Είναι πρόβα, πατριώτες

Η ζωή δεν είναι πρόβα. Μια κι έξω την παίζουμε. Παρακολουθώ τα γεγονότα. Διαισθάνομαι ότι αυτές τις μέρες μπορεί και να έχουμε το μέγιστο προνόμιο μιας πρόβας. Όσοι από μας είχαν ταξιδέψει κάποτε στο ανατολικό μπλοκ μπορούμε να θυμηθούμε. Και φαντάσου

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

Η ζωή δεν είναι πρόβα. Μια κι έξω την παίζουμε. Παρακολουθώ τα γεγονότα. Διαισθάνομαι ότι αυτές τις μέρες μπορεί και να έχουμε το μέγιστο προνόμιο μιας πρόβας. Όσοι από μας είχαν ταξιδέψει κάποτε στο ανατολικό μπλοκ μπορούμε να θυμηθούμε. Και φαντάσου τότε είχαν και μια θηρίο-μάνα Ρωσία στο πλευρό τους!

Θα ήθελα να μην εξαρτώμαι από κανένα κράτος στο κράτος μου. Θα ήθελα να είμαστε αφέντες του εαυτού μας. Γίνεται; Ο κόσμος κάποτε ήταν μοιρασμένος στα δύο. Γκρεμίστηκε το τείχος. Θα μπορούσε να είναι μεγαλειώδες, αν οι δύο αντίπαλοι είχαν μια αφήγηση εμπειριών, ο ένας για το άλλον. Αν ο καθένας μάθαινε από το λάθη του και οι δυο μαζί προσπαθούσαν για έναν καλύτερο κόσμο. Έγινε έτσι; Ο κομμουνισμός προδόθηκε πρωτίστως από τους κομμουνιστές τους ίδιους.

Από την άλλη, δείτε το αφήγημα της Αμερικής… Την ίδια στιγμή που επιτρέπει τον γάμο σε άνδρα με άνδρα, γυναίκα με γυναίκα… Αστυνομικοί σκοτώνουν με ακραία-άρρωστη λύσσα μια έγκυο γυναίκα, έναν Αφροαμερικάνο έφηβο, φορούν χειροπέδες σε διανοητικώς ανάπηρο παιδί ενώ είναι ήδη σκοτωμένο, γιατί νόμιζαν ότι όλοι αυτοί τους απειλούσαν. Μια Αμερική που την ίδια ώρα που εμπλέκεται στα εσωτερικά χωρών (και τα κάνει μούσκεμα), ως παντοδύναμοι Θεοί, την ίδια στιγμή παρακολουθεί με απάθεια τους Τζιχαντιστές να στήνουν τα δικά τους βασίλεια.

Είναι φρικτά απάνθρωπος ο κόσμος που ζούμε και μαγευτικά όμορφος αν συγκρίνεις τον αιώνα μας με τους περασμένους αιώνες. Κι από την άλλη, η Ευρώπη. Με όλη την ιστορία του ανθρωπισμού και της κουλτούρας αλλά και το μπερδεμένο βήμα σε ένα πείραμα μιας ένωσης. Δεν μπορεί να περηφανευτεί για το μυστικό της απόλυτης επιτυχίας αλλά μπορείς να θεωρήσεις τον εαυτό σου άτυχο αν είσαι στο δικό της στρατόπεδο ανάγκης;

Παρακολουθώ τις μέρες μας. Ζυγίζω το «ναι» με το «όχι». Στο «ναι» μου μπορώ να στρέψω το μυαλό στην Ευρώπη. Έχω δει ουρές αδιεξόδου σε ΑΤΜ πουθενά; Έχω δει να υπολογίζει το κράτος το χαρτζιλίκι της ζωής μας για λεφτά που φέρουν τη σφραγίδα του κόπου της εργασίας μας; Να κοστολογούν το βιός μας με 60 ευρώ την ημέρα… Μπορεί όμως να στο κάνω και 20, πρόσεχε μικρή.

Υπάρχουν τέτοιες πρακτικές πουθενά στην Ευρώπη; Πώς αυτο-εγκλωβιστήκαμε έτσι; Πώς οι θυμοί πυροβολούν «ΟΧΙ», που όμως τις συνέπειες οι κυβερνώντες τις αποκρύπτουν ή τις αμολάνε με ελαφράδα εκθέσεων ιδεών… «Ας πεινάσουμε! Θα έχουμε αξιοπρέπεια». Έζησε πείνα η γενιά μας για να την ξεπετάει; Μας φαντάζομαι στη γειτονιά της μοναξιάς μας. Σιγά που δεν θα επιβιώσουμε! Μη μου δώσεις Θεέ μου ότι μπορώ ν' αντέξω. Αλλά ποια αυτοκαταστροφική τάση μας εξαναγκάζει να παίρνουμε τρελά ρίσκα; Θα ήθελα να με τιμάει η Κυβέρνηση με δημοψηφίσματα. Θα ήθελα να έχω την ελβετική συνήθεια των δημοψηφισμάτων. Θα ήθελα να υπενθυμίζω με την ωριμότητά μου στην ανθρωπότητα, ότι πίσω κι απ' αυτήν την πολιτική πράξη χαμογελάει ο Έλληνας Καποδίστριας. Με τους Ελβετούς τα έβγαλε πέρα, από τους Έλληνες δολοφονήθηκε.

Αν με πονάει αυτό το δημοψήφισμα είναι γιατί φέρει τη γνωμάτευση, του πώς με θεωρεί η κυβέρνησή μου. Ένα παιδάκι που μπορεί να το παίξει και αντίστοιχα να παίξει. Θα ήθελα το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ να φέρει την ευθύνη δρόμων που επιλέγουμε και όχι παράδρομων που δεν γνωρίζουμε που βγάζουν. Να ορίζουμε την πόρτα του ιδιοκτήτη και όχι το παραθυράκι του σκαστού. Είμαστε ενήλικοι, όχι επαναστατημένα νιάτα. Μελετήστε τις μέρες μας πατριώτες. Μπορεί και να έχουμε το μέγα προνόμιο μιας πρόβας. Ανάμεσα στα «ΝΑΙ» και στα «ΟΧΙ», οι Έλληνες δίδαξαν στην ανθρωπότητα τη σοφία των «ΜΗΠΩΣ;». Μήπως προβάρουμε αυτά που θα ζήσουμε;