Έτσι ήταν πάντοτε η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα. Και γι αυτό και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καβαλώντας το 1974 στο μεταδικτατορικό κύμα για “αλλαγή” και “δημοκρατία” δημιούργησε το δικό του κόμμα από την αρχή
Μοναδική εξαίρεση στον πάγιο αυτόν κανόνα, αποτέλεσε η εκλογή έκπληξη του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της συντηρητικής παράταξης. Που κόντρα τότε στον κομματικό μηχανισμό, τις επετηρίδες και τις οικογένειες, κατάφερε (με την βοήθεια του Δημήτρη Αβραμόπουλου) και άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού, καβαλώντας εκείνος στο κύμα της λαϊκής απαίτησης για “αλλαγή” και “ελπίδα”...
Όμως, ενώ είχε την ιστορική ευκαιρία να διαλύσει φέουδα, βαρωνίες και μηχανισμούς, επέλεξε την σύμπραξη μαζί τους, θεωρώντας ότι η εσωτερική ηρεμία που του προσέφεραν θα ήταν προτιμότερη από την ρήξη και τη ριζική αναδιοργάνωση της ιστορικής παράταξης... Και εν τη αγνοία του, παρέδωσε το κόμμα στα χέρια ενός μεταλλαγμένου πανίσχυρου μηχανισμού, που μπορεί να μην μοιάζει με το παραδοσιακό τζάκι ή φέουδο, αλλά τελικά είναι αυτός που τελικά κατάπιε και τον ίδιο!
Για όσους, λοιπόν πιστεύουν ότι τους μηχανισμούς ελέγχει εκείνος που έχει τα “κλειδιά” του κόμματος, πλανώνται πλάνην οικτρά.
Όσοι πιστεύουν ότι ο μηχανισμός ελέγχεται ή κατευθύνεται από τον Καραμανλή, τον Σαμαρά, την Ντόρα ή τον Μεϊμαράκη κάνουν τραγικό λάθος...
Αντίθετα, ο μηχανισμός είναι εκείνος που ελέγχει τις ηγεσίες, κατευθύνει το κόμμα στις επιλογές του, ήταν πανίσχυρος και θα είναι ακόμα πιο ισχυρός, ανεξαρτήτως από το ποιος από τους υποψηφίους θα επικρατήσει στις εκλογές.
Η αλήθεια είναι ότι η κρίση άλλαξε και τον τρόπο επιρροής των μηχανισμών. Που πλέον από την παραδοσιακή τους λειτουργία μετεξελίχθηκαν και δρουν με πολύ πιο σύγχρονους και επαγγελματικούς τρόπους...
Για να αντιληφθούμε όλοι ποιος πραγματικά ελέγχει σήμερα τη Ν.Δ, πρέπει να γυρίσουμε πίσω περίπου μια δεκαετία:
Σε ένα σπίτι στα νότια προάστια, μια παρέα 6 φιλόδοξων πιτσιρικάδων της ΟΝΝΕΔ απ' όλη την Ελλάδα, με ισχυρή επιρροή σε μαζικές οργανώσεις, μετά από διαφωνίες και εξαντλητική συζήτηση, κατέληξε στην οριοθέτηση του στόχου της, αποφασίζοντας να πάρει τις τύχες της στα χέρια της.
Δίνοντας όρκο τιμής, αποφάσισε να ακροβολιστεί στα (τότε) μεγάλα “κεφάλια” του κόμματος, με θέσεις επιρροής σε τότε πρωτοκλασάτους υπουργούς, να διεκδικήσει ρόλο στο εσωτερικό της πανίσχυρης νεολαίας, και παράλληλα να “ανταλλάξει” την επιρροή της, με ισχύ εντός του κομματικού μηχανισμού.
Η ταχεία αλληλοεξόντωση των πρωτοκλασάτων της κυβέρνησης Καραμανλή στους οποίους είχαν προσκολληθεί, επαναπροσδιόρισε αυτομάτως τον στόχο τους...
Εγκαταλείποντας τους παραπαίοντες υπουργούς τους, άρχισαν να ανιχνεύουν τις ισορροπίες της μετά - Καραμανλή εποχής, πριν ακόμα εκείνος παραιτηθεί, παίρνοντας θέση μάχης στα στρατόπεδα των επόμενων υποψηφίων. Μισοί με τη Ντόρα - μισοί με τον Σαμαρά. Με τον όρκο τιμής να παραμένει ενεργός, δηλαδή να ενώσουν δυνάμεις και να αυξήσουν από κοινού την επιρροή τους, ανεξαρτήτως ποιος θα είναι ο νικητής.
Η υποστήριξή τους στον Σαμαρά και τη Ντόρα δεν ήταν άνευ ανταλλάγματος. Έπρεπε να δεσμευτούν και οι δύο (τότε) υποψήφιοι αρχηγοί ότι θα τους διευκόλυναν πρακτικά να ελέγξουν τη νεολαία και θα λάμβαναν μια ισχυρή ποσόστωση στην Πολιτική Επιτροπή του κόμματος.
Μετά την εκλογή Σαμαρά, η παρέα (ξανα)ενώθηκε. Όσοι είχαν στηρίξει Σαμαρά, παρέα με εκείνους που βρέθηκαν στο πλευρό της Ντόρας, σαν έτοιμοι από καιρό, επιβάλλουν την αλλαγή στους κανόνες του παιχνιδιού και κυριαρχούν στη νεολαία του κόμματος...
Η παλαιά οργάνωση που είχε δομηθεί από τον Κ. Καραμανλή εκτοπίζεται, και ο μηχανισμός μεταλλάσσεται ταχύτατα σε «ασπίδα» του Σαμαρά. Πολύ γρήγορα και εύκολα πλέον, ο μηχανισμός διεκδικεί και κερδίζει επιρροή στους βουλευτές, τοποθετώντας τοποτηρητές στα πολιτικά τους γραφεία, ενώ λόγω ελέγχου της ΟΝΝΕΔ, καταφέρνει και εκλέγει, σημαντικό αριθμό μελών στην Πολιτική Επιτροπή του κόμματος.
Έχοντας τη νεολαία ως βασικό μοχλό του μηχανισμού, η επιρροή εξαπλώνεται και στο κόμμα, που σε λίγο καιρό περνά ολοκληρωτικά στα χέρια τους. Τα παραδοσιακά τζάκια εμποτίζονται με στελέχη του (νέου) μηχανισμού, οι γνήσιοι αγωνιστές παραμερίζονται, και οι ζωντανές κομματικές οργανώσεις συνειδητά απαξιώνονται... Ο μηχανισμός αποκτά προσβάσεις σε ΜΜΕ, ορίζει υποψηφίους σε ψηφοδέλτια, καταρτίζει ψηφοδέλτια Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εξουδετερώνει συναινέσεις, τάσεις και διευρύνσεις, χτίζει σχέσεις με εταιρίες επικοινωνίας και εταιρίες δημοσκοπήσεων, συνομιλεί με τη διαπλοκή.
Με έναν και μόνο σκοπό: Τον έλεγχο του επόμενου αρχηγού και την ολοκληρωτική του κυριαρχία μετά τον Σαμαρά, με πρόεδρο βγαλμένο από τα σπλάχνα του ίδιου του μηχανισμού.
Μετά την ήττα της Ν.Δ. τον Ιανουάριο, όλα ήταν προετοιμασμένα. Οι βασικοί παίκτες του μηχανισμού ακροβολισμένοι σε φιλόδοξους υποψηφίους που ξεκινούν την αποδόμηση του Σαμαρά, κάποιοι άλλοι αναλαμβάνουν το λιβάνισμα του Τσίπρα, και η διαπλοκή να πιέζει για την εξόδιο ακολουθία Σαμαρά. Ο Σαμαράς στην αρχή αντέχει, εκθέτει τους πρώτους δελφίνους, τους καίει οριστικά και ελέγχει απόλυτα το “μαγαζί”.
Μέχρι που από το σκοτάδι ο μηχανισμός αρχίζει να αναδύεται στην επιφάνεια. Ποιος ξεχνά τον νεαρό ζωσμένο πολιτικό καμικάζι της ΟΝΝΕΔ, που το βράδυ του δημοψηφίσματος απαιτεί την αντικατάσταση Σαμαρά, από “νέο και άφθαρτο” στέλεχος;
Στους υπολογισμούς τους όμως, μεσολάβησαν οι εκλογές και δύο απρόσμενα γεγονότα που άλλαξαν τις ισορροπίες...
Η υποψηφιότητα του Κυριάκου και η υποψηφιότητα του Άδωνι...
Και αυτό γιατί η υποψηφιότητα Κυριάκου πρόλαβε την έτοιμη υποψηφιότητα της Ντόρας, αναγκάζοντάς την να συμμαχήσει με τον Βαγγέλη Μειμαράκη, με αντάλλαγμα μια θέση στην Ευρώπη που τελικά δεν αξιώθηκε να λάβει, μπροστά στον κίνδυνο να την ξεπεράσει ο αδερφός της.
Και γι αυτό ίσως η υποψηφιότητα Κυριάκου, ξεχωρίζει μέχρι στιγμής, γιατί κινείται εντελώς έξω από τα στεγανά του ήδη δομημένου πανίσχυρου μηχανισμού...
Αλλά η απρόσμενη υποψηφιότητα ήταν εκείνη του Άδωνι, αφού ο γνωστός μας μηχανισμός είχε φροντίσει να δεσμεύσει και να μπλοκάρει τις υπογραφές της Κεντρικής Επιτροπής, περιορίζοντας έτσι τους υποψηφίους απολύτως στα μέτρα του...
Είχε ήδη εξουδετερώσει υποψηφιότητες αξιόλογων νέων στελεχών, όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη, ο Κικίλιας, ο Σκρέκας, ο Μανώλης Κεφαλογιάννης, ο Κατσανιώτης, ο Καραγκούνης, που είχαν αρχίσει ήδη να αναζητούν υπογραφές και στηρίγματα, αλλά προσέκρουαν στον τοίχο των δεσμευμένων υπογραφών...
Παρόλα αυτά, ο Άδωνις με το γνωστό του ταπεραμέντο, καταφέρνει να συγκεντρώσει τελικά τις 50 υπογραφές μεταξύ των οποίων δεσπόζουν επικεφαλής οργανώσεων παραδοσιακών κάστρων τόσο του Καραμανλή, όσο και του Σαμαρά...
Κάπου εκεί ο μηχανισμός πανικοβάλλεται και κάνει το δεύτερο λάθος του, επιχειρώντας με τυπολατρία να αποκλείσει τον Άδωνι...
Αλλά αποτυγχάνει.
Και τότε ταχύτατα, χρησιμοποιώντας τη γνωστή παλιά καλή μέθοδο (του όρκου τιμής) μοιράζεται μεταξύ των υποψηφιοτήτων του Βαγγέλη Μειμαράκη και του Απόστολου Τζιτζικώστα. Τα στελέχη του σαν έτοιμα από καιρό αναλαμβάνουν κατευθείαν ρόλους στα επιτελεία τους, η νεόκοπη διαπλοκή αγκαλιάζει γλυκά, τις υποψηφιότητές τους...
Άλλωστε είναι πανίσχυροι υποψήφιοι και οι δύο, εν ενεργεία Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ο πρώτος, εν ενεργεία Περιφερειάρχης ο δεύτερος.
Γι αυτό και το αποτέλεσμα των εσωτερικών εκλογών της Ν.Δ. είναι ήδη προδεδιαγραμμένο...
Θα επικρατήσει οριστικά η παρέα των Νοτίων προαστίων. Όποιος και να εκλεγεί...
Εκτός εάν ο Κυριάκος ή ο Άδωνις αντέξουν και καταφέρουν να τους νικήσουν.
Με όπλο τους το καταστατικό, με ανορθόδοξη μάχη και κινητοποιώντας τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες να φτάσουν στις κάλπες.
Ο Κυριάκος και ο Άδωνις ίσως είναι οι υποψηφιότητες που μπορεί να περισώσουν την αυθύπαρκτη επιβίωση της συντηρητικής παράταξης...
Ίσως όμως, αυτό να είναι και το κεντρικό τους μειονέκτημα σε αυτή την κούρσα...
Σήμερα δεν τα κατάφεραν και η παρέα των Νοτίων προαστίων κέρδισε και την δεύτερη μεγάλη μάχη.
Για να μην κερδίσει οριστικά και τον πόλεμο, απαιτείται να συμμαχήσουν οι ηγέτες των «περαστικών», της κοινωνίας δηλαδή, οι κ.κ. Μητσοτάκης και Γεωργιάδης.
Και ενωμένοι να αναμετρηθούν παλληκαρίσια με την ίδια την Ιστορία!
O Insider
Πηγή: liberal.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω