Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους, για να δούμε πως έφτασε η Ευρώπη στη δική της 11/9. Και θέλει ψυχραιμία, γιατί το μόνο που βλέπουμε είναι συναισθηματικές αντιδράσεις, όπως προηγουμένως με το Je suis Charlie
Οι επιθέσεις στο Παρίσι είχαν προαναγγελθεί. Όχι μόνον από το κτύπημα στο περιοδικό Charlie Hebdo, αλλά επειδή μια σειρά γεγονότων καθιστούσαν -με μαθηματική ακρίβεια- βασικό στόχο τη Γαλλία. Όχι τη Γαλλία γενικώς, ούτε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (στην παρούσα), αλλά ειδικά το Παρίσι. Την "πόλη του φωτός". Το σύμβολο.
Ας παραθέσουμε όμως τα γεγονότα. Τα πολύνεκρα κτυπήματα στη γαλλική πρωτεύουσα, πραγματοποιήθηκαν μια ημέρα πριν από την κρίσιμη διάσκεψη για το Συριακό, όπου, εκτός των υπουργών Εξωτερικών ΗΠΑ και Ρωσίας, Κέρι και Λαβρόφ, παίρνουν μέρος, μεταξύ άλλων, η Γαλλία, η Γερμανία, εκπρόσωποι της Τουρκίας, άλλων αραβικών χωρών, και -για πρώτη φορά στον γύρο αυτών των διασκέψεων- το Ιράν (!). Ως γνωστόν, λόγω της κρισιμότητας αυτής της διάσκεψης, ο Τζόν Κέρι ανέβαλε την περιοδεία του σε σειρά χωρών της περιοχής, μεταξύ των οποίων σε Ελλάδα και Κύπρο.
Των κτυπημάτων στο Παρίσι είχαν προηγηθεί τα εξής:
1. Μόλις μια ημέρα πριν, πολύνεκρες επιθέσεις στη Βηρυτό, σε συνοικίες Σιιτών, οι οποίες, όπως είναι γνωστό, ελέγχονται από την οργάνωση Χεζμπολάχ, που είναι σύμμαχος των Ιρανών και παίρνει δραστήρια μέρος στις μάχες στη Συρία, υπέρ του Άσαντ και κατά της συριακής αντιπολίτευσης και των τζιχαντιστών.
2. Είχε προηγηθεί προ εβδομάδων, η ανατίναξη του ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους στην Αίγυπτο, με εκατοντάδες νεκρούς, σύμφωνα με τις έως τώρα διαρροές, από βόμβα που είχαν καταφέρει να περάσουν οι τζιχαντιστές εντός του αεροπλάνου. Εάν έχει συμβεί αυτό, προφανώς στοχοποιήθηκε η Ρωσία για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της στη Συρία, αλλά και η Αίγυπτος, η οποία είναι φανατική πολέμιος των τζιχαντιστών, και δηλώνει ότι βρίσκεται σε πόλεμο με αυτούς στο Σινά.
3. Πιο πριν, σημειώθηκε πολύνεκρη βομβιστική επίθεση, την ευθύνη της οποίας "ανέλαβαν" τζιχαντιστές, στην Τουρκία, σε συγκέντρωση Αριστερών και Κούρδων. Έγινε προεκλογικά, με δεκάδες νεκρούς, και όπως όλα δείχνουν και αυτή συνέβαλε καθοριστικά στο να καλλιεργηθεί κλίμα τρόμου στην γείτονα. Κάτι που με τη σειρά του, όπως αποδείχτηκε, έδωσε συντριπτική νίκη στον Ερντογκάν. Αν και ουδείς μπορεί να προσάψει τη δολοφονική επίθεση στο σύστημα Ερντογάν, επανειλημμένως οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες έχουν κατηγορηθεί ότι κάνουν τα στραβά μάτια προς τους τζιχαντιστές, αν δεν τους στηρίζουν.
4. Σε αυτό το διάστημα, από το καλοκαίρι και μετά, εκδηλώθηκε το γνωστό προσφυγικό "τσουνάμι", που συνεχίζεται με μικρότερους ρυθμούς σήμερα. Ένα "τσουνάμι", ωστόσο, το οποίο προκάλεσε εντύπωση για τη μεγάλη έντασή του, αλλά και τη χρονική συγκυρία κατά την οποία εκδηλώθηκε, ενώ προκάλεσε σοβαρότατα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα σε όλη την Ευρώπη, με αποτέλεσμα πολλοί να λέγουν ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα μεγαλύτερο και από την οικονομική κρίση. Και, δεν αποκλείεται, μετά τα τελευταία δραματικά γεγονότα στο Παρίσι, να έχουν δίκιο. Εκείνη ακριβώς την περίοδο, πάντως, διεξάγονταν εντονότατες προετοιμασίες (ειδικά από τους Ρώσους) για αεροπορικές επιχειρήσεις στη Συρία, ενώ ήδη οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι πραγματοποιούσαν κι αυτοί αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Διστακτικούς και επιλεκτικούς, όπως πολλοί τους επέκριναν. Το ίδιο διάστημα, η Τουρκία έπληττε τους Κούρδους τόσο αεροπορικά όσο και στο έδαφος, εφαρμόζοντας σε πολλές κουρδικές πόλεις κατάσταση πολιορκίας.
5. Καθ' όλη αυτή την περίοδο, ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία το κύριο θέμα ήταν αν θα πρέπει να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ο Άσαντ ή πρέπει να αποκλειστεί. Οι μεν Ρώσοι έλεγαν "ναι", και γι' αυτό έστειλαν αεροπορικές δυνάμεις τους εκεί, για να τον ισχυροποιήσουν, οι δε Αμερικανοί, δέσμιοι των παλαιότερων θέσεών τους, έλεγαν "όχι". Στο ίδιο μήκος κύματος με τις ΗΠΑ κινείτο και ο Ολάντ. Αντίθετα, προς έκπληξη πάντων, η Βρετανία δεχόταν, έστω και με επιφυλάξεις, να έχει ρόλο ο Άσαντ. Τουλάχιστον αυτό διέρρεε η βρετανική κυβέρνηση, γεγονός που έκανε πολλούς να πουν ότι, επειδή οι Αμερικανοί δεν μπορούν να το πουν ανοικτά, βάζουν τους Βρετανούς να κάνουν τους "λαγούς" τους. Στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε και σήμερα, με κύριο θέμα της ατζέντας στη Διάσκεψη της Βιέννης να είναι ακριβώς αυτό.
Γιατί στο Παρίσι
Ενώ, λοιπόν, συμβαίνουν όλα αυτά, και εκδηλώνεται μια μεγάλη πρεμούρα των Αμερικανών και των Ρώσων (κυρίως) να λύσουν το Συριακό, αν είναι δυνατόν πριν τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές (Νοέμβριος 2016), και των Ευρωπαίων για τον θεαματικά αυξανόμενο αριθμό των προσφύγων, πλακώνουν το ένα μετά το άλλο τα τρομοκρατικά κτυπήματα.
Στο μεταξύ, "καθαρίζουν", όπως τουλάχιστον υποστηρίζει η αμερικανική πλευρά, τον "Τζιχάντι Τζον", που ευθύνεται για αποκεφαλισμούς Δυτικών ομήρων. Να σημειωθεί ότι με τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές, ο στρατός του Άσαντ έχει σημειώσει αρκετές, αν και όχι καθοριστικής σημασίας, επιτυχίες κατά τις χερσαίες επιχειρήσεις του. Δηλαδή, από μόνος του μάλλον δεν μπορεί να αλλάξει τον ρου του πολέμου στη Συρία. Άρα, είναι απαραίτητη η διεθνής παρέμβαση, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή μετά, ο Άσαντ θα απομακρυνθεί από το πόστο του προέδρου, αλλά θα μείνει στη Συρία το "σύστημά" του.
Και ποιοι κάνουν τις επιθέσεις στο Παρίσι; Τα έως τώρα στοιχεία δείχνουν μια "πολυεθνική" τζιχαντιστών από Συρία, Αίγυπτο, κ.λ.π., και άραβες υπηκόους της Δυτικής Ευρώπης. Άρα, είναι σαφές ότι μια "διεθνής", για να αντιμετωπιστεί, χρειάζεται "διεθνή απάντηση". Σε αυτή τη φάση, των ΗΠΑ, Ρωσίας, Γαλλίας, Γερμανίας (έχει κάνει το "χρέος" της -ή την έχουν αναγκάσει να το κάνει- παίρνοντας μισό εκατομμύριο πρόσφυγες), της Τουρκίας, του Ιράν, της Αιγύπτου, κ.ο.κ. Όπως ακριβώς, δηλαδή, το ήθελε και το φώναζε εδώ και καιρό η Μόσχα και λιγότερο η Τεχεράνη.
Από αυτό το παζλ δεν λείπει το Ισραήλ, το οποίο, πάντως, στην παρούσα των κτυπημάτων σε διάφορες χώρες, κρατάει αναπάντεχα χαμηλό προφίλ. Μόνο που, μόλις προ ημερών, πραγματοποίησε αεροπορική επιδρομή στη Συρία, σε μέρος όπου βρίσκονταν μεγάλες αποθήκες πυρομαχικών, τα οποία προορίζονταν από τον Άσαντ για την... Χεζμπολάχ. Τον μεγάλο εχθρό του Ισραήλ στο Λίβανο, δηλαδή, αλλά σύμμαχο Άσαντ, Ιρανών, κ.λ.π.. Μάλιστα, τα ρωσικά μαχητικά που βρίσκονται στη Συρία, ούτε καν σηκώθηκαν για να "αναχαιτίσουν" τα ισραηλινά, κάτι που αποδόθηκε στις υπέρτερες δυνάμεις των ισραηλινών. Πράγματι, οι Ρώσοι έχουν μόνο καμιά σαρανταριά αεροσκάφη εκεί, αλλά είναι βέβαιον, όπως λένε πολλοί, πως και περισσότερα να είχαν δεν θα τα σήκωναν εναντίον κάποιου, με τον οποίο σήμερα κάπως συμπίπτουν τα συμφέροντά τους.
Το Παρίσι, προφανώς, δεν επελέγη μόνο για γεωπολιτικούς λόγους. Θεωρείται η πρωτεύουσα της ανεκτικότητας στην πολυπολιτισμικότητα. Παράλληλα, όμως, η Γαλλία είναι ένας ασθενής ευρωπαϊκός κρίκος λόγω της ενδυνάμωσης της Λεπέν, αλλά και των μουσουλμανικών γκέτο, τα οποία έχουν στείλει πολλούς στις γραμμές των τζιχαντιστών στη Συρία. Όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, βέβαια. Επίσης, ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών της Γαλλίας στη μάχη κατά των τζιχαντιστών, θεωρείται νευραλγικής σημασίας. Μην ξεχνούμε, ακόμα, ότι η ευρύτερη περιοχή της Συρίας και του Λιβάνου, ιστορικά ανήκαν στη "γαλλική σφαίρα επιρροής", η οποία αναμφισβήτητα έχει εξασθενίσει εδώ και δεκαετίες. Πλην όμως, η γαλλική επιρροή εκεί δεν είναι υποτιμητέα. Κτυπώντας, πάντως, την "πόλη του φωτός", οι εγκέφαλοι των επιθέσεων, πιθανώς επιδιώκουν να πετύχουν την εκδίκηση των Ευρωπαίων έναντι των εκεί μουσουλμάνων, κάτι που με τη σειρά του θα προκαλέσει νέες εκρήξεις αντιδράσεων από τους μουσουλμάνους, νέα ρήγματα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, και βέβαια θα οδηγήσουν και άλλους νεαρούς μουσουλμάνους στον ριζοσπαστισμό, και θα τους στείλουν να πυκνώσουν τις γραμμές του ISIS στη Συρία και στο Ιράκ.
Αυτά, με την προϋπόθεση ότι οι συγκεκριμένοι εγκέφαλοι σκέφτονται "μαρξιστικά". Διότι εάν παίζουν το ρόλο του "χρήσιμου ηλίθιου", ή είναι διαβρωμένοι από μυστικές υπηρεσίες, τότε απλά κάνουν χαρακίρι και επιταχύνουν το τέλος τους μια ώρα αρχύτερα. Σε αυτή την περίπτωση, αντί για διάσπαση της Ευρώπης, και εκεί που η γηραιά ήπειρος δεν ήθελε να εμπλακεί ενεργά στη Μέση Ανατολή, θα πετύχουν να εμφανιστεί ενωμένη, και σαν "βοηθός σερίφη" των ΗΠΑ, να αναλάβει ουσιαστική δράση στην εύφλεκτη περιοχή. Να σημειωθεί ότι με πλήρη αποσταθεροποίηση -την οποία θα ήθελαν οι τζιχαντιστές και άλλες δυνάμεις της Μ. Ανατολής- κινδυνεύουν ο Λίβανος, η Ιορδανία, αλλά και η Αίγυπτος. Ενδιαφέρον είναι ότι η τελευταία θα αγοράσει το ελικοπτεροφόρο πλοίο, το οποίο η Γαλλία έπρεπε να πουλήσει στους Ρώσους, αλλά, εξαιτίας των κυρώσεων της ΕΕ προς τη Μόσχα για το Ουκρανικό, μπλοκαρίστηκε.
Τουρκία (έξοδος) - Ελλάδα (είσοδος)
Μέσα σε αυτό το "καυτό" περιβάλλον, ο Αλέξης Τσίπρας θα πραγματοποιήσει τις επόμενες ημέρες επίσκεψη στην Τουρκία, όπου σχεδιάζεται να συναντηθεί με Ερντογάν και Νταβούτογλου. Προχθές, λόγω των κτυπημάτων στο Παρίσι, είχε σύσκεψη με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκο Τόσκα, τον επικεφαλής της ΕΥΠ, Γιάννη Ρουμπάτη, τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα και τον υπουργό Άμυνας, Πάνο Καμμένο. Αργότερα, διέρρευσε ότι θα συναντιόταν με τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά.
Το "παιχνίδι" άρχισε να γίνεται πιο ενδιαφέρον από τη στιγμή που ο Νίκος Τόσκας δήλωσε πως, κατόπιν αιτήματος της Γαλλίας, η οποία ζήτησε να διερευνηθεί εάν δυο από τους δράστες του μακελειού στο Παρίσι πέρασαν από την Ελλάδα, διαπιστώθηκε ότι "ο κάτοχος του συριακού διαβατηρίου, που βρέθηκε κοντά στη σορό ενός από τους καμικάζι έξω από το Stade de France, πέρασε από τη Λέρο στις 3 Οκτωβρίου". Μπήκε κι αυτός, δηλαδή, ως ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Ήταν απολύτως αναμενόμενη, βέβαια, μια τέτοια εξέλιξη. Ωστόσο, εκεί που πρέπει να εστιάσουμε δεν είναι τόσο το ότι ο δράστης (ίσως και άλλοι) πέρασαν στην ΕΕ ως πρόσφυγες, όσο το ότι, κατά το τρομοκρατικό κτύπημα (καμικάζι;) κουβαλούσαν πάνω τους τα διαβατήριά τους. Σαν να ήθελαν δηλαδή να δείξουν δημόσια την ταυτότητά τους, ως τρομοκράτες. Άραγε, ένας σοβαρός τρομοκράτης θα έκανε κάτι τέτοιο; Προφανώς όχι. Ήταν, λοιπόν, μάλλον συνειδητή η επιλογή να δείξουν ποιοι είναι αυτοί που έκαναν τις επιθέσεις. Όπως και το στοιχείο ότι στο θέατρο "Μπατακλάν" εμφανίστηκαν οι τρομοκράτες με γυμνό πρόσωπο.
Όπως και να 'χει, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, της κύριας πύλης εισόδου προσφύγων στην Ευρώπη, θα συναντηθεί με την ηγεσία της κύριας πύλης εξόδου προς την ΕΕ. Και τα γεγονότα στο Παρίσι αλλάζουν άρδην τα δεδομένα της συνάντησης. Τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Τουρκία. Εάν δεν είχε προηγηθεί το Παρίσι, ο κ. Τσίπρας θα πήγαινε εκεί απλά με μια ατζέντα "φιλικού διακανονισμού" με την Άγκυρα για το Μεταναστευτικό, ενώ η τουρκική ηγεσία θα προσπαθούσε να μπλοκάρει την κουβέντα, αλλάζοντας την ατζέντα, και βάζοντας στο τραπέζι όλα τα διμερή ελληνο-τουρκικά ζητήματα. Κάτι που ο πρώτος θα ήθελε να αποφύγει ως ο διάβολος το λιβάνι.
Τώρα, όμως, ειδικά μετά το Παρίσι και την αποκάλυψη ότι το έδαφός της είναι πέρασμα τρομοκρατών, η Άγκυρα -λογικά- θα πρέπει να στριμωχτεί. Από τους Ευρωπαίους, βέβαια. Αυτό θα πρέπει να το εκμεταλλευτεί ο Αλ. Τσίπρας. Το πρόβλημα είναι ότι, εάν η Τουρκία παραμείνει αμετακίνητη (εκτός κι αν πάρει ανταλλάγματα από τη Δύση), και δεν συμφωνήσει για ένα αυστηρό πλαίσιο συνεργασίας με την Ευρώπη, τότε, είναι πολύ πιθανόν ότι όλο το προσφυγικό βάρος θα πέσει στην Ελλάδα. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί η ρητή και κατηγορηματική άρνηση πολλών ευρωπαϊκών χωρών, που με πρόφαση το Παρίσι, τώρα δεν θέλουν ούτε καν να ακούνε για "κατανομή" προσφύγων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Πολωνίας χθες.
Άρα, εφόσον συνεχιστούν έτσι τα πράγματα, στην Ελλάδα θα εγκλωβιστούν ίσως εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Εξίσου μεγάλος αριθμός, βέβαια, θα παραμείνει και στην Τουρκία. Εάν, πάντως, Αθήνα και Άγκυρα μπορούσαν να τα βρούνε (με την αδρή χρηματοδότηση των Ευρωπαίων), θα ήταν ευχής έργον. Εννοείται, όχι πάνω στη βάση των ανοησιών Γιούνγκερ περί "κοινών περιπολιών". Αλλά, έχει παρέλθει η εποχή των θαυμάτων. Γενικότερα, όμως, διάχυτη είναι η αίσθηση ότι η ελληνική διπλωματία δεν πηγαίνει προετοιμασμένη στην Τουρκία. Εκτός αυτού, το υπουργείο Εξωτερικών δεν δείχνει να κινητοποιείται σοβαρά προς Ευρώπη, ΗΠΑ, Ρωσία και εμπλεκόμενες μεσανατολικές χώρες στο Συριακό-Ιρακινό ζήτημα, για να αναδείξει τις θέσεις της στο Μεταναστευτικό και να κλείσει συμμαχίες. Να σημειωθεί επίσης, πως υπάρχει φημολογία για κάποιο "πάγο" στις σχέσεις Τσίπρα - Κοτζιά, εξαιτίας της δυσφορίας του μεγάρου Μαξίμου έναντι του ΥΠΕΞ, στο οποίο καταλογίζει ότι δεν προετοίμασε δεόντως την -προ μηνών- επίσκεψη Τσίπρα στη Νέα Υόρκη, στον ΟΗΕ. Και η επίσκεψη Τσίπρα στο ΥΠΕΞ την Παρασκευή φαίνεται πως έγινε για να διαψευσθούν αυτές οι φήμες, ενόψει και της κοινής επίσκεψης στην Τουρκία.
Συνολικότερα, η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και όλο το πολιτικό προσωπικό και ο κρατικός μηχανισμός δεν φαίνονται προετοιμασμένοι για το χειρότερο σενάριο. Του εγκλωβισμού, δηλαδή, μεγάλου αριθμού προσφύγων στην Ελλάδα. Η Αθήνα βλέπει τους πρόσφυγες απλά σαν "κατάρα". Μήπως, όμως, πρέπει να τους δει και σαν ευκαιρία για να ξαναπατήσει το πόδι της στη Μέση Ανατολή; Τι καλύτερο "λόμπι" μπορεί να βρει κανείς από τους χιλιάδες Σύρους πρόσφυγες, οι οποίοι, όταν θα ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους, θα είναι ο καλύτερος πρεσβευτής της Ελλάδας; Το ίδιο, άλλωστε, κάνει και η Γερμανία, παρ' ότι αναγκάστηκε κάτω από το επικοινωνιακό βάρος των πνιγμένων παιδιών, να πάρει εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες - μετανάστες. Ωστόσο, σε συνθήκες κρίσης, εάν δεν εξασφαλίσει η Ελλάδα τα απαραίτητα κονδύλια από την ΕΕ, και δεν υπάρξει η οργάνωση και οι απαραίτητες υποδομές, δύσκολα θα γίνει.
Κοντολογίς, το Παρίσι, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, είναι μια ευκαιρία για να αναβαθμίσει η Ελλάδα τον γεωπολιτικό ρόλο της, τόσο απέναντι στην Τουρκία, όσο και συνολικότερα στην περιοχή, και ταυτόχρονα να διεκδικήσει σοβαρά και να λάβει ανταλλάγματα που θα μειώσουν τις συνέπειες της κρίσης. Αλλά, έως τώρα, δεν βλέπουμε την κυβέρνηση να ακολουθεί μια τέτοια μαχητική πολιτική. Αντίθετα, δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται.
Le Canard
antinews.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω