Μια κοινωνία υποκρισίας και μια λογική "μακριά από… μας"

Συντηρούμε και ζούμε σε μια κοινωνία υποκρισίας, σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί, σε μια κοινωνία αδιαφορίας. Σε μια κοινωνία που όταν συμβεί το κακό απλά απορεί για το πώς έγινε και γιατί αυτός που έχει την ευθύνη δεν έπραξε τα δέοντα ως όφειλε

Συντηρούμε και ζούμε σε μια κοινωνία υποκρισίας, σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί, σε μια κοινωνία αδιαφορίας. Σε μια κοινωνία που όταν συμβεί το κακό απλά απορεί για το πώς έγινε και γιατί αυτός που έχει την ευθύνη δεν έπραξε τα δέοντα ως όφειλε. Αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ αν αυτός ο υπεύθυνος είναι ο κάθε-ένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί τελικά;

Στα φανάρια της Πάτρας βλέπεις καθημερινά παιδιά ηλικίας δημοτικού, που δεν πάνε όμως... στο σχολείο τους όπως οι συνομήλικοι τους, αλλά περνούν την ημέρα τους ζητιανεύοντας ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Βλέπεις μια νεαρή κοπέλα να ζητιανεύει επίσης, κρατώντας το νεογέννητο μωρό της (αν είναι δικό της) και να το θηλάζει στη μέση του δρόμου για όσο διαρκεί το κόκκινο φανάρι, αφενός για να σοκάρει τους πιο ευαίσθητους και αφετέρου προσφέροντας θέαμα στους ηδονοβλεψίες. Για την ίδια, τι ευαισθησία τι ηδονοβλεψία, το θέμα είναι τα ψιλά που θα πάρει. Για το μωρό στην αγκαλιά άραγε έχουμε να πούμε κάτι; Για τα παιδιά στα φανάρια; Για την κοπέλα;

Για τους λαθρομετανάστες του Norman Atlantic, ίσως;

Στο Norman Atlantic μιλάνε για τρεις μέχρι τώρα λαθρομετανάστες. Εύχομαι ο αριθμός αυτός να μην αυξηθεί όταν θα ανοίξουν τα γκαράζ του πλοίου. Δεν αποδίδω την φωτιά σε ενέργειες των ανθρώπων αυτών (κάτι που θα ήταν βολικό για κάποιους) αλλά είναι αρκετές οι περιπτώσεις στα πλοία της γραμμής Ελλάδα - Ιταλία, που η φωτιά ξεκίνησε από την προσπάθεια τους να ζεσταθούν ή να μαγειρέψουν κατά την διάρκεια του ταξιδιού, κρυμμένοι σε κάποιο γκαράζ.

Με την έναρξη της λειτουργίας του νέου λιμανιού της Πάτρας τα πλοία για Ιταλία αναχωρούν ως επί το πλείστον από εκεί. Για την κοινωνία της Πάτρας αυτό πρακτικά σημαίνει πως όλοι αυτοί οι λαθρομετανάστες που "χάλαγαν" την αισθητική της πόλης, μεταφέρθηκαν και αυτοί απέναντι από το νέο λιμάνι, στα παλιά εργοστάσια της Πειραϊκής Πατραϊκής, του Λαδόπουλου και αλλού. Στα παλιά αυτά εγκαταλελειμμένα και μισογκρεμισμένα κτίρια βρήκαν την ευκαιρία να απαγκιάσουν τις ελπίδες και τα όνειρα τους για ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη.

Οι Πατρινοί πλέον δεν τους πολυβλέπουν άρα το λύσαμε και αυτό. Άλλωστε είχαμε ήδη φροντίσει να στείλουμε και στρατό στην πατρίδα τους.

Το ερώτημα είναι αυτοί οι "λαθραίοι" γιατί προτίμησαν και γιατί συνεχίζουν να έρχονται στην Πάτρα; Σίγουρα όχι για τον ήλιο και την θάλασσα της πόλης. Μήπως επειδή είναι κοινό μυστικό πως υπάρχει ο τρόπος να φύγουν και αυτοί σιγά σιγά με την σειρά τους, με το πλοίο της γραμμής, παρά το νέο σύστημα ελέγχου που εφαρμόζεται, παρά τα νέα ψηλά συρματοπλέγματα και παρά την αστυνόμευση από ιδιωτική ασφάλεια ή μη;

Για τα συστήματα πυρόσβεσης, τις ελλείψεις του πλοίου, την οργάνωση, τα γυμνάσια, την σύνθεση και την γλώσσα επικοινωνίας του πληρώματος (σε ένα πλοίο που εκτελεί δρομολόγια σε ελληνικά λιμάνια), τις οικονομικές εκκρεμότητες των ναυτιλιακών εταιρειών, τα εισιτήρια με ονοματεπώνυμο που δήλωσαν πως έκοψαν, τη λίστα επιβατών (αλήθεια πως δεν σκέφτηκαν τα αντίγραφα των εισιτηρίων; τι συμβαίνει;) και τα σαράντα 40 (τι να πεις…) μποφόρ που έπνεαν εκείνη την νύχτα, υπάρχουν άλλοι που μπορούν να τα πουν καλύτερα λόγω κυρίως της μεγάλης θαλάσσιας υπηρεσίας τους. Πρόκειται για όλους αυτούς που κάνουν καθημερινά τις ανταποκρίσεις και βγαίνουν στον αέρα για να πουν την άποψή τους… επί παντός επιστητού.

Γεωργόπουλος Αντώνης
Πλοίαρχος
Καθηγητής Μ.Ε. Ναυτικών Μαθημάτων

Πηγή: e-nautilia.gr