Για τα κρασιά της Θράκης, τα πρώτα της Ευρώπης!

H Μελίνα Τάσσου, Γενική Διευθύντρια στο Κτήμα Κίκονες εξηγεί στη LifO την ιδιαιτερότητα του θρακιώτικου αμπελώνα και την εξαίρετη ιστορία του. Προέρχεσαι από τη Θράκη, μια περιοχή με μακρά οινική παράδοση. Ωστόσο, δεν είναι ευρέως αναγνωρίσιμα οινοποιεία

του Δημήτρη Κούμανη

H Μελίνα Τάσσου, Γενική Διευθύντρια στο Κτήμα Κίκονες εξηγεί στη LifO την ιδιαιτερότητα του θρακιώτικου αμπελώνα και την εξαίρετη ιστορία του.

Προέρχεσαι από τη Θράκη, μια περιοχή με μακρά οινική παράδοση. Ωστόσο, δεν είναι ευρέως αναγνωρίσιμα οινοποιεία και ετικέτες από την περιοχή. Γιατί;

Η Θράκη, και συγκεκριμένα η περιοχή της Μαρώνειας, όπου βρίσκονται και τα αμπέλια των «Κικόνων», αναφέρεται από το Μουσείο Οίνου της Βουργουνδίας ως η πρώτη περιοχή όπου παράχθηκε ποτέ κρασί στην Ευρώπη. Οι Κίκονες ήταν ο πρώτος λαός που παρήγαγε κρασί στην περιοχή όπως καταγράφεται από τον Όμηρο και στα δυο έπη του. Μάλιστα, τροφοδοτούσαν με το κρασί τους Τρώες αλλά και τους Έλληνες κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, που διήρκησε δέκα χρόνια. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα στο Μουσείο της Κομοτηνής κέρματα από εκείνη την εποχή, με χαραγμένο το σταφύλι από τη μία πλευρά και το άλογο από την άλλη.

Έκτοτε δεν υπήρξαν οινοποιεία στην περιοχή κι έτσι ιδρύσαμε τους «Κίκονες» το 2004, που ακόμα και σήμερα είναι το μοναδικό οινοποιείο με παραγωγή από το σταφύλι μέχρι τη φιάλη στη Ροδόπη, προς τιμήν του πρώτου λαού που έκανε κρασί στη Θράκη. Πιθανότατα η απουσία αμπελοκαλλιέργειας να οφείλεται στο ότι η Θράκη ήταν η τελευταία περιοχή που απελευθερώθηκε από τους Τούρκους το 1920, σχεδόν εκατό χρόνια μετά την υπόλοιπη Ελλάδα. Οι Τούρκοι, ως μουσουλμάνοι, απαγόρευαν την αμπελοκαλλιέργεια στην περιοχή κι έτσι η τέχνη της είχε ξεχαστεί. Υπήρχαν πάντα κάποιοι που έκαναν κρασί για προσωπική χρήση, αλλά όχι οργανωμένα οινοποιεία. Με την ίδρυση των Κικόνων, ο βασικότερος στόχος μας ήταν να ξανακάνουμε διάσημη την περιοχή για το κρασί της, όπως ήταν στην αρχαιότητα, αρχίζοντας από το να την ξαναβάλουμε στον οινικό χάρτη, κάτι που ήδη έχει γίνει.

Ασχολείσαι παθιασμένα με το Λημνιό, την παλαιότερη καταγεγραμμένη ποικιλία στον πλανήτη. Λέγεται ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολη ποικιλία στην καλλιέργεια και στην οινοποίηση. Αλήθεια ή υπερβολές;

Μετά από σπουδές οινολογίας στο Bordeaux και την εργασιακή μου εμπειρία σε τρία οινοποιεία στη Γαλλία και σε ένα στην Αυστραλία, γύρισα στη Θράκη το 2004 όπου κλήθηκα να οινοποιήσω το Λημνιό για πρώτη φορά, καθώς στους «Κίκονες» είχαμε ήδη 8 περίπου στρέμματα φυτεμένα με Λημνιό από το 1993. Τότε κατάλαβα πόσο εύκολες ποικιλίες είναι οι «γαλλικές» σε σχέση με τις ελληνικές, γιατί κανείς στην Ελλάδα δεν οινοποιούσε σταθερά 100% Λημνιό και γιατί όλοι, με το που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα, μου πρότειναν να ξηλώσουμε αυτή την ποικιλία. Ως συνήθως, όμως, πείσμωσα με το γεγονός ότι όλοι είχαν το Λημνιό για μια παραμελημένη ποικιλία και, παρόλο που είναι πολύ δύσκολη και στο αμπέλι και στην οινοποίηση, τη λάτρεψα γιατί σκέφτηκα πως μου έδινε την ευκαιρία να αποδείξω πως με τους σωστούς χειρισμούς μπορεί να παράγει εξαιρετικά και κομψά κρασιά, καθώς μέχρι τότε θεωρούνταν ότι έδινε μόνο ρουστίκ χαρμάνια.

Το Λημνιό ως αμπέλι ωριμάζει αργά, και επειδή έχει λεπτή φλούδα κινδυνεύει να το πιάσουν τα πρωτοβρόχια του Οκτώβρη, οπότε υπάρχει μεγάλος φόβος να παρουσιάσει ρώγες με γκρίζα σήψη. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν φαντάζεται πόσο παιδευόμαστε για να το οινοποιήσουμε, και μάλιστα από βιολογικό αμπελώνα και μόνο με φυσικές μεθόδους οινοποίησης, αλλά δεν θεωρούμε ότι ενδιαφέρει και κανένα. Απλώς είμαστε περήφανοι που καταφέραμε να αναδείξουμε μια άγνωστη μέχρι τώρα ελληνική ποικιλία, κυρίως στο εξωτερικό, όπου εύκολα τη συγκρίνουν με μια κομψή Βουργουνδία.

Μίλησέ μας για το πέρασμά σου από το Bordeaux και την εμπειρία σου εκεί, καθώς και για την οινική κουλτούρα των Γάλλων καταναλωτών.

Στο Bordeaux σπούδασα στο Diplome National d' Oenologue. Θεωρείται η καλύτερη σχολή από τις έξι που υπάρχουν στη Γαλλία και δίνουν το ίδιο πτυχίο, γι' αυτό και περίμενα έναν χρόνο για να πάω εκεί, ενώ με είχαν δεχτεί οι υπόλοιπες πέντε. Είναι μια πολύ δύσκολη σχολή και όταν φοίτησα εκεί δεν δέχονταν κανέναν υποψήφιο από το εξωτερικό αν δεν είχε τελειώσει στη χώρα του πανεπιστήμιο σχετικό με το αντικείμενο. Είχα τελειώσει τη Γεωπονική Σχολή ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη κι έτσι με δέχτηκαν.

Η εμπειρία ήταν δύσκολη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Ένιωσα τον ρατσισμό των Γάλλων αλλά και το μεγαλείο τους όσον αφορά στις γνώσεις τους στο κρασί. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Michel Roland, καθώς συμβούλευε και τα δυο οινοποιεία του Bordeaux στα οποία έκανα πρακτική κι έτσι έμαθα τεχνικές που χρησιμοποιούμε στους «Κίκονες» ακόμη και σήμερα. Υπήρχαν δύσκολες, αλλά απαραίτητες στιγμές, όπως οι 21 συνεχόμενες ημέρες διαλογής σταφυλιών στην ταινία διαλογής για 14 ώρες την ημέρα… αλλά και τιμητικές, όπως το να διδάσκεσαι από καθηγητές που οι ίδιοι ανακάλυψαν τον ρόλο των τανινών και των ανθοκυανών στο κρασί.

Οι συνήθειες των Γάλλων καταναλωτών είναι κυρίως τοπικιστικές. Ο καθένας αγαπά και είναι περήφανος για τα κρασιά της περιοχής του. Η υπερβολική αγάπη των κατοίκων του Bordeaux για τα δικά τους κρασιά ήταν που με ώθησε να επισκεφτώ άλλες περιοχές στη Γαλλίας, όπως η Βουργουνδία, και να δουλέψω σ’ αυτές. Ήθελα να δω γιατί τα κρασιά της Βουργουνδίας είναι «ξίδια», όπως μας έλεγαν στο Bordeaux, αλλά κοστίζουν 100 ευρώ η φιάλη…

Η οινοφιλία στην Ελλάδα είναι trend ή θα μείνει κάτι καλό από αυτό;

Πιστεύω πως θα μείνει κάτι πολύ καλό. Ο κόσμος θα γυρίσει στο κρασί με πιο σοβαρό τρόπο και σε αυτό βοηθούν πολύ και ο μεγάλος πλέον αριθμός των wine bars που έχουν ανοίξει στην Αθήνα, γιατί έφεραν το εμφιαλωμένο κρασί πολύ πιο κοντά στους νέους και το κατέβασαν από εκείνο το βάθρο όπου ήθελαν μερικοί να το βάλουν μερικά χρόνια πριν…

Πολλοί νέοι άνθρωποι ασχολούνται σοβαρότερα σήμερα με την οινοποιία και όλο και περισσότεροι, επαγγελματίες και μη, ανακαλύπτουν πώς να δοκιμάζουν σωστά κρασί. Η φυσική συνέχεια είναι να δημιουργηθούν wine clubs, όπως στο εξωτερικό, και να εξαλειφθεί το χύμα κρασί από την αγορά, που μας κάνει τόσο κακό στις εξαγωγές… Ευτυχώς, το κρασί είναι ένας τομέας όπου η Ελλάδα έχει αρχίσει να ξυπνάει… Εύχομαι να κάνει το ίδιο και στους υπόλοιπους τομείς!

Δείπνο με φίλους. Τι θα μαγείρευες και με τι θα το συνόδευες;

Δεν μαγειρεύω συχνά. Όταν όμως μαγειρεύω, το κάνω καλά… Θα μαγείρευα τη θρακιώτικη συνταγή «Κρέας με κυδώνι» και θα το συνόδευα με ένα «Μάρων Κίκονες Ερυθρό» ποικιλία Sangiovese 100%, καθώς τα μαύρα κεράσια που μυρίζει ταιριάζουν τέλεια με την αλμυρή γλύκα του μαγειρεμένου κυδωνιού.

Γνωρίστε τα κρασιά του "Κτήμα Κίκονες" εδώ

Πηγή: lifo.gr