Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μαζέψει εντός του όλο το παλιό – καλό (λέμε τώρα!) ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει σημασία που αποφεύγει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να τους βγάζει μπροστά για να μην φοβίζει τον κόσμο… Η αλήθεια είναι πως αυτοί κάνουν κουμάντο από τα παρασκήνια
Δεδομένου αυτού, η προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η... ασυνάρτητη, ανομοιογενής και πλιατσικολόγα αυτή επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, μέσω παροχολογίας, ή μέσω «μοιράσματος» ενός ματωμένου πλεονάσματος δίκην λαφύρου σε ένστολους, δικαστικούς και συνταξιούχους του δημοσίου, μοιραία θα αποβεί αναποτελεσματική.
Είναι σα να προσπαθείς να νικήσεις τον Καρπόφ στο… σκάκι! Οι παλαιοπασόκοι παρασύμβουλοι του κ. Τσίπρα, αποτελούν θέσει και φύσει πλέον, το ανφάν-γκατέ του λαϊκισμού. Πρόκειται για «προφέσορες» της παροχολογίας, των υποσχέσεων και του «θα», με τρία μεταπτυχιακά και ανδρεοπαπανδρεϊκό διδακτορικό. Πού πας εσύ ρε ΝΔ με τον Νικήτα, τον Γιακουμάτο, την Βούλτεψη και τ’ άλλα παιδιά;
Αν προσθέσουμε και την πρεμούρα για «έξοδο» από τα «μνημόνια» και το «κακό» ΔΝΤ που μας εξασφαλίζουν δανεικά με 2-4% για επάνοδο (;) στις περίφημες «αγορές» που μας περιμένουν στην γωνία με επιτόκια 6-8%, έτοιμες στην πρώτη στραβή να μας γυρίσουν ξανά την πλάτη, συμπληρώνεται η προβληματική στρατηγική με την οποία έχει αρχίσει ήδη να πορεύεται η παράταξη στην μακρά προεκλογική περίοδο που έχει ήδη ξεκινήσει.
Και ο μεν …συνεταίρος στην κυβέρνηση έχει την ελευθερία λόγω δημοσκοπικής κατρακύλας, «αριστερών» κουρελιών που ακόμη επιδεικτικά σέρνει πάνω του και θέσης του στο ιδεολογικό τόξο να πορευθεί λοξοκοιτάζοντας προς όποια κατεύθυνση γουστάρει ή πιστεύει πως θα του αποφέρει τα μεγαλύτερα οφέλη, χτυπώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Η μεγάλη παράταξη όμως της κεντροδεξιάς, φαίνεται ότι για μια ακόμη φορά ετοιμάζεται να παίξει στο γήπεδο του αντιπάλου.
Αφού εξασφάλισε με κόπους, αίμα, ιδρώτα του λαού και πολλή προσπάθεια του Σαμαρά, μια διετία σταθεροποιητικής πορείας της χώρας, ακριβώς την στιγμή που πρέπει να στρέψει το κάρο που σχεδόν βγήκε από την λάσπη προς την κατεύθυνση των απαραίτητων δομικών μεταρρυθμίσεων, του εξορθολογισμού του δημόσιου τομέα, της ενίσχυσης του ιδιωτικού τομέα, της σημαντικής μείωσης της φορολογίας (άμεσης και έμμεσης) – προαπαιτούμενα όλα για την στροφή της οικονομίας σε αναπτυξιακή τροχιά – εκείνη επιλέγει να πλειοδοτήσει σε προστατευτικές ως επί το πλείστον του δημοσίου τομέα εξαγγελίες!
Ή λοιπόν περιμένει η ΝΔ από τον δημόσιο τομέα την πολυπόθητη ανάπτυξη, ή προσπαθεί να ανταγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ με τους δικούς του όρους. Όμως, θα πρέπει να ξέρουν οι κυβερνώντες πως «λεφτά δεν υπάρχουν» για κανέναν! Κι αν το τυχόν πλεόνασμα που επετεύχθη ξεσχίζοντας στους φόρους την μεσαία τάξη χρησιμοποιηθεί κυρίως για τα αναδρομικά των δικαστών, τις αυξήσεις των μισθών των ενστόλων και την πληρωμή των εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να περιμένει. Και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να περιμένει και η χώρα την σωτηρία της.
Εκείνο λοιπόν που διακυβεύεται για την κεντροδεξιά στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι κυρίως η εξουσία, αλλά η ίδια η αξιοπιστία της. Το πολιτικό κεφάλαιο που έχει κουτσά – στραβά διαφυλάξει ως σήμερα: πως είναι δηλαδή η παράταξη που πάντα καλείται στο τέλος να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Στρατηγικά λοιπόν, είναι λάθος να θυσιαστεί στον βωμό ενός θνησιγενούς κυβερνητισμού ολίγων μηνών ή ετών, η ευκαιρία του Πρωθυπουργού να πει στον λαό όλη την αλήθεια, να του δείξει τον δρόμο των θυσιών που έχει να περπατήσει, να του προτείνει όλα εκείνα (τα πολλά) που πρέπει να αλλάξουν σε αυτή την χώρα για να μπορέσει να ξανασταθεί περήφανα στα πόδια της.
Ο λαός, μπορεί (και μάλλον θα το κάνει) να επιλέξει πρόσκαιρα το καινούριο «λεφτά υπάρχουν» του κ. Τσίπρα. Έτσι κι αλλιώς, αν υπάρχει τέτοιο ρεύμα, αυτό δεν πρόκειται να αναστραφεί με ρελάνς παροχολογίας και υποσχέσεων. Όταν όμως τελειώσει και το ιντερμέδιο των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ με την εξουσία, η κοινωνία έχοντας φτάσει στον πάτο του βαρελιού, θα πρέπει να έχει από κάπου να πιαστεί πολιτικά για να συνεχίσει την δημοκρατική της πορεία. Αυτήν την υποθήκη αλήθειας, αυτήν την προοπτική διεξόδου, αυτήν την παρακαταθήκη σοβαρότητας πρέπει να θεμελιώσει τούτη την ώρα η κεντροδεξιά παράταξη, ακόμη και αν είναι να χάσει τις επερχόμενες εκλογές.
Επειδή, όλοι οι εχέφρονες πολίτες τούτη την ώρα, είναι δυνατόν να φανταστούμε ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για ένα διάστημα. Εκείνο που δεν μπορούμε να φανταστούμε, είναι την επόμενη μέρα, την μέρα που θα καταρρεύσει παταγωδώς η «κυβερνώσα made in Greece αριστερά», να μην υπάρχει εναλλακτική και αξιόπιστη πολιτική λύση, που να μπορεί να ξαναπάρει με σιγουριά και χωρίς λαϊκίστικους περισπασμούς πια το τιμόνι της χώρας στα χέρια της. Τον ρόλο αυτό οφείλει να τον παίξει για ακόμη μία φορά η κεντροδεξιά παράταξη. Αρκεί να μην επιμείνει και πάλι τούτη την κρίσιμη ώρα να παριστάνει αυτό που δεν είναι: το παλαιοκομματικό, κρατικίστικο, σοσιαλίζον alter ego μιας κατά φαντασία «κυβερνώσας» κεντροαριστεράς…
Πηγή: antinews.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω