Ο Αιγιαλός δεν είναι παίξε - γέλασε

Γενικά, είμαι ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος. Πολύ λίγα πράγματα είναι ικανά να με «βγάλουν από τα ρούχα μου» σύμφωνα με την λαϊκή έκφραση. Ένα από αυτά τα πράγματα ήταν ανέκαθεν, από τότε που θυμάμαι τον ενσυνείδητο εαυτό μου

Γενικά, είμαι ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος. Πολύ λίγα πράγματα είναι ικανά να με «βγάλουν από τα ρούχα μου» σύμφωνα με την λαϊκή έκφραση. Ένα από αυτά τα πράγματα ήταν ανέκαθεν, από τότε που θυμάμαι τον ενσυνείδητο εαυτό μου, εκείνα τα «γομάρια», είτε ήταν πολίτες (συνήθως πλούσιοι ή πολιτικά ισχυροί) είτε ήταν «επιχειρηματίες» (συνήθως προστατευόμενα πελατάκια ή λαδικά ολκής), που έκλειναν με «βίλες» ή «μαγαζιά» την ελεύθερη πρόσβαση στους υπόλοιπους «πληβείους πολίτες» προς τις παραλίες που είναι ιδιοκτησία όλων μας...

Γνωρίζω και άλλους πολλούς φίλους και γνωστούς μου, που γίνονται «Tούρκοι» όταν βλέπουν τις μπάρες, τις σήτες και κάθε άλλης μορφής περίφραξη που υψώνουν τούτοι οι ερίφηδες, σε κάθε δρομάκι, σε κάθε δίοδο, σε κάθε μονοπάτι που οδηγεί προς την παραλία μπροστά στην ιδιοκτησία τους, μετατρέποντας έτσι ακόμη και αυτήν την ίδια σε οιονεί ιδιωτική.

Η κυβέρνηση πρέπει να προσέξει πάρα πολύ με το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό. Ο αιγιαλός δεν είναι ούτε ΟΤΕ, ούτε «μικρή ΔΕΗ», ούτε «Ελληνικό». Ο αιγιαλός – παραλία, είναι ένα ζήτημα που με εμάς τους Έλληνες έχει σχεδόν «ιερή» σχέση, καθώς είναι άρρηκτα συνυφασμένος με το ατέλειωτο ελληνικό καλοκαίρι, με παλιές ή πρόσφατες αναμνήσεις αξέχαστων ευτυχισμένων ημερών πλάι στο κύμα, κάτω από μια ομπρέλα, πάνω σε μια ψάθα, με ένα βιβλίο, με ένα τάβλι, με το ταπεράκι με τα κεφτεδάκια και τα γεμιστά, με το τυρί και το καρπούζι, με την οικογένεια, τους φίλους ή το «πρόσωπο». Κάθε απόπειρα εκμετάλλευσης, «ανάπτυξης», ιδιωτικοποίησης, πρέπει να λάβει υπόψη της ξεκάθαρα πως κάθε παραλία, κάθε κομμάτι ελληνικού αιγιαλού, ανεξάρτητα από ποιου την ιδιοκτησία βρίσκεται μπροστά, θα πρέπει να διαθέτει το ελεύθερο κομμάτι του για τους πολίτες που θέλουν να τον επισκεφτούν και φυσικά, πλήρη και ανεμπόδιστη πρόσβαση για τον καθένα, ακόμη και μέσα από τις ιδιοκτησίες των παραθαλάσσιων «προυχόντων» αν αυτό είναι απαραίτητο.

Η κατεύθυνση θα πρέπει να είναι λοιπόν προς την απελευθέρωση του αιγιαλού και την απόδοσή του ελεύθερο από ομπρελοξαπλώστρες, περιφράξεις, μπάρες, σεκιουριτάδες και «μποντυμπιλντεράδες» μπράβους της νύχτας, για χρήση και από τον τελευταίο Έλληνα πολίτη. Οποιαδήποτε σκέψη για περεταίρω περιορισμό της πρόσβασης των απλών (φτωχών) πολιτών προς τις πανέμορφες παραλίες της χώρας μας, που αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο του ζορισμένου, κυνηγημένου, χρεωμένου, τσουρουφλισμένου Έλληνα, πιστεύω πως θα γίνει αιτία δυσανάλογης αρνητικής κριτικής και αφορμή ενός σκληρού και ανελέητου «πολέμου» που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να σημάνει ακόμη και την πτώση της ίδιας της συγκυβέρνησης. Ειδικά, αν κάτι τέτοιο επιχειρηθεί στην διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου!

Αν λοιπόν η κυβέρνηση, στο όνομα της «ανάπτυξης» προσφέρει βορά στους ιδιώτες τον αιγιαλό, το τελευταίο καταφύγιο του φτωχού πολίτη για μια ελάχιστη έστω, αλλά δωρεάν και απλόχερα προσφερόμενη από την ελληνική φύση αναψυχή, τότε ίσως επαληθευτεί το ρηθέν υπό των αρχαίων ημών προγόνων και των λατίνων, όπως τροποποιήθηκε στα χριστιανικά χρόνια: «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»!

Akenaton