Το «Τρίγωνο των Βερμούδων» βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας!

Είναι γνωστό πως στο τρίγωνο που ορίζεται από το Miami της Florida, το San Juan του Puerto Rico και τα νησιά των Βερμούδων, πασίγνωστο σαν «Τρίγωνο των Βερμούδων», συμβαίνουν κατά καιρούς σημεία και τέρατα: Μυστηριώδεις εξαφανίσεις πλοίων

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης

Είναι γνωστό πως στο τρίγωνο που ορίζεται από το Miami της Florida, το San Juan του Puerto Rico και τα νησιά των Βερμούδων, πασίγνωστο σαν «Τρίγωνο των Βερμούδων», συμβαίνουν κατά καιρούς σημεία και τέρατα: Μυστηριώδεις εξαφανίσεις πλοίων και αεροπλάνων, ανεξήγητα φαινόμενα που συνδέονται διαδοχικά με τον μυθικό πολιτισμό της Ατλαντίδας, το φαινόμενο των UFO, διάφορα θαλάσσια τέρατα και άλλα πολλά...

Την ίδια περίπου βίαιη και μυστηριώδη πολυπλοκότητα, σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, εμφανίζει ένα άλλο, επικίνδυνο, ανομοιόμορφο και αιματηρό τρίγωνο της περιοχής μας:

Στην μια άκρη του τριγώνου βρίσκεται το Ισραήλ, στο επίκεντρο μιας τεράστιας γεοστρατηγικής σημασίας Μέση Ανατολή που κυριολεκτικά φλέγεται, στην άλλη άκρη η Τουρκία που επηρεάζει την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ, το Κουρδιστάν, το Ιράκ, την Συρία, την Περσία και πολλούς άλλους, με την Ελλάδα να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε Ευρώπη, Αμερική, Ρωσία και Κίνα, με ανοιχτή την αιμορραγούσα πληγή της Κύπρου και ένα τσουνάμι λαθρομεταναστών που διοχετεύει καθημερινά και άριστα οργανωμένα η Τουρκία, να συμπληρώνουν το επικίνδυνο «Τρίγωνο των Βερμούδων» της περιοχής μας.

Μέρος πρώτο: Ισραήλ

Θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε συνοπτικά τις βασικές παραμέτρους που συνθέτουν το ιδιότυπο και εξαιρετικά επικίνδυνο αυτό «Τρίγωνο των Βερμούδων» που βρίσκεται δίπλα μας ξεκινώντας από το Κράτος του Ισραήλ το οποίο συνδέεται άρρηκτα με το Παλαιστινιακό πρόβλημα.

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ προετοιμάστηκε από το σιωνιστικό κίνημα που ιδρύθηκε το 1897 με την συστηματική συγκέντρωση Εβραίων της διασποράς και την μεταφορά τους στην Παλαιστίνη και δρομολογήθηκε πενήντα χρόνια αργότερα με την απόφαση 181/29.11.1947 του ΟΗΕ η οποία διαχώρισε στα δύο την (υπό Βρετανικό, τότε, έλεγχο) Παλαιστίνη, με την δημιουργία Εβραϊκού και Παλαιστιανιακού κράτους.

Με την ίδια απόφαση του ΟΗΕ η Ιερουσαλήμ ορίστηκε σαν εκτός συνόρων Διεθνής Πόλη. Η παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ καθώς και η Δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού τέθηκαν υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας ενώ η νέα πόλη της Ιερουσαλήμ (κάτοικοι 1,3 εκ. Άραβες και 600 χιλ. Εβραίοι) τέθηκε υπό τον έλεγχο του Ισραήλ.

Οι περιοχές που βρισκόταν υπό Βρετανική κατοχή στις οποίες επρόκειτο να ιδρυθούν το Εβραϊκό και το Παλαιστινιακό κράτος, σύμφωνα με την σχετική απόφαση του ΟΗΕ, εμφανίζονται στον παρακάτω χάρτη:

Με κίτρινο χρώμα το κράτος του Ισραήλ και με κόκκινο το κράτος της Παλαιστίνης
σύμφωνα με όσα προέβλεπε ο Ο.Η.Ε. το 1947

Στις 14 Μαΐου 1948 το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ με πρώτο Πρόεδρο τον Χάιμ Βάισμαν και πρώτο Πρωθυπουργό τον σιωνιστή ηγέτη Δαβίδ Μπεν Γκουριόν.

Την αμέσως επόμενη μέρα (15/5/1948) ξέσπασε Αραβοισραηλινός πόλεμος με τις χώρες που δεν συμφωνούσαν με την κήρυξη ανεξαρτησίας του Ισραήλ (Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Υεμένη Σ. Αραβία). Ο πόλεμος έληξε με ανακωχή που υπεγράφη το 1949 και προσάρτηση της Λωρίδας της Γάζας και της χερσονήσου του Σινά στην Αίγυπτο και της Δυτικής όχθης στην Ιορδανία.

Δέκα οκτώ χρόνια αργότερα (1967) ξέσπασε ο Αραβοισραηλινός πόλεμος των 6 ημερών με την κατάληψη, από το κράτος του Ισραήλ, της χερσονήσου του Σινά, της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης και των υψωμάτων του Γκολάν.

Λίγα όμως χρόνια αργότερα (1973) άρθηκε η ταπείνωση που υπέστησαν οι Άραβες το 1967: Αιγυπτιακές και Συριακές δυνάμεις επιτέθηκαν στο Ισραήλ και ο (4ος κατά σειρά) Αραβοισραηλινός πόλεμος τερματίστηκε με κοινό αμερικανορωσικό ψήφισμα.

Τα Παλαιστινιακά εδάφη που κατέκτησε το Ισραήλ από τους πολέμους αυτούς δημιούργησαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων αλλά και Παλαιστινίων υπό Ισραηλινή κατοχή. Έκτοτε, κατά καιρούς, το Ισραήλ δημιουργεί εβραϊκούς οικισμούς στην Δυτική Όχθη οξύνοντας συνεχώς την αντιπαράθεση.

Η έκρυθμη κατάσταση των Αραβοισραηλινών σχέσεων άρχισε σταδιακά να αποφορτίζεται όταν το 1977 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις Αιγύπτου – Ισραήλ που κατέληξαν στην συμφωνία του Κάμπ Ντέιβιντ στις 26/3/1979. Με την συμφωνία αυτή η Αίγυπτος του Ανουάρ Σαντάτ αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ το οποίο αποσύρθηκε από την χερσόνησο Σινά και υποσχέθηκε συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους για την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους.

Το 1987 ξεκίνησε η ένοπλη εξέγερση των Παλαιστινίων (Ινφάντα) στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της Δυτικής Όχθης, μια εξέγερση που συνεχίζεται με κατά διαστήματα εντάσεις μέχρι τις μέρες μας.

Το 1994 η Ιορδανία έγινε η δεύτερη Αραβική χώρα που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ με την συμφωνία του Όσλο η οποία υπεγράφη στις 13 Σεπτεμβρίου 1993 και προβλέπει την δημιουργία Παλαιστινιακής Αρχής και ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, επιστρέφοντας κάποια από τα καταληφθέντα Παλαιστινιακά εδάφη χωρίς όμως να λύσει βασικά ζητήματα του προβλήματος, δηλαδή το εδαφικό, το ζήτημα της Ιερουσαλήμ, το ζήτημα των υδάτων και το ζήτημα των προσφύγων.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιατζάκ Ραμπίν που υπέγραψε την συμφωνία τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης αλλά δολοφονήθηκε από την Ισραηλινή ακροδεξιά δύο χρόνια μετά την υπογραφή της συμφωνίας.

Το 2005 το κράτος του Ισραήλ έκανε μια σοβαρή προσπάθεια ειρηνικής προόδου στην κατεύθυνση της δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους, με την μονομερή απόφαση αποχώρησης από την λωρίδα της Γάζας συμπεριλαμβανομένης της βίαιης εκδίωξης Εβραίων εποίκων, η οποία όμως πολύ γρήγορα σκόρπισε στους πέντε ανέμους: Το 2006 η σιιτική οργάνωση Χεζμπολά του Λιβάνου άρχισε να δημιουργεί σειρά επεισοδίων στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου προσφέροντας θαυμάσια αφορμή στα πιο ακραία στοιχεία των Ισραηλινών να επιβάλλουν μια βίαιη αντίδραση που βούτηξε στο αίμα ολόκληρο τον Λίβανο (νεκροί 1082 Λιβανέζοι από τους οποίους το ένα τρίτο παιδιά, 144 Ισραηλινοί στρατιώτες και 500 μέλη της Χεσμπολάχ - 100 κατά τους άραβες).

Ο χάρτης της περιοχής όπως βρίσκεται
διαμορφωμένος από το έτος 2012

Την ίδια χρονιά (2006) ξέσπασε εμφύλιος Παλαιστινιακός πόλεμος όταν η Χαμάς (υποστηρίζει την καταστροφή του Ισραήλ και την δημιουργία Ισλαμικού Παλαιστινιακού κράτους) αναδείχτηκε νικήτρια σε (δημοκρατικές) εκλογές, αλλά η νίκη της δεν αναγνωρίστηκε όχι μόνο από τους αντιπάλους της (Φατάχ), αλλά και από την Διεθνή κοινότητα και το Ισραήλ. Το ολέθριο αποτέλεσμα του εμφύλιου των Παλαιστινίων, ήταν ο νέος διαχωρισμός της Παλαιστίνης (έλεγχος της λωρίδας της Γάζας από την Χαμάς και της Δυτικής Όχθης από την Παλαιστινιακή Αρχή που υποστηρίζεται από την Φατάχ).

Τον Δεκέμβριο του 2008, ένας νέος κύκλος αίματος ξεκίνησε στην Παλαιστίνη: Η Χαμάς από την λωρίδα της Γάζας, εξαπέλυσε αυτοσχέδιες οβίδες προς την γειτονική Ισραηλινή πόλη Σντερότ προκαλώντας πανικό (αναφέρθηκαν 1 νεκρός και μικρές υλικές ζημιές). Το Ισραήλ αντέδρασε για μια ακόμα φορά με τρόπο που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως θα ανταποδώσει την προοπτική εξόντωσης του από την Χαμάς: Δεκάδες υπερσύγχρονοι πύραυλοι τραυμάτισαν χιλιάδες Παλαιστίνιους και σκότωσαν 1.400, μεταξύ των οποίων άμαχοι πολίτες, γυναίκες και παιδιά. Ταυτόχρονα η λωρίδα της Γάζας απομονώθηκε και αποκλείστηκε από φαγητό, νερό και στοιχειώδη υγιεινή.

Οι οργισμένες όμως αντιδράσεις δεν περιορίστηκαν την φορά αυτή στον Αραβικό κόσμο. Επεκτάθηκαν στην διεθνή κοινότητα αλλά και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ με σημαντικές «παράπλευρες απώλειες» (Αναζωπύρωση αντιδικιών με όλες τις ισλαμικές χώρες, αντιδράσεις από την Λατινική Αμερική και διακοπή διπλωματικών σχέσεων με την Βενεζουέλα).

Ο αποκλεισμός της Γάζας και των Παλαιστινίων που «προτίμησαν» την Χαμάς είναι απόλυτος. Οι προσπάθειες αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας εμποδίζονται είτε με διπλωματικά, είτε με βίαια μέσα.

Στο τέλος Μαΐου 2010 έξι πλοία με ανθρωπιστική βοήθεια προς την αποκλεισμένη Γάζα κατελήφθησαν από τους Ισραηλινούς μέσα σε λουτρό αίματος (10 νεκροί, 60 τραυματίες) με μια επιχείρηση που χαρακτηρίστηκε πειρατεία σε διεθνή ύδατα και προκάλεσε οξύτατη κρίση στις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας (οι 9 νεκροί της Ισραηλινής επιχείρησης ήταν Τούρκοι), διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με την Μαυριτανία και ματαίωση ζωτικών για το Ισραήλ στρατιωτικών ασκήσεων με την Ελλάδα.

Το 2014 (8 Ιουλίου) στην αποκλεισμένη από ξηρά και θάλασσα Λωρίδα της Γάζας ξέσπασε νέα αιματηρή τραγωδία (σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας, μέχρι τις 8 Αυγούστου 2014, 1.890 νεκροί, ανάμεσα τους 430 παιδιά και έφηβοι, ενώ σύμφωνα με τη Unicef, το 73% των θυμάτων είναι άμαχοι) με το Ισραήλ να κατηγορεί την Χαμάς για επιθέσεις με ρουκέτες από πυκνοκατοικημένες περιοχές της Γάζας χρησιμοποιώντας σαν «ασπίδα» άμαχους και τους Παλαιστίνιους να απαντούν πως πρόκειται για μια απόλυτα φυσιολογική αντίσταση απέναντι σε ένα κατακτητή του λαού και των εδαφών της Παλαιστίνης.

Το σύγχρονο Ισραήλ των 7,5 εκ. κατοίκων (20% του πληθυσμού είναι Άραβες Εβραίοι, πολλοί από τους οποίους μουσουλμάνοι) θυμίζει λίγο Βαβυλωνία: 2 επίσημες γλώσσες (Εβραϊκή, Αραβική) και πολλές άλλες γλώσσες που μιλούν οι παλινοστούντες Εβραίοι της διασποράς – από Ρωσικά ή Ρουμάνικα μέχρι Αχμαρικά.

Στις τελευταίες εκλογές (Ιανουάριος 2013) έλαβαν μέρος 32 (τριάντα δύο) κόμματα με το πρώτο κόμμα (Λικούντ) να συγκεντρώνει 23,32% με 884.631 ψήφους, το δεύτερο (Υπάρχει Μέλλον) 14,32% με 543.280 ψήφους και το τελευταίο (Moreshet Avot) 0,01% με 451 ψήφους.

Το ισχύον σύστημα της απλής αναλογικής επιβάλλει πολυκομματικές κυβερνήσεις και στην σημερινή κυβέρνηση του Βενιαμίν Νετανιάχου συμμετέχουν 4 συνολικά κόμματα (εκτός από το πρώτο Λικούντ, το πρωτοεμφανιζόμενο Υπάρχει Μέλλον με αρχηγό ένα πρώην αστέρα της τηλεόρασης, το ακροδεξιό κόμμα Εβραϊκή Εστία και το Χατνουάχ της πρώην υπουργού Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι).

Επίσημα, η πρωτεύουσα του Ισραήλ είναι η Ιερουσαλήμ, αλλά πολλές διπλωματικές αποστολές (μεταξύ των οποίων εκείνες των ΗΠΑ και της Ελλάδος) βρίσκονται στο Τελ-Αβίβ μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με το καθεστώς που θα ισχύσει για την Ιερουσαλήμ (εκτός συνόρων – Διεθνής Πόλη).

Συμπέρασμα: Το σημερινό κράτος του Ισραήλ αντιμετωπίζει ολοένα και εντονότερα το αίσθημα της ανασφάλειας το οποίο αποτελεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Αδίστακτοι και μανιακοί τζιχαντιστές που έχουν σαν στόχο κάθε άνθρωπο που δεν συμφωνεί με την δική τους θρησκεία ή τον φρικτό επί γης «παράδεισο» που ονειρεύονται, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια γύρω του με τον πολιτισμένο κόσμο να μην συνειδητοποιεί (ως συνήθως) τον μεγάλο κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Επί πλέον η μέχρι πρότινος σύμμαχος του Ισραήλ Τουρκία όχι μόνο υποστηρίζει απροκάλυπτα τους πιο ακραίους ισλαμιστές (ISIS) αλλά ακολουθεί και εμπρηστική ρητορική εναντίον του Ισραήλ «ξεχνώντας» ότι έκανε ή εξακολουθεί να κάνει ακριβώς τα ίδια και χειρότερα στην κατεχόμενη Κύπρο (εισβολή, μαζικούς εποικισμούς, δολοφονίες, στρατιωτική κατοχή, καταστροφή εκκλησιών, περιφρόνηση αποφάσεων ΟΗΕ) υπό τα απαθή βλέμματα της πολιτισμένης Δύσης χωρίς την παραμικρή διάθεση να εφαρμόσει η ίδια αυτά για τα οποία με μεγάλη θρασύτητα κατηγορεί τους άλλους, χωρίς να την ενδιαφέρει τι θα γινόταν αν οι Ελληνοκύπριοι εξαπέλυαν ξαφνικά ρουκέτες εναντίον των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας!

Το σημερινό κράτος του Ισραήλ θεωρεί πως οι γειτονικές του χώρες δεν πρόκειται να αποδεχτούν με ειλικρίνεια την συνύπαρξή τους και για τον λόγο αυτό έχει δημιουργήσει μια τερατώδη πολεμική μηχανή την οποία επιδεικνύει σε κάθε αφορμή, με ενέργειες όμως που διαιωνίζουν το μίσος δημιουργώντας ολόκληρες γενιές νέων «μαχητών της ελευθερίας» οι οποίοι βλέπουν την Παλαιστίνη να βρίσκεται υπό την κατοχή ή τον ασφυκτικό έλεγχο του Ισραήλ, παρά τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών «για ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους» που χρονολογούνται από το έτος 1948.

Η ειρηνική συνύπαρξη (με την αναγνώριση του Ισραήλ) που έχουν ήδη αποδεχτεί η Αίγυπτος και η Ιορδανία καθώς και η «ανοχή» που επιδεικνύουν οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα απέναντι στο Ισραήλ, δεν είναι αρκετά ώστε να εξασφαλιστεί μια διαρκής ειρήνη.

Σήμερα, ο επί δεκαετίες εποικισμός κατεχομένων εδαφών της Παλαιστίνης συρρίκνωσε το μελλοντικό Παλαιστινιακό κράτος σε ασφυκτικά περιορισμένο χώρο ο οποίος φαίνεται αδύνατο να γίνει αποδεκτός σε ένα μελλοντικό συμβιβασμό.

Συνεπώς, η δημιουργία ενός αξιοπρεπούς Παλαιστινιακού κράτους με την περιθωριοποίηση των εξτρεμιστών και στις δύο πλευρές (η μία ζητάει την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους του Ισραήλ και η άλλη ζητάει την κατάκτηση όλων ανεξαιρέτως των εδαφών της Παλαιστίνης με πλήρη κυριαρχία του Ισραήλ) αποτελεί την μόνη μακροπρόθεσμη και βιώσιμη λύση, η οποία είναι βέβαιο πως κάποτε θα καταστεί μονόδρομος.

Μέρος δεύτερο: Τουρκία

Η σύγχρονη Τουρκία με την κυριαρχία του έντονα αμφιλεγόμενου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που κατηγορείται από τους πολιτικούς του αντιπάλους - και όχι μόνο - για εκτεταμένη διαφθορά, απολυταρχική διοίκηση, αυταρχική καταστολή «αντιφρονούντων» και μετωπική σύγκρουση με το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν που τον βοήθησε να καταλάβει την εξουσία, αξιοποιεί την πολύτιμη γεοστρατηγική της θέση, ονειρεύεται απροκάλυπτα μια ιδιότυπη ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με έντονα τα στοιχεία της μεγαλομανίας και της κατά το δοκούν «προσαρμογής» των διεθνών κανόνων στα δικά της συμφέροντα και δημιουργεί συνεχώς επικίνδυνα «διλήμματα» απέναντι σε εχθρούς και φίλους.

Ερντογάν – Νταβούτογλου: Η νέο-οθωμανική εξουσία της σημερινής Τουρκίας

Πιο αναλυτικά:

Ισραήλ: Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η μουσουλμανική Τουρκία (το 90% του πληθυσμού της είναι, επίσημα τουλάχιστον, σουνίτες) που συνορεύει με τον Αραβικό κόσμο, μετατράπηκε σταδιακά στον πιο πολύτιμο σύμμαχο του νέου κράτους που εξασφάλισε ασφαλή στρατιωτική υπεροχή έναντι των Αράβων για ολόκληρες δεκαετίες.

Η Τουρκία πήρε (ως συνήθως) πολλαπλάσια ανταλλάγματα εξασφαλίζοντας –μεταξύ πολλών άλλων- την απόλυτη υποστήριξη του πανίσχυρου Εβραϊκού λόμπυ των ΗΠΑ που επηρεάζει αποφασιστικά κάθε Αμερικανική κυβέρνηση (Δημοκρατικούς ή Ρεπουμπλικάνους), την ανενόχλητη και χωρίς κανένα ρίσκο εισβολή στην Κύπρο (1974) η οποία ήταν τελείως αδύνατη χωρίς την υποστήριξη του «ισχυρού άνδρα» του Εβραϊκού λόμπυ στην Αμερικανική κυβέρνηση (Χένρυ Κίσινγκερ) σε πλήρη αρμονία με την ύπουλη και σκοτεινή Βρετανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», την εξουδετέρωση του ηγέτη των Κούρδων του ΡΚΚ Αμπτουλάχ Οτσαλάν που προσφέρθηκε «σαν δώρο» στους Τούρκους από την Ισραηλινή Μοσάντ (1999) και την τερατώδη ενίσχυση των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων με την ψευδαίσθηση ότι εξασφάλιζε μακροημέρευση της πολύτιμης συνεργασίας Ισραήλ – Τουρκίας.

Η άνοδος στην εξουσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν το 2003 και ο σταδιακός περιορισμός της πολιτικής εξουσίας των Κεμαλιστών και των στρατιωτικών, άλλαξε άρδην τα δεδομένα των σχέσεων Ισραήλ – Τουρκίας.

Η Τουρκία με την νέο-οθωμανική μεγαλομανία των Ερντογάν – Νταβούτογλου, έπαψε να είναι ο πιστός σύμμαχος του Ισραήλ. Όχι μόνο δημιούργησε δίαυλο επικοινωνίας με τον «άξονα του κακού» (Ιράν, Χαμάς) αλλά εγκαινίασε σκληρές δημόσιες επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ και της πολιτικής του για το Παλαιστινιακό με ακραία και εμπρηστική ρητορική «ξεχνώντας» βέβαια την καταλυτική βοήθεια του Ισραήλ κατά την εισβολή στην Κύπρο (1974) και κυρίως το γεγονός ότι οι Τούρκοι έκαναν και κάνουν πολύ περισσότερα στην Κύπρο από όσα σήμερα κατηγορούν τους Ισραηλινούς: εισβολή, ψυχρή γενοκτονία Κυπριακού Ελληνισμού, μαζικούς και βίαιους εποικισμούς, εθνοκάθαρση, στρατιωτική κατοχή, καταστροφή εκκλησιών, συνεχή πολιτιστικό βιασμό σε κάθε στοιχείου πολιτισμού, περιφρόνηση αποφάσεων ΟΗΕ κ.α.π.

Με δύο λόγια η Τουρκία, υπό τον έλεγχο της νέο-οθωμανικής μεγαλομανίας των Ερντογάν – Νταβούτογλου (ακόμα και «συγνώμη» αναγκάστηκε να ζητήσει ο Βενιαμίν Νετανιάχου στις 21/3/2013 για το αιματηρό επεισόδιο στο πλοίο Μαβί Μαρμαρά), είναι φανερό ότι χρησιμοποιεί το Ισραήλ σαν όχημα ανύψωσης της εικόνας της στον Αραβικό κόσμο και στους δεινοπαθούντες Παλαιστίνιους, κρατώντας (φυσικά) όσα απλόχερα τους πρόσφεραν οι Εβραίοι για ολόκληρες δεκαετίες και αποκομίζοντας τεράστια οικονομικά οφέλη από ανεξάντλητα ισλαμικά κεφάλαια που προέρχονται από τον μαύρο χρυσό, το όπιο, την παραβίαση του εμπάργκο στην Περσία, το λαθρεμπόριο πετρελαίου από τους Τζιχαντιστές κ.α.π.

Ελλάδα: Τα πληθωρικά προβλήματα στις σχέσεις Ελλάδος – Τουρκίας έχουν μεγάλο «παρελθόν». Το 1923 οι ηγέτες Ελλάδας και Τουρκίας (Ελευθέριος Βενιζέλος και Μουσταφά Κεμάλ) αποφάσισαν να θέσουν μια νέα αφετηρία στις σχέσεις των δύο χωρών, υπογράφοντας την Συνθήκη της Λωζάνης. Η Ελλάδα ανταποκρίθηκε σε όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβε από την Συνθήκη της Λωζάνης σε αντίθεση με την Τουρκία που αξιοποίησε μόνο τα οφέλη που αποκόμισε από την Συνθήκη περιφρονώντας επιδεικτικά όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβε - Σχετικά άρθρα μας: Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο… σπίτι του κρεμασμένου! (4/9/2009) και Ελληνικά νησιά του Αιγαίου και τουρκικός επεκτατισμός (12/1/2009).

Η Ελλάδα, με πάγια πολιτική όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεών της, δεν σταμάτησε καθόλου τις προσπάθειες βελτίωσης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων οι οποίες βελτιώνονται ή χειροτερεύουν ανάλογα με τις διαθέσεις, τις σκοπιμότητες, τις εσωτερικές συγκυρίες ή τους στόχους της γειτονικής χώρας. Η κατά καιρούς αποθράσυνση του νέο-οθωμανικού επεκτατισμού απέναντι στην σύγχρονη Ελλάδα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκύπτουν ανάγλυφα από τα πιο πρόσφατα άρθρα μας 4ης Οκτωβρίου 2013 με τίτλο «Μα για τόσο ηλίθιους μας περνάτε Κύριε Νταβούτογλου;», 6ης Οκτωβρίου 2013 με τίτλο «Κύριε Ερντογάν τι σας ενδιαφέρει πως θα εκλέγονται κληρικοί Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα;» και 12 Δεκεμβρίου 2013 με τίτλο «Καλωσόρισμα στον Κύριο Αχμέτ Νταβούτογλου».

Κουρδικό: Το Κουρδικό αποτελεί τον μόνιμο εφιάλτη της Τουρκικής Δημοκρατίας, από την ίδρυση της μέχρι σήμερα. Τις εποχές του ψυχρού πολέμου η πάγια πολιτική της επίσημης Τουρκίας δεν διέφερε και πολύ από την πολιτική και τις πρακτικές των σημερινών τζιχαντιστών: Δολοφονίες, εξορίες, παιδομάζωμα και καταστροφές ολόκληρων χωριών ήταν μερικά μόνο από τα συνηθισμένα «μέτρα» της Τουρκίας εναντίον των Κούρδων. Το σλόγκαν «Να φτύνετε στο πρόσωπο εκείνον που σας αποκαλεί Κούρδο» που καθιέρωσε από την άνοιξη του 1960 ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Τζεμάλ Γκιουρσέλ μέχρι τις «διάσημες» δηλώσεις του Τούρκου Πρωθυπουργού Γιλντιρίμ Ακμπουλούτ στις 31 Ιουλίου 1990: («Δηλώνω απερίφραστα ότι στην Τουρκία δεν υπάρχουν Κούρδοι, αλλά μόνο Τούρκοι. Όλοι όσοι ζουν πάνω σ΄ αυτά τα εδάφη είναι Τούρκοι. Είναι υποχρεωμένοι να είναι Τούρκοι!») προσδιορίζουν καθαρά την διαχρονική πολιτική της Τουρκίας.

Η κήρυξη του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνα του Κουρδιστάν στις 15 Αυγούστου 1984 ενέτεινε τις διώξεις (διαλύθηκαν 900 περίπου πόλεις και 3.000 χωριά του τουρκικού Κουρδιστάν) αλλά δεν κατέληξε στην πολυπόθητη ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, όταν ο ηγέτης του Αμπτουλάχ Οτσαλάν συνελήφθη στις 16 Φεβρουαρίου 1999 και παραδόθηκε στους Τούρκους από την Ισραηλινή Μοσάντ. Η προσπάθεια όμως των Κούρδων συνεχίζεται και θεωρείται βέβαιο πως θα ευοδωθεί στο όχι μακρινό μέλλον αφού οι γεοπολιτικές συνθήκες της περιοχής έχουν ανατραπεί και οι συσχετισμοί θεωρούνται ευνοϊκοί για τον Κουρδικό λαό.

Πολιτική μηδενικών προβλημάτων: Ο Γκαιμπελισμός της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν πτοείται καθόλου από τις αλλεπάλληλες, παταγώδεις αποτυχίες τις οποίες δεν έχει κανένα δισταγμό να παρουσιάσει σαν «μεγαλειώδεις θριάμβους».

Μπορεί ο πάλαι ποτέ «αδελφός» Μπάσαρ αλ Άσαντ να κατέληξε θανάσιμος εχθρός και ο Σύρος Υπουργός Εξωτερικών Βελίντ Μουαλλίμ απευθυνόμενος στον Τούρκο ομόλογό του να δηλώνει μπροστά σε πλήθος Υπουργών Εξωτερικών (Γενεύη 2, 24/1/2014) «Τα αρρωστημένα νέο-οθωμανικά σας σχέδια απέτυχαν παταγωδώς».

Μπορεί οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» της Αιγύπτου να γκρεμίστηκαν από την εξουσία και η Αίγυπτος να αποτελεί εχθρική χώρα από την επιμονή των Ερντογάν – Νταβούτογλου να αναμιγνύονται στα εκρηκτικά εσωτερικά τους.

Μπορεί η «Αραβική Άνοιξη» στην Λιβύη και οι υποσχέσεις των Τούρκων να αποδείχτηκαν πάλι κούφια λόγια και να πνίγηκαν στο αίμα του εμφύλιου σπαραγμού.

Μπορεί ο επί δεκαετίες παραδοσιακός σύμμαχος (Ισραήλ) ξαφνικά να κατηγορείται ότι «θα πνιγεί στο αίμα του» και να απειλείται με προπαγανδιστικές εκστρατείες «βοήθειας στην Γάζα με συνοδεία πολεμικών πλοίων».

Μπορεί οι πρωθυπουργοί του Κοσόβου και της Αλβανίας να ακούν έκπληκτοι στην Πρίζρεν τον μεγαλομανή Ερντογάν να τους λέει πως «το Κόσοβο είναι Τουρκία» ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών (24/10/2013).

Μπορεί η «ειρήνη» στην Κύπρο να αποτελεί την πιο χαρακτηριστική περίπτωση ιμπεριαλιστικής επιδρομής της σύγχρονης ιστορίας με τους τουρκόφωνους Κύπριους να κραυγάζουν επίμονα στους κουφούς «σουλτάνους» της Άγκυρας «Άι σιχτίρ» (6/3/2012),

Μπορεί η Αρμενία, η Ελλάδα και οι Κούρδοι των 30 εκατομμυρίων σπαρμένοι σε τέσσερις χώρες (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Συρία) να «κάνουν πως δεν βλέπουν» τους προκλητικούς παραλογισμούς του σύγχρονου Τουρκικού νέο-οθωμανισμού.

Μπορεί από το έτος 2010, σύμφωνα με έγγραφα του Wikiliks που είδαν το φώς της δημοσιότητας, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών και νυν Πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου να χαρακτηρίζεται από τους Αμερικανούς σαν «επικίνδυνος» και «τρελός»,

Μπορεί ο Αχμέτ Νταβούτογλου να θεωρείται «ηλίθιος» από τον διαπρεπή Στρατηγικό αναλυτή, ιστορικό και κορυφαίο εκπρόσωπο του Κέντρου Στρατηγικών & ∆ιεθνών Μελετών (CSIS) της Ουάσιγκτον Έντουαρντ Λούτβακ (20/8/2012) και «βλάκας» από τον αρχηγό του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Κεμάλ Κιλιτρσντάρογλου (9/10/2012).

Τι αξία όμως μπορεί να έχουν όλα αυτά; Η σημερινή Τουρκία επιμένει πως εφαρμόζει «πολιτική μηδενικών προβλημάτων» υιοθετώντας στην πράξη, με άριστη τεχνική Γκαιμπελισμού, το ακριβώς αντίθετο!

Η νέο-οθωμανική Τουρκία όπως την οραματίζεται ο νέος πρωθυπουργός της

Συμπέρασμα: Η νέα γενιά της σύγχρονης Τουρκίας, ιδίως εκείνη που ζει ή εργάζεται από τον Πόντο, την Κωνσταντινούπολη και όλα τα παράλια του Αιγαίου μέχρι εκείνα της Μεσογείου, μορφώνεται, αναζητεί τις αυθεντικές ρίζες της, ενστερνίζεται σαν πρότυπο τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και ασκεί έντονη κριτική σε θρησκευτικούς ή πολιτικούς παραλογισμούς. Πιστεύει στην συνεργασία των λαών Ελλάδος – Τουρκίας και στην ειρηνική τους συνύπαρξη.

Αντίθετα, ο λαϊκισμός και η μεγαλομανία της διαρχίας Ερντογάν – Νταβούτογλου, εκφράζει τις πολυπληθείς, αμόρφωτες μάζες της κεντρικής και ανατολικής Τουρκίας που εμπνέονται από θρησκευτικό φανατισμό και προσπαθεί να προσελκύσει τα εκατομμύρια των Κούρδων που παραμένουν σταθερά στον στόχο ίδρυσης Κουρδικού κράτους μετά από αιώνες σκλαβιάς σε Τούρκους, Πέρσες, Σύριους και Ιρακινούς.

Η νέο-οθωμανική όμως πολιτική που εκφράζεται από την σημερινή ηγεσία του Τουρκικού κράτους με την περιφρόνηση κάθε συμφωνίας που φέρει τις υπογραφές των εκπροσώπων της ή κάθε διεθνούς κανόνα εφ’ όσον δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της, η μονομερής, θρασεία και επιλεκτική επίκληση μόνο όσων την εξυπηρετούν από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες και διεθνείς κανόνες που η ίδια απροκάλυπτα καταστρατηγεί, η συμπεριφορά σε πλήθος κρατών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) σαν υποτακτικούς μιας ανύπαρκτης αυτοκρατορίας και όχι σαν ισότιμους εταίρους, ο κατά το δοκούν καθορισμός θαλάσσιων ζωνών οικονομικής εκμετάλλευσης με μοναδικό, υποχρεωτικό για όλους, νόμο «το συμφέρον της Τουρκίας», η απολυταρχική διοίκηση και η αυταρχική καταστολή «αντιφρονούντων» στο εσωτερικό, η μεγάλη φούσκα της Τουρκικής οικονομίας (Σύμφωνα με την Τουρκική Ένωση Τραπεζών, μόνο τον Ιούνιο του 2014, 186.000 Τούρκοι, 30% περισσότεροι από το 2013, δεν κατέβαλαν τις δόσεις για την εξόφληση των δανείων και των πιστωτικών τους καρτών, σαν συνέπεια της αύξησης τόσο του πληθωρισμού όσο και της ανεργίας) – όλα αυτά και άλλα πολλά θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο την συνοχή της σημερινής Τουρκίας αλλά και όση σταθερότητα απέμεινε στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Μεσογείου.

Η νέο-οθωμανική μεγαλομανία των Ερντογάν – Νταβούτογλου που εκδηλώνεται συνεχώς σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα σε συνδυασμό με τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς τριγμούς της ευρύτερης περιοχής που ζούμε, σίγουρα αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που κινδυνεύει να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.

Συνεπώς οι Έλληνες είναι υποχρεωμένοι σε διαρκή επαγρύπνηση και μάλιστα σε επίπεδα «κόκκινου συναγερμού»!

Μέρος τρίτο: Ελλάδα / Κύπρος

Η Ελλάδα με την μαρτυρική Κύπρο συμπληρώνουν την τελευταία νοητή γραμμή του ιδιότυπου και επικίνδυνου «Τρίγωνου των Βερμούδων» της περιοχής μας. Βρίσκονται μπροστά σε τεράστιους γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς κινδύνους που συμπληρώνονται από την αδιαλλαξία μιας νέο-οθωμανικής Τουρκίας η οποία με έντονα επιθετική διπλωματία δημιουργεί μεθοδικά ένα επικίνδυνο «μουσουλμανικό τόξο» στα βόρεια σύνορα μας με ανάλογη, επιθετική διπλωματία Αλβανίας, Σκοπίων με την ιδιότυπη «ανοχή» της Βουλγαρίας, αξιοποιεί πλήρως την αμυντική διπλωματία που ακολουθούν υποχρεωτικά, για λόγους «ειδικών συνθηκών», Ελλάδα και Κύπρος. Ας πάρουμε όμως, όσο πιο συνοπτικά γίνεται, τα πράγματα με την σειρά:

Γεωπολιτική και στρατηγική αξία Ελλάδας / Κύπρου

Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται σε προνομιακό σημείο ενός παγκόσμιου γεωπολιτικού ναρκοπέδιου που χαρακτηρίζεται από ένα πολύπλοκο, πολυεπίπεδο και αόρατο πλέγμα το οποίο γίνεται ευρύτερα γνωστό στην κοινή γνώμη πολλά χρόνια αργότερα. Στα θεμέλια του τοπίου αυτού βρίσκεται ο παγκόσμιος ανταγωνισμός γιγαντιαίων αντιμαχόμενων συμφερόντων (ΗΠΑ-Βρετανία, Ρωσία, Κίνα, Ε.Ε.) με συνεχείς προσπάθειες απόκτησης οικονομικής και στρατιωτικής επιρροής. Μέσα στα πλαίσια αυτά, ας δούμε τα πιο απλά, χαρακτηριστικά σημεία που είναι πλέον ορατά στις μέρες μας:

Οι ΗΠΑ με την Βρετανία προσπαθούν μέσα από το κράτος του Ισραήλ να ελέγξουν στοιχειωδώς την ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής με βασικούς στόχους την επιβολή ελέγχου στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή» καθώς και την καθιέρωση του δολαρίου ως ενιαίου νομίσματος στην αγορά του φυσικού αερίου όπως ακριβώς και στην αγορά του πετρελαίου. Μέσα στα πλαίσια αυτά εντάσσονται οι «αναταράξεις» σε Ιράκ, Συρία, Παλαιστίνη, Λίβανο, Αίγυπτο και οι συνεχείς απειλές εναντίον της Περσίας.

Η δημιουργία όμως, ο εξοπλισμός και η χρηματοδότηση των «μαχητών του Αλλάχ» για την εξυπηρέτηση των σχεδίων τους εκτροχιάστηκε και βρίσκεται εκτός κάθε ελέγχου, αν και τα λάφυρα του λαθραίου πετρελαίου των τζιχαντιστών φαίνεται πως συνεχίζουν ακόμα να «εξαργυρώνονται» από την Τουρκία και το Ισραήλ. Η τρέχουσα συστράτευση ανόμοιων «συμμάχων» για την αντιμετώπιση του εκτός ελέγχου Ισλαμικού Χαλιφάτου σε Ιράκ και Συρία (ΗΠΑ, Βρετανία, Ιράν, Κουρδιστάν, Συρία, Σ. Αραβία, Η.Α.Ε. και –στα λόγια- Τουρκία) είναι βέβαιο πως έχει σύντομη ημερομηνία λήξης.

Στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ αφού στήριξαν την Γερμανία ώστε να καταστεί κυρίαρχη δύναμη μέσα στην Ε.Ε. τώρα την χρησιμοποιούν –μεταξύ άλλων- σαν μέσον απομόνωσης της Ρωσίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οργανωμένη κρίση της Ουκρανίας που οδήγησε την Ρωσία σε δράση προκειμένου να αποκαταστήσει την στοιχειώδη επαφή της με την Μεσόγειο, θυμίζει την οργανωμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στα Βαλκάνια με πρωταγωνιστικό ρόλο της Γερμανίας την δεκαετία του 1990 καθώς και την μεθόδευση ίδρυσης πολλών ανεξάρτητων κρατών με την ταυτόχρονη διάλυση της Ένωσης των 15 Σοβιετικών Δημοκρατιών το 1991, παρά την διαφωνία των 9 από αυτές όπως καταγράφτηκε σε σχετικό δημοψήφισμα της 17/3/1991! Επί πλέον, η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να θεωρείται αυτονόητο και πειθήνιο όργανο των Αμερικανικών σχεδιασμών αφού είναι δεδομένες οι βλέψεις της να καταστεί παγκόσμια δύναμη με την αντίστοιχη επιρροή.

Στην Νοτιοανατολική Ασία η αυξανόμενη δύναμη της Κίνας αποτελεί σημαντική προτεραιότητα για τις ΗΠΑ. Το διεθνές κύρος, η οικονομική δύναμη (το 2013 η ετήσια μεγέθυνση του ΑΕΠ της Κίνας κατά 630 δις δολάρια ξεπερνά το αντίστοιχο των ΗΠΑ και της Ε.Ε. μαζί που ανέρχεται σε 580 δις δολάρια) καθώς και η αυξανόμενη στρατιωτική ισχύς της Κίνας, σε συνδυασμό με την στρατηγική συμμαχία Κίνας-Ρωσίας, αποτελούν πραγματική απειλή στην παντοδυναμία των ΗΠΑ. Επί πλέον, η Κίνα, με βασικό τροφοδότη ενέργειας την Περσία (άλλος ένας από τους στόχους των ΗΠΑ) διαθέτει συναλλαγματικά αποθέματα της τάξεως των 3,6 τρισεκατομμυρίων δολαρίων από τα οποία το 60% περίπου είναι…. κρατικά χρεόγραφα των ΗΠΑ! Και στον τομέα αυτό, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να θεωρείται αυτονόητη και δεδομένη η συγκυριακή ταύτιση των συμφερόντων Ρωσίας – Κίνας, αφού η Κίνα συνορεύει με τα τεράστια, υπερ-πολύτιμα ενεργειακά αποθέματα της Σιβηρίας, με όποιους «πειρασμούς» αυτό συνεπάγεται.

Μέσα σε αυτό το πολύπλοκο, πολυεπίπεδο και δύσκολα ορατό πλέγμα γιγαντιαίων συμφερόντων, η Ελλάδα και η Κύπρος προβάλλουν σαν καταλυτικές δυνάμεις ικανές να προσφέρουν στην Ευρώπη φτηνή και ασφαλή ενέργεια από τα πλούσια αποθέματα που κρύβουν, συμπληρώνοντας τις μεγάλες ενεργειακές δυνατότητες του Ισραήλ, του Λιβάνου, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου.

Επί πλέον η Κύπρος προβάλλει σαν ιδανικός ενεργειακός κόμβος και με τις κατάλληλες επενδύσεις μπορεί να μεταφέρει ενέργεια στις αγορές της Βόρειας Αφρικής, της Νότιας Ασίας και μέσω της Ελλάδος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι άριστες σχέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον Αραβικό κόσμο, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ρωσία, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ αποτελούν σπάνια και πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα. Ένας πιθανός Κυπριακός ενεργειακός κόμβος θα διοχέτευε ενέργεια και από αντιμαχόμενους αντιπάλους (Ισραήλ, Λίβανο, Παλαιστίνη, Αίγυπτο) μετατρέποντας τους σε έμμεσους «συνεργάτες» για την αξιοποίηση των ενεργειακών τους αποθεμάτων. Επί πλέον, η αξιολόγηση πως «η Κύπρος αποτελεί εταίρο-κλειδί» (Αμερικανός Αντιπρόεδρος Τζό Μπαίντεν, Μάρτιος 2014) και η εγκατάσταση στην Κύπρο περιφερειακών διευθύνσεων από τους μεγαλύτερους ενεργειακούς κολοσσούς του πλανήτη (Halliburton και Schlumberger) αποτελούν ασφαλείς ενδείξεις για την αξιοπιστία του σεναρίου αυτού. Ήδη η Κύπρος αποφάσισε να δημιουργήσει (Ιούλιος 2014) ένα Συμβούλιο Γεωστρατηγικών Μελετών με σκοπό την επεξεργασία θέσεων για το Κυπριακό βασισμένων στα δεδομένα που προκύπτουν.

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ατλαντικής Συμμαχίας, αποτελεί παραδοσιακό σύμμαχο των Αράβων – αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ 44 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυσή του και αντάλλαξε επισκέψεις σε επίπεδο πρωθυπουργών μόλις το 2010, εξήντα δύο χρόνια μετά την ίδρυση του! Οι επικίνδυνες νέο-οθωμανικές πρακτικές της Τουρκίας καθώς και η ανάγκη ασφαλούς αξιοποίησης των ενεργειακών αποθεμάτων της περιοχής, οδήγησαν το Ισραήλ και την Ελλάδα σε στενότερες σχέσεις συνεργασίας από το 2008 με την ενεργοποίηση μιας ανενεργούς «συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας» που είχε υπογραφεί από το 1994.

Η Ελλάδα, με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρόσφερε στην Ε.Ε. και μια μεγάλη «προίκα»: Η Ελλάδα αποτελεί κυρίαρχη δύναμη στην Ευρωπαϊκή ναυτιλιακή βιομηχανία με τα υπό ελληνική σημαία και τα ελληνικών συμφερόντων πλοία, ενώ στο υπέδαφος της υπάρχουν μερικά από τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου της Ευρώπης καθώς και πλούσιος ορυκτός πλούτος (από ουράνιο, χρυσό, ασήμι, νικέλιο, χρώμιο, βωξίτες, μέχρι λευκόλιθο, μαγγάνιο, μόλυβδο, σιδεροπυρίτη κ.α.).

Προβλήματα και προκλήσεις

Τα μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου προήλθαν από την πρόσκαιρη ευημερία του εύκολου δανεισμού ώστε με την υπερχρέωση, να αποτελούν «ευάλωτο διαπραγματευτή» σε σημαντικά ενεργειακά και γεωπολιτικά θέματα. Επί πλέον:

Η Ελλάδα, αφού ορίστηκε σαν την σημαντικότερη Ευρωπαϊκή πύλη εισόδου της λαθρομετανάστευσης (σύμβαση Δουβλίνου του 1990 με τις μετέπειτα τροποποιήσεις), άρχισε να υφίσταται ένα μαζικό και ανεξέλεγκτο εποικισμό με στόχο την δημογραφική και εθνοτική της αλλοίωση, άριστα οργανωμένο από την γειτονική Τουρκία, ο οποίος συνεχίζεται ασταμάτητα. Επί πλέον αντιμετωπίζει απίθανες αξιώσεις από την νέο-οθωμανική Τουρκία η οποία προσπαθεί απροκάλυπτα να υποδυθεί τον «φυσικό ηγέτη» των διαφόρων αιρέσεων μουσουλμάνων εποίκων, ζητώντας με απίστευτο θράσος και φορτικότητα την κατασκευή χώρων λατρείας για τους παράνομους μουσουλμάνους έποικους που μας στέλνει καθημερινά! Όλα αυτά, όταν η ίδια η Τουρκία διατυμπανίζει εδώ και πολλά χρόνια με μεγάλη ακρίβεια την συγκεκριμένη επεκτατική στρατηγική της:

«Η δημοκρατία είναι μόνο το τραίνο, στο οποίο επιβιβαζόμαστε για να φθάσουμε στον στόχο μας. Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδά μας, οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι είναι τα κράνη μας, οι πιστοί είναι οι στρατιώτες μας» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε ακροατήριο Τούρκων της Γερμανίας, 1997.

Σχετικό με το πολύ σοβαρό αυτό θέμα είναι το υπόμνημα προσωπικοτήτων προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τους αρχηγούς όλων των πολιτικών κομμάτων, τους βουλευτές κ.α. με τίτλο «ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΒΟΤΑΝΙΚΟ, ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ» (21/8/2014).

Εκτός όμως από αυτά, οι στρατηγικές μεθοδεύσεις που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες η Τουρκία παραμένουν εξαιρετικά επικίνδυνες: αυθαίρετος ορισμός Α.Ο.Ζ., μεθοδική γκριζοποίηση Ελληνικών νησιών (και μάλιστα κατοικημένων), αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων του τεράστιας στρατηγικής σημασίας Καστελόριζου με αστείες δικαιολογίες, η δράση του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής στην Ελληνική Θράκη σαν «Κράτος εν Κράτει», το «καπέλωμα» των λαθρομεταναστών που μας στέλνει οργανωμένα εδώ και μια δεκαετία κ.α. Ο στόχος αυτών των ενεργειών είναι να προετοιμάζεται συνεχώς το έδαφος ώστε κάτω από κατάλληλες συνθήκες να επιβληθούν γεωπολιτικά τετελεσμένα – όπως ακριβώς επιχειρήθηκε να επιβληθούν στην Κύπρο με την εισβολή του 1974!

Μια γεύση του μέλλοντος που επιφυλάσσεται στους Έλληνες είναι η είδηση που έγινε γνωστή στις 2 Φεβρουαρίου 2014: «Συνελήφθη Τούρκος αντιεξουσιαστής που συντόνιζε επεισόδια στο Σύνταγμα. Ο Τούρκος αντιστάθηκε κατά την σύλληψή του, πετούσε βόμβες μολότοφ και συντόνιζε ομάδες αναρχικών. Μετά την σύλληψη του διαπιστώθηκε ότι στην Ελλάδα βρίσκεται σαν… πολιτικός πρόσφυγας!».

Φυσικά ο συγκεκριμένος Τούρκος, με την παρέμβαση δικηγόρων, θα κυκλοφορεί σήμερα ελεύθερος γιατί όπως ακριβώς διαλαλεί ο Ρ.Τ. Ερντογάν «Η δημοκρατία είναι μόνο το τραίνο, στο οποίο επιβιβαζόμαστε για να φθάσουμε στον στόχο μας»!

Και (δυστυχώς) στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά δημοκρατικά τραίνα – κόμματα που θέλουν να νομιμοποιήσουν τους μουσουλμάνους έποικους οι οποίοι είναι «ταξικά αδέλφια μας» με το όνειρο να τους πάρουν την ψήφο, εξασφαλίζοντας την εξουσία του πελατειακού κράτους! Το αν με την λογική αυτή η Ελλάδα θα πάψει να υπάρχει σε μερικές γενεές, δεν φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα ίσως γιατί μέχρι τότε θα έχουν πεθάνει όλοι!

Εκτός όμως από το θανατηφόρο αυτό πρόβλημα, η Ελλάδα υποφέρει και από την ολέθρια για την οικονομία και την κοινωνία αρρώστια του πελατειακού κράτους που εξασφαλίζει εξουσία στους πολιτικούς αλλά δημιουργεί μολυσμένες εστίες παράνομου πλουτισμού μετατρέποντας χιλιάδες λαμόγια σε «ιδιοκτήτες» της κρατικής περιουσίας την οποία λυμαίνονται με φακελάκια, διαφθορά, διαπλοκή και καλοπέραση εις υγεία των κορόιδων που ιδρώνουν δουλεύοντας σκληρά για να τα βγάλουν πέρα.

Συμπέρασμα:

Οι δημόσιοι αποκεφαλισμοί ομήρων του Ισλαμικού κράτους, το άλυτο πρόβλημα της Παλαιστίνης, η μεθοδευμένη επίθεση της Δύσης στην Ρωσία με την Ουκρανική κρίση, οι επικίνδυνα ταραγμένες εστίες στην Αφρική και η διαρκής πολιτική και οικονομική αστάθεια της Λατινικής Αμερικής, αναδεικνύουν δραματικά την γεωπολιτική κρίση με μια πραγματικότητα που είναι πολύ πιο πολύπλοκη από την αφελή εικόνα των «καλών» και των «κακών» που συνήθως μας παρουσιάζεται. Αναδεικνύει ακόμα την επικίνδυνη έλλειψη μιας παγκόσμιας ισορροπίας που θα αντέχει στον χρόνο. Τα δεδομένα αυτά όταν επικεντρωθούν στην γειτονιά μας γίνονται εκρηκτικά, θυμίζοντας το «Τρίγωνο των Βερμούδων».

Μέσα στο θολό αυτό τοπίο, Ελλάδα και Κύπρος έχουν το προνόμιο να συνομιλούν χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα με όλους τους παράγοντες της γεωπολιτικής κρίσης Ευρωπαίους, Αμερικανούς, Ρώσους, Κινέζους, Πέρσες, Ισραηλινούς, Άραβες, Κούρδους, Σύρους, Παλαιστίνιους, Λιβανέζους, Αιγυπτίους, Ιρακινούς και αρκετούς άλλους την ίδια στιγμή που πολλοί από αυτούς είναι εμπλεκόμενοι και δεν μπορούν ούτε μεταξύ τους να μιλούν!

Επί πλέον απέναντι στην νέο-οθωμανική Τουρκία ακολουθείται μια αμυντική διπλωματία με κόκκινες γραμμές που χαράσσονται από τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, τα άρθρα 20 και 27 τα Συνθήκης της Λωζάνης (σχετικό άρθρο μας 11/2/2014 με τίτλο Κυπριακό: Ευκαιρία ή παγίδα;), την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (η Τουρκία δεν την έχει υπογράψει αλλά ήδη την εφαρμόζει εκεί που την συμφέρει), τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η Τουρκική Δημοκρατία για τις μεταναστευτικές ροές, την αντιδήλωση της 21/9/2005 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και των κρατών μελών της στους Τουρκικούς παραλογισμούς πως τάχα «Δεν υπάρχει Κυπριακό κράτος» κ.α.π.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Αμερικανικές βάσεις στο Αφγανιστάν, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σε 15 διαφορετικά κράτη και η «ανεξαρτητοποίηση» της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής από τα ευρύτερα αποδεχτά όρια της Δύσης, υποβαθμίζουν και μειώνουν συνεχώς την γεωπολιτική αξία της πάλαι ποτέ αναντικατάστατης Τουρκίας και επιβάλλουν την δημιουργία «εναλλακτικών λύσεων». Εξ άλλου, η (λεκτική τουλάχιστον) προσήλωση της Τουρκίας στον στόχο της ένταξης της στην Ευρωπαϊκή Ένωση την οδηγεί, θέλει δεν θέλει, υποχρεωτικά στην Λευκωσία πριν από τις Βρυξέλλες.

Από την παραπάνω σύντομη ανασκόπηση προκύπτει το συμπέρασμα πως η γεωπολιτική και γεωστρατηγική αξία τόσο της Ελλάδος όσο και της Κύπρου είναι πραγματικά ανεκτίμητη.

Αρκεί να την αξιοποιήσουμε προς το συμφέρον Ελλήνων και Κυπρίων, Ελληνόφωνων και Τουρκόφωνων, στηρίζοντας την άμυνά μας σε ποιοτικές, ευέλικτες και υπερσύγχρονες ομάδες στρατού (ουκ εν τω πολλώ το ευ) και χωρίς να πέσουμε στις παγίδες που διαρκώς μας στήνουν ξένοι «φίλοι» αλλά και εγχώριοι Εφιάλτες!

Πηγή: analyst.gr