Περί κεντρώου χώρου

Στις αρχές του 21ου αιώνα, δημοσκόποι, σύμβουλοι επικοινωνίας και πολιτικοί, ανάδειξαν ως κρίσιμη μάζα για μια εκλογική επιτυχία, την κατάληψη του περίφημου κεντρώου ή μεσαίου χώρου. Μέσα από αυτό το ιδεολόγημα δημιουργήθηκε μια ολόκληρη σχολή σκέψης

Στις αρχές του 21ου αιώνα, δημοσκόποι, σύμβουλοι επικοινωνίας και πολιτικοί, ανάδειξαν ως κρίσιμη μάζα για μια εκλογική επιτυχία, την κατάληψη του περίφημου κεντρώου ή μεσαίου χώρου.

Μέσα από αυτό το ιδεολόγημα δημιουργήθηκε μια ολόκληρη σχολή σκέψης, που έσπειρε ότι πιο απολιτίκ υπάρχει στην ελληνική κοινωνία...

Το κέντρο, ως αφηρημένη έννοια, δεν έχει πολιτικό πρόσημο, δεν έχει ιδεολογική ταυτότητα. Δεν είναι Δεξιά ή Αριστερά, δεν είναι κρατισμός ή φιλελευθερισμός.

Τι είναι τότε το «κέντρο»;

Για κάποιους είναι η καλύτερη βάρκα προκειμένου να μετακινούνται ανάλογα με το ρεύμα της εξουσίας.

Την καλύτερη όμως απάντηση την δίνει σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Μεξικανός Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο B, συγγραφέας, καθηγητής πανεπιστημίου, ιστορικός και δημοσιογράφος, που ιδεολογικά ανήκει στον χώρο της Αριστεράς.

Τα λόγια του όμως μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για όσους ανήκουν στην Κεντροδεξιά.

Συγκεκριμένα λέει:

«…Μιλούσα στους Ισπανούς σοσιαλιστές και τους έλεγα το εξής πολύ απλό. Προσπαθείτε διαρκώς να προσελκύσετε το περιβόητο "Κέντρο". Μα το "Κέντρο" πολιτικά είναι το τίποτα. Ένας πολιτικός χώρος, όπως η Αριστερά, πρέπει να προτείνει έναν δρόμο για την πορεία ενός λαού κι εσείς, αντ' αυτού, κοιτάτε πώς θα τραβήξετε τους κεντρώους για να αποκτήσετε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτός είναι ο πιο ασφαλής δρόμος προς το "τίποτα", προς το "πουθενά".

Το κέντρο πολιτικά είναι τίποτα, είναι η απουσία πολιτικής σκέψης. Και η απάντηση των ανθρώπων της Αριστεράς είναι "πρέπει να κερδίσουμε τις εκλογές και χρειαζόμαστε αυτόν τον πολιτικό χώρο". Εγώ τους είπα, λοιπόν, ότι το ζητούμενο δεν είναι να κερδίσεις τις εκλογές, το βασικό είναι να εκφράσεις την κοινωνία στην οποία ζεις. Αν βάλεις σε προτεραιότητα την εκλογική νίκη σε σχέση με τα κοινωνικά ζητούμενα, τότε απλώς χτίζεις ένα ψέμα».

Στο τέλος της συνέντευξης προσδιορίζει και την έννοια του συντηρητισμού:

«…γι' αυτό τα κόμματα τα οποία καταφέρνουν να αγγίξουν τελικά τους περισσότερους πολίτες δεν είναι τα αριστερά, αλλά τα συντηρητικά με αριστερό προσωπείο, αφού αυτός ο συνδυασμός είναι πολύ ελκυστικός».

Καταληκτικά:

Δεν υπάρχει οριοθετημένος πολιτικά μεσαίος χώρος.

Υπάρχουν βέβαια μετριοπαθείς πολίτες. Που δεν αρέσκονται σε ακρότητες και φανατισμούς. Άλλο όμως αυτό και άλλο ο ιδεολογικός ευνουχισμός των κομμάτων. Και τα πολιτικά κόμματα δεν είναι ούτε ομάδες πίεσης, ούτε lobbies.

Κάποια στιγμή, πρέπει να μάθουν να δίνουν και τη μάχη των Ιδεών.

Αλλιώς θα είναι πρόσκαιρα εργαλεία για τις συναινετικές σούπες, που θα εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Vanzetti