Υπάρχει τρίτος δρόμος για τον Αλέξη Τσίπρα;

Ο πρώτος βασικός κανόνας στην πολιτική είναι να λαμβάνεις υπόψη τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. «Δεν μπορείς να γεμίσεις μια κάλπη με ένα περίστροφο αλλά ούτε να αντιμετωπίσεις ένα περίστροφο με ένα ψηφοδέλτιο» έγραψε σε ανύποπτο χρόνο

Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Ο πρώτος βασικός κανόνας στην πολιτική είναι να λαμβάνεις υπόψη τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. «Δεν μπορείς να γεμίσεις μια κάλπη με ένα περίστροφο αλλά ούτε να αντιμετωπίσεις ένα περίστροφο με ένα ψηφοδέλτιο» έγραψε σε ανύποπτο χρόνο ο Λέων Τρότσκι.

Ο δεύτερος βασικός κανόνας είναι πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται στην τηλεόραση...  «Στην πολιτική, ο ίσιος δρόμος είναι αδιάβατος» συνήθιζε να λέει ο Χάρολντ Μακμίλαν, Βρετανός Πρωθυπουργός από το 1957 ως το 1963.

Ο τρίτος βασικός κανόνας είναι το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις καθαρές ιδέες και τις βρώμικες πράξεις. «Να κυβερνάς σημαίνει να διαλέγεις συνέχεια μεταξύ των κακών λύσεων» αποφάνθηκε ο Σαρλ Ντε Γκωλ και προφανώς ήξερε τι έλεγε.

Συνεπώς το να «πάμε ΣΥΡΙΖΑ» είναι ένα πράγμα. Το να γίνει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι περισσότερο από μια «παρένθεση» που θα «ξεπλύνει» ως «αποδιοπομπαίος τράγος» όλες τις αμαρτίες του «συστήματος» διαπλοκής και εξουσίας, είναι ένα ιστορικό πείραμα.

Το ζητούμενο δεν είναι μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» στην Ελλάδα, η οποία θα «πέσει» σε τέσσερις – πέντε μήνες, «μαχόμενη για τα δίκια του λαού» όπως θέλουν οι «fundis» του ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι η τραγωδία του Αλιέντε στη Χιλή του 1973, να επαναληφθεί ως φάρσα στην Ελλάδα του 2015.

Ζητούμενο, επίσης, δεν μπορεί να είναι μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» που θα «κυβερνάει» σαν τη σημερινή, με memos και mails της τρόικας, όπως θα αποδεχθούν στο τέλος οι «realos» του ΣΥΡΙΖΑ. Άσε που ούτε κι αυτή θα αντέξει περισσότερο!

Η αλήθεια είναι πως φτάνεις πάντα εκεί που κοιτάς. Η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ που κοιτάει συνεχώς τα παπούτσια του, άσχετα με το αν είναι πότε «σταράκια» και πότε TOD'S, δείχνει πως κανείς από τους δυο δρόμους, δεν τον πάει μακριά. Δεν μπορεί όμως και να το σκέφτεται για πάντα, όσο μάλιστα πυκνώνει ο πολιτικός χρόνος.

Με δεδομένο πως ένας ακόμη Ολάντ ή ένας ακόμη Ρέντσι δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης, ο Αλέξης Τσίπρας «σπρώχνεται» μπροστά όχι από τις δημοσκοπήσεις αλλά από την ίδια την Ιστορία. Θα ήταν ωστόσο πολιτικά αφελές να φαντασιώνεται κανείς τον Τσίπρα, σαν ένα ευρωπαϊκό "remake" του Ούγκο Τσάβες.

Υπάρχει τρίτος δρόμος για να περπατήσει ο Αλέξης Τσίπρας;

Η Ευρώπη σήμερα δεν έχει Ηγεσία. Έχει όμως Αφέντη. Η διαφορά είναι τεράστια. Η οικονομική ελίτ του Βορρά, ως αφέντης της Ευρώπης, έχει επιβάλλει τον δημοσιονομικό ευγονισμό, που είναι το άλλο όνομα του οικονομικού ρατσισμού. Η δημοσιονομική «καθαρότητα» über alles! Παίζουν με το φόβο «εκφυλισμού» του ευρώ, για να στοχοποιούν ολόκληρους λαούς ως «κατώτερους», (βλέπε PIGS ή PIIGS ή PIIGGS).

Γι αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλάμε πλέον για την «ιδιότητα του πολίτη» σε ένα περιβάλλον ακραίων ιδεοληψιών και καταπάτησης στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι αλυσίδες στο λαιμό κάθε «μαύρου» του (ευρωπαϊκού) Νότου είναι πλέον ορατές, με τους Έλληνες να βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα μεταξύ όλων.

Η Ελλάδα είναι στον «γύψο» κι αυτό δεν είναι αντιπολιτευτική υπερβολή. Κάθε μέρα εκδίδονται δικαστικές αποφάσεις υπέρ πολιτών και η εκτελεστική εξουσία αρνείται να τις εφαρμόσει κατ’ επιταγή των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Δεν το λέω εγώ, το λέει η Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων της χώρας!

Βγήκε την Πέμπτη ο Γενικός Γραμματέας του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών Γιάννης Ρεκλείτης – φαντάζομαι δεν είναι κανένα «αναρχοκομμούνι» και «θρασίμι» – και είπε ο άνθρωπος πως: «Με πρόσχημα την ταχύτερη απόδοση της δικαιοσύνης και της αποσυμφόρησης του όγκου εργασίας των δικαστηρίων, η κυβέρνηση προχωράει σε ετεροβαρείς και άδικες ρυθμίσεις για πολίτες, επαγγελματίες και μικρές επιχειρήσεις στη διεκδίκηση του δικαίου τους, έναντι των τραπεζών και του κράτους. Αφαιρούνται δικαιώματα φυσικής παρουσίας και υπεράσπισης των δικαίων μας, μετατρέποντας τις φυσικές δικαστικές διαδικασίες σε γραφειοκρατικές διαδικασίες. Δίνεται το δικαίωμα διεργασιών μακριά από την δημοσιότητα και την εξέταση μαρτύρων για πλείστες υποθέσεις και διαφορές για τις οποίες προσφεύγουμε».

Εκεί που σταματάει το φιλελεύθερο κράτος δικαίου, αρχίζει το «ελληνικό». Ο Έλληνας πολίτης σήμερα στερείται ουσιωδών δικαιωμάτων και είναι μόνον υπο–χρεωμένος. Αν αυτό δεν λέγεται «απαρτχάιντ», πως λέγεται; Και τελικά, μήπως στη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση, ο ανομολόγητος στόχος είναι η… συνταγματοποίηση του ευρωπαϊκού «απαρτχάιντ»;

Τι καλύτερη μαρτυρία για αυτή την πραγματικότητα, από τις λεπτομέρειες που αναφέρει ο πρώην αμερικανός υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ, για τη σαδιστική διάθεση του Σόιμπλε έναντι της Ελλάδας, η ρητορική του οποίου κατά των Ελλήνων δεν διαφέρει στον «σκληρό πυρήνα» της, από τα ρατσιστικά επιχειρήματα των Ναζί κατά των Εβραίων. Οι «πονηροί Εβραίοι» του χθες, αντικαταστάθηκαν σήμερα από τους «απατεώνες Έλληνες».

Όσο το ελληνικό πρόβλημα περιμένει τη λύση του στο επίπεδο τεχνικών στοιχείων και αριθμών, ο «μεταρρυθμιστικός εξορθολογισμός» θα στέλνει κόσμο στα «κρεματόρια» της φτώχειας, της ανεργίας, της ανέχειας και της βίας. Μετά κάποιοι θα απολογούνται για τα εγκλήματά τους, λέγοντας «έκανα απλώς τη δουλειά μου».

Αν η πιο θανατηφόρα μορφή ρατσιστικής βίας είναι ο εξαναγκασμός στη φτώχεια, μπορεί η Ελλάδα να βρει ανοιχτό δρόμο για μια ηθικά και πολιτικά ορθή διέξοδο; Αξίζει κάτι τέτοιο; Αν δεν βρίσκουμε διαρκώς επιχειρήματα κι αν δεν δοκιμάσουμε έξυπνα τα όρια της ελευθερίας μας, δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Υπό αυτή την έννοια – για να πω και το κλασσικά ελληνικό – αν ήμουν για μια μέρα Τσίπρας, αντί να σχεδιάζω μόνον για τις εκλογές με τον Ν. Παπά και τον Γ. Δραγασάκη, θα σχεδίαζα πρώτα τη «μεγάλη πορεία στο δρόμο προς το Βερολίνο». Με τον Γλέζο και τον Κλούνεϊ μαζί μου, στην κορυφή… Μη σου πω και τον Μπραντ Πιτ για να 'χουμε και όλο το παγκόσμιο γυναικείο κοινό. Μετράει πολύ… Επίσης, κάτι μου λέει πως θα δώσει κι ο Πάπας την "ευλογία" του.

Πιστεύω πως ο δρόμος του Τσίπρα δεν είναι ούτε αυτός του Ρέντσι, ούτε αυτός του Τσάβες. Ίσως κάτι πιο κοντά σε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να έχει περισσότερο νόημα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Όπως έχει υποστηρίξει στους New York Times, από το 2011, ο συγγραφέας της «Σκοτεινής Ηπείρου» Μαρκ Μαζάουερ: «Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης… και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον».

Άλλωστε, πως αλλιώς να αλλάξεις την ευρωπαϊκή ιστορία; Κάνοντας παραγγελία από το τριψήφιο;

Πηγή: rizopoulospost.co