Υπόθεση Σαββαΐδου: Ποιος μας φυλάει από τους… φύλακες;

Ώστε λοιπόν η κ. Κατερίνα Σαββαΐδου, προορισμένη να περιβληθεί με «υπερεξουσίες» και να αναδειχθεί σε οιονεί υπερ-υπουργό Οικονομικών για τα κρατικά έσοδα, ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη καθώς θεωρείται ύποπτη

Ώστε λοιπόν η κ. Κατερίνα Σαββαΐδου, προορισμένη να περιβληθεί με «υπερεξουσίες» και να αναδειχθεί σε οιονεί υπερ-υπουργό Οικονομικών για τα κρατικά έσοδα, ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη καθώς θεωρείται ύποπτη για τη διάπραξη κακουργηματικής απιστίας σε βάρος του Δημοσίου!

Πριν από την κ. Σαββαϊδου, είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο - και τι σκάνδαλο: των «θαλασσοδανείων» του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου - μια άλλη φύλακας: η κ. Αναστασία Σακελλαρίου, επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), ενός «πόστου» εντελώς κρίσιμου για τις μεγάλες υποθέσεις της χώρας όσο και το «πόστο» της κ. Σαββαϊδου.

Στην περίπτωση της κ. Σακελλαρίου, παρά την εμπλοκή της στο σκάνδαλο του Ταμιευτηρίου, παρέμεινε στη θέση της για πάνω από 1,5 χρόνο από τότε που ξέσπασε, χάρη στις ισχυρές «πλάτες» του κ. Στουρνάρα (στην αρχή ως υπουργού Οικονομικών και στη συνέχεια ως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ). Αλλά και των δανειστών, που επί πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φοβούνταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήλεγχε τη διοίκηση του ΤΧΣ τοποθετώντας δικούς του ανθρώπους…

Στην περίπτωση της κ. Σαββαϊδου, η φορολογική «πιάτσα» βοά ότι οι υποθέσεις στις οποίες εμπλέκεται ήταν γνωστές εδώ και καιρό, αλλά δεν «ενεργοποιούνταν» γιατί ήταν σε πλήρη εξέλιξη το chicken game της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους δανειστές…

Ώστε λοιπόν εξάγεται το συμπέρασμα ότι μπροστά στη σύγκρουση για το ποια πλευρά θα ελέγξει καίρια «πόστα» (όπως το ΤΧΣ και η Γενική Γραμματεία Εσόδων), μπορεί να αγνοηθεί το «ενοχλητικό ζήτημα» της διαπλοκής και διαφθοράς στις κορυφές τους… Αλλά και το παρεπόμενο συμπέρασμα: ο «φάκελος» κάθε στελέχους, ακόμη και σε κορυφαίες κρατικές θέσεις, συμπληρώνεται σε ανύποπτο χρόνο και αξιοποιείται την «κατάλληλη στιγμή», όταν πληρωθούν κάποιες προϋποθέσεις: πολιτικές, συμμαχιών, «ανοχών»… Το συμπέρασμα είναι καταθλιπτικό, και μόνο αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για δύο «πόστα» κορυφαίας σημασίας για τη χώρα.

Ωστόσο, τόσο η κ. Σακελλαρίου όσο και τώρα η κ. Σαββαϊδου έφυγαν την «κατάλληλη στιγμή»: όταν το παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στην κυβέρνηση, την τρόικα και ισχυρά εγχώρια κέντρα «ωρίμασε» ώστε να βρεθούν κάποιες ισορροπίες και να υπάρξουν οι απαραίτητες «ανοχές». Τι άλλαξε πραγματικά; Δύο καίριας σημασίας δεδομένα: Πρώτο, ότι ο Αλέξης Τσίπρας θριάμβευσε στις εκλογές και, σε συνδυασμό με την κρίση στη ΝΔ, αναδεικνύεται σε πολιτικό ηγεμόνα στο εγχώριο σύστημα εξουσίας. Δεύτερο, ότι η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έδωσε εντελώς πειστικές, δημόσιες και όχι μόνο, διαβεβαιώσεις στους δανειστές ότι πλέον θα συνεργαστεί μαζί τους χωρίς «ναι μεν αλλά» για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων.

Επειδή όμως έτσι έχουν τα πράγματα, δεν πρόκειται εδώ για μια διαδικασία αποκατάστασης «της τάξεως και της ηθικής», αλλά για ένα παίγνιο εξουσίας. Το οποίο έχει μάλιστα το δικό του «παρελθόν». Στην περίοδο της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ήταν γνωστό στους παροικούντες τον χώρο του κυβερνώντος κόμματος ότι ο κ. Τρύφων Αλεξιάδης ήταν σφόδρα δυσαρεστημένος επειδή δεν αξιοποιήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα, παρότι ειδήμων του χώρου των κρατικών εσόδων. Συγκεκριμένα, ήθελε διακαώς την τοποθέτησή του στη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Αυτό όμως προϋπέθετε την απόλυση της κ. Σαββαΐδου – και δεν είχαν σε εκείνη τη φάση δημιουργηθεί οι «κατάλληλες προϋποθέσεις»...

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο κ. Αλεξιάδης έλαβε θέσεις αριστερής αντιπολίτευσης και κριτικής στο κόμμα. Με τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ο κ. Αλεξιάδης αξιοποιήθηκε, και έγινε εκ των πλέον συνεργάσιμων με τους δανειστές υπουργός. Τώρα, αυτό που επιθυμεί είναι έναν «δικό του άνθρωπο» στη θέση της κ. Σαββαΐδου. Οι πληροφορίες μας όμως λένε ότι την κ. Σαββαΐδου θα αντικαταστήσει στέλεχος της κοινής επιλογής -και εμπιστοσύνης- τόσο του Αλέξη Τσίπρα όσο και των δανειστών. Φυσικά, ύστερα από ενδελεχή εξέταση των βιογραφικών των υποψηφίων - όπως και με την Σακελλαρίου, την κ. Σαββαΐδου κ.λπ.

Σαν υστερόγραφο, μια γενικότερη μελαγχολική σκέψη: Αν η κρατική διαχείριση είχε γίνει ύποπτη και κακόφημη, συνώνυμη της διαφθοράς και της διαπλοκής, τώρα έχει συμβεί το ίδιο και με τις «ανεξάρτητες» αρχές. Οπότε το παλαιό ερώτημα επανέρχεται: ποιος μας φυλάει από τους... φύλακες;

Ceteris Paribus