Οι αυτοαποκαλούμενοι θρησκευτικοί πόλεμοι δεν έχουν καμία σχέση με τον θεό. Από τους βιβλικούς χρόνους μέχρι τις σταυροφορίες και τη τζιχάντ, οι «ιεροί πόλεμοι» έχουν σχέση στην πραγματικότητα με την εξουσία, τα εδάφη και τα οικονομικά συμφέροντα
Οι Χριστιανοί, οι Γεζίντι και οι Σιίτες που έπρεπε να... εγκαταλείψουν τις ζωές τους στο Ιράκ για να ξεφύγουν από τους «ιερούς πολεμιστές» έχασαν τα πάντα. Χωρίς δισταγμό, οι μαχητές του ISIS πήραν τα χρήματα και τα κοσμήματα τους. Αφαίρεσαν ακόμα και μικροσκοπικά σκουλαρίκια βάρους μισού γραμμαρίου από μωρά 6 μηνών, μαζί με τα Pampers τους. Αυτό γίνεται στο όνομα του προφήτη Αλλάχ και της Σαρία. Οι μισθοφόροι επικαλούνται το Κοράνι και διώκουν άτομα με διαφορετικές πεποιθήσεις, με σπαθιά και καλάσνικοφ. Όσοι δεν φεύγουν έχουν τρεις επιλογές: να γίνουν Σουνίτες, να πληρώσουν πολλά χρήματα ή να πεθάνουν.
Οι θρησκευτικοί πόλεμοι έχουν θύματα και σε άλλα μέρη του κόσμου. Στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, χριστιανοί και μουσουλμάνοι μάχονται μέχρι θανάτου. Στην ασιατική Μιανμάρ, βουδιστές μοναχοί τσακίζουν τα κρανία των μουσουλμάνων, επειδή αλλιώς «θα μας κόψουν τα κεφάλια», όπως λέει ο μοναχός Wira Thu από ένα μοναστήρι στο Μάνταλεϊ. Εν τω μεταξύ, στη Νιγηρία η ισλαμική ομάδα Μπόκο Χαράμ τρομοκρατεί μη-μουσουλμάνους και απαγάγει μαθήτριες στο όνομα του Αλλάχ.
Προκαλεί πραγματικά η θρησκεία αυτόν τον τρόμο; Είναι η θρησκεία πραγματικά το «δηλητήριο στο αίμα», όπως είπε κάποτε ο συγγραφέας Salman Rushdie; Θεολόγοι και εθνολόγοι συζητούν εδώ και καιρό εάν η θρησκεία προκαλεί τη βία ή αν η πίστη καλλιεργεί την ειρήνη.
Χωρίς πίστη, αλλά με ζήλο για την εξουσία, τον πλούτο, την επιρροή και τη δίψα για αίμα
Ιδού μία θέση: Δεν είναι η πίστη στον Αλλάχ, τον Γιαχβέ ή τον Θεό που εξαπολύει βίαια θρησκευτικά κίνητρα. Απαιτούνται περισσότερα, όπως ο υπερβάλλων ζήλος για την εξουσία, τον πλούτο, την επιρροή, τη σεξουαλική ικανοποίηση και τη δίψα για αίμα. Οι θρησκείες παρέχουν απλώς τη μάσκα με την οποία μπορεί να κρυφτεί η κοινοτοπία του κακού. Οι σκοτωμοί και οι ληστείες τιμωρούνται τόσο από τον Θεό όσο και από τον Αλλάχ.
Ένας μουσουλμάνος άνδρας εργαζόταν για πάνω από 30 χρόνια σε ένα χριστιανικό μοναστήρι στη Μοσούλη. Βοηθούσε τις μοναχές στις δουλειές του μοναστηριού. Μετά ήρθαν οι τρομοκράτες. Όταν οι μοναχές άρχισαν να προσπαθούν να διασώσουν μερικά από τα υπάρχοντά τους πριν ξεφύγουν από τις αιμοδιψείς ορδές, ο μουσουλμάνος πήρε ένα τρακτέρ και άρχισε, μπροστά στις μοναχές, να λεηλατεί το μοναστήρι και να παίρνει μαζί του ότι δεν ήταν καρφωμένο στο πάτωμα.
Ο Χαλδαίος Καθολικός Επίσκοπος Emil Shimoun Nona είπε αυτή την ιστορία σε μια πρόσφατη επίσκεψή του στη Γερμανία. Και δεν είναι η μόνη. Όπου οι ισλαμιστές μισθοφόροι της τζιχάντ κατέλαβαν γη για το χαλιφάτο τους, υπάρχουν φόνοι, λεηλασίες και ληστείες. Και δεν είναι μόνο οι μαχητές του ISIS που δρουν χωρίς ενδοιασμούς. Πρώην γείτονες των Χριστιανών και των Γεζίντι επωφελούνται από την ευκαιρία για πλουτισμό. Ακριβώς όπως ο μουσουλμάνος στο μοναστήρι.
Η πραγματικότητα: Συγκρούσεις με αποκλειστικό σκοπό την εξουσία και τους πόρους
Ο καθηγητής Günther Schlee, διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Σάαλε της Γερμανίας, αποδεικνύει στο αγγλόφωνο βιβλίο του «Πώς κατασκευάζονται οι εχθροί», πως οι αυτοαποκαλούμενοι θρησκευτικοί πόλεμοι έχουν πολύ μικρή σχέση με τη θεολογία και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αντίθετα, οι αιτίες αυτών των συγκρούσεων είναι κοινωνικές και οικονομικές. Ο Σλέε προσδιορίζει ένα είδος «ιερών πολεμιστών που δεν έχουν ιδέα για τη θρησκεία τους».
Η πραγματική αιτία της βίας είναι ο αγώνας για τους υλικούς και πολιτικούς πόρους. «Στην περίπτωση της Συρίας και του Ιράκ, ο πόρος για τον οποίο πολεμούν είναι το κράτος» λέει ο Σλέε. «Η απόκτηση της εξουσίας του κράτους μπορεί να είναι αυτοσκοπός ή ένα μέσο για άλλους πόρους και τομείς δράσης, όπως το νερό ή το πετρέλαιο, για παράδειγμα. Μέχρι στιγμής, το ISIS έχει καταλάβει 17 κοιτάσματα πετρελαίου στη Συρία και το Ιράκ. Το Ίδρυμα Carnegie εκτιμά ότι οι πωλήσεις πετρελαίου στη μαύρη αγορά θα αποφέρουν ένα δισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο.
Στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ο πόλεμος επίσης αφορά τους πόρους. Με περιοδικές ανακωχές, η μουσουλμανική μειονότητα πολεμά την χριστιανική πλειοψηφία. Για δεκαετίες, οι Χριστιανοί και η χριστιανικά προσανατολισμένη κυβέρνηση κάνουν διακρίσεις εναντίον των μουσουλμάνων, που αντιπροσωπεύουν περίπου το 15% του πληθυσμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη βία, με τη χριστιανική πολιτοφυλακή Αντι-Μπαλάκα και τη μουσουλμανική συμμαχία Σελέκα να πολεμούν μεταξύ τους.
Ο Dieudonné Nzapalainga, ο καθολικός Αρχιεπίσκοπος του Μπανγκί, λέει ότι ούτε ένας ιερέας, ιμάμης ή πάστορας δεν έδωσε εντολή να σκοτώσουν. Ήταν πάντα οι πολιτικοί που ανήκαν σε κάποια ομάδα. Ο Αρχιεπίσκοπος λέει «Αυτή δεν είναι μια θρησκευτική σύγκρουση. Είναι μία στρατιωτικο-πολιτική σύγκρουση».
Η «σωτηρία των ψυχών» ήταν πάντα σε δεύτερη μοίρα
Η ιστορία δείχνει επίσης ότι ο πραγματικός λόγος για τις θρησκευτικές συγκρούσεις είναι το οικονομικό συμφέρον - η θρησκεία παρέχει απλώς ένα πλαίσιο κυρώσεων. Όταν οι Άραβες επεκτάθηκαν στον 7ο και τον 8ο αιώνα, το έκαναν για τα χρήματα. «Δεν ήταν για να αλλαξοπιστήσουν οι χριστιανοί και οι Εβραίοι, αλλά για να χρηματοδοτήσουν το ισλαμικό κράτος με την καταβολή φόρων», λέει ο Stephan Schlensog, γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Ιδρύματος Ηθικής στο Τύμπιγκεν. Στο τέλος, η αραβική αυτοκρατορία εκτεινόταν από τη βόρεια Ισπανία ως τα Ιμαλάια.
Ο εκχριστιανισμός της Λατινικής Αμερικής τον 15ο και 16ο αιώνα είχε αφετηρία την ευρωπαϊκή απληστία για το χρυσό. Το όνομα του Θεού χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά στη μαζική δολοφονία των ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ωφελήθηκε σημαντικά από τη γενοκτονία, από την άποψη της ιδιοκτησίας. Η χριστιανική θρησκεία χρησίμευσε κυρίως για να νομιμοποιηθεί η εκμετάλλευση των ιθαγενών. Η «σωτηρία των ψυχών» μπήκε σε δεύτερη μοίρα.
Όσο για την βία με θρησκευτικά κίνητρα, ο αιγυπτιολόγος της Χαϊλδεβέργης Jan Assmann είναι της γνώμης ότι η σεκταριστική βία προκλήθηκε από το μονοθεϊσμό του Μωυσή στην Παλαιά Διαθήκη, ειδικά με την πρώτη εντολή "Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού". Έτσι, σύμφωνα με τον Άσμαν, ο Μωυσής απέκλεισε την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των θρησκειών. Ο καθηγητής Σλέε συμφωνεί: «Πάντα υπήρχε βία και σφαγές, ακόμα από την εποχή του λίθου, αλλά η βία στο όνομα του Θεού ξεκίνησε από την εποχή του Μωυσή».
Πηγή: Die Welt via Antinews
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω