Τα μέτρα που πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας στους δανειστές για να κλείσει η διαπραγμάτευση αποτελούν υπέρβαση τόσο για τον ίδιο όσο και για το κομματικό του ακροατήριο. Πρότεινε μέτρα της τάξης των 8 δισ. ευρώ για τον επόμενο 1,5 χρόνο, τα οποία υπολείπονται
Τα μέτρα που πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας στους δανειστές για να κλείσει η διαπραγμάτευση αποτελούν υπέρβαση τόσο για τον ίδιο όσο και για το κομματικό του ακροατήριο. Πρότεινε μέτρα της τάξης των 8 δισ. ευρώ για τον επόμενο 1,5 χρόνο, τα οποία υπολείπονται κατά 1 περίπου δισεκατομμυρίου των όσων χρειάζονται για να υπάρξει συμφωνία. Και είναι μέτρα τα οποία δεν θα γίνουν αποδεκτά στο σύνολο τους από τους δανειστές καθώς υπάρχουν ήδη φωνές που λένε ότι κάποια εκ των μέτρων, ύψους 2 δις. ευρώ είναι βαθιά αντιπαραγωγικά! Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να έκανε την μεγάλη υπέρβαση, τώρα όμως του απομένει μια ακόμα πολύ μικρότερη αλλά απολύτως αναγκαία.
Ίσως και να το έκανε για λόγους τακτικής. Το σενάριο που λέει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρότεινε όσα έπρεπε αλλά λίγο λιγότερα για να έχει την πρόφαση να αποχωρήσει από τις διαπραγματεύσεις λέγοντας ότι «εγώ έκανα ό,τι μπορούσα» είναι ισχυρό. Ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με την τεράστια απόκλιση Κυβέρνησης - δανειστών στο ζήτημα του χρέους, η άρνηση Τσίπρα να δεχθεί επιπλέον μέτρα πέραν των 8 δισ. είναι μια πολύ καλή δικαιολογία για τον ίδιο να έλθει σε ρήξη και να αναζητήσει την λύση μέσω δημοψηφίσματος. Και να περάσει στο τέλος μια επίπονη συμφωνία στηριζόμενος στην λαϊκή ετυμηγορία.
Και αυτό γιατί γνωρίζει ότι τα μέτρα που πρότεινε δύσκολα θα εφαρμοστούν από την παρούσα σύνθεση της Κυβέρνησης αλλά και της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Γι αυτό και θα επιδιώξει την λύση να την δώσει ο λαός. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θέλει πραγματικά λύση και όχι επιστροφή στη δραχμή και καταγγελία των δανειακών υποχρεώσεων.
Το άλλο σενάριο της οικουμενικής κυβέρνησης χωρίς εκλογές ή δημοψήφισμα προκειμένου να αναλάβει την ψήφιση και την εφαρμογή των μέτρων είναι εξίσου ρεαλιστικό. Καλό σενάριο για τη χώρα, κακό σενάριο για τον Τσίπρα (προσωρινά). Για να πετύχει όμως μια τέτοια «πολιτική Κυβέρνηση» και όχι τεχνοκρατική με τις γνωστές προτάσεις που έχουν πέσει στο τραπέζι, χρειάζεται Πρωθυπουργό κοινής πολιτικής αποδοχής, πέρα από τεχνοκρατικές επιλογές τύπου Παπαδήμου. Χρειάζεται πολιτικό πρόσωπο που θα ενώνει και θα μπορεί να συγκρατήσει τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες στις οποίες θα βασίζεται. Μεταξύ αυτών φυσικά και του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος από απόλυτος κυρίαρχος θα μετατραπεί σε πυλώνα μιας πολυκομματικής Κυβέρνησης.
Οι δυο παραπάνω λύσεις είναι ισχυρές γιατί τα μέτρα που πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας είναι τόσο αντιαναπτυξιακά που ακόμα και οι υπέρμαχοι για συμφωνία εντός της ΝΔ το σκέφτονται αν θα πρέπει να τα ψηφίσουν. Οι μόνοι που αναφανδόν τάσσονται υπέρ της συμφωνίας είναι το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Το ΠΑΣΟΚ κατακρίνει τα υφεσιακά μέτρα, ενώ η ΚΟ των ΑΝΕΛ δήλωσε ότι αν δεν υπάρξει ρητή αναφορά για την διευθέτηση του χρέους δεν θα ψηφίσουν τις διατάξεις για την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου.
Όλα αυτά, με δεδομένη την άρνηση τουλάχιστον 30 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν οποιοδήποτε μέτρο οδηγεί σε παράταση του Μνημονίου και της λιτότητας, δημιουργούν πολλαπλά ζητήματα στον Αλέξη Τσίπρα. Τα υφεσιακά μέτρα που πρότεινε απλά επιδεινώνουν την θέση του εντός του κόμματος του γιατί τον μετατρέπουν σε ακολούθημα της πολιτικής των προκατόχων του.
Ένα θετικό δημοψήφισμα λύνει τα χέρια του Τσίπρα εντός του κόμματος και με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Η επιλογή της οικουμενικής κυβέρνησης καθιστά πιο εφικτή την υλοποίηση των μέτρων και δημιουργεί ισχυρή διαπραγματευτική δυναμική για την χώρα μας στο ζήτημα της διευθέτησης του χρέους. Και στις δυο περιπτώσεις απαιτείται η μεγάλη πολιτική κίνηση που θα καταστήσει την ψήφιση και την εφαρμογή των μέτρων ρεαλιστική. Πολιτική κίνηση με πολιτικό κόστος αλλά με γνώμονα το εθνικό όφελος.
rizopoulospost.com
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω