Ο στιχουργός Χρήστος Σταυρακούδης γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1968 στην Αλεξανδρούπολη. Αδερφός του είναι ο γνωστός ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Νίκος Σταυρακούδης.
Ο στιχουργός Χρήστος Σταυρακούδης γεννήθηκε το 1968 στην Αλεξανδρούπολη. Αδερφός του είναι ο γνωστός ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Νίκος Σταυρακούδης. Ο Χρήστος Σταυρακούδης εργάζεται στο Τεχνικό Τμήμα του Δήμου Αλεξανδρούπολης, αλλά το μεράκι του είναι η μουσική και το καλό λαϊκό ελληνικό τραγούδι. Η δισκογραφική πορεία του ξεκίνησε το 1996 με το δίσκο «Ταξίδι» του Γαβρήλου Κοκώνα, με την ερμηνευτική συμμετοχή της Αφεντούλας Ραζέλη.
Στίχους άρχισε να γράφει βέβαια πολύ νωρίτερα, από τα εφηβικά του χρόνια, πολλοί από τους οποίους μελοποιήθηκαν αργότερα. Μέχρι σήμερα, πριν και μετά την επιτυχημένη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (2005) με το «Ξένο Ρούχο», συμμετείχε σε αρκετούς δίσκους εξαίρετων μουσικοσυνθετών και ερμηνευτών (Σταμάτης Κραουνάκης, Μαριώ, Δημήτρης Λίβανος, Δημήτρης Κοντογιάννης, Χριστίνα Μαραγκόζη, Γιάννης Καραλής, Θοδωρής Παπαδόπουλος, Χρήστος Γιαννόπουλος, Άρης Βλάχος, Κατερίνα Ντίνου, Σοφία Παπάζογλου, Πάνος Μουζουράκης κ.ά.) γράφοντας όμορφα τραγούδια, ενώ αρκετοί στίχοι του έχουν μελοποιηθεί και έχουν κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο και από άλλους δημιουργούς, όπως ο Σπύρος Σαμοΐλης, ο Αποστόλης Κεμετζής, κ.ά.
Όλα αυτά τα χρόνια έχει πάρει μέρος σε πολλούς πανελλήνιους μουσικούς και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, όπως στο Φεστιβάλ Τραγουδιού και Ποίησης της Κέρκυρας, στο οποίο έχει διακριθεί και αρκετές φορές. Επίσης, στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης στη Γερμανία με θέμα την Ολυμπιακή Ιδέα, κέρδισε το δεύτερο βραβείο.
Ο Χρήστος Σταυρακούδης συνεχίζει να ζει και να δημιουργεί δίπλα στους αγαπημένους του ανθρώπους, στην πόλη που λατρεύει και έχει τιμήσει αρκετές φορές με την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Ελπίζουμε και η Αλεξανδρούπολη να του το επιστρέψει με κάποιο τρόπο στο μέλλον.
Θεοδόσης Βαφειάδης
Αγαπητέ Χρήστο, ποια ήταν τα πρώτα λόγια που γράψατε στο χαρτί για να γίνουν τραγούδια;
Τα πρώτα λόγια που σκάρωσα σ’ ένα χαρτί ήταν πριν πάρα πολλά χρόνια, Θεοδόση. Ήμουν ένα μυστήριο παιδί που πάντα ζητούσε κωδικούς επικοινωνίας, που να τον εκφράζουν δίχως να τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Το πρώτο στιχάκι που έγραψα -αλλά δεν έγινε ποτέ τραγούδι!- ήταν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, για μια γλυκιά συμμαθήτρια που ούτε γυρνούσε να κοιτάξει φυσικά έναν μπούλη με σγουρά μαλλιά… "στο πρώτο το διάλειμμα σου δίνω την καρδιά μου… μα όταν φτάσει σχόλασμα μαζεύω τα φτερά μου" (γέλια). Τότε δε συγκινούσε μάλλον ο στίχος, ούτε και σήμερα βέβαια. Αυτή ήταν λοιπόν η αρχή αυτής της διαδρομής, ένα διάλειμμα, που το κουδούνι δε χτύπησε ποτέ για μέσα, ούτε ποτέ σχόλασα!
Η εμπειρία σας από τη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (2005), τι σας άφησε; Τι θυμάστε περισσότερο από εκείνες τις στιγμές;
Ένα παιδί από την Αλεξανδρούπολη με μεγάλο θράσος και λαχτάρα μαζεύει μια παρέα και αποφασίζει να στείλει ένα λαϊκό τραγούδι. Όλοι έλεγαν τότε «που πάτε ρε παιδιά μέσα στα θηρία;». Αλλά πήγαμε. Πίστεψα στο τραγούδι και έπεισα τους συνεργάτες μου, οι οποίοι στην αρχή ήταν διστακτικοί, και το θαύμα έγινε! Και λέω «θαύμα» γιατί η επιτροπή και τα Μ.Μ.Ε στήριζαν περισσότερο την Ευσταθία. Προκριθήκαμε γιατί μας αγάπησε ο κόσμος και μας ψήφισε! Πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους! Εκείνες τις ημέρες είχα απομυθοποιήσει πολλούς "μεγάλους καλλιτέχνες"… αλλά γνώρισα και κάποιους πραγματικά σπουδαίους καλλιτέχνες. Φώτα πολλά, κόσμος, συνεντεύξεις… κι εγώ να μην καταλαβαίνω ούτε και σήμερα τον λόγο για όλα αυτά! Εγώ έκανα αυτό που αγαπούσα, ότι έκανα πάντα, έγραφα! Φυσικά το φεστιβάλ βοήθησε όχι τόσο στο ν’ ανοίξουν πόρτες, όσο στο να πάρουν κάποιοι στα σοβαρά τη δουλειά μου. Χρειαζόταν ένα βραβείο για να σκύψουν κάποιοι πάνω σ’ ένα χαρτί με στίχους μου. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία που με σημάδεψε ανθρώπινα και καλλιτεχνικά.
Πώς έχετε ονειρευτεί έναν ολοκληρωμένο δίσκο με δικά σας τραγούδια; Με ποιους δημιουργούς και ερμηνευτές θα θέλατε να συνεργαστείτε στο μέλλον;
Θα ήθελα ένα δικό μου δίσκο με φίλους, όχι απαραίτητα γνωστά ονόματα, αλλά ονόματα καρδιάς. Θα ήθελα ο καθένας (είτε μιλάμε για μουσικοσυνθέτες, είτε για ερμηνευτές) να κάνει μια κατάθεση ψυχής. Αυτό ονειρεύομαι και αυτό θα κάνω πολύ σύντομα! Στο μέλλον θα ήθελα να συνεργαστώ με πολλούς καλλιτέχνες και δημιουργούς. Θα σταθώ όμως σε δύο αγαπημένα ονόματα. Στην Ελένη Βιτάλη που λατρεύω και στον «συνθέτη της κλειστής καρδιάς», όπως τον χαρακτηρίζω, Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Πότε είστε πιο δημιουργικός, στις λύπες ή στις χαρές σας;
Γράφω όταν έχω μέσα μου "κύμα". Μεγάλη χαρά και μεγάλη λύπη. Στην άκρη της φουρτούνας και της μπουνάτσας, στην ίσαλο γραμμή των πραγμάτων και των συναισθημάτων, κάπου ανάμεσα στο δάκρυ και στο δυνατό χαμόγελο, εκεί που η καρδιά στάζει έξω αυτό το κάτι παραπάνω!
Τι είναι αυτό που σας κάνει να σκαρώνετε τραγούδια;
Αυτό που με κάνει να γράφω είναι η δειλία και η τσαπατσουλιά να δείξω συναισθήματα μ’ ένα διακριτικό και συμβατικό τρόπο, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Είναι ανάγκη επικοινωνίας αληθινής και όχι προβλέψιμης, είναι η πονηριά της ψυχής να διαβάζει ο καθένας κάτι και να καταλαβαίνει αυτό που αγιάζει την ψυχούλα του. Αυτό με κάνει να σκαρώνω τραγούδια. Η ανάγκη να βάλω τον άλλον μέχρι τα μπούνια μέσα του.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας στιχουργοί; Ποιους θεωρείτε «δασκάλους» σας;
Είναι πάρα πολλοί! Όλοι όσοι καταφέρνουν ν’ αποτυπώσουν απλά την αλήθεια τους. Νίκος Γκάτσος, Ευτυχία Παπαγιανοπούλου, Άκης Πάνου, Μάνος Ελευθερίου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Λίνα Νικολακοπούλου και φυσικά ο Τάκης Σιμώτας.
Τι είναι αυτό που θέλετε ν’ αφήσετε στο τέλος κάθε τραγουδιού σας;
Θέλω ν’ αφήσω μια αλήθεια που ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Ποια είναι τα όνειρά σας σε σχέση με την αγαπημένη σας πόλη;
Θα ήθελα η Αλεξανδρούπολη να σταματήσει να είναι πολιτισμικά μια άοσμη και άχρωμη πόλη. Κατά τη γνώμη μου είναι, δυστυχώς. Είναι μια πόλη με πολλά ταλέντα σε όλους τους τομείς της τέχνης και ειδικά στη μουσική, αλλά όλοι ακολουθούν τις προσωπικές και μοναχικές πορείες τους. Θα ήθελα να υπάρξει μια πιο σοβαρή πολιτιστική διαχείριση από τους δήμους και τις περιφέρειες. Να αναζητήσουν, να στηρίξουν και να προωθήσουν με κάθε τρόπο το ντόπιο καλλιτεχνικό δυναμικό. Πολιτισμός δεν είναι να φέρεις, ως ατζέντης, ένα μεγάλο όνομα από την Αθήνα στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του δήμου. Πολιτισμός είναι να υπάρχει ουσιαστική παραγωγή πολιτισμού από το ντόπιο ανθρώπινο δυναμικό.
Κλείνοντας τη σύντομη κουβέντα μας, θα ήθελα να μας χαρίσετε ένα αγαπημένο σας δίστιχο!
«Τεθλασμένη γραμμή η δική μου ζωή, σε έναν κόσμο που πρέπει μια ευθεία να βλέπει».
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Χρήστου Σταυρακούδη.
Ευχαριστούμε τον κ. Θεοδόση Βαφειάδη για την παραχώρηση του αφιερώματος και της συνέντευξης του κ. Χρήστου Σταυρακούδη.
Αρχική δημοσίευση: theovaf.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω