον κόσμο, είναι ένας αγώνας για να παρουσιάσουν τους αθλητές της χώρας τους με έναν τρόπο που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα και προκαλεί θαυμασμό πέρα από τον κοινό αθλητισμό.
Για χρόνια, οι κάτοχοι του τίτλου σε αυτή την εκδήλωση ήταν οι χώρες του Ανατολικού Μπλοκ, από τις οποίες πέρασαν δεκάδες παιδιά, με πρώτη και καλύτερη την Όλγα Κορμπούτ, που απομακρύνθηκαν από τους γονείς τους σε νεαρές ηλικίες και υποβλήθηκαν σε σκληρές συνθήκες και στερήσεις για να νικήσουν εύκολα οποιονδήποτε ανταγωνισμό από τη Δύση.
Τώρα, όλα αυτά έχουν αλλάξει και η προσωπική τραγωδία είναι η βασική ισοτιμία της ιδιαίτερα επικερδούς μανίας που είναι η κάλυψη των Ολυμπιακών Αγώνων από τα μίντια. Όταν η Κέιτι Ουλέντερ έχασε το χάλκινο για ένα δέκατο του δευτερολέπτου στο σκέλετον γυναικών την περασμένη εβδομάδα, οι σκηνές από την απογοήτευσή της μεγεθύνθηκαν από την είδηση ότι αγωνιζόταν μια μέρα μετά την πέμπτη επέτειο από τον θάνατο του πατέρα της - «ένα γεγονός τόσο συγκλονιστικό», όπως έγραψε αθλητικογράφος των Los Angeles Times, «που την έκανε να σκέφτεται να σταματήσει το άθλημα».
Υποτίθεται ότι περιφρονούμε αυτά τα πράγματα για να επικεντρωθούμε στον ανταγωνισμό και μόνο. Και φυσικά είμαστε κυνικοί. Οι εποχές των ριάλιτι μας έχουν κάνει καχύποπτους με τα κίνητρα. Κάποτε ο Σάιμον Κάουελ, «ολυμπιονίκης» στα ριάλιτι θα έλεγε κανείς, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι τα πράγματα είχαν ξέφυγε από τον έλεγχο: «Κάποτε είχα έναν τύπο που όρμησε στη σκηνή και κυριολεκτικά φώναζε "έχω καρκίνο!". Λες και ήταν καλά νέα. Ήταν τόσο ευτυχισμένος που είχε μια θλιβερή ιστορία».
Οι θλιβερές ιστορίες των Ολυμπιακών Αγώνων είναι λίγο διαφορετικές από εκείνες του "X Factor" και του "Έχεις Ταλέντο", όμως. Πολλοί αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων, ιδιαίτερα εκείνοι που συμμετέχουν στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι παγκόσμιας κλάσης ανταγωνιστές σε αθλήματα που δεν θα τους φέρουν ούτε μακρόχρονη φήμη, ούτε σημαντικό πλούτο. Πολλοί εργάζονται την ημέρα. Δεν μπορείς να ζεις από το κέρλινγκ προς το παρόν (ο πρώην Καναδός πρωταθλητής του κέρλινγκ Γκλεν Χάουαρντ, από μια πόλη του Οντάριο που ονομάζεται Τάινι, είναι διαχειριστής σε μια κάβα).
Κάποιος που θυσιάζει την εφηβεία του για σπρώχνει μια μπάλα στον πάγο δεν έχει μολυνθεί από τον ιό των σελέμπριτις. Ωστόσο, οι παρουσιάσεις των δίλεπτων βιογραφικών από το NBC, εντελώς δακρύβρεχτες και σπασμωδικές, δεν είναι αυτό που θα έπρεπε.
Ίσως το καλύτερο παράδειγμα μιας ανθρώπινης ιστορίας του NBC να ήταν η επίσκεψη του δικτύου στο σπίτι του Μπιλοντό, του καναδού σκιέρ που κάνει προπόνηση στην πίσω αυλή και αναρωτιέται μεγαλοφώνως αν ο αδελφός του, άτομο με ειδικές ανάγκες, θα μπορούσε να πετύχει εάν είχε την ευκαιρία. Αν κλάψετε βλέποντας το βίντεο, δεν θα είναι καρπός χειραγώγησης.
Όπως το έθεσε ο Αντριου Σάλιβαν, αναφέροντας την ατάκα της κλασικίστριας Λόρα Σουίφτ, η «ειδωλοποίηση του απίθανου» έχει τις ρίζες της στην ελληνική μυθολογία. Το ίδιο και η ευγένεια της αποτυχίας. Και έτσι καλούν το κοινό να σταθεί στο προσωπικό δράμα πίσω από τα μυθικά κατορθώματα. Έχουμε συνηθίσει να ακούμε αυτά τα συναισθήματα να εκφράζονται φυσικά, αλλά όταν ο Μπιλοντό είπε ότι υποκινείται από τον πολύ μεγαλύτερο ηρωισμό του αδελφού του, φάνηκε πραγματικό.
Είναι η αγνότητα του σκοπού, που συνορεύει με φανατισμό, η οποία ενώνει όλους τους Ολυμπιονίκες και τους καθιστά εκκεντρικούς όπως και τους περισσότερους σταρ της τηλεόρασης - μια ευπρόσδεκτη ανακούφιση από την αυτοπροβολή ως αυτοσκοπό.
Στο καλλιτεχνικό πατινάζ των γυναικών ανταγωνίζονται δύο 15χρονα, η Αμερικανίδα Πωλίνα Έντμοντς και η Ρωσίδα Γιούλια Λιπνίτσκαγια, οι οποίες προπονούνται από την ηλικία των τεσσάρων και των οποίων οι επικές θυσίες θα είναι πολύ καλό υλικό για τα μίντια.
Εν τω μεταξύ, εδώ είναι και ο Ιάπωνας Γιουζούρου Χάνγιου, το χρυσό μετάλλιο στο καλλιτεχνικό πατινάζ των ανδρών, του οποίου η γενέτειρα και το παγοδρόμιο της πόλης καταστράφηκαν από το τσουνάμι πριν από τρία χρόνια: «Είμαι εδώ εξαιτίας όλων των ανθρώπων στην Ιαπωνία που με βοήθησαν, όλων των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι με στήριξαν. Νομίζω ότι είμαι σε θέση να τους επιστρέψω κάτι καλό, για να επιστρέψω την εύνοιά τους, αν θέλετε». Και για να γίνει ακόμα καλύτερη η ιστορία, πριν από τη νίκη έπεσε στον πάγο και μάλιστα δύο φορές.
Πηγή: the guardian (Emma Brockes) via antinews.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω