Μήπως το ΝΑΤΟ υπονομεύει την ειρήνη;

Για τους δυτικούς μάστερ του πολέμου, είναι μια καλή στιγμή για να βρίσκονται στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Ουαλία. Μια στρατιωτική συμμαχία που έχει αγωνιστεί για χρόνια να εξηγήσει γιατί εξακολουθεί να υπάρχει έχει μια γεμάτη ατζέντα για τη Σύνοδο Κορυφής

Για τους δυτικούς μάστερ του πολέμου, είναι μια καλή στιγμή για να βρίσκονται στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Ουαλία. Μια στρατιωτική συμμαχία που έχει αγωνιστεί για χρόνια να εξηγήσει γιατί εξακολουθεί να υπάρχει έχει μια γεμάτη ατζέντα για τη Σύνοδο Κορυφής του Newport.

Το ΝΑΤΟ μπορεί να μην βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων του Μπαράκ Ομπάμα και του Ντέιβιντ Κάμερον που θέλουν να εντείνουν την παρέμβαση στη Μέση Ανατολή και να αφανίσουν το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος... Αλλά μετά από 13 χρόνια αιματηρής κατοχής του Αφγανιστάν και μια καταστροφική επέμβαση στη Λιβύη, η δυτική συμμαχία έχει έναν εχθρό που επιτέλους φαίνεται να είναι στα μέτρα της. Σε μία σύντομη του επίσκεψη στην πρώην σοβιετική δημοκρατία της Εσθονίας, ο πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε ότι το ΝΑΤΟ ήταν έτοιμο να υπερασπιστεί την Ευρώπη από την «ρωσική επιθετικότητα».

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Άντερς Φογκ Ράσμουσεν - ο οποίος επέμεινε ως πρωθυπουργός της Δανίας το 2003 ότι «το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής… και το ξέρουμε» - έχει δημοσιοποιήσει δορυφορικές εικόνες που υποτίθεται ότι αποδεικνύουν πως η Ρωσία έχει εισβάλει στην Ουκρανία. Για να μην μείνει πίσω, ο Βρετανός πρωθυπουργός σύγκρινε τον Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Χίτλερ. Η σύνοδος κορυφής σχεδιάζει την ανάπτυξη μιας δύναμης ταχείας αντίδρασης σε όλη την Ανατολική Ευρώπη για να αποτρέψει τη Μόσχα. Η Βρετανία στέλνει στρατεύματα στην Ουκρανία για ασκήσεις. Στην Ουάσιγκτον, τα γεράκια του Κογκρέσο ουρλιάζουν ενάντια σε κάθε κατευνασμό και απαιτούν δράση για να δώσουν στην Ουκρανία «μια πιο ικανή πολεμική δύναμη για να αντισταθεί» στη Ρωσία.

Κάθε ελπίδα ότι η συζήτηση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός από τον πρόεδρο της Ουκρανίας θα μπορούσε να σημάνει ένα τέλος στη σύγκρουση, εξανεμίστηκε όταν ο πρωθυπουργός Αρσένι Γιατσενιούκ – ευνοούμενος των Αμερικανών στο Κίεβο – χαρακτήρισε τη Ρωσία «τρομοκρατικό κράτος» και, ενθαρρυμένος από τον Ράσμουσεν, απαίτησε να επιτραπεί στην Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Ήταν ακριβώς αυτή η απειλή, ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να κάνει μια στρατιωτική συμμαχία εχθρική προς τη Ρωσία, παρά την αντίθεση των περισσότερων Ουκρανών και της τότε εκλεγμένης κυβέρνησης, που προκάλεσε την κρίση αυτή εξ’ αρχής. Αντί της διατήρησης της ειρήνης, το ΝΑΤΟ υπήρξε η αιτία της κλιμάκωσης της έντασης και πολέμου.

Κάτι που συμβαίνει απ’ όταν το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε το 1949, στο αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου, έξι χρόνια πριν από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, δήθεν ως αμυντική συνθήκη κατά της σοβιετικής απειλής. Συχνά υποστηρίζεται ότι η συμμαχία διατήρησε την ειρήνη στην Ευρώπη για 40 χρόνια, όταν στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η παραμικρή απόδειξη ότι η Σοβιετική Ένωση είχε ποτέ σκοπό να επιτεθεί. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε δεόντως. Αλλά όχι και το ΝΑΤΟ, παρά το γεγονός ότι έχασε την φαινομενική αιτία για την ύπαρξή του. Αν η ειρήνη ήταν ο στόχος, θα μπορούσε, χρήσιμα, να μετατραπεί σε μια συμφωνία συλλογικής ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών.

Αντ’ αυτού, έδωσε στον εαυτό του μια νέα «εκτός περιοχής» εντολή, να διεξάγει μονομερή πόλεμο, από τη Γιουγκοσλαβία ως το Αφγανιστάν και τη Λιβύη, ως η εμπροσθοφυλακή της κυριαρχούμενης από τις ΗΠΑ νέας παγκόσμιας τάξης. Στην Ευρώπη, έθεσε τις βάσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία, καταπατώντας μια δέσμευση των ΗΠΑ στη Μόσχα και επεκτείνοντας αδυσώπητα την δράση του Ανατολικά: αρχικά στις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας και στη συνέχεια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Αλλά το «μεγαλύτερο βραβείο», όπως το έθεσε πέρυσι ο επικεφαλής του χρηματοδοτούμενου από τις ΗΠΑ National Endowment for Democracy, ήταν η εθνοτικά διαιρεμένη Ουκρανία. Όταν η ΕΕ έκανε την συμφωνία στρατιωτικής σύνδεσης αποκλειστικά με την Ουκρανία, αποκλείοντας μια ρωσική συμφωνία -και ο διεφθαρμένος, αλλά εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας, ο οποίος αρνήθηκε να την υπογράψει, ανατράπηκε από ένα πραξικόπημα (ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε) υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ- δεν ήταν παρανοϊκό που η Ρωσία θεώρησε απειλή για τα βασικά συμφέροντά της το γεγονός ότι κάποιος άλλος ανέλαβε τον έλεγχο του γειτονικού κράτους.

Έξι μήνες μετά, η υποστηριζόμενη από τη Μόσχα αντίσταση της ανατολικής Ουκρανίας στους υποστηριζόμενους από το ΝΑΤΟ εθνικιστές του Κιέβου έχει μετατραπεί σε έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν πολλαπλασιαστεί και στις δύο πλευρές, καθώς κυβερνητικά στρατεύματα και οι ασυνήθιστοι βοηθοί τους βομβαρδίζουν περιοχές αμάχων και απαγάγουν, συλλαμβάνουν και βασανίζουν όσους θεωρούν ύποπτους αυτονομιστές, σε μαζική κλίμακα.

Οι ουκρανικές δυνάμεις που υποστηρίζονται από δυτικές κυβερνήσεις περιλαμβάνουν ομάδες όπως τους νεοναζί του τάγματος Αζόφ, το σύμβολο του οποίου είναι το νεοναζιστικό Wolfsangel. Το ολοένα και πιο καταπιεστικό καθεστώς του Κιέβου προσπαθεί τώρα να απαγορεύσει το ουκρανικό κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο κέρδισε το 13% των ψήφων στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Όμως το ΝΑΤΟ, στα μέλη του οποίου έχουν συμπεριληφθεί συχνά φασιστικές κυβερνήσεις στο παρελθόν, ποτέ δεν ήταν τόσο εκλεκτικό με τη δημοκρατία. Τα αποδεικτικά στοιχεία για τους ισχυρισμούς του ότι τα ρωσικά στρατεύματα έχουν εισβάλει στην ανατολική Ουκρανία είναι επίσης ελάχιστα. Οι προμήθειες όπλων και η συγκεκαλυμμένη παρέμβαση για τη στήριξη των ανταρτών του Ντόνμπας -συμπεριλαμβανομένων των ειδικών δυνάμεων και των ατάκτων που υποστηρίζονται από το κράτος- είναι ένα άλλο θέμα.

Αλλά αυτό είναι ακριβώς που κάνουν οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία, σε όλο τον κόσμο, για πολλά χρόνια, από τη Νικαράγουα ως τη Συρία και τη Σομαλία. Η ιδέα ότι η Ρωσία έχει εφεύρει μια νέα μορφή «υβριδικού πολέμου» στην Ουκρανία είναι περίεργη. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο μεσολαβητικός πόλεμος μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι άσχημος και επικίνδυνος. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να συμπαθεί κάποιος τον ολιγαρχικό αυταρχισμό του Πούτιν για να αναγνωρίσει ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, και όχι η Ρωσία, πυροδότησαν αυτή την κρίση - και ότι είναι οι δυτικές δυνάμεις που αντιστέκονται στην διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων, που είναι η μόνη διέξοδος, από το φόβο μην εμφανιστούν αδύναμες.

Αυτή η λύση θα πρέπει να περιλαμβάνει την ομοσπονδιακή αυτονομία, την ισότητα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και τη στρατιωτική ουδετερότητα, στο ελάχιστο - με άλλα λόγια, όχι το ΝΑΤΟ. Με την κλίμακα της αιματοχυσίας και το κέντρο της πολιτικής βαρύτητας στο Κίεβο να μετατοπίζεται προς τα δεξιά, καθώς η οικονομία της Ουκρανίας καταρρέει, μόνο οι δυτικοί χορηγοί της μπορούν να κάνουν αποδεκτή μια συμφωνία. Η εναλλακτική λύση, μετά την Κριμαία, είναι η κλιμάκωση και η αποσύνθεση.

Το ΝΑΤΟ θέλει να βλέπει τον εαυτό του ως μια διεθνή κοινότητα. Στην πραγματικότητα είναι μια παρεμβατική και επεκτατική στρατιωτική λέσχη των πλούσιων κρατών του κόσμου και των δορυφόρων τους που χρησιμοποιούνται για την επιβολή δυτικών στρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων. Όπως φαίνεται από την Ουκρανία, το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν διατηρεί την ειρήνη, αλλά και αποτελεί μια απειλή για αυτήν.

Πηγή: The Guardian via antinews.gr