Η απληστία των τοκογλύφων

Συνολικά, για τη διάσωση των γερμανικών τραπεζών το 2009, δαπανήθηκαν 305 δισ. ευρώ ή το 11% του ΑΕΠ της χώρας – όσο το ελληνικό χρέος δηλαδή - επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό και το δημόσιο, οπότε τους γερμανούς φορολογουμένους

Συνολικά, για τη διάσωση των γερμανικών τραπεζών το 2009, δαπανήθηκαν 305 δισ. ευρώ ή το 11% του ΑΕΠ της χώρας – όσο το ελληνικό χρέος δηλαδή - επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό και το δημόσιο, οπότε τους γερμανούς φορολογουμένους.

Για τη Γερμανία, ειδικά για τον υπουργό Οικονομικών της, ο οποίος ευρίσκεται δήθεν σε διαμάχη με την καγκελάριο για το ελληνικό θέμα (ο καλός και ο κακός αστυνομικός!), τα πράγματα είναι ολοκάθαρα: «οι Έλληνες είναι οι ίδιοι ένοχοι για την κρίση».

Εκτός αυτού, θεωρεί πως η Γερμανία δεν έχει καμία σχέση με την πτώχευση της Ελλάδας, αναφέροντας το, κατά τον ίδιο, αυτονόητο: «όποιος δεν χρεώνεται, δεν βυθίζεται σε μία κρίση χρέους – ενώ όποιος είναι υπερχρεωμένος, πρέπει να ζει λιτά, υιοθετώντας ως κράτος μία αντίστοιχη πολιτική μνημονίων«.

Η αφοπλιστική μικροοικονομική λογική της Γερμανίας, η οποία θεωρεί πως ισχύει επίσης για μακροοικονομικά θέματα, για τους άλλους βέβαια και όχι για την ίδια, όπως τεκμηρίωσαν τα μέτρα που έλαβε το 2009 (επιδότηση αυτοκινήτων κλπ.), δεν συμβαδίζει με τα πραγματικά γεγονότα – γνωρίζοντας πως το 2009 δεν ήταν οι δήθεν άπληστοι και σπάταλοι Έλληνες, αλλά οι άπληστες και σπάταλες γερμανικές τράπεζες εκείνες που ευρίσκονταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας και της πολιτικής, λόγω των τεραστίων ζημιών τους.

Ειδικότερα, λόγω των λανθασμένων κερδοσκοπικών τοποθετήσεων στην αγορά ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α. (sub primes), ένα σημαντικό μέρος του τραπεζικού συστήματος της Γερμανίας ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Δύο μεγάλα ιδρύματα κρατικοποιήθηκαν για να μην χρεοκοπήσουν (Commerzbank, Hypo Real Estate), ορισμένες τοπικές τράπεζες έκλεισαν, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο «ταμείο διάσωσης» (Soffin), ενώ η κυβέρνηση της χώρας εγγυήθηκε πλουσιοπάροχα τα τραπεζικά χρέη.

Συνολικά, για τη διάσωση των τραπεζών δαπανήθηκαν 305 δισ. ευρώ ή το 11% του ΑΕΠ της Γερμανίας - όσο δηλαδή ολόκληρο το ελληνικό χρέος, επιβαρύνοντας ανάλογα τον προϋπολογισμό και το δημόσιο χρέος, οπότε τους γερμανούς φορολογουμένους.

Εν τούτοις, δεν συζητήθηκε σχεδόν καθόλου το θέμα δημόσια – τόσο όσον αφορά την κερδοσκοπία των τραπεζών στις Η.Π.Α., όσο και τα δάνεια που είχαν δώσει στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, με μεγάλο ρίσκο και με υψηλά επιτόκια (γράφημα).

Επεξήγηση γραφήματος: Δάνεια ευρωπαϊκών τραπεζών στις χώρες των PIIGS – με ανοιχτό πράσινο η Ελλάδα, με σκούρο κόκκινο η Ιταλία, με σκούρο πράσινο η Ιρλανδία, με πορτοκαλί η Πορτογαλία και με κίτρινο η Ισπανία.

Δανειστές: Βρετανικές τράπεζες 314 δισ. $, Γαλλικές 683 δισ. $, Γερμανικές 530 δισ. $, Εγχώριες των PIIGS 280 δισ. $ (δολάριο στο 1,33 ως προς το ευρώ τότε).

Περαιτέρω, όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση με ευθύνη των Η.Π.Α. και οι τράπεζες χρειάζονταν γρήγορα πολλά χρήματα, άρχισαν να καταγγέλλουν μαζικά τα δάνεια που είχαν δώσει στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας τα προηγούμενα χρόνια – με αποτέλεσμα να τις οδηγήσουν στην απόγνωση.

Εύλογα λοιπόν οι τράπεζες των χωρών του Νότου δεν μπορούσαν να αναχρηματοδοτηθούν, οπότε ήταν με τη σειρά τους υποχρεωμένες να καταγγείλουν τα δάνεια που είχαν δώσει στο εσωτερικό των κρατών τους – στο δημόσιο, στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά.

Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν τα επιτόκια, να βυθιστούν οι χώρες στην ύφεση, να μειωθούν απότομα τα δημόσια έσοδα, να διογκωθούν τα χρέη, να δημιουργηθούν επισφάλειες, να εκτοξευθεί η ανεργία στα ύψη κοκ. – λόγω του ότι, κυρίως οι γερμανικές τράπεζες μετέφεραν το θανατηφόρο ιό των sub primes από τις Η.Π.Α. στην Ευρώπη, μολύνοντας επικίνδυνα την περιφέρεια.

Έτσι, η αμερικανική νόσος μεταφέρθηκε από τις γερμανικές τράπεζες πρώτα στην Ελλάδα και στη συνέχεια στις υπόλοιπες χώρες – προκαλώντας την ευρωπαϊκή κρίση χρέους.

Συνεχίζοντας, μόνο όταν έκλεισαν τους κρουνούς των δανείων οι τράπεζες, έγινε αισθητό πως οι Έλληνες ζούσαν πάνω από τα όρια των δυνατοτήτων τους – κάτι που, παραδόξως, δεν είχαν διαπιστώσει προηγουμένως ούτε η Κομισιόν, ούτε η ΕΚΤ, ούτε η Γερμανία.

Δεν υπήρχε άλλωστε λόγος, αφού από τα χρέη των χωρών του νότου κέρδιζαν τεράστια ποσά τόσο οι γερμανικές τράπεζες από τους τόκους, όσο και οι επιχειρήσεις από την πώληση των προϊόντων τους – χωρίς να παραπονούνται βέβαια για τη διαφθορά των πολιτικών, την οποία οι ίδιες τροφοδοτούσαν.

Μπορεί λοιπόν να κατηγορεί κανείς δικαιολογημένα την υπερχρέωση των χωρών του Νότου, ή να κατηγορούνται οι ίδιοι οι Πολίτες από τον εαυτό τους - εν τούτοις, μπορούσαν να χρεώνονται μόνο επειδή κάποιοι τους δάνειζαν χρήματα.

Στα πλαίσια αυτά, είναι εντελώς απαράδεκτο να μην θεωρούνται ένοχες οι τράπεζες, οι οποίες ουσιαστικά υπερχρέωσαν τους ανθρώπους, με τους αποκρουστικούς τρόπους παροχής δανείων που χρησιμοποιούσαν – αλλά, αντίθετα, να κατηγορούνται τα κράτη και οι Πολίτες τους, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν τόσο τα δικά τους χρέη, όσο και τα κερδοσκοπικά χρέη των τραπεζών.

Δυστυχώς έτσι δολοφονήθηκε η Ελλάδα, για να μην χρεοκοπήσουν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες (άρθρο) – ενώ αυτός ήταν ο λόγος που ληστεύθηκαν οι υπόλοιπες χώρες του Νότου από την Τρόικα (το ευρωπαϊκό monopoly) και εκβιάστηκε επαίσχυντα η Ιρλανδία.

Βιβλιογραφία: F. Lindner

Analyst.gr