Οι καπιταλιστές, η Athens Voice και οι εγγονές μου

Βρέθηκα στην Αθήνα την Κυριακή 2 Νοεμβρίου. Πήρα ταξί από την Ιερά οδό στον Βοτανικό, με προορισμό το Σύνταγμα. Ο οδηγός, ένας συμπαθέστατος νέος από χώρα της Αφρικής, μιλάει άπταιστα ελληνικά, άρα πρόκειται για μετανάστη δεύτερης γενιάς

του Γιάννη Λασκαράκη

Βρέθηκα στην Αθήνα την Κυριακή 2 Νοεμβρίου. Πήρα ταξί από την Ιερά οδό στον Βοτανικό, με προορισμό το Σύνταγμα. Ο οδηγός, ένας συμπαθέστατος νέος από χώρα της Αφρικής, μιλάει άπταιστα ελληνικά, άρα πρόκειται για μετανάστη δεύτερης γενιάς. Μόλις πληροφορήθηκε τον προορισμό μου αναστέναξε:

- Έχει πολύ κίνηση στο κέντρο, μου είπε με χαμόγελο.

- Μα είναι Κυριακή, αργία, του απάντησα.

- Η αγορά όμως είναι ανοικτή, είναι γεμάτη κόσμο.

Πράγματι μόλις μπήκαμε στην Πειραιώς η κίνηση προς την Ομόνοια άρχισε να πυκνώνει. Στους μικρούς κάθετους δρόμους με τα φτηνά μαγαζιά, πλήθος κόσμου κυκλοφορούσε.

Στην Ομόνοια τα αυτοκίνητα προχωρούσαν σημειωτόν. Στα γύρω από την πλατεία πεζοδρόμια επικρατούσε το αδιαχώρητο. Οι κυλιόμενες σκάλες του μετρό ανέβαζαν στην επιφάνεια χιλιάδες απλούς ανθρώπους που έφθαναν από τις λαϊκές γειτονιές, από το Περιστέρι, τα Σεπόλια, τον Περισσό, τον Ταύρο, τα Πετράλωνα. Τα καταστήματα γεμάτα κόσμο, οι ψησταριές και τα ταχυφαγεία πρόσφεραν φτηνό φαγητό. Πριν μπούμε στη Σταδίου, πρόλαβα και είδα την αρχή της Αθηνάς και της Αιόλου, που θύμιζαν και αυτές Χριστουγεννιάτικη αγορά.

Ρώτησα τον οδηγό για το ταξί, για τη δουλειά του, για τις συνθήκες της ζωής του.

- Δεν είμαι τακτικός οδηγός. Το αφεντικό με παίρνει σε τέτοιες περιπτώσεις που είναι αργίες και υπάρχει κίνηση στην αγορά. Για να ξεκουραστεί ο ίδιος. Έχω οικογένεια με δύο παιδιά. Όσες περισσότερες είναι αυτές οι μέρες, τόσο καλύτερο για μένα. Κάποιες φορές με παίρνει και για βραδινή βάρδια, αλλά το αποφεύγω διότι συχνά γίνομαι στόχος ρατσιστών. Ευτυχώς για μας τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα που μπήκαν στην φυλακή οι Χρυσαυγίτες.

Φτάσαμε στο Σύνταγμα. Βρέθηκα σε μια γιορταστική ατμόσφαιρα. Μπήκα στον πειρασμό να τροποποιήσω το πρόγραμμά μου και να κατέβω την Ερμού. Ήταν γεμάτη κόσμο, με το γνωστό σκηνικό των πλανόδιων μουσικών, των καλλιτεχνών που παριστάνουν τα αγάλματα, των μικροπωλητών που είναι σε επιφυλακή για την εμφάνιση της αστυνομίας. Οικογένειες με τα παιδιά τους, μάνες με τα μωρά στα καροτσάκια, ζευγάρια χέρι-χέρι, νέα και ηλικιωμένα. Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί όλοι αυτοί οι καθημερινοί άνθρωποι κατέβηκαν στην αγορά, αν και δεν έχουν χρήματα στην τσέπη. Η μόνη εξήγηση που βρήκα ήταν για να αγοράσουν ένα φτηνό παντελόνι ή μπλουζάκι των 20 ευρώ και για να νοιώσουν την χαρά έστω και αυτής της μικρής αγοραστικής τους δυνατότητας, συνδυάζοντάς την με μια βόλτα στην Κυριακάτικη Αθήνα.

Ψάχνω και για τους «στυγνούς καπιταλιστές», που πιέζουν για να ανοίξουν τα μαγαζιά τις Κυριακές, για να εξυπηρετήσουν τα μεγάλα μονοπώλια και για να «πιουν το αίμα» του εργαζόμενου, μεταξύ των οποίων και του μετανάστη οδηγού ταξί, και δεν τους βρίσκω. Μπήκα και σε ένα κατάστημα να πάρω κάτι για τις εγγονές μου που θα επισκεπτόμουν στη συνέχεια. Ούτε εκεί τους βρήκα. Οι υπάλληλοι πωλητές εξυπηρετούσαν τον κόσμο με ευγένεια και χαμόγελο. Δεν ρώτησα αν πληρώνονται για τη δουλειά τους σε ημέρα αργίας. Δεν μου φάνηκαν πάντως να δουλεύουν αναγκαστικά και απλήρωτοι.

Η βόλτα στην Κυριακάτικη Αθήνα της ανοικτής αγοράς τελείωσε και πήρα το μετρό για να επισκεφθώ τις εγγονές μου. Καταχάρηκαν με τα μικρά δωράκια πους τις πήγα και με γέμισαν με φιλιά. Που να ήξεραν ότι η χαρά τους οφείλεται στο ότι έτυχε να είναι ανοικτή η αγορά, επειδή το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο επέβαλε στην Κυβέρνηση να ανοίξουν εθελοντικά τα μαγαζιά τις Κυριακές, για να πουλήσουν στον παππού της Ήβης και της Νίνας, τα κουκλάκια και τα μπλουζάκια που τις πήγε… Και που να φανταστούν επίσης και ακόμη περισσότερο, να καταλάβουν, ότι για το δωράκια αυτά την «νύφη» την πλήρωσε η Athens Voice, διότι κάποιοι που δηλώνουν «αναρχικοί», την θεώρησαν «υπεύθυνη» για την χαρά που πήραν, επειδή (άκουσον, άκουσον), αρθρογραφούσε υπέρ των ανοικτών μαγαζιών τις Κυριακές. Και όταν διαπίστωσαν ότι αυτό δεν χωρούσε στο μυαλουδάκι τους και στα «καλούπια» των μοναδικών αληθειών τους, της έκαψαν τις εγκαταστάσεις και ξεμπέρδεψαν.

Υ.Γ. Πριν 15 χρόνια, μια εφημερίδα της Θράκης, η ΓΝΩΜΗ, την οποία εκδίδουμε στην Αλεξανδρούπολη, δέχθηκε επίθεση, με τον εμπρησμό του αυτοκινήτου μου, επειδή αρθρογραφούσαμε υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων και επειδή ετοιμάζαμε μια συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων δημοσιογράφων στην Κομοτηνή, για την συμβολή του τύπου στην μείωση των εντάσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, μετά τα Ίμια. Σε κάθε εποχή και ανεξάρτητα αν δηλώνουν «εθνικιστές» ή «αναρχικοί», η μέθοδός τους για την αντιμετώπιση της διαφορετικής άποψης είναι η ίδια: Η τυφλή βία.

metarithmisi.gr